ลิขิตรัก ลวงใจ...ตอนที่ 3
![]() |
|
ตอนที่ 3
เวลาสามทุ่มเศษ...ที่ร้านอาหารย่านชานเมืองเหมันต์พาพี่ชายและพ่อแม่ออกมาทานอาหารเย็นเพื่อเลี้ยงฉลองกันภายในครอบครัวในเรื่องที่คิมหันต์จบปริญญาโทจากต่างประเทศ เป็นเกียรติต่อวงศ์ตระกูลเป็นอย่างมาก
ภายในบริเวณร้านอาหารเปิดไฟสลัว เปิดเพลงคลอเบาๆ มีลูกค้ามากหน้าหลายตาที่เข้ามานั่งทานอาหารกันอย่างออกรส หนึ่งในนั้นก็คือครอบครัวของเจนจิราที่ถูกเพื่อนสาวดึงตัวมาเลี้ยงฉลอง
บรรยากาศภายในร้านถ่ายเทสะดวกไม่อึดอัดมากเมื่อมีคนมากันเยอะขนาดนี้ ครอบครัวของเหมันต์เลือกที่จะนั่งด้านในสุดที่เป็นซุ้มมุงด้วยหญ้าคาด้านหลังสุดติดกับทุ่งนา ส่งผลให้ผู้ที่นั่งบริเวณนั้นสดชื่นไปตามๆ กันเพราะอากาศที่บริสุทธิ์จากทุ่งนาที่พัดเข้ามา
ยินดีต้อนรับพี่คิมหันต์กลับสู่บ้านเกิดอย่างเป็นทางการครับ
หลังจากที่ทานอาหารกันจนอิ่มแล้วเหมันต์จึงเอ่ยพูดอย่างเป็นงานเป็นการเพื่อต้อนรับพี่ชาย
ท่ามกลางอาการยิ้มอย่างดีใจของคุณรังสรรค์และคุณกันทิมาที่นั่งมองบุตรชายทั้งสองที่กลมเกลียวรักใคร่กันเป็นอย่างดี ทางด้านเป้าหมายอย่างคิมหันต์ก็เปิดยิ้มเจื่อนๆ พร้อมกับเหลียวมองรอบโต๊ะด้วยความที่เกรงใจคนอื่นที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
เบาๆ หน่อยก็ได้เจ้าเหม หัดอายคนอื่นซะบ้าง
โธ่พี่...พี่ชายของผมกลับมาทั้งทีจะไม่ให้เลี้ยงฉลองให้สะใจแบบนี้มันก็ยังไงอยู่ จริงไหมครับคุณพ่อคุณแม่
เหมันต์เอ่ยออกมาอย่างมีเหตุผลโดยหากำลังเสริมอย่างคุณรังสรรค์และคุณกันทิมาผู้เป็นบิดาและมารดา
ฉลองน่ะฉลองได้ แต่ก็ให้เกรงใจผู้คนที่อยู่แถวนี้ด้วย อย่าลืมนะว่าที่นี่ไม่ใช่มีแค่ครอบครัวของเราแค่ครอบครัวเดียวนะ
ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยบอกขณะที่คุณรังสรรค์เห็นด้วยกับบุตรชายคนโต
ใช่แล้วเจ้าเหม นี่ไม่ใช่บ้านของเรานั่งลงก่อน เกรงใจคนอื่นเขาบ้าง" บิดาร้องบอก เหมันต์ที่กำลังยิ้มปูเลี่ยนจึงหุบยิ้มแล้วนั่งลงในที่สุด
**********************
อีกด้านหนึ่งถัดออกไปไม่ห่างนัก ครอบครัวของเจนจิรากำลังทานอาหารกันอย่างสนุกปาก ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคนซึ่งผู้ที่ช่วยจุดประกายรอยยิ้มเหล่านั้นก็คือรังสิยา
วันนี้เป็นวันดีที่เพื่อนสาวของฉันได้กลับบ้านเสียที ยัยเจนนี่รับรองว่าวันนี้เธอไม่อ้วนฉันจะไม่ยอมเลิก
ยัยสิ ไหงมาว่าอย่างนั้นละ ฉันอุตส่าห์รักษาหุ่นตั้งหลายปี เธอกะว่าจะขุนฉันวันนี้วันเดียวหรือยะ
เจนจิราเถียงเพื่อนสาวพร้อมกับปล่อยหัวเราะคิก
ใช่วันนี้แหล่ะ ฉันจะทำให้เธอกลับมาเป็นหมูเหมือนเดิมเลย...ใช่ไหมคะคุณพ่อคุณแม่
รังสิยาหากำลังเสริมจากบิดาและมารดาของเพื่อนสาว
ถึงจะเป็นคนอื่น คุณบัญชาและคุณจันทราก็รักหญิงสาวเปรียบเสมือนลูกอีกคน ดังนั้นรังสิยาจึงเข้ากับครอบครัวนี้ได้อย่างไม่ยาก
ใช่หนูสิ วันนี้พ่อเชียร์เต็มที่
คุณบัญชาช่วยเสริมและเอ่ยเย้าบุตรสาว
หนูสิ คุณคะไม่สงสารเจนนี่บ้างหรือคะ ดูนั่นนั่งหน้างอเลย
คุณจันทราเห็นใจบุตรสาวเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าที่งองุ้มของเจนจิรา
ไม่ต้องบอกล่ะคะคุณแม่ คุณพ่อกับยัยสิ พวกเขาต้องการจะแกล้งเจนนี่...เจนนี่รู้ตัวคะ แต่เจนนี่ไม่หลงกลหรอกคะ
หญิงสาวทำเสียงเง้างอดก่อนจะหัวเราะออกมาได้
ฮึ...ฮึ...ฮึ...ทำเป็นใจแข็งยัยเจนนี่ เดี๋ยวก็เป็นได้ซวบซาบก่อนฉันทุกครั้ง
รังสิยายิ้มด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเรียกพนักงานคนหนึ่งเข้ามา น้องคะ ที่ให้เตรียมเอาไว้มาได้แล้วนะคะ
พนักงานสาวพยักหน้ารับทราบก่อนจะเดินหายเข้าไปทางห้องครัว เวลานั้นรังสิยาจึงหันมาทางเพื่อนสาวแล้วพูด
สำหรับรายการนี้มันต้องเซอร์ไพร์ส...เธอต้องปิดตาด้วยเจนนี่
หญิงสาวไม่พูดเปล่าก็ได้นำผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดตาเพื่อนสาว ขณะที่เจนจิราเปิดยิ้มอย่างน่ารัก ในใจคิดถึงแผนการของเพื่อนสาวว่าต่อไปนี้เธอจะพบกับอะไร แต่เธอก็หาคำตอบไม่ได้สักที
เธอจะทำอะไรนะยัยสิ... หญิงสาวถามด้วยสีหน้าฉงน
ใจเย็นๆ สิเจนนี่ เดี๋ยวก็รู้เองน่า...
พูดจบรังสิยาก็ลุกขึ้นพร้อมกันนั้นพนักงานสาวของร้านก็ถือกล่องกระดาษใบหนึ่งมายื่นส่งให้
ภายในกล่องคือเค้กปอนด์ใหญ่ ปักเทียนสีสันสวยงาม บนหน้าเค้กเป็นรูปบ้าน ต้นไม้ที่เขียวชอุ่ม สลักตัวอักษรว่า...ต้อนรับเจนนี่กลับบ้านและสุขสันต์วันเกิดนางสาวเจนจิราจ้า...รังสิยานำเค้กออกจากกล่องแล้วนำมาวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของเพื่อนสาว
พร้อมแล้วนะคะคุณพ่อคุณแม่...เอาล่ะเจนนี่ค่อยๆ เปิดผ้าออกนะ
รังสิยาพูดจบก็เข้าประจำที่นั่งที่เดิม ขณะที่เจนจิราค่อยๆ ดึงผ้าออก แพรขนตาของหญิงสาวกระพริบถี่ยิบเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น...เมื่อมองเห็นเค้กอยู่ตรงหน้าเจนจิราก็เปิดยิ้มออกมาพร้อมกับเสียงร้องเพลงของเพื่อนสาวและผู้ให้กำเนิดก็ได้ดังขึ้น
...แฮฟปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...ยินดีต้อนรับกลับสู่บ้านเกิดนะจ๊ะเจนนี่ ในโอกาสนี้ฉันก็เลยจัดงานวันเกิดของเธอรวดไปด้วยเห็นว่าเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว...ขอให้มีความสุขตลอดไปนะจ๊ะเพื่อนสาวของฉัน
รังสิยาจบด้วยคำอวยพรขณะที่เจนจิรารีบก้มลงเป่าเทียน
หญิงสาวมองหน้าเค้กด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ อาหารที่เพิ่งทานเข้าไปยังไม่อิ่มเท่าน้ำใจที่รังสิยาหยิบยื่นให้ น้ำตาแห่งความตื้นตันเอ่อล้นขอบตา หญิงสาวหันมาทางเพื่อนสาวก่อนจะเข้าไปสวมกอดรังสิยาเอาไว้แน่น
ยัยสิ...
อิ่มไหมเจนนี่...
รังสิยากระซิบบอกเพื่อนสาว สองมือลูบเส้นผมดำขลับของเจนจิราอย่างทะนุถนอม
ยัยสิอิ่มเลย...วันนี้ฉันอิ่มกว่าทานข้าวเสียอีก
หญิงสาวพูดคลอน้ำตา ขณะที่คุณบัญชาและคุณจันทรานั่งมองทั้งสองด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ยัยสิ...เธอทำให้ฉันตื้นตันไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว
ก้อนน้ำตาแห่งความตื้นตันมันจุกแน่นอยู่ที่คอของหญิงสาวจนทำให้เธอไม่อาจจะเอ่ยคำไหนออกมาได้ นอกจากความหมายทางสายตาที่จ้องมองเพื่อนสาว
พอแล้วเจนนี่...อายชาวบ้านเขาบ้าง เอ้าทานได้แล้วมัวแต่ร้องไห้นั่นแหล่ะ คุณพ่อคะ คุณแม่คะทานเค้กก่อนคะ
รังสิยาจัดแจงตัดเค้กแจกจ่ายให้กับผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนจะตัดชิ้นหนึ่งยื่นให้กับเพื่อนสาว
ทานเสียสิยัยหมู...ทานให้อิ่มเลยนะจ๊ะ
****************
เวลาผ่านไป...ครอบครัวสินทราปณาวุธยังคงนั่งสนทนากันอย่างมีความสุข ทั้งสองพี่น้องต่างคุยโวแลกเปลี่ยนไม่ขาดปากในเรื่องการทำงานของเหมันต์และชีวิตในต่างประเทศของคิมหันต์ ขณะที่ทั้งสองผู้เป็นบิดาและมารดาต่างมีใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจในตัวบุตรชายทั้งสอง
ภาพของครอบครัวที่มีความสุขและอยู่กันจนพร้อมหน้าเช่นนี้ยากนักที่จะได้เห็น และนี่ก็เป็นอีกภาพหนึ่งที่น่าประทับใจที่ครอบครัวนี้ได้สร้างมันออกมา ผู้ที่เป็นบิดาและมารดาต่างยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะดังขึ้นมาเป็นระยะเมื่อมันถูกจุดประกายจากคนภายในครอบครัว
คุณพ่อว่าอาทิตย์หน้าใช่ไหมาครับที่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับพี่คิมหันต์อย่างเป็นทางการ
เหมันต์เปิดประเด็นถามบิดา
ใช่...ลูกว่าดีไหมละ คราวนี้พ่อกะว่าจะเชิญแขกมาเยอะๆ เลยนะ
คุณรังสรรค์ของความคิดเห็นจากสมาชิกในครอบครัวทุกคน
ไม่ดีมั้งครับคุณพ่อ เชิญแขกมาเยอะมันจะสิ้นเปลืองไปเปล่าๆ นะครับ จัดแค่พอเป็นพิธีก็พอแล้วครับ
ทางด้านคิมหันต์กลับไม่เห็นด้วยเพราะมันจะเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ
ไม่ได้ครับพี่คิม... เหมันต์เอ่ยแทรกขึ้นในทันที
พี่จบจากเมืองนอกกลับมาทั้งทีจะไม่ให้จัดให้ใหญ่ได้ยังไง เอาคนที่บริษัทมาเลยครับคุณพ่อ เดี๋ยวผมจะไปบอกทางคุณน้าพิมายให้จัดสถานที่ให้...ระดับผมแล้วไม่มีปัญหาครับ
เหมันต์ยักคิ้วหลิ่วตาให้กับพี่ชาย
ใช่...พ่อกะว่าจะปรึกษาลูกอยู่พอดี...จัดที่โรงแรมยายพอมายนั่นแหล่ะดี
คุณรังสรรค์พยักหน้าเห็นด้วย ในใจของเขาก็คิดเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน
แล้วคุณแม่ละครับ...
เหมันต์หันมาทางมารดาที่นั่งเงียบอยู่
ตามใจทุกคนเถอะจ๊ะ พ่อกับลูกๆ ว่ายังไงแม่ก็ว่าอย่างนั้นแหล่ะ
คุณกันทิมาเห็นด้วยกับความเห็นของทุกคนจึงนั่งเงียบเป็นฝ่ายฟังจะดีกว่า
ถ้าอย่างนั้นก็เลือกที่โรงแรมของคุณน้าพิมายเลยนะครับ เรื่องนี้ผมจัดการให้
บุตรชายคนเล็กของตระกูลสินทราปณาวุธจัดการสรุปในที่สุด
จัดที่บ้านเราดีกว่ามั้งเหม.เกรงใจคุณน้าเขา
คิมหันต์เอ่ยอย่างเกรงใจ
ไม่หรอกครับพี่คิม...พี่อย่าลืมสิว่าผมเป็นถึงรองผู้จัดการของที่นั่นนะครับ
เหมันต์ยืดอกพูดโออวด
แกก็พูดได้สิ แต่คุณน้าพอมายพี่ยังไม่รู้เลยว่าท่านจะอนุญาตหรือไม่
ก็บอกแล้วไงพี่ว่าเรื่องนี้ไม่มีปัญหาครับ เอาเป็นว่าตกลงนะครับอาทิตย์หน้าจัดงานต้อนรับพี่คิมที่โรงแรมของคุณน้าพิมายนะครับ
เหมันต์เอ่ยรวบรัดในที่สุดเพราะกลัวว่าคิมหันต์จะเปลี่ยนแปลงกำหนดการอะไรอีก
***************
เมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อยรังสิยาจึงขอตัวแยกกลับก่อน พร้อมกันนั้นครอบครัวของเจนจิราก็ได้เดินไล่หลังออกมาเหมือนกัน หญิงสาวโอบกอดเอวผู้ให้กำเนิดทั้งสองอย่างอารมณ์ดีเมื่อเดินมาที่รถ
ภายใต้เงามืดของหมู่แมกไม้ชายในชุดดำสองคนยืนดักคอยอยู่ตรงนั้นด้วยจุดประสงค์อะไรสักอย่าง เมื่อเห็นคุณบัญชาและครอบครัวเดินมาที่รถทั้งสองจึงไหวตัวในทันทีก่อนไอ้คนหนึ่งจะชักปืนออกมาเล็งตรงไปที่เป้าหมายเบื้องหน้า
ระวังครับ
ปัง!...
เป็นคิมหันต์ที่มาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี ชายหนุ่มจึงรีบตะโกนร้องบอกพร้อมกันนั้นเสียงปืนก็ได้ดังขึ้นหนึ่งนัด ร่างของคนทั้งสี่ถลาล้มลงกับพื้นด้วยแรกผลักของชายหนุ่ม...เมื่อเห็นว่าพลาดจากเป้าหมายอาชญากรทั้งสองจึงรีบบึ่งรถจากไปในทันที
คุณบัญชาค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนึกสับสนในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนจะเกิดความเป็นห่วงต่อคนในครอบครัวทั้งสอง ชายชรารีบเข้าไปพยุงบุคคลทั้งสองให้ลุกขึ้น
เป็นยังไงบ้างคุณ เจนนี่
เจนนี่ไม่เป็นอะไรคะคุณพ่อ
หญิงสาวสำรวจไปทั่วตัวเมื่อไม่เกิดอะไรขึ้นก็เบาใจ
ฉัน...ก็ไม่เป็นอะไรคะ
คุณจันทราพูดออกมาด้วยสีหน้าตระหนกไม่แพ้กันก่อนสายตาจะหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นอย่างยากเย็น นางจึงชี้ให้กับสามีดู
คุณคะ...ดูนั่น!
คิมหันต์ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น รู้สึกปวดหนึบตรงหัวไหล่ด้านซ้าย เขาเอามือกุมมันไว้แน่นก่อนจะรู้สึกถึงอาการเจ็บแปลบและเลือดสีข้นไหลออกมา
คุณคะเป็นอะไรบ้างคะ
คุณจันทราเป็นคนแรกที่รีบโผเข้าไปที่ชายหนุ่มเมื่อสำนึกได้ว่าชายผู้นี้คืนคนที่ช่วยชีวิตคนในครอบครัวของเธอเอาไว้
ไม่เป็นอะไรครับ
ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงสุภาพก่อนจะเหยียดตัวตรง
แค่กระสุนถากๆ เท่านั้นครับ เขาก้มลงดูหัวไหล่แล้วพูด
เจนจิรารู้สึกคุ้นต่อน้ำเสียงนั้นจึงรีบเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อในสายตา
นาย...
คุณ...
คิมหันต์ก็ตะลึงไม่แพ้กันที่ผู้หญิงตรงหน้าคือคนที่เขาเจอตอนลงจากเครื่อง
ขอบคุณ...คุณมากๆ เลยนะครับ ว่าแต่คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่ารับ ผมว่าไปโรงพยาบาลดีกว่านะ
คุณบัญชาช่วยพยุงชายหนุ่มเพื่อจะไปที่รถและนำส่งเขาไปโรงพยาบาลแต่คิมหันต์กลับปฏิเสธ
ไม่ครับ...แค่ถากๆ เท่านั้น ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ
ผมต้องขอบคุณ คุณจริงๆ นะครับ ถ้าไม่มีคุณไม่รู้ว่าผมจะต้องเป็นยังไงบ้าง
คุณบัญชาก็เป็นปุถุชนคนหนึ่งเหมือนกันเมื่อความตายเข้ามาเยือน เขาก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
ว่าแต่คุณลุงแจ้งตำรวจเถอะครับ เผื่อจะช่วยตามตัวผู้ร้ายได้
ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
ครับเรื่องนี้เดี๋ยวผมจัดการเองว่าแต่คุณเถอะ...ไปโรงพยาบาลเถอะนะครับดูสิเลือดเริ่มออกเยอะแล้ว
คุณบัญชาเอ่ยอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดที่เริ่มเอ่อนองบนหัวไหล่ของชายหนุ่ม
เดี๋ยวเจนนี่จัดการเองคะ
พูดจบเจนจิราจึงขยับมาดูแผลของชายหนุ่ม
เลือดออกไม่หยุดเดี๋ยวเจนนี่ห้ามเลือดให้นะคะ
โดยที่เขาไม่ทันได้ตอบปฏิเสธหญิงสาวจึงรีบดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดของเขาจนหยุด
เจนนี่ว่าคุณไปทำแผลที่โรงพยาบาลเถอะนะคะ เดี๋ยวเจนนี่พาไปเองคะ...คุณพ่อคะช่วยไปส่งเจนนี่ที่โรงพยาบาลหน่อยนะคะ เดี๋ยวเจนนี่จะหาทางกลับเองคะ
หญิงสาวร้องบอกพร้อมกับพาเขาไปที่รถ
อย่าเลยครับ ผมเอารถมาเองผมกลับได้ครับ
ชายหนุ่มกล่าวปฏิเสธพร้อมกับจะผละไปที่รถตน
งั้นเจนนี่ไปส่งเองคะ คุณขับรถเองคงไม่ถนัดนัก...คุณพ่อคุณแม่คะไม่ต้องเป็นห่วงเจนนี่นะคะเดี๋ยวเจนนี่หาทางกลับเองได้คะ...ไปเถอะคุณทิ้งไว้นานแผลจะอักเสบได้นะคะ
พูดจบหญิงสาวจึงกุลีกุจอพาเขาไป แต่ในเวลานั้นคุณบัญชาจึงเรียกเอาไว้ก่อน ทั้งสองจึงหันกลับมาอีกครั้ง
เดี๋ยวก่อนคุณ...ผมยังไม่รู้ชื่อของผู้มีพระคุณของเราเลย คุณชื่ออะไรครับ
คิมหันต์จ้องมองชายตรงหน้านิ่งรู้สึกคุ้นในสายตาแต่ก็ก็คำตอบไม่ได้สักทีว่าเคยเห็นชายตรงหน้าที่ไหน
ผมคิมหันต์ สินทราปณาวุธครับ ชายหนุ่มเปิดยิ้มก่อนจะตอบ
ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณคิมหันต์...ผมบัญชา ไพศาลสุรวุทครับ เรียกผมว่าบัญชาสั้นๆ ก็ได้ครับ
เมื่อได้ยินชื่นนั้นชายหนุ่มก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาภายในใจ ในเวลานั้นแววตาของเขาก็ได้เปลี่ยนไปพร้อมกับฉายแววชนิดหนึ่งออกมา แต่ก็เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยววินาทีเท่านั้นชายหนุ่มก็สามารถข่มมันลงได้แล้วเปิดยิ้มออกมา
ครับคุณอาบัญชา...
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่ก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกชนิดหนึ่ง
อย่าคุยกันนานเลยคะ รีบไปก่อนเถอะคะ
หญิงสาวรีบจัดการพยุงชายหนุ่มให้ไปที่รถของเขาในทันที
...ตลอดทางที่นั่งคู่มากับหญิงสาว คิมหันต์กลับนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ทั้งๆ ที่ตลอดทางเจนจิราชวนเขาคุยมาตลอด แววตาที่คมกริบของชายหนุ่มทอดนิ่งไปเบื้องหน้า หัวใจที่ว้าวุ่นสับสนก่อเกิดความปั่นป่วนขึ้นมาภายใน... ส่วนหนึ่งมันเจ็บแปลบที่ขั้วหัวใจแต่อีกส่วนหนึ่งก็เกิดอารมณ์ชนิดหนึ่งขึ้นมา
เมื่อถึงโรงพยาบาลชายหนุ่มก็เข้าไปทำแผลในห้องของแพทย์ เมื่อทำแผลเรียบร้อยแล้วเขาก็ก้าวออกมาพบกับเจนจิราที่นั่งรออยู่ด้วยอาการที่เป็นห่วงจากส่วนลึก...เมื่อเห็นหน้าของเขาหญิงสาวจึงรีบลุกขึ้นแล้วเอ่ยอย่างเป็นห่วง
เป็นยังไงบ้างคะคุณ...
เธอถามได้แค่นั้นก็เงียบเสียงลงเพราะเธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนี้เคยแกล้งเธอตอนอยู่ที่สนามบิน...แต่เพราะเธอสำนึกได้ว่าที่เขาได้รับบาดเจ็บก็เพราะเขาช่วยเธอเอาไว้
ไม่เป็นอะไรหรอกครับ...เอ่อคุณ...
ชายหนุ่มจ้องนิ่งไปที่วงหน้าสวย พยายามข่มความรู้สึกทั้งหมดไว้อย่างมิดชิด
เจนจิราคะ...เรียกเจนนี่ก็ได้นะคะ...
หญิงสาวยินดีบอกชื่อของเธอเองด้วยความรู้สึกชนิดหนึ่งที่ต้องการให้เธอบอก
...ว่าแต่แผลของคุณละคะเป็นยังไงบ้าง
ดีขึ้นแล้วครับ คุณหมอให้ยามาเพียบเลย
เขาเอ่ยด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้มไม่แสดงอาการของคนบาดเจ็บออกมาให้หญิงสาวเห็น
เจนนี่ต้องขอบคุณ...คุณมากๆ เลยนะคะที่ช่วยพวกเรา
เจนจิราเอ่ยขอบคุณเขาจากใจจริง
เรากลับกันเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง
**********
รถจอดที่หน้าบ้านไพศาลสุรวุท หญิงสาวลงจากรถของคิมหันต์ ชายหนุ่มจึงขยับเข้ามานั่งแทนที่คนขับ เมื่อลงไปแล้วเจนจิราจึงชะโงกหน้าเข้ามาถามเขาอีกครั้งอย่างเป็นห่วง
ว่าแต่คุณขับรถกลับเองได้แน่นะ
ได้ครับ...คุณเข้าบ้านไปเถอะเดี๋ยวพ่อแม่คุณจะหาว่าผมทำอะไรคุณอีกจนไม่อยากเข้าบ้าน
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงล้อเลียน ดังนั้นจึงทำให้ใบหน้าสวยเข้มจัดด้วยความโกรธ
เดี้ยงขนาดนี้จะไปทำอะไรเค้าได้... เจนจิราเอ่ยเสียงเหยียดในตอนท้าย
โดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัวคิมหันต์จึงชะโงกหน้าออกจากประตูจนชิดกับใบหน้าของหญิงสาวแล้วประกบจูบไปที่แก้มของเธอจนทำให้หญิงสาวเพิ่มอารมณ์เดือดขึ้นมาในทันที คุณเธอจึงใช้มือตีผัวะไปที่หัวไหล่ของเขาตรงที่เป็นบาดแผลอย่างจังจนชายหนุ่มร้องดังลั่น
นี่...คนฉวยโอกาส
หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าที่สะใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของเขาเธอจึงอ่อนเสียงลง
คุณเป็นอย่างไรบ้าง
ไม่ตายหรอกครับ...แต่ก็คงขับรถกลับบ้านไม่ไหว
เขาเอ่ยด้วยใบหน้าทะเล้น ส่วนหญิงสาวกลับตีหน้ายักษ์ใส่ในทันที
เชอะ...ตายได้ก็ดีจะได้รู้สึกชะบ้าง
เจนจิราส่งค้อนให้กับเขาวงใหญ่ก่อนจะกระทืบเท้าเดินจากไป
ชายหนุ่มเปิดยิ้มมองตามหลังหญิงสาวจนลับตา แต่นาทีนั้นกิริยาของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที ดวงตาที่แข็งกร้าวก็ได้ฉายแววบางอย่างออกมาพร้อมกับมองเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ แต่กระนั้นชายหนุ่มก็สามารถข่มมันลงได้อีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเคลื่อนรถออกไป
*****
ประตูห้องเปิดออกชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เขาเอื้อมมือไปปิดประตูก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้แล้วเปิดประตูไม้หยิบเอารูปกรอบหนึ่งออกมา
เปลวไฟชนิดหนึ่งลุกโชนในดวงตาของเขาทั้งสองข้าง ชายหนุ่มทอดมองนิ่งอยู่กับรูปกรอบนั้นอยู่เนิ่นนาน หัวใจที่เจ็บแปลบบาดลึกจนเป็นแผลกว้าง ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นสนิท ใบหน้าที่เรียบเฉยแดงซ่านไปด้วยเส้นเลือดฝาดที่กระจายไปทั่วโครงหน้าอันคมเข้ม ชายหนุ่มกำหมัดเอาไว้แน่นจนเล็บได้จิกลงบนฝ่ามือจนห้อเลือดเนิ่นนานเขาจึงค่อยๆ คลายมันออก ระงับอารมณ์ทั้งหมดที่เหลืออยู่ให้มอดดับไป ชายหนุ่มแนบใบหน้าลงบนรูปอีกครั้งก่อนจะนำมันไปเก็บไว้ที่เดิม
คิมหันต์เดินมาหยุดอยู่ตรงริมหน้าต่างด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยอีกครั้งแต่ทว่าแววตาของเขาที่ฉายออกมานั้นกลับแฝงไว้ด้วยอาการชนิดหนึ่งที่น่ากลัวยิ่ง...
...โปรดอ่านต่อในตอนต่อไปนะครับ...
| Create Date : 05 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 5 กรกฎาคม 2553 10:34:40 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 467 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
พะเยา Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ข้อตกลง
1. กรณีที่ผลงานชิ้นนี้เป็นผลงานที่แต่งโดยผู้ลงผลงานเอง ลิขสิทธิ์ของผลงานนี้จะเป็นของผู้ลงผลงานโดยตรง ห้ามมิให้คัดลอก ทำซ้ำ เผยแพร่ ก่อนได้รับอนุญาตจากผู้ลงผลงาน
2. กรณีที่ผลงานชิ้นนี้กระทำการคัดลอก ทำซ้ำ มาจากผลงานของบุคคลอื่นๆ ผู้ลงผลงานจะต้องทำการอ้างอิงอย่างเหมาะสม และต้องรับผิดชอบเรื่องการจัดการลิขสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียว
3. ผู้ใดพบเห็นการลงผลงานที่ละเมิดลิขสิทธิ์ โปรดแจ้งเจ้าของบล็อกทันที
|
|
|
|
|
|
|
|
|
