ลุย ล่า ท้าเขียน 19. "อะไรคือสิ่งที่คุณกลัวมากที่สุด"
ลุยซ่าท้าเขียน
สถานีที่ 19 "อะไรคือสิ่งที่คุณกลัวมากที่สุด"
"ไม่มี"ค่ะ
นับตั้งแต่มาเรียนที่มอสโก เราปล่อยวางทุกอย่าง ความกลัวนั้นมาจากความคิดที่เราคิดว่าเรากลัว ตราบใดที่เราไม่คิด ก็ไม่มีความกลัว
ปลงให้หมดทุกอย่าง ทุกชีวิตได้ถูกขีดไว้ให้เจออะไรมาบ้าง เราหาทางรับมือ แม้ว่าใจไม่แกร่งพอ แต่เราก็ต้องพยายาม เราเชื่อว่า ปากเราบอกว่า "เราต้องพยายาม" แต่ใจมัน "กลัว" เราอาจจะยังรับไม่ได้
แล้ว....
ใครจะช่วยเราล่ะ ถ้าไม่ใช่ตัวของเราเอง
เมื่อก่อนเรากลัว "รถสองแถว" มาก เวลาไปโรงเรียนเราขึ้นรถหน่วยของทหารไปส่งที่โรงเรียน กลับบ้านก็ขึ้นรถหน่วยกลับ ถ้าเรียนพิเศษแม่ก็ไปรับกลับบ้าน...
รถสองแถวเคยเห็น แต่กลัวว่าจะลงอย่างไร
แต่แล้วเมื่อขึ้นมัธยมปีที่ 1 แม่บอกให้หัดขึ้นสองแถว จะได้ไปไหนมาไหนเองได้... เราอ้อนวอนให้คุณตายืนส่งหน้าบ้านทุกเช้า... เพราะคุณตาชอบออกวิ่งตอนตี 5 เราเคยตามไปวิ่งด้วย
เราจำวันแรกที่ขึ้นสองแถวได้ เพราะว่าโรงเรียนเปิด เรามองรถสองแถว "เต็ม" "แน่น" "มีคนโหน" โอยยย ไม่เอาอะเบียดเสียดอย่างกับปลากระป๋องชีวิตคุณหนู ไม่เคยโดนเบียนอย่างนี้รับไม่ได้ (ฮา...เขียนให้เวอร์ค่ะ) รถสองแถวผ่านไปแล้ว 3 คัน เวลาก็ใกล้จะ 7.30 น. ทำยังไงดี ทำไมคนยิ่งแน่น คุณตาบอกว่า "ขึ้นเถอะลูก เพราะทุกคนก็เด็กนักเรียนเหมือนเรา เราลงที่เดียวกัน" แง.... ปัญหามันคือ ตอนกลับบ้านอะ ลงรถยังไงอะ คุณตาบอกว่า "กดกริ่งไง ถามคนบนรถนะ ไป....โน่น รถมาแล้ว"
พอเราขึ้นรถสองแถว ไม่มีที่นั่ง เราก็ทำหน้าเบะแล้ว แต่มีคนเสียสละให้เรานั่ง เราขอบคุณเขาดังๆ จนเขาขำกันทั้งรถ แต่เราไม่อาย พอนั่งแล้วก็เสนอตัวช่วยถือกระเป๋าพี่เขา เพราะพี่เขาโหน....
พอถึงหน้าโรงเรียน รถสองแถวจอดให้ ไม่ต้องกดกริ่ง เรานี้เหวอเลย แล้วจะกลับบ้านยังไงอะ
วันแรกที่เราเรียน เราก็ถามเพื่อนในห้องทุกคนเลยว่า "ใครขึ้นสองแถวเป็นบ้าง" สรุปเราได้เพื่อนกลับบ้าน เพราะว่าบ้านเธอห่างจากบ้านเราแค่ 200 เมตรเอง แม้จะเข้าซอยก็เถอะ แล้วเธอก็สอนเราหัดขึ้นสองแถว ทุกเช้าเธอก็ให้พี่สาวมาส่งที่หน้าบ้านแล้ว แล้วบ้านเรากับบ้านของเธอก็รู้จักกัน ตลอดเวลา 3 ปีที่เรียนด้วยกัน อยู่กลุ่มเดียวกัน กลับบ้านด้วยกัน เรารู้สึกขอบคุณเธอมากๆ ที่ทำให้เราขึ้นสองแถวเองได้
แต่พอขึ้นม. ปลาย เธอเรียนเก่งกว่าเราเลยไปสอบเข้าโรงเรียนสาธิตฯ แทน เราก็ต่อที่เดิมไป...
บางอย่างที่เรากลัว มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เราคิด ดังนั้นคิดว่าเรา "ไม่กลัว" ก็คือ "ไม่กลัว" ( ณ ตอนนี้นะคะ ฮา)
| Create Date : 24 พฤศจิกายน 2559 |
| Last Update : 24 พฤศจิกายน 2559 4:09:46 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 212 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [