ก่อนถึงเส้นชัยคือเส้นทางวิ่งที่ชันที่สุดในสนามนี้ แต่อย่าเรียกว่าวิ่งเลย คลานได้คงมีหลายคนทำไปแล้ว แต่เสียศักดิ์ศรีจึงไม่มีใครทำ นี่มาวิ่ง จะคลานทำไม เดินก็พอน่า!

ระหว่างกำลังเตาะแตะพาขา 2 ข้างที่เริ่มประท้วงว่า กุปวดไปหมดแล้ว! ไต่ตามทางลาดขึ้นไปหาเส้นชัย พลันสายตาก็เงยไปเห็นตากล้องสนามรออยู่ประมาณ 50 เมตรข้างหน้า นักวิ่งเกือบทุกคนจะรู้ว่า การเห็นกล้องสนามมันคือยาชูกำลังอย่างหนึ่ง มันคือ อะดรีนาลีน ที่สูบฉีดไปทั่วร่าง ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็อยากวิ่ง ทั้งที่อยากร้องไห้ก็ต้องยิ้มแฉ่ง ทำนอง The show must go on ขนาดนั้นเลย แต่พอผ่านกล้องไปเท่านั้นแหละ ความเร็วเมื่อกี้จะกลับไปสู่ระดับต้วมเตี้ยมเหมือนเดิม มันคือสัญชาตญาณการมีชีวิตรอด เพราะเมื่อกี้มึงใส่มาเต็มฝีตีนแล้ว!

สะเก็ดดาวก็คือหนึ่งในบุคคลที่อยากถูกบันทึกในประวัติศาสตร์บ้างอะไรบ้าง ณ จุดนั้นไม่ได้สนความชันของเส้นทาง หรือการประท้วงของขาสั้นๆ ที่กำลังสั่นเพราะความปวด จึงเร่งสปีดความเร็วขึ้นไปเพื่อจะได้ภาพที่จะบอกทุกคนที่เห็นว่า "กำลังวิ่งขึ้นเขาอย่างเท่ห์อ่ะ"

ฉับพลันนั้น ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังไต่ทางอย่างเตาะแตะและฉันกำลังจะวิ่งแซงขึ้นไป สำเหนียกได้ถึงความสั่นสะเทือนน้อยๆ ของพื้นดิน และเสียงเคลื่อนไหวแบบรวดเร็วกำลังไล่หลังมาอย่างประชิด ก็อุทานออกมาว่า "โอ้! เครื่องแรง" เท่านั้นแหละเครื่องแรงที่กำลังสปีดอยู่สำลักน้ำมันเพราะความขบขันกับกับคำทักทาย!

เสียงหัวเราะจึงดังมาจากคนรอบข้าง ทั้งเจ้าของคำอุทานและคนอื่นๆ ที่กำลังไต่ทางอยู่ไม่ว่าข้างหน้าหรือข้างหลัง แม้แต่ตากล้องเองก็ยังหัวเราะหึๆ ก่อนกดชัตเตอร์

มันคือบรรยากาศที่น่ารักและอบอุ่นระหว่างทางวิ่งที่เราคิดว่าเหนื่อยเหลือเกิน

ขอบคุณที่ให้เสียงหัวเราะระหว่างทางค่ะ

ภาพที่ได้ไม่ได้เท่ห์อย่างความตั้งใจแรก แต่มันบอกเรื่องราว และความทรงจำ

เพราะการวิ่งคือความทรงจำอย่างหนึ่ง

สะเก็ดดาว