จากเพื่อน......ถึงเพื่อน
สวัสดีครับ
ช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลความซวยประจำปีมาเยือนอาจจะเป็นได้..เริ่มตั้งแต่ แลปเจ๊งไม่ได้ผล ตามด้วยตกบันได ไม่ได้ทำแลป 5 วัน เป็นได้เป๋อยู่บ้าน....ทะเลาะกับเพื่อน...ผมเองไม่ได้เห็นว่าทำแลปเจ๊งเป็นเรื่องใหญ่...ถึงแม้จะเป็นเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง....ตกบันไดนี่เป็นเรื่องปกติ เมื่อก่อน ถือว่าเป็นเหตุการณ์รายเดือน หรือรายปักษ์เนี่ยแหล่ะครับ...แต่การที่ต้องมีปัญหาคาใจกับเพื่อน....ผมให้ผมเอง กินข้าวไม่ลงเลย (จริงๆนะไม่ได้เวอร์)
ผมและเพื่อนคนนี้เราต่างเดินกันมาคนละเส้นทาง แต่อาจจะด้วยกรรมสัมพันธ์ ทำให้เราต้องมาเดินชนกัน แล้วให้ได้รู้จักกัน...เป็นการรู้จักกันแบบที่ไม่ใช่วงจรของเพื่อนทั่วๆไป เราไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมชั้น เพื่อนร่วมแก๊งค์ เพื่อนร่วมสมาคม...ไม่เลยครับ ไม่ใช่เลย.....เราไม่มีเหตุอันใดชักนำให้เราได้มีโอกาสใช้คำว่าเพื่อนกันเลยแม้แต่น้อย....แต่ผมดีใจที่สุดที่มันเกิดขึ้น...ผมไม่ผิดหวังที่ได้รู้จักมัน
เราได้แชร์สิ่งที่เกิดขึ้น ที่น่าจดจำ..เราแชร์ทัศนคติ เราแชร์เหตุการณ์ เราเป็นห่วงเป็นใย..เราช่วยเหลือ...เราเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน...ผมเองถึงแม้ว่าเพื่อนคนนี้ไม่ได้เป็นเพื่อนที่คุ้นเคยกันมาตลอดชีวิต หรือรู้จักกันมาเล่นกันมาแต่เด็ก ...แต่ผมก็รักมันไม่ได้ต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ...บางครั้งเรามีความลับที่เรารู้กัน 2 คนและทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ (ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ)
หลายวันก่อนเราต่างเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น..ความไม่เข้าใจ....กำแพงอะไรสักอย่างที่เมื่อก่อนผมเองคิดว่ามันเป็นกำแพงบางๆกั้นระหว่าง เราสองคนเพื่อนกัน....วันนี้ผม....เข้าใจผิด...ที่จริงแล้ว..กำแพงอันนี้มันกั้นผมกับเพื่อนซะห่างกันแบบไม่สามารถเอื้อมมือไปจับมือกันและกันได้เลย ผมเพิ่งรู้ว่ามันห่างกันมากเลย.....เราเหมือนคนแปลกหน้า ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจริงๆ....ผมเองเสียใจ เพื่อนผมก็เสียใจ เราต่างก็เสียใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น
ผมเอง..ในวันนี้สามารถบอกได้ว่าผมไม่สนว่ากำแพงนี้มันจะกั้นให้เราห่างจากความเป็นเพื่อนกันแค่ไหน...ผมนึกถึงวันที่ผ่านมา...สิ่งที่เราคุยกัน เรื่องที่เราแชร์กัน...อะไรๆที่เราช่วยกัน...เพื่อน ก็คือ เพื่อนครับ...การให้อภัยไม่ได้เป็นสิ่งที่ยากเย็นและผมเองคิดว่าผมให้อภัยเพื่อนได้เสมอ...เพียงแต่ว่าเค้าเองนั่นแหล่ะ..ที่จะหนีห่างจากผม ผมเชื่อว่าต้องใช้เวลา.....
วันนี้ผมพยายามที่จะทำให้มันเป็นเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนความพยายามครั้งแรก ไม่ประสบผลสำเร็จ แต่เอาเถอะ...ผมคิดว่า เมื่อเราเป็นเพื่อนกัน...ผมรู้จักเค้า...เค้ารู้จักผม...เรารู้จักกัน...อดีตจะยังไงก็ปล่อยให้มันเป็นไป...การเริ่มต้นไม่ใช้สิ่งที่จะเกิดขึนไม่ได้....ถ้าจะให้มาเริ่มรู้จักกันใหม่ ผมก็ไม่ลังเลที่จะทำ..และผมก็ไม่เสียใจเลยที่จะได้ทำความรู้จักกับมันใหม่.........
เพื่อน....เป็นความสัมพันธ์ที่งดงามที่สุดระหว่างคนสองคน
และนี่.....ถ้ามึงได้มาอ่าน...(ขอโทษเพื่อนๆที่มาอ่าน..คำไม่สุภาพประสาเพื่อนครับ)
ไอ้ภูเพื่อนรัก...มึงจะเป็นไอ้ภู หรือ...อะไรก็ตามแต่
กูไม่เสียใจเลยสักครั้งที่ได้รู้จักมึง...ที่เรารู้จักกัน
กูคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นระหว่างมึงกับกูเสมอ
ขอบคุณมึงทุกครั้งที่มึงเป็นเพื่อนที่พยายามเข้าใจกู
วันก่อนกูยอมรับกูเสียใจ...แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เมื่อเทียบกับการที่จะเสียเพื่อนอย่างมึง
ถ้ามึงคิดว่าเราจะรู้จักกันใหม่.....กูก็ยินดีเสมอ
ถ้ามึงคิดว่าเราจะเก็บสิ่งดีๆที่เกิดขึ้น แล้วเอามันมาทำให้มึงกับกูเข้าใจกันมากขึ้น กูไม่ลังเลที่จะทำ
กูอยากให้มึงรู้จักกูมากกว่านี้...กูเองก็ยินดีที่จะรู้จักมึงมากขึ้น...กูอยากให้กำแพงระหว่างมึงกับกูเล้กลงพอที่จะให้เราเอื้อมมือถึงกันได้หว่ะ....
กูดีใจนะเพื่อน....ที่เราเป็เพื่อนกัน...
เท่านี้แหล่ะที่จะบอก
สัญญานะเพื่อน ถ้ากูยิ้มให้มึง....มึงจะยิ้มให้กู
Create Date : 03 กันยายน 2549 |
|
24 comments |
Last Update : 19 มกราคม 2551 7:23:00 น. |
Counter : 776 Pageviews. |
|
|
|
ยังไง...ก็ยังเป็นเพื่อนค่ะ...
มิตรภาพ งดงามเสมอ...