คนมีน้ำใจ โดย ศรี เกศมณี

คนมีน้ำใจ

ไพศาลกับตังเม เป็นเพื่อนกันมาแต่เล็กๆ แม้เมื่อเติบใหญ่ต่างไปเล่าเรียนเขียนอ่านยังต่างเมืองแล้ว ก็ยังกลับมาคบหาเป็นเพื่อนกันอยู่และรักชอบกันเหมือนเดิม แต่ถึงทั้งสองจะคบหากันเหมือนเดิม นิสัยใจคอก็ต่างกันมาก เวลาที่ไปไหนด้วยกัน จะมีผู้คนเพื่อนฝูงของไพศาลมารุมล้อมทักทายและต้อนรับอย่างดี ทำให้ตังเมเกิดความอิจฉา และสงสัย แต่ไม่ทราบจะถามใครดี จนวันหนึ่ง ตังเมชวนไพศาลไปยังถิ่นอันเป็นที่ตังเมคุ้นเคยและมีเพื่อนฝูงมาก เพื่อจะอวดไพศาลบ้างว่า เขาอยู่ในท้องถิ่นนี้มานาน ย่อมมีลูกน้องคนก่าที่เขาบังคับบัญชาจะต้องมาพบปะเขาบ้าง
“ ฉันทำงานอยู่ที่นี่มาห้าปี มีชาวบ้านรู้จักและให้ความรักนับถือฉันมาก เชื่อสิว่า เมื่อเขารู้ว่าฉันมา เขาจะต้องต้อนรับอย่างดี” ตังเมโอ่อวด
“ ดี...ฉันก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” ไพศาลยินดีด้วย
ทั้งสองดินทางไปด้วยกัน เมื่อมาถึงตำบลแห่งนั้น ตังเมจึงบอกกับหัวหน้าหมู่บ้านและชุมชนว่าให้แจ้งให้ชาวบ้านมาต้อนรับเขา
หัวหน้าหมู่บ้านรับคำแล้วจากไป เป็นเวลานาน ก็ยังไม่มีชาวบ้านผู้คนที่ไหนเดินทางมาต้อนรับ
“ เกิดอะไรขึ้นหรือ” ตังเมนึกแปลกใจ
ไพศาลไม่สามารถให้คำตอบกับตังเมได้ เขาจึงนึกหาคำตอบเอง เขาจึงเดินทางไปตามหมู่บ้านในละแวกนั้น แล้วถามความเห็นของชาวบ้าน
“ ท่านไม่ยินดีต้อนรับตังเมเพื่อนฉันหรอกหรือ เขาอุตส่าห์มาเยี่ยมเยือน”
“ ไม่หรอก...ฉันไม่ชอบเขา”
ไพศาลไปบ้านที่สอง ก็ถามด้วยคำถามเดียวกัน เขาได้คำตอบว่า
“ เขาไม่ใช่มิตรที่ดี เขาชอบอวดเก่ง ทำตัวเป็นเจ้านายที่เหนือกว่า”
ไพศาลเดินทางต่อไป เขาถามด้วยคำถามเดียวกัน
“ เจ้านายเก่ามา ท่านไม่ยินดีจะพบเขาหรือ”
ชาวบ้านตอบว่า
“ แน่นอน ฉันไม่ต้องการพบเขาหรอก เพราะเขาทำตัวเป็นเจ้านายของฉันน่ะซี เขามีแต่จะให้พวกฉันเลี้ยงข้าวเขา แต่เขาไม่เคยช่วยเหลือชาวบ้านเลย”
“ จริงหรือ”
“ จริงสิ เขาขี้เหนียว เหนียวเหมือนตังเม มีแต่รับ ไม่มีแบ่งปัน”
ไพศาลเลยรู้ความจริงว่า เพราะเหตุใด ชาวบ้านไม่ต้อนรับตังเม และเหตุใด ตังเมจึงไม่มีเพื่อน ไพศาลเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่น เขาคิดว่า เขาจะต้องสอนให้ตังเมเป็นผู้รับที่ดี และเป็นผู้ให้ที่ดีด้วย เขาจึงชวนตังเมไปเที่ยวยังหมู่บ้านที่เขาทำงานบ้าง
ที่นั่น มีเพื่อนฝูง และชาวบ้านมาต้อนรับ มีเข้าของพื้นบ้านมากมายใครปลูกแตงโมก็อุ้มแตงโมมาฝาก ใครเลี้ยงไก่ ก็มีไข่ใส่กระบุงมาให้ ชาวนาก็มีข้าวเปลือกมามอบ จนไพศาลรับไม่หวาดไหว
ตังเมจึงแอบกระซิบกับไพศาลว่า
“ นายทำงานที่นี่คงร่ำรวยสินะ”
“ เข้าใจผิดแล้วเพื่อนเอ๋ย...ฉันไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย”
“ แต่นายได้รับของกำนัลมาฟรีๆมากมาย นี่ขนาดนายไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่แล้ว เขายังพาเอาของมาให้เยอะแยะ นายต้องอิ่มหมีพีมันกว่าฉันแน่เลย”
“ ตังเม เพื่อนยาก นายเคยได้ยินคำโบราณกล่าวสอนไว้ว่า ให้ท่าน ท่านจักให้ตอบบ้างไหม นี่แหละ คือสายใยที่ฉันผูกพันกับชาวบ้านที่นี่”
“ ฉันไม่เห็นนายให้อะไรกับเขาเลย”
“ นายคิดอย่างนั้นหรือ คืนนี้ ฉันจะจัดงานเลี้ยงพวกเขา แต่ไม่ใช่แค่เลี้ยงตอบแทนเท่านั้นนะ สิ่งที่ชาวบ้านเขามีความผูกพันกับฉัน คือความมีน้ำใจต่อกันต่างหาก เขารักฉัน เพราะฉันมีความจริงใจต่อเขา ฉันไม่ต้องการของกำนัล ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน แต่ฉันให้เขาด้วยความรักความจริงใจก่อน แล้วเขาเป็นฝ่ายตอบแทนฉัน เห็นไหมว่า แม้แต่ชาวบ้านซึ่งเป็นคนเล็กๆ เขายังรู้ว่า สิ่งใดควร และสิ่งใดไม่ควร เขาไม่ยินดีจะเป็นฝ่ายรับเพียงฝ่ายเดียว คนที่รับของคนอื่นฝ่ายเดียว เขาเรียกว่า คนเห็นแก่ตัว”
ตังเมฟังไพศาลพูดให้สติ เขารู้สึกโกรธ แต่แล้วก็คิดทบทวน และเห็นว่า ไพศาลพูดถูกทีเดียว เขาเห็นจะต้องแก้ตัวใหม่ เป็นคนไม่เห็นแก่ตัว ไม่รู้ว่า จะสายไปหรือไม่หนอ

คุณหนูว่า การมีน้ำใจและทำตัวเป็นผู้ให้เสียบ้าง มิใช่รับแต่ของผู้อื่นอยู่เรื่อยไปนั้น เป็นสิ่งดีไหมคะ หากคุณหนูไม่เคยเป็นผู้ให้ จะหัดเป็นผู้ให้เสียแต่วันนี้ก็ไม่ผิดนะคะ เริ่มต้นรวยเพื่อนได้เลยค่ะ
- - - - - - - - - - - - - - - - -

Create Date : 05 กันยายน 2553		0 comments
Last Update : 19 กันยายน 2553 19:15:42 น.
Counter : 402 Pageviews.
Share Tweet