ลิขิตรัก ลวงใจ...ตอนที่ 6

ตอนที่ 6 เสียงเพลงคลออย่างเชื่องช้าและเป็นจังหวะ คิมหันต์เอื้อมมือเข้าไปจับมือของเจนจิราและโอบกอดร่างบางระหงเอาไว้...หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงเพราะปกติเธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายมากขนาดนี้ ความตื่นเต้นส่งผลให้เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นบนใบหน้าสวยหวาน สายตาอันคมคมกล้าของเขาเมื่อมองสบมาช่างอบอุ่นจนเธอรู้สึกได้ “ตื่นเต้นหรือครับ...” คิมหันต์กระซิบผ่านซอกหูผ่อง รับรู้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว “เอ่อ...คะ” เจนจิราตอบด้วยหัวใจที่เต้นแรง “...ฉันไม่เคยเต้นรำแบบนี้มาก่อน จะเคยก็แค่ไปงานปาร์ตี้กับเหล่าเพื่อนๆ เท่านั้น ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณหมดสนุก” หญิงสาวเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็เต้นไม่ค่อยเก่งเหมือนกัน เอาเป็นว่าเราค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็แล้วกันนะครับ” ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของเจนจิราเมื่อได้เต้นรำคู่กับคิมหันต์คือความอบอุ่นที่ได้ใกล้ชิดเขา “ขอบคุณนะคะ...” ทั้งสองอยู่ในห้วงแห่งความสุขอยู่นาน เจนจิราจึงเอ่ยขึ้นด้วยสายตาขอบคุณ “...ขอบคุณที่คุณให้โอกาสฉันได้ขึ้นไปพูดบนเวที ขอบคุณนะคะในสิ่งที่คุณได้ช่วยครอบครัวของเราเอาไว้ในวันนั้น” สายตาที่อ่อนโยนของหญิงสาวมองนิ่งอยู่ที่ใบหน้าอันคร้ามคมของชายหนุ่ม จนทำให้กิริยาชนิดหนึ่งที่เขาเกือบจะแสดงมันออกมาต้องเก็บมันไว้อย่างมิดชิดเช่นเดิม “...ครับ” คิมหันต์กลั้นใจเอ่ยเสียงตอบอย่างยากเย็น เก็บซ่อนความรู้สึกชนิดหนึ่งไว้ในใจโดยไม่ยอมให้อีกฝ่ายรับรู้ในเวลานั้น หญิงสาวเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ส่งสายตาที่อ่อนโยนไปให้เขาจนทำให้หัวใจของชายหนุ่มเกือบละลายไปกับสายตาคู่นั้น ความอ่อนไหวที่ได้รับจากหญิงสาวทำให้หัวใจของเขาชุ่มชื่น หลังจากที่มันได้ห่อเหี่ยวอ้างว้างมานานแสนนาน ***** เสียงเพลงขับคลอไปตามจังหวะอย่างได้อารมณ์ เช่นเดียวกับอีกหลายๆ คู่ที่ปล่อยให้อารมณ์ทั้งหมดล่องลอยไปกับความหฤหรรษ์ที่ลอยผ่านเข้ามา พวกเขาและเธอต่างรีบเอื้อมมือไปคว้ามันเอาไว้อย่างไม่อิดเอื้อน อารมณ์ที่บรรเจิดถูกปลดปล่อยออกมาด้วยท่วงท่าที่อ่อนหวาน และเร่าร้อนสลับกันไป “คุณสิ...วันนี้คุณรู้ตัวไหมว่าคุณทำให้ผมมีความสุขมาก” เสียงนุ่มทุ้มของเหมันต์กระซิบบอกรังสิยา จนหญิงสาวใบหน้าแดงจัดด้วยความขวยเขิน แต่กระนั้นเธอก็ยังพยายามข่มอารมณ์ทั้งหมดแล้วถามเขากลับไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง “มันเกี่ยวอะไรกับฉัน...ฮึ” “ไม่เกี่ยวได้ยังไงครับ คุณสิเป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุขในวันนี้ ผมคงไม่สนุกถ้าหากไม่มีคุณมาเต้นรำด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงอ่อนโยนจนหญิงสาวแอบยิ้มอยู่ในที “คุณมี แต่ฉันไม่...” พูดจบเธอจึงก้าวขาไปตามจังหวะของเสียงเพลงจนเผลอพลาดไปเหยียบเท้าของชายหนุ่มแบบเต็มๆ “โอ้ย...” เหมันต์ร้องลั่น แต่ในเวลานั้นเขาก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พยายามข่มความเจ็บปวดให้มากที่สุด “คุณเหมันต์...ฉันขอถามหน่อยเถอะ ฉันอยู่ของฉันดีๆ แท้ๆ คุณมาดึงให้ฉันมากับคุณทำไมฮึ” หญิงสาวกลบเกลื่อนกิริยาทั้งหมดเอาไว้ในใจไม่อยากจะแสดงให้ชายหนุ่มรู้ว่าบัดนี้หัวใจของเธอก็สุขใจไม่แพ้กัน “ทำไมละครับ คุณรังสิยา” เหมันต์ส่งสายตากรุ่มกริ่มจนทำให้หญิงสาวนึกรำคาญกับท่าทีที่แสดงออกมาของเขาเป็นยิ่งนัก “เลิกตีหน้าซื่อได้แล้วคุณเหมันต์ ฉันไม่แฮฟปี้กับคุณเลยนะ” “ไม่แฮฟปี้ คุณก็ทำให้มันแฮฟปี้สิครับ” ชายหนุ่มยังทำท่าล้อเลียน จนรังสิยาเริ่มเบ้หน้าด้วยความรำคาญ และหยุดยืนอยู่กลางฝูงชนในที่สุด “ทำไมไม่เต้นต่อครับ หรือว่าคุณไม่ชอบ” เหมันต์ถามด้วยคำถามที่เขาไม่อยากจะถามเลย คำถามนี้เขากลัวเหลือเกิน...กลัวว่ามันจะทำให้เขาผิดหวัง “ใช่ฉันไม่ชอบ และรำคาญคุณด้วยคุณเหมันต์” รังสิยาเม้นริมฝีปากสนิทพยายามเก็บกดอารมณ์ทั้งหมดไว้อย่างยากเย็น...เธอจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าเธอก็มีความรู้สึกที่ดีเช่นกันที่ได้ใกล้ชิดเขา ถ้าหากเธอแสดงมันออกมาเช่นนั้นชายหนุ่มก็อาจจะหาว่าเธอง่ายเกินไป และจะเปรียบเทียบเธอในทางที่ไม่มีค่าอะไรเลย เมื่อพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับตัวเองแล้วรังสิยาจึงหันหลังเพื่อจะเดินหนีความเป็นจริงเพราะเธอเกรงว่าถ้าหากเธออยู่เช่นนี้นานจนเกินไปเธออาจจะแสดงอาการชนิดใดชนิดหนึ่งออกมา “อย่าเพิ่งไปเลยครับ สงสารผมเถอะ” และแล้วประโยคอันนุ่มหูจากชายหนุ่มที่ดังเว้าวอนก็ทำให้เธอหยุดชะงัก... ‘เธอจะทำให้เขาผิดหวังงั้นเหรอ กับคนที่รักเธอเช่นนี้รังสิยา’ หญิงสาวถามใจตัวเอง ก่อนหันมาช้าๆ ด้วยสายตาที่เห็นใจเขา “มีอะไรอีก...” แต่ทิฐิในจิตใจก็ทำให้เธอถามเขาไปเช่นนั้น เมื่อเธอหันมาเจอสายตาที่ยียวนของชายหนุ่ม “อยู่เต้นรำกับผมสักนิดนะครับ...” เหมันต์เดินเข้ามาจับแขนของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล ขณะที่รังสิยาได้แต่ยืนกระพริบตามองชายหนุ่มคล้ายต้องมนต์ “ไม่...” หญิงสาวพยายามสะบัดตัวออกห่าง แต่ในเวลานั้นข้อเท้าของเธอเกิดพลาดจึงทำให้เซถลาเข้าไปในอ้อมกอดของเขาที่ยืนรอรับอย่างรวดเร็ว ความอบอุ่นที่เธอโหยหามานานบังเกิดขึ้นเมื่อเธอได้เข้ามาอยู่ในอกหนาของชายหนุ่ม...หัวใจที่ร่ำร้องและอ้างว้างมานานต้องการความรู้สึกเช่นนี้มาเติมเต็ม เธอยอมรับมันแล้ว แต่ไม่รู้ว่าหัวใจของเขาจะเปิดอ้ารับเธอให้เข้าไปหรือเปล่า หรือเขาจะเห็นเธอเป็นเพียงดอกไม้ที่ประดับอยู่ริมทางเพื่อที่เขาจะเด็ดดมเล่ม เมื่อเชยชมจนสมใจอยากแล้วก็หนีหายไป ...เธอจะให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้ เพราะสิ่งที่เธอหวงแหนมากที่สุดก็คือศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงที่ควรจะเก็บไว้ให้เฉพาะคนที่เธอรักมากที่สุดในคืนวันแต่งงานเท่านั้น... ถ้าหากเขาคิดจะชิมเธอก่อนเวลาเธอก็ไม่ยอมเหมือนกัน...เมื่อคิดเช่นนั้นรังสิยาก็พยายามข่มใจตัวเองแล้วรีบขยับออกห่างจากอ้อมกอดของชายหนุ่มอย่างเสียดาย “คุณสิ...คุณรู้ไหมว่าคุณคือคนที่จะเข้ามาเติมเต็มให้กับหัวใจของผม” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงหวานจนรังสิยารู้สึกชาวาบไปทั่วโครงหน้า ความรู้สึกต่างๆ ไหลเวียนวนสลับกันเข้ามาจนทำให้เธอสับสน “นี่คุณ...” หญิงสาวแก้เขินด้วยน้ำเสียงที่เข้มจัด “คุณจะมาบอกฉันทำไมตอนนี้หา...คนตั้งเยอะตั้งแยะคุณไม่อายพวกเขาบ้างหรือยังไง ขอถามทีเถอะรสนิยมความโรแมนติกของคุณมีแค่นี้เหรอ” รังสิงยาเอ่ยเสียงเขียวปัด รู้สึกหูร้อนฉ่าคล้ายมีไฟพุงปี๊ดออกมาทั้งสองข้าง นึกเขินและโกรธเขาอยู่ในที... ‘ผู้ชายอาไร้ไม่มีความโรแมนติดเสียเลย จะบอกทำไมตรงนี้ยะ’ หญิงสาวต่อว่าเขาอยู่ในใจก่อนจะตัดสินใจดินหนีออกไปเสียดื้อๆ ทางด้านของชายหนุ่มก็มีความรู้สึกเหมือนถูกไม้หน้าสามตีลงบนใบหน้าคมจนรู้สึกเจ็บแปลบ คำถามของหญิงสาวที่มีความหมายลึกซึ้งนั้นเหมือนบอกความนัยอะไรสักอย่าง ในเวลานั้นชายหนุ่มก็เปิดยิ้มขึ้นมาได้ แววตาที่มองตามร่างของหญิงสาวเต็มไปด้วยประตาแห่งความหวัง ‘นายเหมันต์เอ้ย จะโง่อีกทำไมว่ะ ผู้หญิงเปิดทางให้แล้วทำไมไม่ตามไป...ไปสิวะ...’ ****** แสงไฟจากในงานส่องออกมาไม่มากนัก แต่บริเวณแห่งนั้นก็สว่างได้ด้วยหลอดไปนีออนที่ติดอยู่กับเสาไฟฟ้าห่างออกไป ต้นไม้ยามค่ำคืนตั้งตระหง่านเงื้อมง้ำให้ร่มเงาในความมืด กลิ่นหอมของหมู่ไม้ดอกนาๆ ชนิดลอยโชยมาตามสายลมที่พัดรำเพย รังสิยาเดินเข้ามานั่งที่ม้าหินอ่อนสีขาวสะอาดตาด้วยหัวใจที่ชุ่มชื่นดื่มด่ำไปกับค่ำคืนยามราตรี ส่งผลให้ใบหน้าของหญิงสาวอวบอิ่มและแดงซ่านไปด้วยความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจที่พุดพรายขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “คุณสิ...” เหมันต์เดินตามหญิงสาวเข้ามาในที่นั้นพร้อมกับขยับเข้าไปนั่งข้างๆ กับหญิงสาว แต่ด้วยความละอายต่อใจตัวเองที่บอกว่าเป็นผู้หญิงไม่ควรจะนั่งเคียงชายในเวลาเช่นนี้จึงทำให้เธอขยับออกห่างจนไปสุดอยู่ที่ปลายม้านั่งอีกด้านหนึ่ง “ทำไมละครับ...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม ทางด้านของหญิงสาวเธอไม่ยอมตอบคำถามของเขาในเวลานั้น แต่เธอได้แหงนมองออกไปที่ท้องฟ้ายามราตรีเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย นานเท่านานหญิงสาวจึงเอ่ยขึ้นมาลอยๆ “วันนี้ท้องฟ้าสวยจังนะคะ...” ชายหนุ่มแหงนมองตามคำบุ้ยใบ้ของหญิงสาว สายตาของเขาจับจ้องไปที่ดาวดวงหนึ่งเบื้องหน้าที่ส่งแสงพราวระยิบอย่างสวยงาม ก่อนจะรู้สึกไม่แพ้กับหญิงสาว “ครับ...” เขาตอบคำถามของหญิงสาวแต่เพียงสั้นๆ ก่อนจะเปิดยิ้มแล้วหันมาทางหญิงสาวที่นิ่งอยู่ “คุณสิ...คุณอยากจะได้ดาวดวงนั้นไหมครับ” “ถ้าเป็นไปได้ก็ดีสิคะ...ว่าอีกทีมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกคะ มันเป็นเพียงเรื่องเฟ้อฝันเท่านั้น เราไม่มีวันที่จะเอามันมาได้หรอกคะ ดวงดาวมันสวยงามอยู่ที่ปลายฟ้าก็ปล่อยให้มันอยู่เช่นนั้นเถอะคะ อย่าเอามันลงมาพบกับความวุ่นวายบนโลกมนุษย์ของเราเลย” หญิงสาวร้องบอกเขาเสียงอ่อนโยนก่อนจะตกเข้าไปสู่วังวนของความเงียบอีกครั้ง เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่นั่งจ้องอยู่ที่วงหน้าสวยของหญิงสาวจนเธอเริ่มรู้สึกตัวแล้วหันมาทางเขา “มองอะไรหรือคะ...” น้ำเสียงของหญิงสาวดังขึ้นอย่างสงสัย “เปล่าครับ...” เหมันต์บอกปัดพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ลอยกรุ่นขึ้นมา “...ผมแค่อยากจะทำความฝันของคุณให้เป็นจริงก็เท่านั้น คุณอยากจะได้ดาวดวงนั้นใช่ไหมครับ” “ทำไมคะ...” รังสิยาถามเขาอีกครั้งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม “ทำอย่างไรละคะคุณ” ไม่พูดเปล่าแต่หญิงสาวได้ส่งสายตาแหงนขึ้นไปมองบนท้องฟ้า มองดวงดาวดวงนั้นกำลังทอแสงระยิบระยับท้าทายล่อตาของเธอ “มาครับผมจะช่วย” เหมันต์ขยับเข้าไปจนชิดกับหญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือบางของหญิงสาวให้ยกขึ้น “ค่อยๆ หลับตาลงข้างหนึ่ง แล้วใช้สายตาอีกข้างเล็งไปที่ดาวดวงนั้นผ่านมือของเรา...แบบนี้ครับ เท่านี้ดาวดวงนั้นก็เข้ามาอยู่ในมือของเราแล้ว” ในเวลานั้นใบหน้าของชายหนุ่มก็แนบชิดกับแก้มผ่องของรังสิยา ความใกล้ชิดครั้งนี้มันทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นแรง...เธออยากจะบอกเขาว่าเธอมีความสุขเหลือเกินกับสิ่งที่เขาทำให้เธอในเวลานี้... หญิงสาวค่อยๆ หันมาสบตากับสายตาที่อบอุ่นของเขาก่อนจะเปิดเสียงหัวเราะออกมากับท่าทีของชายหนุ่มที่ทำลงไป “ขำอะไรครับ” เหมันต์เปิดยิ้มตามพร้อมกับถามหญิงสาว “ก็คุณสิคะ...ทำอะไรก็ไม่รู้” น้ำเสียงของรังสิยาอ่อนหวาน จนเกือบจะทำให้หัวใจของชายหนุ่มละลายลงตรงนั้น ใจสองใจตรงกันเปิดอ้ารับความชุ่มฉ่ำในหัวใจของเขาและเธอที่ส่งมอบให้แก่กัน ต้นไม้ที่กำลังเจริญเติบโตผลิบานดอกไม้แห่งความรักอย่างสวยงามเมื่อได้ปุ๋ยจากความเข้าใจ ความอบอุ่นที่มอบให้แก่กันและกัน แววตาซุกซนจ้องนิ่งเข้าไปในดวงตาคู่สวย เนิ่นนานเขาจึงค่อยๆ กระชับร่างบางระหงของหญิงสาวให้เข้ามาอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างแผ่วเบา มือที่ห้อยตกของรังสิยาค่อยๆ ยกขึ้นมาโอบกอดตอบเขาตามหัวใจที่เรียกร้องอยู่ข้างใน ถึงแม้ม่านแห่งศีลธรรมจะคอยปิดกั้นหัวใจของเธอและเตือนสติอยู่เสมอมา แต่ในเวลานี้เธอกลับปล่อยวางมันลง และปล่อยให้หัวใจหลุดลอยไปตามครรลองและเสียงเรียกร้องของหัวใจ ความอบอุ่นที่ได้รับมอบจากเขาทำให้ในเวลานี้เธอสุขใจเป็นยิ่งนัก หัวใจที่อ้างว้างมานานถูกเขาเข้ามาเติมมันจนเต็ม...รังสิยาหลับตาพริ้ม อยากจะอยู่ในห้วงเวลานี้ให้นานๆ ไม่อยากจะขยับตัวไปไหนอีกเลย ***** ภายในอ้อมกอดของฟ้ากว้างยามค่ำคืน แสงดาวสุกสกาวระยิบระยับอย่างสวยงาม สายลมยามดึกพัดพลิ้วเย็นสบาย ส่งผลให้เหล่าหนุ่มสาวทั้งสองที่อยู่ในห้วงแห่งโลกสีชมพูสดชื่นไปกับบรรยากาศที่เป็นใจและโรแมนติก หากในเวลานั้นห้วงเวลาแห่งความสุขกลับถูกกระชากออกด้วยไฟริษยาของใครคนหนึ่ง “มีความสุขกันจังนะคะ ไม่รู้สึกอายฟ้าอายดินกันเลยหรือยังไงคะ...นี่คุณเป็นผู้หญิงมานั่งกอดกับผู้ชายอยู่แบบนี้พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรือยังไงไอ้เรื่องศักดิ์ศรีนี่...ฉันนี่อายแทนพ่อแม่ของเธอจริงจริ้ง” เป็นเสียงแหลมเล็กของพิมาลาที่หวีดแว้ดๆ อย่างขัดใจ ก่อนจะเดินเข้ามาจับหนุ่มสาวทั้งสองให้แยกออกจากกัน “น้องพิมมี่...” เหมันต์ร้องขึ้นอย่างไม่เชื่อในสายตาว่าผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นญาติสาวของตน “นี่คุณ...” รังสิยาเริ่มเดือดปุดๆ ถึงการกระทำของเธอจะค่อนไปในทางที่เสื่อมเสีย แต่ที่เธอทำไปก็เพราะความรักที่เกิดขึ้นและเสียงเรียกร้องจากหัวใจ เมื่อถูกใครก็ไม่รู้เข้ามาด่าฉอดๆ อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ยิ่งค่อนขอดเธอไปถึงผู้ให้กำเนิดทั้งสองแล้วเธอยิ่งไม่ยอม และตอกกลับอย่างเจ็บแสบ ‘ด่าใครไม่ด่า มาด่าพ่อแม่ของฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน’ “นี่คุณ ว่าแต่คนอื่นเคยก้มลงมองตัวเองบ้างไหมฮึ...เที่ยววิ่งไปกอดแขนคนโน้นทีคนนี้ที ฉันขอถามหน่อยเถอะกับไอ้การกระทำของฉันเมื่อกี้กับของเธออันไหนมันจะน่าอายกว่ากัน” รังสิยาเท้าเอวพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว เมื่ออีกฝ่ายต่ำมาก่อนเธอจึงตอกกลับแบบต่ำๆ มันถึงจะสมกัน “อ๊าย...อีบ้า บังอาจนักนะมาว่าฉัน พี่เหมันต์คะดูมันสิคะมาว่าพิมมี่” เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายว่าจะเอาจริง พิมาลาจึงหันมาทางชายหนุ่มพร้อมกับจริตมายาเพื่อขอให้เขาช่วย “พิมมี่...พี่ว่าพิมมี่เข้าไปในงานก่อนเถอะ ดูสิกลิ่นเหล้าหึ่งเลย พิมมี่เมามากแล้วนะ” เหมันต์แกะวงแขนของสาวนักเรียนนอกให้ห่างจากตนอย่างสุภาพ “พิมมี่ไม่ได้เมา พิมมี่ยังมีสติดี พี่เหมันต์เชื่อพิมมี่สิคะ” พิมาลาไม่ยอมท่าเดียว หล่อนได้กระทืบเท้าเร้าๆ คล้ายเด็กที่มักถูกคนเอาแต่ใจเสมอมา “ถ้าพิมมี่ไม่ไป พี่กับคุณสิไปเองก็ได้” พูดจบชายหนุ่มก็จูงมือรังสิยาเดินจากไปในทันที...เมื่อเดินผ่านหน้าของพิมาลา รังสิยาไม่วายทำหน้าล้อเลียนจนทำให้อีกฝ่ายหน้าแดงก่ำด้วยอารมณ์โกรธ ไฟริษยาลุกโชกโชนอยู่ภายในดวงตาคู่สวย สาวนักเรียนนอกกรีดร้องอย่างขัดใจ “อ๊าย...ฝากไว้ก่อนเถอะ นัง...นัง...ฮึ้ย” เมื่อนึกชื่อของอีกฝ่ายไม่ออกหญิงสาวจึงระบายอารมณ์ด้วยการสะบัดตัวไปมาอย่างขัดใจ ...โปรดอ่านต่อในตอนต่อไป...   Create Date : 09 กรกฎาคม 2553 0 comments Last Update : 9 กรกฎาคม 2553 14:05:04 น. Counter : 605 Pageviews. Share Tweet