พวกเราเดินกันสักพักหนึ่ง(แต่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่)มารู้ตัวอีกทีหนึ่งก็

 เมื่อยไปตามๆกัน (รู้สึกว่ายังเดินไม่รอบเลย..ยอมแพ้ก่อน อิอิ)

 ไอ้ที่พูดก่อนเดินว่าจะเดินไปถึงท้องสนามหลวงเลย ขอทิ้งไว้ตรงนี้

       วันอาทิตย์ ที่ 6 ธันวาคม 2552

เช้านี้ซินตาก็ไปเรียนพิเศษตามปกติ พอตอนเที่ยงป๋านิดก็ไปรับซินตา

และเราก็เลยไปบ้านย่าโล้ (ย่าโล้ คือเป็นพี่ของปู่ ซินตา) ซึ่งปู่ย่ารอ

เราอยู่ที่บ้านย่าโล้แล้ว ถ้าซินตาไปบ้านย่าโล้ทีไรต้องไปว่ายน้ำทุกที

แต่ครั้งนี้หนูอดว่าย เพราะหนูเป็นแผลที่หัวเข่า หนูบอกว่า "หนูไม่ว่าย

       หรอกแม่ หนูแสบแผล" ดีแล้วลูกรู้ตัวก็ดี 55

ถึงหนูจะอดว่ายน้ำแต่ที่นี่ก็มีกิจกรรมให้เล่นหลายอย่าง เช่่นบ้านบอล

ซักพักป๋านิดที่กำลังเล่นบาสอยู่ก็หันมาชวนแม่เจี๊ยบและซินตาไปเล่น

บาสด้วยกัน(คงจะสงสารแม่ละมั้งที่คอยแต่เก็บลูกปิงปอง..โดยไม่ได้

เล่นเลย อิอิ) แป๊ปหนึ่งป้านุชก็มาสมทบ

       มาดูลีลาป๋านิด อดีตนักบาสของโรงเรียนกัน

              มาดูลีลาแม่เจี๊ยบมั่งจิ

    5555 โดดได้แค่เนี้ยะ (แต่ขอบอกลงห่วงดังซ้วบ!!)

            คราวนี้มาดูซินตาโยนบ้างจะเป็นไงหนอ

มีบทสนทนาหนึ่งที่ปะป๋ากับซินตาคุยกัน ทำเอาแม่กับป้านุชฮากระจาย

ปะป๋า : มาเด่วป๋าสอนหนูโยนน๊า

ซินตา : โยนแบบนี้ใช่ไหมป๋า

    ระหว่างที่ซินตากำลังจะโยนลูกบาส ก็มีลมพัดผ่านมา

ซินตา : เด่วก่อนๆ ลมมา ให้ลมไปก่อนหนูค่อยโยน

ปะป๋า : !!!!!!!!

แม่เจี๊ยบ & ป้านุช : กร๊ากกกก (ฮากระจาย)

 ลูกบาสนะซินตา ไม่ใช่ลูกขนไก่ที่ไว้ตีแบดนะถึงจะได้ไปตามลม555

          เด่วหนูขอถามเคล็ดลับจากปะป๋าก่อนน๊า อิอิ

ไอ้เรื่องลงห่วงหรือป่าวอย่าไปพูดถึงมันค่ะ ขอท่าไว้ก่อน 555

       วันจันทร์ 7 ธันวาคม 2552

วันนี้เป็นวันหยุดชดเชยของวันพ่อ แม่กับป๋าก็เลยได้นอนตีพุงสบาย

อยู่กับบ้าน ส่วนหนูก็ไม่ต้องไปโรงเรียน หนูก็เล่นตามประสาของหนู

อ้อๆ ลืมบอกไปว่า แม่ไม่ได้นอนตีพุงสบายสักเท่าไหร่ เพราะ ตัวแม่

ระบม ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ตั้งแต่แขน ยันขา ผลมาจากการเล่นบาส

เมื่อวานนี้ ป๋าบอกกับแม่ว่า ถ้าจะให้หายก็ "อย่างนี้มันต้องถอน"

          (คือ การไปเล่นบาสซ้ำใหม่อีกรอบ)

             แม่เจี๊ยบกับป๋านิด

              รักซินตาจ้า