156 8 บรรทัด โจทย์คราวนี้  เขียนยากจัง  (ขอเขียนตามใจตัวเองเช่นเคยนะคะพี่เป็ด   ขอโทษพี่ชิริวที่หนูทำลายโจทย์) มีโอกาสกลับบ้าน MOW - BKK - MOW 26 -31 พฤษภาคม  (มีผลกระทบตามมาอย่างมากเลย  ต่อไปต้องอยู่ให้นานกว่านี้) เนื่องจากเพื่อนรักแต่งงาน  ซึ่งครั้งแรกรู้ตัวมาตั้งปีแล้ว  แต่เพราะวันแต่งที่คิดเอาฤกษ์สะดวก หลังวาเลนไทน์ปีนี้  ก็ไม่ได้อย่างที่หวัง เพราะทางผู้ใหญ่เชื่อฤกษ์งามยามรัก  เพื่อนรักก็เลยได้ฤกษ์แต่งวันอาทิตย์ที่ 29 พฤษภาคมที่ผ่านมา ครั้งแรกบอกเพื่อนรักไปแล้วว่าไม่ไป  เกิร์ลแก๊งค์ก็ตื่นเต้นยิ่งกว่าเจ้าสาว ลดน้ำหนัก เบิร์นแคลลอรี่กันกระหน่ำ สุดท้ายมีแค่คนเดียวที่ทำได้ บางทีก็โมโหเกิร์ลแก๊งค์นะ  จะถึงงานแต่งแล้วยังหาชุดไม่ได้  ผลัดวันฯ ลดน้ำหนัก  สรุปคือได้ชุด  1 วันก่อนงานเริ่ม .....และน้ำหนักเท่าเดิม ไม่วายบ่นว่า "อ้วน"  เอ่อ.. โอเคค่ะเพื่อน  เอาที่สุขใจเราเถอะ ตอนแรกบอกเจ้าสาวไปแล้วว่า  "ไปไม่ได้นะ"  ด้วยเพราะ ท้ายมิถุนายนจะกลับบ้านแน่นอน  แถมราคาตั๋วก็อยากจะประหยัด  และราคาสูงพอสมควรสำหรับบินตรง วันที่ 1 พฤษภาคม  หลังจากที่ปฎิเสธเพื่อนไปแล้วว่าไม่ไป  แต่ใจก็ยังหาตั๋วถูกๆ อยู่ทุกวัน  วันนั้นที่นั่งหลุด 1 ที่ (สุดท้าย) ด้วยราคา 31 475 รูเบิ้ล  หรือราคาประมาณ 16 000 บาทนิดๆ  ( 1 รูเบิ้ล = 0.6  บาท ณ วันที่ 1 พค 59)  กดซื้อเลยทันที **ราคาถูก เนื่องจากการตลาด และเมืองที่ออกเดินทาง  แม้ว่าจะเป็นเส้นทางเดียวกันก็ตาม แต่เมืองที่ออกและจุดหมายปลายทางไม่เหมือนกันค่ะ ซึ่งจริงๆ แล้ว อยากกลับบ้านไปดูสุขภาพของคุณตามากกว่า  ด้วยเพราะครั้งแรกในชีวิตที่ห่างบ้านนาน 9 เดือนขนาดนี้  ยอมกัดฟันเพื่ออนาคต ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะออกมาดีมากน้อยแค่ไหน  แต่ใจแค่อยากโลดแล่นทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ  ลึกๆ นั้นก็คือเด็กขี้แย  ติดคุณตาติดคุณยายติดพ่อติดแม่ด้วย ยิ่งรู้ว่าสุขภาพของท่านทรุด  แต่เมื่อตัดสินใจแล้ว  เราต้องเดินหน้าต่อไป  พร้อมๆ กับแบกรักสภาพจิตใจที่เราอาจจะต้องเศร้าบางเวลา การตัดสินใจกลับบ้านครั้งนี้คือ  "ใจอยากกลับบ้าน"  มันไม่ไหวแล้วจริงๆ  ขอหน่อยเถอะ  แม้จะสิ้นเปลืองแต่ก็ขอขอบคุณที่ค่าเงินลด และช่วยให้คนไกลบ้านขี้แยคนนี้ได้กลับบ้านเร็วยิ่งขึ้น  ส่วนงานแต่งของเพื่อน  คือ ผลพลอยได้จริงๆ วันพฤหัสที่ 26  พฤษภาคม  ไฟล์ท 19.20 น.  เช้ามาก็แบกกระเป๋าขึ้นเครื่องไปเรียนด้วย  มีแค่ครูและเพื่อนสนิท 1 คนที่รู้ว่าเราจะออกเดินทาง  เพราะว่าต้องขออนุญาตโดดเรียน 30 นาที เพื่อเดินทางไปสนามบิน เมื่อถึงเวลาก็ลุกขึ้นพร้อมแบกเป้หลัง  (ไม่หนักมาก  แต่มันก็ไม่ใช่เป้ที่เอาไปเรียนทุกวัน)   เพื่อนในห้องเลยถามว่า  "จะไปไหนอะ"   เราก็ตอบยิ้มๆ ด้วยใจลิงโลดว่า  "กลับบ้านที่ไทย"    คำถามที่เพื่อนๆ ในห้องต่างถามเป็นเสียงเดียวกันว่า  "แล้วมาเรียนเนี่ยะนะ"    อีกคนเสริมทันที  "เป็นฉันนะไม่มาเรียนหรอก  นอนให้ยาวเลย  ก่อนออกเดินทาง"   เพื่อนคนนี้ยกมือไหว้เลย    ส่วนครูบอกว่า   "นี่แหละ  เด็กขยันเรียน"   เพื่อนคนสุดท้ายถามว่า "จะไม่สอบพร้อมกับพวกเราหรอก"   เราตอบไปว่า  "วันพุธฉันก็กลับมาเรียนนะ" ทุกคนในห้องกรี๊ดเลย  "ไป 5 วันเนี่ยะนะ" ครูบอกว่า  "รัสเซียไม่ไกลจากไทย  ใช้เวลาเดินทางกี่ชั่วโมงนะ" เราตอบอย่างร่าเริงเลย  " 9.20  ชม." เพื่อนมองเราอย่าง .......  ไม่รู้ดิ  คงคิดว่า  คนไทยแม่งโครตบ้าเลยว่ะ คืนนั้นบนเครื่องบิน  นอนหลับสนิท  ไม่มีเด็กน้อยร้องโยเย  อาหารกินอิ่ม  พร้อมถึงบ้านทันที ศุกร์ที่ 27 พฤษภาคม    ถึงบ้านเที่ยงเลย  หมาแมวเดินเข้ามาต้อนรับ  ดีใจที่ยังจำกันได้ พวกเขาตะกาย เลียหัว  สลับกับเสียงแม่ที่พยายามห้ามปราม  แต่เราก็บอกว่า  "เดี๋ยวมา  ให้เค้าไปหาคุณตา คุณยายก่อนนะ  ตามคิวๆๆ"  บ้านเราก็คือบ้านเราอยู่วันยังค่ำ  ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ฝืนเต็มที่กับความง่วง  แต่ถึงบ้านแล้วดีใจ  อยากเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น  วันนี้แม่ปอกมะม่วงให้กินลูกครึ่ง   โอยยยย  มะม่วงบ้านเราสอยจากต้น  แม่เอามาบ่มต่อ  อร่อยที่ซู๊ดดดดดดด.... เสาร์ที่ 28 พฤษภาคม    ตื่นสาย  (วันนี้วันพระแท้ๆ  แต่ร่างไม่ไหว)  ชวนคุณยาย แม่ ไปชอปปิ้ง (ซื้อของเตรียมมาไว้ทางนี้ และของฝากให้ครูกับเพื่อนสนิท  มีแค่ขนมปังไส้สับปะรด ฝอยทองแห้งแค่นั้นเอง  นอกนั้นก็อยากกินอะไรก็โกยๆ  ใส่รถเข็น และซื้อของเข้าบ้านให้แม่ด้วย) คืนนี้นอนคุยกับแม่ทั้งคืนเลย  อาจเพราะร่างกายยังปรับเวลาไม่ได้ อาทิตย์ที่ 29 พฤษภาคม เกิร์ลแก๊งค์มารับ 7 โมงนิดๆ  เพราะไม่ได้มานอนกับเพื่อนที่โรงแรม  (ก็อยากนอนกับแม่อะ) กว่าเกิร์ลแก๊งค์จะแต่งตัวกันเสร็จก็รีบไปงานแต่งโรงแรมที่อยู่ข้างๆ ทันที  (ขับรถ 5 นาทีก็ถึง  จริงๆ เดินไปก็ได้ แต่เมื่อย) มาทันโจ๊กเช้าและขันหมากพอดี เพื่อนเรามีกันแค่โต๊ะเดียว คือ 12 คน (รวมลูกชายของเพื่อนด้วย) เพราะเชิญแต่เพื่อนสนิทกันจริงๆ  ข้าพเจ้าเลยโชคดี  ได้กินทุกอย่างที่โหยหา ปู กุ้ง ปลา หูฉลาม  (อันนี้ผิดหวัง เพราะคิดว่ากระเพาะปลา  กินเข้าไปแล้วถึงรู้  มัวแต่เม้าเพลิน) เห็ดหอม ผักใบเขียว    หอย เพื่อนก็ใจดี  บอกให้ข้าพเจ้ากินเยอะๆ  เพราะดูหุ่นแล้วคงสงสาร  (ก็ใช้พลังงานในการเรียน เดินไปเรียนอีก แถมที่นี่ไม่มีหมูกระทะหรือบุฟเฟต์แบบบ้านเรานี่นา  ส่วนมากทำอาหารกินเองด้วย ) หลังงานแต่งก็ไปหาที่นั่งเล่น  กินไรกุบกิบกินต่อ  (อึ้งอะ  กินจนเอ่อถึงคอหอย  เพื่อนยังไปหาอะไรกินต่อได้อีกอะ)  แม้ว่าจะแค่วัฟเฟอร์ + ไอศครีม + ชาเย็น  ตามไลฟ์สไตล์ของสาวๆ เมืองกรุงก็เถอะ  แต่แบบ... เนื่องจากข้าพเจ้ามาอยู่ที่นี่  เมื่อกินอิ่ม 1 มื้อก็คืออิ่ม  ถ้าหิวก็คว้าแอปเปิ้ลมากินได้   เข้าใจแล้วว่าทำไมเกิร์ลแก๊งค์ถึงบ่นว่า "ไม่ลงๆ ซักที"  เพราะอาหาร ขนมหวาน มันล่อตาล่อใจนี่เอง ร้านพวกนี้ก็เยอะมากมาย ร้านอยู่ซอกหลืบก็ไปกินกัน  โห....  ประเทศไทยคลังอาหารจริงๆ  (เค้กนะ  ร้านเค้ก + เครื่องดื่มเยอะมากๆ อะ  คือเห็นแล้ว  ที่เค้กมอสโกถูกลงไปเลย  แต่ทำไมพวกขนมอบต้องมีวิปปิ้งครีมแต่งหน้าอะ โปะไอติมด้วย  เครื่องดื่มก็มีไอติมโปะ  อืมมม.... มิน่าละ) วันจันทร์ที่ 30 พฤษภาคม จัดกระเป๋าเพราะตื่นมาก็เที่ยงแล้ว  ฮา  เดินไปเดินมา อ้าว  ตะวันจะตกดินแล้วอะ  อะไรอะ วันอังคารที่ 31 พฤษภาคม ออกเดินทางมาเรียนต่อ  ไฟล์ท 10 โมงนิดๆ  นั่งขาลอยเท้งเต้ง 9.50 ชม. ก็ถึงเมืองถูกสาปให้หนาวตลอด  ดีหน่อยคนมารับเอาแจ็คเก็ตมาให้ด้วยเพราะมาถึงก็ 17.30 น. แล้ว  เนื่องจากไฟล์ทดีเลย์ประมาณ 30 นาที วันพุธ  1 มิถุนายน ไม่ฟื้น  เพลีย  เหนื่อย  โดดเรียน วันพฤหัสบดีที่ 2 มิถุนายน ไปเรียนปกติ (สอบด้วย  ผิดระเบิดเทิดเถิงอีก)  แต่กลับมาถึงบ้านปุ๊ป   ไอระเบิดเลย เสมหะเต็มคอ  จาม เจ็บคอ  ดีที่ตอนนั้นซื้อน้ำผึ้งมากินเล่นๆ  น้ำมูกไหล ปวดหัว กลางคืนตัวร้อน 37.20 องศา  (ซื้อที่วัดมาเพื่อการณ์นี้  ไม่คิดว่าจะได้ใช้)   อยากกลับบ้านหาแม่เลยยยยย นิทานเรื่องนี้สอนขึ้นใจเลยว่า   คราวต่อไปกลับไทย 1 อาทิตย์เพราะร่างกายปรับไม่ทันจริงๆ  อากาศที่นี่ยังคงเย็นอยู่  อากาศบ้านเราก็ร้อนจัด  แต่ช่างเถอะ  สุขใจที่ได้กลับบ้าน  กลับมาป่วยก็ถือว่าคุ้ม --------------------------------------------------------------------- รักษาสุขภาพนะคะทุกๆ คน  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านที่หนูบ่นค่ะ   ไม่เคยป่วยเลยตั้งแต่เรียนเมื่อต้นปีที่แล้ว  มาป่วยตอนี้เฉยเลย  คนแข็งแรง  อึด ถึกขนาดนี้  ป่วยทีมาหมดแพ็คแก็จเลยค่ะ  ด้วยเพราะที่มอสโกฝนตกทุกวันเหมือนบ้านเราเลยค่ะ ----------------------------------------------------------------------- นอนดูโคนันดีกว่า  เซง  ทำการบ้านไม่ได้ ปวดหัว  นอนดูตูนดีกว่า   Create Date : 04 มิถุนายน 2559 12 comments Last Update : 5 มิถุนายน 2559 1:13:45 น. Counter : 1066 Pageviews. Share Tweet

เง่ออออ บ่นได้ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ค่ะ อิอิ   โดย: ณ ปลายฉัตร 5 มิถุนายน 2559 1:25:53 น.

สวัสดีค่ะ... ตามมาอ่าน 8 บรรทัดด้วยค่ะ ได้กลับบ้านก็ดีล่ะ   โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ ) 5 มิถุนายน 2559 6:56:23 น.

5555 อันนี้คือ 80 บรรทัดใช่มั้ยคะ ตะพาบยกกำลังก็งี้ล่ะค่ะ ก็เล่นมากันทั้งก้นหอย ปู ปลา ยันปลาฉลามเรย   โดย: จี๊ดจ๊าด (บ้านต้นคูน ) 5 มิถุนายน 2559 8:54:38 น.

ตามมาอ่านตะพาบ 8บรรทัดคูณยกกำลังค่ะ   โดย: zungzaa 5 มิถุนายน 2559 11:35:48 น.

ตามมาเยี่ยม เห็นหายไป คงยุ่ง   โดย: ชมพร 5 มิถุนายน 2559 12:46:02 น.

อ่านแล้วเห็นใจคนไกลบ้านจริงๆ ที่ว่ากลับมากินมะม่วงที่บ้านอร่อยที่ซู๊ด เข้าใจค่ะ แต่ถ้าจะให้คุ้มค่าเครื่องบินถูก ก็ต้องอยู่ซักเดือนนะคะ คุ้มกับการได้นอนกอดพ่อกอดแม่ กินอาหาผลไม้ไทยที่แสนอร่อยค่ะ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 5 มิถุนายน 2559 13:59:49 น.

ยาวนะเนี๊ยะ 555 อ่านเพลินดี... ไม่ว่ากัน ชอบซะอีก   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 5 มิถุนายน 2559 16:33:47 น.

บ่นได้ยาวมากจ้า ชอบตอนท้าย นอนดูโคนัน 555 เพราะเวลาเซ็งๆก็มักจะดูโคนันเกือบทุกที ^^   โดย: NENE77 5 มิถุนายน 2559 22:01:03 น.

โอว ได้กลับมาบ้านทั้งที 8 บรรทัจะพอได้ไงนะคะ มาเป็นไดอารี่เลย สุดยอดค่ะ รัสเซียน่าไปจังเลย มีโอกาสก็อยากไปเที่ยวดูค่ะ คงหนาวสุดๆไปเลย   โดย: lovereason 9 มิถุนายน 2559 21:54:55 น.

มานั่งดูตูนเป็นเพื่อน มีหนมกินมะล่ะ   โดย: เป็ดสวรรค์ 13 มิถุนายน 2559 15:14:26 น.

ตามอ่านตะพาบ 8 บรรทัดครับ ขอให้คุณตาสุขภาพแข็งแรงครับ กลับบ้านหาครอบครัว ไป-กลับ ก็คุ้มค่ากับการรอคอยครับ ส่วนผลกระทบที่ตามมา ไม่ว่าจะเรื่องสุขภาพ การดำเนินชีวิต ก็ต้องสู้ต่อไปครับ   โดย: เศษเสี้ยว 14 มิถุนายน 2559 7:51:00 น.

ขอบคุณพี่ๆ ที่เข้ามาอ่านและกำลังใจค่ะ บางทีชีวิตที่เราตัดสินใจแล้วมันก็ไม่ได้สุขเสมอไป เฮ้อ...ชีวิต   โดย: SeaSnow 20 มิถุนายน 2559 2:55:01 น.