11 พฤศจิกายน 2567 ........(แจ้,นพ บทบาทสมมติ) ตุ้ย+ความรู้สึกข้างใน

แจ้ : เฮ้ เพื่อน วันนี้เรามีคนมาแนะนำให้แกด้วยล่ะ

นพ : น้องคนนี้ชื่อตุ้ยมันผมน้อยเหมือนจิ๊บเราได้ทราบว่ามันสนใจจะเป็นเพื่อนของก้อย(คุกกี้,บอซซ์)ในสาขาวัสดุที่รามคำแหง

แจ้ : อย่างน้อยก้อยได้เพื่อนใหม่บ้าง

นพ : น้องเขาเป็นคนดีน่ารักนะ

คุกกี้ : หืม.........

ตุ้ย : หวัดดีคับพี่ก้อย

นพ : ตุ้ย พี่ก้อยเนี่ยมันอายุ37แล้วล่ะมันจบจากศรีธัญญาเอ๊ยม.เกริกเป็นป.ตรีที่แรกทางนิเทศแต่ชะตามันเป็นที่ตกงานไม่มีงานเหมาะ เขาเป็นบ้าก็เอาใจหน่อยนะ พี่ๆอยากให้เขาทำงานอะไรสักงานมันไม่ต้องสายนิเทศไม่ต้องใช้ความรู้แต่ความบ้าของมันตัดสินใจเรียนอีกเพราะเขามองเห็นบางอย่างล่ะมั้ง พวกเราต่างคิดว่าเล่นๆไปไม่มีแววรอดก็จะออกจากรามคำแหงเร็ว ตุ้ยน้องแนะอะไรพี่ก้อยให้ดีนะ คนบ้าที่สมองช้าจะได้คาบเส้นบ้าง

คุกกี้ : ช่วย.....เอ่อฉันมีสิ่งทดสอบสาระจำนวนมากในนี้และนาฬิกาจับเวลา คือฉันอยากเห็นประสิทธิภาพอะไรสักอย่างที่ฉันจะเลือกเพื่อน

แจ้กับนพมองหน้ากัน : หืม?เป็นเพื่อนกันต้องถูกคัดเลือกหรอ

คุกกี้ : ตุ้ย สาระนี้น้องช่วยดูหน่อย

ซึ่งสาระเกี่ยวกับอะไรไม่ได้บ่งบอกและการทดสอบของตุ้ยเริ่มไปพร้อมจับเวลา....

.........

ตุ้ย : ครับผม พี่ๆแจ้พี่นพตุ้ยทำได้แล้ว

คุกกี้ : แก.........

แจ้ : ก้อย อะไรหรอ

นพ : เฮ้ยหน้ามึงเหมือนโกรธนะ

ตุ้ย : พี่ก้อย.....

คุกกี้ปานาฬิกาใส่หน้า : .......มึง.....มึงรู้มั้ยมึงแสดงอะไรให้กูเห็นน่ะ ..... มึงคิดว่าหัวมึงดีเลิศนักหรอวะ ไอ้สาระถ้ามันมากมันซับซ้อนแต่เข้าไปในหัวมึงง่ายๆ สาระมหาศาลนี่มึงทำเวลาอันสั้นเกินไป เวลาน่ะ ......มึงใช้เวลาเพียงแค่นิดเดียวถ้าการจดจำอย่างนี้.....มึงจำไปหาพ่อมึงเหรอ ไอ้สัด

คุกกี้กระชากคอเสื้อตุ้ย : มึงคิดว่ามึงเลิศพิเศษมันควรนับถือเหรอ ไอ้จำเร็วปานจรวดแบบนี้กูไม่พอใจมันไม่ใช่กูไง ไม่ใช่กูอีกแล้ว มึงรู้มั้ยมันเป็นอาวุธเอาเปรียบคนอื่น คนที่มันลำบากกว่ามึงมึงเคยรู้หรือเปล่าว่าเขาลำบากมากแค่ไหน กูเรียนที่ม.เกริกมาไม่ใช่จุฬา มันก็พูดเอากูเป็นจุฬาอยู่ได้กูอยากไปจริงๆจุฬามีคนสูบบุหรี่อีกครั้งสิจุฬาสูบบุหรี่นี่เรื่องจริงแต่ก็ไม่มีใครเชื่อกู กูทนปรับตัวดูสังคมราชภัฎจันทรเกษม สัตวแพทย์เทคโนโลยีมหานคร รามคำแหงศรีปทุม มีสังคมหลากหลายไม่เคยมีจุฬาและเพราะไอ้จุฬาสูบบุหรี่นี่แหละกูถึงอยากลองบ้าง แต่กูกลับไม่มีสมองเรียนได้แบบนั้น มันได้สมาธิบ้างล่ะ กูทำตัวดีขึ้นมาขยันให้เกริกมันไม่ได้แปลว่าเกรด3.9โว่ย กูเริ่มแอนตี้คนเก่ง เริ่มคิดถึงจันทรเกษมมีคนกะเรกะราด .... จริงๆกูไม่เอาตัวเองเปรียบคนเก่งแบบแจ้และเพื่อนจากวัยมัธยมแล้วเพราะมหาลัยต่างๆ เริ่มผิดกับเพื่อนเก่าอย่างหัวโตที่รู้จักว่าเขาด้อยค่า กูกับหัวโตคือคู่แท้แต่ไม่ใช่หัวโตไม่ดีจริง คนที่มันเคยเลวน่ะคือกูเองที่ใช้ชีวิตเตร็ดเตร่ไป กูตกต่ำแต่กูมีอิทธิพลเข้ามหาลัยต่อ หัวโตมันไม่ได้รับโอกาสป.ตรีจากที่เป็นเพื่อนกับกูมานาน กูผิดที่กูอยากทำตัวดีอยู่ป.ตรีคนเดียวนานและกูได้จบป.ตรีไปคนเดียว.....ไอ้ตุ้ย กูอยากให้มึงนับถือกูกับหัวโต ไม่ใช่หัววิเศษไอ้สัด..... สมองของมึงมีคนๆหนึ่งที่ทำได้ ผู้หญิงคนนั้นหน้าแพะชื่อจอยมันมีเบื้องหลังที่เธอรักฉันจริงใจ แต่ฉันไม่เคยต้องการ กูไม่คิดถึง เธอดีมาก ดีเลิศเกิน หัวโตให้ความสำคัญ แต่หัวโตกับฉันต่างรสนิยมฉันไม่มีจุดหมายก็รักใครไม่มีเหตุผลมาตั้งแต่บุ๋มบิ๋มแล้ว  หัวโตเอาเงินกูไปทุกทีนี่แรกๆกูก็ไม่เข้าใจนะแต่เหมือนหัวโตสามารถสื่อให้จอยว่าเขาใส่ใจจอยแต่กูไม่เคยคิดกับเธอ และคนถูกขอเงินอย่างกูน่ะที่ดูเลว ทำไมกูไม่เคยถูกมองว่าการตั้งใจเรียนคือขยันจริงๆมีแต่คนหาว่ากูโกงเรียนทุกคน มันมองว่าสมอง ไอ้สัดถ้ากูโกงกูถึง 3.8 ไปเลยไม่ดีกว่าหรอวะ ถ้ากูมีสมองแบบนี้คนมันคิดว่ากูทำได้จริงกูหวังจะย้อนกลับไปเลยน่ะสิ  อาจจะสูบบุหรี่แล้วกลับแต่มันไม่กลับเลย ดีไม่ดีมีแบบนั้นกูก็สูบบุหรี่ มึงต้องโดนต่อยสักที ให้มึงรู้ว่าไอ้จำห่าอะไรเร๋วมันไม่ใช่กูน่ะ อีจอยมันดึงความสนใจหัวโตทำหัวโตทิ้งกู ทั้งๆที่กูไม่รักจอยแล้วไงวะ กูมันลำบากสิกูลำบากต้องเห็นใจกู กูกับหัวโตลำบากแค่ไหน กูมันจะช่วยไปชักจูงหัวโตลองลุยกับการศึกษาหน่อยอีกครั้งก็ใช่นะ.......ถ้าช่วยได้.....อีจอยมันทำทุกสิ่งทุกอย่างกูพังหมดกูจะทำให้จอยมันตายไปเลยกูก็ไม่เสียใจหรอกว่ะ...... มายนัสน่ะ....กูรักเค้า....กูต้องการเค้า...แต่กูอับจนต้องมาเจ็บกับความรักที่มันคลั่งหลงไหล กูไม่รู้ว่าทำไมต้องมาเกี่ยวอะไรกับจอยด้วย เชื่อว่าชีวิตมาถึงตรงนี้รักมายนัสแล้วก็นึกถึงหัวโต เออถูกต้อง มายนัสไม่ได้รักกูก่อนแต่แรก เรื่องแฟนมายนัสและเรื่องแฟนเก่ามายนัสที่กลับมา.......กูจะยอมหัวโตและหัวโตมันสำคัญ หัวโตยังสำคัญกับกู จากปัญหามายนัสถ้าหัวโตรักมายนัสมันจบแต่หัวโต....อาจจะยังให้ความสำคัญกับอีจอยต่อไป ไอ้ตุ้ย สมองมึงมันทำให้กูต้องฆ่ามึงทิ้ง คนอย่างมึงอย่ามีชีวิตอยู่เลย มึงกับสมองที่มึงภูมิใจของมึงมึงนับถือจอยใช่มั้ยก็ไปตายกับมันไป  คนแบบจอยมันรักกูกูรักคนอื่นแม้ว่าจะเธอด้อยจะเลวกว่าจอยแล้วไง ไอ้เหี้ยตุ้ย ถ้าอธรรมไม่อัดธรรมะบ้าง.....กูไม่ให้อภัยคนดีแบบจอย.....สมองจำในเวลาเร็วไม่ใช่กูกูเกลียดจอย มันทำให้กูไม่ได้รับการนับถือว่าคนโง่ลำบากกว่ามันน่ะเป็นยังไงไอ้ตุ้ยไปตายซะ

แจ้เข้ามา : ไอ้เหี้ยก้อยมึงปล่อยก่อน งั้นมึงก็เคยอาฆาตกูอะดิที่หนึ่งปีในพระจอมซิ่วไปเกษตรเพราะความเร็วในการเตรียมสมองนะแต่เมื่อผ่านไปกูก็มีเกรดห่วยได้ d dogเยอะ นะ ลำบากตอนหลัง

นพ : อย่างนี้มึงก็ต้องคิดโมโหตรงบุ๋มบิ๋มซิ่วไปแพทย์ศิริราชทั้งๆที่มึงรัก

คุกกี้ : ทั้งรักทั้งหมั่นไส้ตั้งแต่ตอนนั้นจริงๆแหละ คนหัวจำห่าอะไรได้ขนาดนั้นในเวลาสั้นน่ะ ใครอยากให้แม่งเป็นหมอล่ะ แถมเป็นหมอแบบซิ่วด้วย....พวกมึงเอาตุ้ยออกไปไกลๆ.....มึงสองคนถือว่าได้ขึ้นชื่อเรื่องคบหากับกูแล้ว.....จริงๆกูไม่ค่อยเต็มใจกับพวกมึงนัก.....แต่ถ้ามึงเสือกทำสมองจำได้แบบไอ้ตุ้ยขึ้นมาน่ะ.....มึงสองคนจะโดนกูกระทืบแล้วจะขอไม่ให้กลับมาคุยอีกเลย

 นพ : จริงๆมึงคงเก็บกดไม่ได้ระบายบอกใครตั้งนาน มึงก็บ้า จะน่าสงสารมึงแต่มึงนึกถึงพวกกูมึงก็ไม่ไปเส้นทางที่มันเหี้ยจริง มึงจะดีไม่ดีคิดถึงห่าเหวจันทรเกษมแล้วล่ะสิพวกกะเรกะราดนั่นมีคนรีไทร์บ้างคนจบบ้าง มึงอาจจะหาผู้หญิงปี้สนุกๆง่ายๆ  มึงต้องใฝ่ดีไม่หลงทางขนาดไปเสพยาเสพติดก็ดี ไม่ทำคดีอาชญากรรมร้ายแรง ขืนทำก็คิดว่าพ่อไม่ช่วย

คุกกี้ : ......ฉันอยากระบาย.....ได้ระบายสักที....ฉันจะเป็นไอ้บ้า เป็นคนโง่ไม่รู้อะไรที่ใฝ่ในส่วนดีไปกับชีวืตเรียนในรามคำแหง กูเชื่อนะว่าถ้ากูตั้งใจจริงกูจะคาบเส้น พวกนายสองคนฉันอยากให้มีคนให้โอกาสแก่หัวโต...เขาไม่ใช่คนเลว

นพ : ตอนเรียนเกริกมึงพูดจริงเปล่าวะว่ามึงไม่จำแบบ...เอ่อโคตรดีเลิศแบบไอ้ตุ้ยอะ มึงได้เกรด3.9ใช่มั้ย

คุกกี้ : 3.9พ่อมึงดิ 2.5 ไอ้ห่า

นพ : ไม่เชื่อ 

คุกกี้ : เออ แล้วไปหยิบทรานสคริปให้เออๆๆๆ กูขอโทษที่มันไม่ใช่3.9อย่างนั้นโว้ย

นพ : เออ มึงพูดจริงนี่หว่า กูผิดหวังแฮะ

แจ้ : ถ้าก้อยเรียนได้จริงๆ มันมีงานอะไรทำเงิน แต่อาจจะมีสื่อสาระวิทย์ใส่ความบันเทิง

คุกกี้ : ก็ดี........

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2567 Last Update : 12 พฤศจิกายน 2567 1:08:27 น. Counter : 68 Pageviews.		0 comments
(โหวต blog นี้)  Share Tweet