คืนเงียบเหงา ดาวยังมีดวงจันทร์ ผิดกับฉัน ไม่มีใครคอยห่วงหาเสียงหัวใจแผ่วเบา เคล้าเสียงลมพัดมา บอกว่าสัญญา หมดความหมายคนที่รอ ใจมันทรมาน แค่คำหวาน หว่านล้อมให้หลงงมงาย หอมกลิ่นความคิดถึง ซึ่งเธอไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยรู้สึกอ่อนไหว เพราะใจด้านชามีแต่เพียงน้ำตา อาสาเป็นเพื่อนปลอบใจ ดูสิแต่ใบไม้ ยังรอจะสมน้ำหน้าไม่ใช่คนสำคัญอะไร แค่คนรอที่ไม่มีค่า ไม่เคยอยู่ในสายตา แล้วเค้า จะมองกลับมาทำไม* คนใจเหงา มองดาวในอ้อมกอดจันทร์ ร่องรอยความฝัน ไม่ทันเลือนรางจางหายหนึ่งคนตั้งใจจะรอ อีกคนก็ลืมง่ายดาย สงสารกันหน่อยเป็นไร เห็นใจคนรอ(*)
เพียงแค่ให้เธอเห็นใจ คนที่เฝ้ารอ