เมื่อเริ่มโต ได้ตามแม่ไปขายของในตลาด เพื่อนแม่ค้าของแม่บ้านอยู่ใกล้วัดพระพุทธ ตำบลพร่อน อำเภอตากใบ ในทุกปีจะมีช่วงหนึ่งที่ป้าหลวยกับน้าๆ เล่าว่าจะต้องเตรียมรับเสด็จ ในวัยเยาว์ เราไม่รู้เลยว่ารับเสด็จคืออะไร รู้แต่ว่าจะมีพระบรมวงศ์เสด็จที่นั่นทุกปี มาวันนี้เฝ้าถามตัวเองว่า "ทำไมไม่ขอตามไปเฝ้ารับเสด็จด้วย"


ภาพทรงพระราชปฏิสันถารกับราษฎรที่เฝ้าทูลละอองธุลีพระบาทรับเสด็จในโอกาสเสด็จพระราชดำเนินเยี่ยมราษฎร ณ วัดพระพุทธ ตำบลพร่อน อำเภอตากใบ จังหวัดนราธิวาส ๑๘ กันยายน พ.ศ. ๒๕๒๗

และเรื่องราวสุดท้ายในวันนี้เป็นความประทับใจที่หาเปรียบไม่ได้ เกิดขึ้นที่.ณ สะพานบ้านเจาะบากง" หมู่ ๓ ตำบลปูโยะ อำเภอสุไหงโก-ลก

เป็นบันทึกเรื่องเล่าของ ร้อยโท ดิลก ศิริวัลลภ ผู้ซึ่งทำหน้าที่ ‘ล่ามภาษามลายู’ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ


ตลอดระยะเวลา ๓๐ กว่าปีที่ทำหน้าที่เป็นล่ามประจำขบวนเสด็จ มีเรื่องมากมายที่สร้างความประทับใจจนเป็นภาพแห่งความทรงจำที่ผนึกแน่นอยู่ในหัวใจ ว่าที่ร้อยโท ดิลก ศิริวัลลภ

ภาพที่พระองค์ท่านทรงนั่งพิงรถแลนด์โรเวอร์บนสะพานไม้ จำได้ว่าในเดือนกันยายน ๒๕๒๔ พระองค์เสด็จพระราชดำเนินจากพระตำหนักทักษิณราชนิเวศน์ไปทางอำเภอตากใบ เมื่อถึงเขตอำเภอสุไหงโก-ลก ทรงเลี้ยวขวาไปทางบ้านเจาะบากง ตำบลปูโยะ ท่านจะเสด็จฯ ไปทอดพระเนตรสภาพภูมิประเทศและระดับน้ำท่วมที่ไหลมาจากป่าพรุ ตอนนั้นถนนหนทางไม่ค่อยดี พระองค์ท่านทรงขับรถยนต์พระที่นั่งด้วยพระองค์เอง พอไปถึงจุดนั้นรถยนต์ไปต่อไม่ได้ต้องถอยกลับ เมื่อทอดพระเนตรเห็นชาวบ้านมาเฝ้า ก็ทรงสอบถามข้อมูลจากชาวบ้านบนสะพาน แรกๆ ยืนคุยกันก่อน นานเข้าพระองค์ท่านจึงตัดสินใจย่อพระวรกายทรงนั่งบนสะพานไม้ เมื่อก่อนทางลำบากเฉอะแฉะไปหมด บนสะพานเท่านั้นนั่งได้ ภาพนี้ต่อมากลายเป็นภาพที่เราได้เห็นในหัวข่าวโทรทัศน์เป็นประจำ”


สามารถอ่านเรื่องราวในบันทึกของ ร้อยโท ดิลก ศิริวัลลภ ต่อได้ที่ บล็อกคุณปราณชลี