LOSE MYSELF : ตัวตนที่หายไป

เคยคิดกันไว้ไหมว่า ... โตขึ้นอยากจะเป็นอะไร อยากทำงานอะไร

แล้วจะมีแค่สักกี่คน ที่จะได้ทำอย่างที่วาดหวังเอาไว้

ซึ่งฉันก็เป็นหนึ่งในหลายคน ที่ไม่สามารถเดินมาบรรจบบนความฝันที่เคยคิดเอาไว้ ได้เฉกเช่นคนโชคดีอีกหลายๆคน

ลองมาทบทวนตัวเอง ... แท้ที่จริง เป็นเพราะ โชคไม่เข้าข้าง หรือ เพราะตัวเราเอง ที่ไม่ยอมเสี่ยงเพื่อค้นหาโอกาส

วันนี้ฉันตระหนักว่า ... เป็นเพราะอย่างหลังมากว่าชะตาฟ้าลิขิต

..........................

ตัวฉันทำงานในบริษัทฯยาแห่งหนึ่งเข้าปีที่สองแล้ว ธุรกิจเป็นธุรกิจขายส่ง พูดให้เข้าใจง่าย ก็เป็นยี่ปั๊ว แถวสวนสยาม การบริหารเป็นแบบครอบครัว มีพนักงานในสังกัด ไม่ถึงยี่สิบชีวิตในสองสาขา ซึ่งต่างจากบริษัทฯแม่ในเครือ ที่เป็นธุรกิจยักษ์ใหญ่ในการค้าเหล็กของเมืองไทย

พวกเราอยู่กันแบบพี่ๆน้องๆ และ ตำแหน่งรวมทั้งความสำคัญของตัวฉันก็จัดอยู่เป็นลำดับถัดต่อจาก ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการ

ฉันควรจะภูมิใจ ? ? ...

ฉันเข้ามาสมัครงานที่นี้ หลังจากสูญเสียความมั่นใจในการเข้าสมัครงานตามบริษัทฯใหย๋อยู่เกือบเดือนหลังจากเรียนจบ และ ภายหลังจากที่ถูกหลอกจากบริษัทฯ ประกันของเกาหลีแห่งหนึ่ง ชักนำเข้าวงการขายประกัน ด้วยความไร้เดียงสา และ คิดว่า โลกภายนอกมหาวิทยาลัยจะสวยงาม

แน่นอน ... บริษัทฯประกันเกาหลี ได้ทำลาย และ ย่ำยีความมั่นใจของฉันไปจนหมด

ฉันไม่ได้แอนตี้การทำประกันชีวิต แต่รังเกียจวิธีการชักจูง และ สรรหาผู้เข้าร่วมธุรกิจ และ ผู้ซื้อประกันด้วยวิธีปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอเยี่ยงนี้เป็นที่สุด

เมื่อเป็นดังนั้น ฉันจึงรับสภาพกับตัวเอง เข้าทำงานที่นี้ ด้วยเงินเดือนเดือนแรก เท่ากับ พนักงานวุฒิประกาศนียบัตรชั้นวิชาชีพ ... แล้วฉันจะต้องเรียนจนจบมหาวิทยาลัยท๊อปไฟว์ ของเมืองไทยไปทำไม (อย่างน้อยฉันก็เคยทะนงตนแบบนั้น)

จากพนักงานฝ่ายบุคคลคนแรกของบริษัทฯ ก็ค่อยๆ ควบตำแหน่งเลขาฯ ควบตำแหน่งผู้ช่วยฯ ควบตำแหน่งฝ่ายขาย แล้วค่อยๆ ควบพนักงานคลังสินค้า เด็กติดรถ ล่าสุดการเข้ามานั่งช่วยตำแหน่งการเงิน ลูกค้าสัมพันธ์ หรือ ให้ไปลอกท่อน้ำหน้าบริษัทฯก็เคยทำมาแล้ว

ฉันไม่เคยเกี่ยงงาน เพราะ ถือว่ามันคือความรับผิดชอบในหน้าที่ฝ่ายบุคคล เมื่อหาคนมาไม่ทัน ก็ยอมทำเอง

อย่างน้อยฉันก็หวังว่าเงินเดือนฉันมันจะดีขึ้น ตามความสามารถที่สะสมมากขึ้น

แต่ไม่เลย .... เงินเดือนที่หวัง ก็ได้เพียงเฉียดกราย ... และ กำลังเหมือนพายเรือในอ่าง เดินหลงทาง เหินห่างจากความฝันออกไปเรื่อยๆ

วันนี้เพิ่งรู้ว่าได้สูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง และ ใช้ชีวิตอย่างคนไร้ซึ่งวิญญาณ

ฉันจำไม่ได้แล้วว่า ฉันมีความสุขครั้งสุดท้ายกับงานน่ะมันเมื่อไหร่ ....

Create Date : 16 พฤษภาคม 2550 Last Update : 16 พฤษภาคม 2550 20:46:59 น. Counter : 447 Pageviews.		1 comments
Share Tweet