|
หลบวันอันแสนวุ่นวาย เหนื่อยหน่ายจากการสู้รบปรบมือในสนามรบใจกลางกรุง ตอนเย็นหลังเลิกงานคือเวลาผ่อนคลาย ถ้ากระแดะหน่อยก็เรียก รีแล็กซ์(อย่าลืมออกเสียงเอ็กซ์ให้ชัดเพื่อความกระแดะแบบบริสุทธิ์) แต่เมื่อเย็นวานได้รับแจ้งจากกลุ่มแบบกระทันหัน(ไม่ทันจะหันหลังหนี) ว่า...เราจะไม่วิ่งในสวนเราจะลองเส้นทางใหม่ซึ่งในกลุ่มเองก็ยังไม่เคยมีใครลองมาก่อน!!!ฟังดูน่าตื่นตาตื่นใจหยอกซะเมื่อไหร่ ผู้ชายคนหนึ่งคือผู้นำทีมในครั้งนี้ ฉันขออนุญาตเรียกเค้าว่า อังเคิลคอร์ดหากใครรู้จักอย่าไปบอกท่านเชียวว่าฉันเรียกเค้าเช่นนี้ แต่หากมีใครแปลให้พี่ท่านฟัง อังเคิลคอร์ดก็จงรับรู้ด้วยว่านี่คือการเรียกด้วยความเคารพ ไม่ใช่ล้อเลียนแต่อย่างใด(จริงๆนะ) อังเคิลคอร์ดเป็นคนเยอรมัน มาอยู่เมืองไทยนานแค่ไหนก็ไม่เคยถามหรือถามแล้วจำไม่ได้ก็ไม่รู้ ทุกครั้งที่เค้าเสนอเส้นทางใหม่มันจะเป็นประสบการณ์ที่น่าลองเสมอ และฉันก็ไม่เคยผิดหวัง ครั้งนี้ก็หวังใจว่าอย่างนั้น แล้วอังเคิลคอร์ดก็นำพวกเราทั้งหมด 10 คน วิ่งออกจากสวนลุมพินีข้างถนนพระราม 4 แล้วข้ามสะพานหน้าอาคารอื้อจื่อเหลียง ตัดเข้าซอยศาลาแดงลัดเลาะไปตามทางออกสู่ถนนสาทร วิ่งไปพลางมองซ้ายที มองขวาที เหลือบมองหลังบ้างเป็นบางครั้งคราวเพราะเป็นชั่วโมงเร่งด่วนที่รถรากำลังจ๊อกแจ๊กจอแจ ไม่ใช่อะไรหรอก กลัวเค้ามองไม่เห็นคนตัวเล็กๆ คล้ำๆ ยิ่งเวลาพลบคล่ำมันยิ่งกลืนไปกับรัตติกาล หายไปใครก็ชดใช้ไม่ได้เพราะ Iam limited edition ณ จุดนั้นมันตื่นตาตื่นใจหยอกซะเมื่อไหร่!!เส้นทางใหม่ที่ไม่เคยมีใครลอง(หมายถึงพวกเรากันเอง)รู้สึกเหมือนจำลองตัวเองไปอยู่ในซีรีย์สืบสวนสอบสวน วิ่งพลางหันพลาง หลบโน่นกลัวชนนี่ นี่ฉันกำลังวิ่งหนีตำรวจหรือกำลังวิ่งราว คลับคล้ายคลับคลาว่ามันก็ใกล้เคียงอยู่ แต่ก็เบาใจเมื่อหันกลับไปไม่เจอมนุษย์หน้าไหนคล้ายตำราจเลย!! แล้วอังเคิลคอร์ดก็นำเราขึ้นสะพานข้ามไปวิ่งลัดเลาะสาทรอีกฝั่งมุ่งสู่สถานฑูตสิงคโปร์แล้วก็เลี้ยวซ้ายฉับข้างสถานฑูตฯ หลังจากนั้นความทรงจำของฉันเกี่ยวกรุงเทพฯ ก็ขาดๆ หายๆ แล้วก็ขาดสะบั้น!แน่ใจนะว่าแกอยู่ในกรุงเทพฯ ไม่ได้ออกนอกเขตชายแดนไปแล้ว เพราะเราเข้าซอยนู้นทะลุซอยนี้ เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาชนิดที่ถ้าฉันเป็นเนวิเกเตอร์ระบบจะรวนซวนเซไปอีกหลายสัปดาห์ มีครั้งหรือสองครั้งเราไปถึงทางตัน ต้องหันกลับแต่ก็เป็นเรื่องขำขันสำหรับทุกคนเพราะเราไม่เคยมากันเลยแม้กระทั่งคนไทย 3-4 คนในกลุ่มก็เถอะ อังเคิลคอร์ดบอกว่า Justcheckเรียกเสียงฮาได้ประปราย ไม่ใช่เพราะไม่ขำ แต่เพราะบางคนก็หอบจนหัวเราะได้ไม่เต็มเสียง แถมเรายังไปเจอกลุ่มเต้นแอโรบิคที่ท้ายซอยอีกซอยหนึ่ง ประหนึ่งปลีกวิเวกสุขภาพดีกันเพียงลำพัง พวกเราหลายคนคิดว่าน่าจะเป็นการดีหากเราจะเข้าไปจอย แต่ระลึกได้ อ้อ!เรามาวิ่งไม่ได้มาแด๊นซ์ มิชชั่นยังไม่คอมพลีท! ระหว่างทางมีเพื่อนทักทายตลอดทางทั้งที่ถูกขังไว้ในบ้าน และยืนต้อนรับอยู่ริมรั้ว ทักทายเหมือนไม่เคยเจอมัคคุเทศก์แปลกหน้า เห่ากันระงมเซ็งแซ่ โชคดีที่พวกมันไม่หอน!ไม่งั้นเราคงแข็งแรงกันแบบเยือกเย็น!! บางโอกาสเราก็ได้พูดคุยกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งมาวิ่งกับเราบ้าง แต่ก็เพียงระยะสั้น เพราะเราต้องเก็บแรงไว้สำรองอ๊อกซิเจนเพื่อปะทังการหอบกันเป็นระยะ การลัดเลาะของพวกเรามาจากไหนถึงไหนฉันก็เหนื่อยจะระลึกนึกจำ แต่เรามาทะลุอีกทีที่ถนนสีลม 30 ณ จุดนั้นเราหยุดถ่ายรูปกัน เราได้ขอให้ผู้หญิงคนหนึ่งถ่ายรูปให้แต่ไม่สำเร็จ ท่าทางว่านางจะอายหรือกลัวก็เดายากอาจจะเพราะส่วนใหญ่ในกลุ่มเป็นต่างชาติ เราพยายามจะถ่ายกันเอง แต่โชคดีมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมา คนนี้ไม่ปฏิเสธ หลังถ่ายรูปเสร็จ เรากล่าวขอบคุณแล้วหันมามองหน้ากัน นี่เราใช้คนท้องถ่ายรูปให้เหรอ?มาถามทำไมตอนถ่ายเสร็จแล้ว ทำไมไม่สะกิดตั้งแต่ทีแรก!!ยังไงก็...ขอให้เด็กสุขภาพแข็งแรงคลอดง่าย เค้าว่าทำบุญกับคนหน้าตาดีเด็กจะฉลาด น่ารัก(เค้าที่บอกน่ะใครกัน?) วิ่งอีกสักพักเราหยุดดื่มน้ำกัน เนวิเกเตอร์ของหลายคนบอกว่า เรามาไกลถึง 5 กิโลเมตรกว่าๆ ฉันแทบสำลักน้ำ เพิ่งจะ 5 กิโลฯเองหรือนี่?ทำไมเหมือนวิ่งมาสัก 10 แล้วล่ะ อังเคิลคอร์ดถามว่า What do you worry about? ฉันตอบว่า worryว่าทางกลับนี่มันอีกกี่โลฯ กันนี่ตอบในใจไม่ได้พูดออกไป เพราะทำได้แค่ส่ายหน้าประมาณว่า ไม่ได้ worry หลังพักดื่มน้ำพอเป็นกระสัย เราก็วิ่งต่อสลับเก็บภาพกันเป็นระยะ แล้วก็มาถึงทางพิเศษ ที่เรียกพิเศษเพราะเดินได้ทีละคน ขวามือเป็นคลองน้ำครำที่ไม่ควรค่ากับการแหวกว่ายอย่างยิ่ง ซ้ายมือเป็นกำแพงขรุขระของบ้านหรือสถานที่อะไรสักอย่าง หากไม่ระวังมันอาจทำร้ายเราได้โดยไม่เจตนา เดินไม่ดีอาจตกคลอง หรือไม่ก็โดนกำแพงข่วน ตอนนั้นนึกถึง JonSnow แห่ง NightsWatch และ Whitewalkers who live beyond the wall จาก Gameof Thrones เลยทีเดียว!และนึกถึง Turboที่แยกทางกลับไปก่อนระหว่างทาง มันพลาดอะไรไปเยอะเลยล่ะ!! เราลัดเลาะมาเรื่อย ผ่านร้านรวง ชุมชนหลายแห่ง สิ่งที่ทำให้ฉันอยากหยุดวิ่งคือร้านอาหารข้างทางยั่วใจยั่วน้ำย่อยเหลือเกิน แต่ไม่เห็นมีใครเป็นอย่างฉันเลยสักคน นี่ไม่มีใครหิวกันเลยเหรอ!โฮะ!ทนกันได้ยังไง นับถือ! ในที่สุดเราก็ตัดเข้าต้นถนนสีลมอีกครั้งมุ่งสู่จุดเริ่มต้นคือสวนลุมฯ มาถึงลานพระบรมรูปรัชกาลที่ 6 การจับระยะทางอยู่ที่ 9.5 กิโลฯ ฎีกาได้ถูกนำเสนอให้เราวิ่งให้ครบ 10 โดยวิ่งต่อในสวนอีก 500 เมตร อ่าฮ้า!เป้าหมายมีไว้พุ่งชน แค่จะพุ่งไปข้างหน้าก็ว่ายากแล้วนะเออ!แต่ศาลฎีกาและอัยการสูงสุดรับฟ้องและคำสั่งศาลให้วิ่งต่ออีก 500 เมตร!! ไม่มีการอุทธรณ์ใดๆ ไม่มีภาคทัณฑ์ 10 กิโลเมตรเบาๆ ในเนื้อที่เท่าแมวดิ้นตาย แมวตัวนั้นคือฉันเอง! ถ้านับอายุกัน อังเคิลคอร์ดก็เทียบเท่ารุ่นพ่อ เพราะลูกสาวอังเคิลฯ ก็รุ่นราวคราวเดียวกับฉัน และก็พ่อจริงๆ คือเป็นนักวิ่งตัวพ่อ!รู้จักเส้นทางในกรุงเทพฯ มากกว่าคนไทยซะอีก แต่จริงๆ ก็ไม่ใช่ทางหรอกแถวบ้านเรียกซอกหลืบในซอยลับ เป็นคนไทยอยู่กรุงเทพฯ มาหลายปี ยังไม่เคยไป ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย แล้วแต่ละคนในทีมนี่วิ่งเหมือนจ๊อกกิ้งเล่นในสวนที่บ้าน ความเร็วไม่ตกแต่ดูชิลๆ ชิลไป๊!ฝีตีนแต่ละคนเร็วระดับม้าศึก ไอ้เราก็ขาสั้นต้องก้าว 2 ครั้งถึงจะเท่าคนอื่นก้าวครั้งเดียว ดังนั้นต้องเพิ่มความเร่งเพื่อไม่ให้เป็นภาระ ถามว่าเหนื่อยมั้ย?บอกเลยว่ามาก!สนุกมั้ย?บอกเลยว่ามากกว่า!!เพราะประสบการณ์ใหม่สอนอะไรเราเสมอ ที่หวังใจว่าจะไม่ผิดหวัง ครั้งนี้ก็เป็นเช่นนั้น บางครั้งยังนึก นี่ฉันวิ่งในกรุงเทพฯ หรือข้ามเครือเขาหลงทะลุมิติมาต่างบ้านต่างเมืองไปแล้ว ขอบคุณอังเคิลฯ และสมาชิกในทีมทุกคนที่ทำให้รสชาติของการวิ่งครั้งนี้ครบรสที่สุด เสียดายแทนหลายคนที่ไม่ได้มาด้วย และที่บ่นๆ มาก็ไม่ได้มีสาระอะไรน่าใส่ใจ แต่น่าจดจำ แค่อยากเล่าให้มีรสปะแล่มแปร่งปร่า ฝาดเฝื่อนลิ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสในการบรรยาย หวังว่าคนอ่านจะมีความสุขกับเนื้อหาตามสมควร แต่หากมีอมยิ้มนิดๆ คนเขียนก็ชื่นใจเหลือประมาณแล้ว เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่การวิ่งกลายเป็นยาคลายเครียดที่ดีที่สุดนอกจากหนังสือ!! I will get to know you more Bangkok!! สะเก็ดดาว
| Create Date : 29 มิถุนายน 2559 |
|
0 comments |
| Last Update : 29 มิถุนายน 2559 10:41:55 น. |
| Counter : 592 Pageviews. |
|
 |
|
