ขบถเล็กๆ ที่ชื่อว่า...ความฝัน

ไดอารี่ที่รัก วันนี้วันที่ 23 ตุลาคม 2555

การเดินทางของชีวิตมาถึงวัยเบญจเพสแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นเด็กดื้อของคุณนายแม่และท่านพ่อมาโดยตลอด

ครั้งแรกที่ดื้อมากๆ คือการหนีไปสมัครเข้าวงโยธวาทิตของโรงเรียนตอนนั้นอายุ 11 ขวบเองได้มั้ง

จากวันนั้นไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่คิดจะทำสิ่งใดมักจะมีความฝันของตัวเองอยู่เสมอ

อินู๋บอมชอบดนตรี ชอบศิลปะ ชอบหนังสือ ชอบจินตนาการและอยากเป็นนักเขียน

ตอนเข้าเรียนมัธยม พยายามอย่างยิ่งที่จะอยู่ในกรอบที่ถูกขีดไว้ตั้งใจเรียนไม่สนใจสิ่งใดแต่สุดท้ายก็หาทางออกให้ตัวเองด้วยการอ่านนิยายที่ห้องสมุดเช่าหนังสือการ์ตูนกลับไปอ่านที่บ้านเสมอๆ

ขึ้นมัธยมศึกษาปีที่สี่อะไรก็ไม่รู้ที่ดลใจให้เขียนเรียงความส่งเข้าประกวดการเขียนเรียงความโครงการหนึ่งทั้งๆ ที่ไม่เป็นตัวแทนของโรงเรียน ไม่ใช่เด็กที่คุณครูวางไว้ว่าให้เขียนส่งแต่อินู๋บอมก็เขียนส่งแบบงูๆ ปลาๆ เขียนเพราะอยากเขียนและดันได้รางวัลมาเสียอย่างนั้น

ขึ้นมัธยมศึกษาปีที่หก ช่วงกำลังหาหนทางของชีวิต สอบโควตาศึกษาศาสตร์ครูพันธุ์ใหม่ของมหาวิทยาลัยสารคามตามความต้องการของที่บ้านติดคณะศึกษาศาสตร์สาขาสังคมศึกษาตามความต้องการของที่บ้าน แต่ไม่อยากได้ก็เลยรอลุ้นรอบแอดมิดชั่น

แต่ระหว่างนั้นเองที่มีโครงการของ สสส. ‘Love is…Sex is’ เพราะขบถความฝันที่แฝงเร้นอยู่ในตัวอินู๋บอมเขียนบทความสำหรับการทำหนังสือนิตยสารเข้าประกวดเพื่อคัดเลือกเข้าสู่การอบรมและทำสื่อประกวดในอันดับถัดไป ผลก็คือทีม Asshole (ชื่อนี้เพื่อนตั้งให้)ผ่านเข้ารอบการอบรม

กระดาษ A4 แผ่นเดียวไร้สีสัน ไร้ชีวิต แต่ในวันที่ได้เข้ารับการอบรม ทีมงานของนิตยสารseventeenที่เป็นวิทยากรในครั้งนั้นกลับบอกว่า “...พี่อยากเห็นทีมนี้มานานแล้วนอกจากชื่อทีมที่น่าสนใจ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือความไร้สีสันบนกระดาษแผ่นนี้ มันแทบไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลยแต่น้องรู้มั้ยว่าพี่สนใจเนื้อหาที่อยู่ข้างในมาก มันเป็นสิ่งที่ทำให้พวกพี่เลือกทีมของน้องเข้ามาในการอบรมครั้งนี้...”

คำพูดนั้นยังตราตรึงในความคิดของอินู๋บอมเสมอมาเพราะในวันนั้นเองที่อินู๋บอมได้เหลือบไปดูผลงานของทีมอื่นๆที่มาจากโรงเรียนทั่วประเทศ สีสัน การนำเสนอที่แปลกใหม่ รูปแบบไอเดียเจ๋งๆ แต่ทีมของอินู๋บอมกลับมีแค่กระดาษเอสี่เปื้อนหมึกสีดำ ไร้ชีวิต ไร้สีสันแต่ถูกคัดเลือกเพราะเนื้อหาที่อินู๋บอมร่างขึ้นความอิ่มเอมชนิดหนึ่งทำให้อินู๋บอมอมยิ้ม ขบถเล็กๆในตัวเริ่มคิดหาทางออกให้กับความฝันที่ถูกกักเก็บ

ผลการแอดมิดชั่นออกมา อินู๋บอมติดคณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี “กฎหมาย” สาขาอาชีพที่อยู่นอกสายตา มีเพียงคำสัญญาจากอาจารย์เคนและอาจารย์บรรลือคงจันทร์ (ผ.ศ.บรรลือ คงจันทร์ คณบดีฯ ในขณะนี้) ที่ขอเพียงแค่ ‘เรียนให้จบอย่าเลิกเรียนการครัน หรือรีไทร์ออกไปก่อน’ คำสัญญาในวันสอบสัมภาษณ์ที่อาจารย์อาจจะลืมแต่อินู๋บอมไม่เคยลืม และมันเป็นแรงขับเคลื่อนให้อินู๋บอมตั้งใจเรียนแม้ว่าใช้เวลานานถึง6 ปีก็ตาม

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยมีขบถเล็กๆ เติบโตอยู่ในนั้นความฝันของการเป็นนักเขียนทำให้อินู๋บอมเริ่มเขียนนวนิยายเล่นๆอ่านเพียงลำพังในโน๊ตบุ๊ค จนกระทั่งในช่วงชั้นปีที่ 3 ขบถเล็กๆทำให้อินู๋บอมนึกถึงความฝัน ชมรมวารสารมหาวิทยาลัยอุบลราชธานีได้ถูกก่อตั้งขึ้นร่วมกับเพื่อนอีก 4 คน ผลน่ะหรือ...ล้มไม่เป็นท่าแต่เป็นประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่มากอินู๋บอมได้เรียนรู้อะไรมากยิ่งขึ้นเกี่ยวกับทำงานในสาขานี้ที่ไม่ใช่แค่เขียนแต่เป็นการจัดการ ติดต่อสื่อสาร ติดต่อโรงพิมพ์ เขียนโครงการ จัดอาร์ต หาข้อมูลและถ่ายภาพทำทุกอย่างตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ

ในปีเดียวกันนี้อินู๋บอมได้เริ่มเริ่มขีดเขียนนวนิยายลงในอินเตอร์เน็ตเวปเด็กดีคือที่หมาย และคงอยู่เช่นนั้นมาจนถึงปัจจุบัน ขบถเล็กๆก่อนตัวขึ้นจนกระทั่งความฝันได้กลายเป็นความจริงอินู๋บอมเรียนจบแต่ไม่ได้ทำงานในสาขาที่ตัวเองเรียนจบไม่ได้ทำงานอื่นใดนอกจากอยู่บ้าน นั่งถ่ายทอดความฝันและครั้งนี้คือการเดิมพันทั้งชีวิต ต่อให้ผิดพลาดก็ยังภูมิใจที่ครั้งหนึ่งได้มีโอกาสก้าวเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ดินแดนของความฝันที่ขบถเล็กๆ ในตัวเรียกร้องเสมอมาคงไม่ผิดใช่มั้ยที่สุดท้ายหนูก็เลือกเดินตามความฝันของตัวเอง

06.48 น. (23ตุลาคม 2555)
สิรินรชา นาถธีรธาดา