:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการ 19 :: ความหมายของชายทั้ง 5

ณ ยอดเขาแห่งหนึ่งที่รกร้างและไร้ผู้คน เต็มไปด้วยควมเงียบเหงา และหนาวเหน็บจากหิมะ ที่ทับถม กันหนาแน่น พายุหิมะที่พัดโหมกระหน่ำ กระโชก จนแม้แต่ก้อนหินก็แทบจะปลิดปลิวไปกับสายลม ที่พัดกระหน่ำ ไม่ลืมหูลืมตา
ชายนักปีนเขาห้าคนที่ นั่งจับเจา รอความช่วยเหลือ ที่อาจจะมาไม่ถึง รออยู่ในกระท่อมพักสำหนับคนปีนเขา พวกเค้าไม่เหลือเเม้อาหาร หรือ อุปกรณ์ยังชีพ เนื่องจากพายุที่พัดกระหน่ำนั้นยาวนาน จนทุกสิ่งทุกอย่างได้ใช้ไปหมดสิ้นแล้ว กระป๋องอาหาร เศษขยะ ระเกะระ อยู่ตามพื้น อะไรที่สามารถพอจะเปลี่ยนแปลงให้เกิดความอบอุ่นได้ ก็ทำจนหมดสิ้น น้ำมันสำหรับเติมเชื้อเพลิงหรือ ก็หมดสิ้นไปนานแล้ว พระเจ้า พวกเขายังจะสามารถมีชีวิตอยู่รอด ได้จนความช่วยเหลือมาถึงหรือไม่ ทุกคนอ่อนร้าโรยแรง ท่ากลางความเงียบงั้นนั้น ชายคนที่หนึ่งพูดว่า "เราอยู่อย่างนี้คงจะเหง เเละเริ่มหลับตายกันแน่ๆ เรามาชวนกันหาเรื่องคุยกันดีไหม" "เราจะคุยเรื่องอะไรกันดีล่ะ" ทุกคนที่เหลือแทบจะตอบพร้อมๆกัน "ฉันอยากพูดถึงคนที่ ฉันรัก" ชายคนที่หนึ่งพูด "คนที่ฉันรัก เค้าเป็นผู้หญิงที่ดี น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมาในชีวิต ฉันผ่านอะไรมามากมายในชีวิต ทั้งดีและร้าย เคยเลวเสียยิ่งกว่าคำว่าเลว แต่เธอนั้นสมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง ครอบครัวที่ดี อาชีพที่มั่นคง ฐานะร่ำรวย ความประพฤติ เรียบร้อย หากแต่ฉัน ไม่มีอะไรเทียบเธอได้เลย ฉันจึงเฝ้ามองเธออยู่อย่างเงียบๆๆ ตลอดมา แต่ชีวิตก็เล่นตลก เหมือนกัน ที่ทำให้คนที่ไม่มีอะไรอย่างฉัน ได้ติดตามอยู่ใกล้ๆๆ เธอตลอดมา เฝ้าดูอยู่ห่างๆ ไม่เคยกล้าที่จะคิดว่าฉันรักเค้า หรือกล้าที่จะบอกว่า ฉันรักเขาเหลือเกิน แต่ตอนนี้ในขณะที่ ฉันกำลังจะตาย ฉันกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ฉันรักเค้ามากเพียงไรแต่ในจิตใจส่วนลึก ก็ยังอยู่ดีที่ ไม่กล้าที่จะรักเธอ" " ไม่ จริงหรอก " ชายคนที่สอง เ่อ่ย "ไม่มีใครดีเกินไป เกินกว่าที่เราจะรักได้" หากเรามั่นใจในรักของเราเองนั้น ทุกคนเหมาะสมสำหรับความรักเสมอ "อย่างฉันสิ เป็นคนที่ไม่เคยมีอะไรเลยในชีวิต แต่ฉันก็มีความสุขกับคนรักได้ เพราะเรากล้าที่จะบอกคำว่ารักออกไป และคนที่เรารัก ก็ตอบกลับมาอย่างเช่นกัน ว่า ฉันก็รักเธอ แค่นั้น ชีวิตของฉันก็สมบูรณ์พร้อม พร้อมที่จะทำทุกๆสิ่งในโลกนี้ให้มีความสุขสมหวังดังที่ฉันตั้งเอาไว้ เเละมีคนที่ฉันรักอยู่เคียงข้างเสมอ แค่เรามีความรักเราก็พร้อมที่จะฝ่าฟันทุกปัญหา ให้ผ่านพ้นไปได้ อย่างดีที่สุด" ชายคนที่สองกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิ "ไม่ จริงหรอก เจ้าเด็กน้อย " ชายคนที่สาม เอื้อนเอ่ยขึ้นมา "โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน" โลกนี้ยังมีอะไรมากมายกว่าที่เจ้าคิดมากมาย มากกว่าความรัก ทุกครั้งที่มีความรักที่เกิดขึ้น เหมือนที่เจ้าเจอมา นั่นคือปาฎิหารย์ ปาฎิหารย์ ที่ดวงในสองดวง ที่มาเจอกัน เเละเข้าล๊อกกันพอดิบพอดี แต่ แต่มันจะเป็นเช่นนั้นทุกครั้งหรือ ถ้ามันเป็นเช่นนั้นทุกครั้งแล้วล่ะก็ ทุกๆครั้งที่มีความรัก ก็จะมีแต่ความสมหวัง ซึ่งมันไม่จริง ปาฎิหาริย์ เช่นนั้น ไม่ได้เกิดขึ้นทุกครั้ง ไม่งั้นคงไม่มีคนที่เศร้า เสียใจ ผิดหวัง จากความรัก ใช่ไหมเจ้าเด็กน้อย "ถูกต้องแล้ว " ชายคนที่สี่ ที่นั่งเงียบงันมาตลอด แต่รู้ไหม สิ่งที่ทำให้ผมเสียใจทุกครั้ง ไม่ใช่การที่ได้รัก แต่มันคือการจากลา "การจากลาย่อมเศร้าโศกเสมอ ไม่ว่าจะจากกันด้วยดีหรือไม่" ไม่ว่าจะจากเป็น หรือจากตาย ทุกครั้งย่อมนำมาซึ่งความโศกเศร้าเสมอ เมียผมตาย ตายในขณะที่เรากำลังมีความสุข ที่สุดในการมีชีวิตครอบครัว เธอเสียชีวิตเพราะไม่สามารถคลอดบุตรสาวที่แสนน่ารักให้ผมได้ ทั้งที่ผมควรทีครอบครัวที่สมบูรณ์ หากแต่วันนั้นมันไม่เคยมาถึง วันที่ฤดูหนาวอันโหดร้ายได้เข้ามาในชีวิตของผม ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผม ไม่เคยมี แสงสว่างจากดวงตะวัน จากฤดูใบไม้ผลิอีกเลย ทุกวันผมจึงตามหาสิ่งที่จะทดแทนมันได้ แต่มันไม่เคยมี ..... อยากจะร้องไห้คร่ำครวญ แต่ไม่เคยมีน้ำตาแม้เพียงซักหยดที่ ที่จะออกมาจากดวงตาของผม มันแห้งผากราวกับ น้ำในทะเลทรายนั่นเชียว
"ไม่หรอกนะ ท่านที่รัก" ชายคนสุดท้ายเอ่ยขึ้น "เราทุกคน มีต่อมน้ำตา และนั่นแปลว่า ชีวิตอนุญาตให้เราร้องไห้ได้" น้ำตามิได้มีไว้แสดงว่าเราอ่อนแอ แต่มีไว้เพื่อแสดงให้เราเห็นค่าสิ่งที่เราสูญเสีย หรือเสียใจ หรือไว้อาลัยกับสิ่งที่เราจะสูญเสียไปเช่นในตอนนี้ ที่เรากำลังจะสิ้นชีวิตพร้อมกันอยู่ตรงนี้ ผมไม่อยากตาย ชีวิตผมยังมีอะไรอีกหลายสิ่งที่อยากจะทำ สิ่งที่เคยคิดจะทำแต่ก็มิเคยได้ทำตลอดเวลาที่ผ่านมา " ชายคนสุดท้าย พูดพลางหลั่งน้ำตา สะอึกสะอื้น "ความตายย่อมน่าเศร้า หากใช้ชีวิตอย่างไม่คุ้มค่า" ชายคนแรกกล่าว
แล้วหลังจากนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบงัน ราวกับมิมีเสียงอันใดหลุดออกจากชายทั้งห้า เลยเเม้เพียงเสียงลมหายใจ สะอึกสะอื้นร่ำไห้ มีเพียงเสียงลมครางหวีดหวิวอยู่ภายนอกกระท่อมนั้นรุนแรง ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบงัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้วครับ โจทย์ตะพาบร้อนๆควันฉุยๆ ไม่อยากจะคุยว่านั่งนึกอยู่ทั้งวัน ว่าจะเขียนอะไรกัน หนอเล่าเหล่าตะพาบเอย ความจริงก็ว่าจะให้เขียนเรื่องอันเกี่ยวเนื่องกับชื่อล็อกอินของใครของมัน แต่รู้สึกว่ามันจะตัน อาจจะต้องคิดกันจนแขนถลอก จึงคิดออกมาเป็นโจทย์ตัวใหม่ มีใจความว่าดังนี้ . . . . ให้ตะพาบทุกท่าน เขียนงานเขียนในรูปแบบที่ตัวเองถนัด โดยให้ในเอนทรี่นั้น มีประโยคห้าประโยคนี้อยู่ในงานเขียนด้วย นั่นคือ
1. ไม่มีใครดีเกินไป เกินกว่าที่เราจะรักได้ 2. โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน 3.การจากลาย่อมเศร้าโศกเสมอ ไม่ว่าจะจากกันด้วยดีหรือไม่ 4.เราทุกคน มีต่อมน้ำตา และนั่นแปลว่า ชีวิตอนุญาตให้เราร้องไห้ได้ 5.ความตายย่อมน่าเศร้า หากใช้ชีวิตอย่างไม่คุ้มค่า ไม่ยากไม่ง่ายเลยใช่ไหมล่ะ? สำหรับเรื่องสั้น ประโยคทั้งห้า อาจจะเป็นบทสนทนาของตัวละคร สำหรับความเรียง ก็ไม่ยาก เพียงเขียนให้คล้องกับประโยคเหล่านี้เท่านั้น สำหรับร้อยกรอง อาจจะชวนปวดหัวนิดนึง อนุโลมให้นำเฉพาะใจความของประโยคเหล่านี้ไปแต่งได้
Create Date : 12 มกราคม 2554 |
Last Update : 12 มกราคม 2554 19:24:43 น. |
|
1 comments
|
Counter : 1467 Pageviews. |
|
 |
|
ตกลง.. รอดมั้ยคะ...
โจทย์ เก๋.. โดนใจ..
คนแต่ง แต่งได้ไง... อ่ะ..