......lover.......

เจ้าเคยบอกข้าว่า

อย่ารักเจ้าเลย

เพราะเจ้ามิอาจรักข้าได้

เจ้ารู้หรือไม่

หากว่าเจ้ายินดีที่จักรอคอยเขาผู้นั้น

หากว่าเจ้ายอมเจ็บปวดเพื่อแลกกับการที่ได้รัก

แล้วจักมีสิ่งใดแตกต่างกันเล่า

เมื่อข้าก็มิอาจหยุดรักเจ้าได้เช่นกัน

หัวใจรักที่ข้าให้เจ้า

หากข้าห้ามมันได้

หากข้าเลือกได้

ข้าคงไม่เลือกรักคนที่ไม่มีวันมองข้า

ข้าคงไม่เลือกมีความรักที่มีเพียงการรอคอยที่ไม่รู้จบ

แต่เพราะข้ามิอาจเลือก

เพราะข้าบังคับให้ข้าหยุดรักเจ้าไม่ได้

ดังนั้น

อย่าผลักไสให้ข้าไปหาผู้อื่น

อย่าบอกให้ข้าหยุดรักเจ้า

เพราะเจ้าเองก็รู้ดีมิใช่หรือ

ว่ารสชาติของความรักเป็นเช่นไร

++++++++++

ร่างกายของเจ้า

เย็นและชื้นเพราะละอองของสายฝน

ไหล่เล็กๆของเจ้าสั่นไหวในอ้อมกอดของข้า

เสียงร่ำไห้ที่ดังท่ามกลางความเงียบงัน

ข้าทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

เพราะ

น้ำตาของเจ้าที่มากมายนั้น.....ไม่ใช่เพื่อข้า

หัวใจของเจ้าที่เจ็บปวดจนเกินจะรับไหว......ไม่ใช่เพราะข้า

เพราะข้าเป็นได้เท่านี้

ไม่ใช่คนที่เจ้าโหยหายามร่ำไห้

ไม่สามารถทำให้เจ้ายิ้มได้จากก้นบึ้งของหัวใจ

หากแต่

เป็นเพียงที่พิงพักยามเจ้าอ่อนล้า

เพียงที่ซับน้ำตายามเจ้าอ่อนแอ

ข้าจึงทำได้เพียงยืนนิ่ง

และปล่อยให้น้ำตาของเจ้า......กรีดลึกลงไปในใจ......

+++++++++++++

รอยยิ้มของเจ้าราวกับแสงตะวันยามเช้า

เสียงหัวเราะของเจ้าราวกับผีเสื้อตัวน้อยที่เริงร่า

ใบหน้ายามเจ้าเขินอายราวกับดอกไม้เล็กๆที่รอคอยวันแย้มบาน

ความทรงจำของข้า

เหตุใดจึงมีเพียงเจ้าเท่านั้น

หากข้าย้อนกลับไปในวันแรกที่เราเจอกัน

ข้ายังจะรักเจ้าเหมือนเดิมหรือไม่

หากข้ารู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะย้อนกลับมาทำให้ข้าเจ็บ

ข้ายังจะเลือกจับมือของเจ้าอีกไหม

ข้าไม่รู้

ไม่รู้จริงๆ

++++++++++++++++++++

“ข้ารักเจ้า”

“....ท่านพี่....ท่านก็รู้ดีว่าข้ารักเขา”

“ข้ารู้...แต่ข้ารักเจ้า ข้าเพียงแค่อยากให้เจ้ารู้เอาไว้”

+++++++++++++++++

“อึก...ท่านพี่ข้าไม่มีสิ่งใดหรือ เหตุใดเขาจึงผลักไสข้า..อึก....ทำไม...ทำไม...ทั้งๆที่ข้ารักถึงเพียงนี้”

“ท่านพี่ ข้าควรทำเช่นไร ควรจักเชื่อเขาอีกหรือไม่”

“ข้าช่างโง่เขลานัก รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีวันได้ความรักกลับมา แต่ข้าก็ยังรักเขา”

+++++++++++++++++

“อย่าดีกับข้าอีกเลย อย่ารักข้าเลย เพราะหัวใจของข้าเป็นของเขาจนหมดสิ้น”

…..ข้ารู้....แต่อย่าเอ่ยออกมาให้ข้าได้ยินได้หรือไม่.......

“อย่ารักคนอย่าข้าเลย ข้าไม่คู่ควรกับความรักของท่านพี่หรอก”

…...ข้าไม่รู้หรอกว่าสิ่งใดเรียกว่าคู่ควร ข้ารู้เพียงแค่รักเจ้า......

“ทุกครั้งที่ข้าเห็นแววตาของท่านราวกับข้าเห็นภาพสะท้อนของตัวข้าเอง ข้าเจ็บปวดเหลือเกินได้โปรดหยุดรักข้าเถอะ”

.........ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าเจ็บที่ข้ายืนอยู่ตรงนี้........

.........ความรักของข้าทำให้เจ้าทรมานอย่างนั้นหรือ........

.........หากเป็นเช่นนั้น.....ข้าจักเป็นฝ่ายจากไปเอง.......

++++++++++++


….

คนเรามักจะรู้ค่าของสิ่งนั้นเมื่อสูญเสียมันไปอย่างนั้นหรือ

......

ไม่มีแล้วแววตาอบอุ่นที่ท่านพี่เคยมองข้า

อ้อมกอดที่คอยซับน้ำตาให้ข้าอยู่ที่ไหนกัน

ท่านพี่ ...เมื่อไม่มีท่านข้าไม่รู้ว่าจะยิ้มให้ใครเมื่อท่านไม่อยู่

ท่านพี่ ...สายตาของข้ามิได้มองหาผู้นั้นอีกแล้ว คอยแต่จักมองไปยังที่ริมหน้าต่างที่ท่านพี่เคยนั่ง

ท่านพี่....ข้าขอโทษ....ข้าไม่รู้เลยว่าชีวิตที่ไม่มีท่านมันจักว่างเปล่าถึงเพียงนี้

ข้าไม่รู้ว่าข้าเพียงแค่เสียดายในอดีตของเงารักนั้น

ท่านเคยบอกว่าหากข้าร้องเรียกท่านจักมาอยู่ข้างกายของข้ามิใช่หรือ

ท่านอยู่ที่ไหน...ไม่ได้ยินเสียงเรียกของข้ายามค่ำคืนหรอกหรือ

ไม่ได้ยินเสียงเว้าวอนของข้าที่ฝากไปกับสายลมหรอกหรือ

อย่าปล่อยข้าไว้เพียงลำพัง

ข้าขอโทษ

ได้โปรดกลับมาหาข้าเถิด

ข้ารักท่าน

++++++++++++++++

“จริงหรือที่น้องหญิงมิยอมกลืนสิ่งใด”

“ขอรับ”

“หมอเล่า!!! เหตุใดจึงไม่รักษานาง”

“...อ..เอ่อ....องค์หญิงมิยอมให้สิ่งใดล่องเข้าลำคอนอกจากน้ำขอรับ...แม้แต่ยาองค์หญิงก็จักล้วงคอให้อาเจียนขอรับ”

“พวกเจ้า.....พวกเจ้านี่มัน..”

“ได้โปรดกลับไปเถอะขอรับ มีเพียงท่านเท่านั้นที่องค์หญิงยอมเชื่อฟัง หากปล่อยให้นานวัน...ข้าเกรงว่า..”

…ปัง!!....

“ข้าจะกลับ”

………..

เพราะเหตุใด...ทั้งที่ข้าหนีห่างจากเจ้า....ทั้งที่เจ้าต้องทรมานกับความรักของข้า...

เจ้าทำเช่นนี้ทำไม....ข้ายังเจ็บไม่พออีกหรือ....

+++++++++

“ท่านพี่...”ดวงตากลมโตเผยอขึ้นรับภาพของคนตัวสูงที่รีบร้อนเดินทาง....ชายหนุ่มแทบไม่เชื่อสายตา ผิวที่เคย

เปล่งปลั่งบัดนี้กับขาวซีด ร่างกายที่ราวกับจะแหลกสลายนั้น.หัวใจเจ็บราวกับถูกบีบ ..คนตัวโตรุดเข้าไปประคอง

เมื่อคนป่วยทำท่าจะลุก

“เจ้า.........เหตุใดจึงดื้อดึงถึงเพียงนี้ หากเจ้าเป็นอะไรไปข้าจะอยู่ได้อย่างไร…”เสียงเครือที่ทำให้คำพูดหายเข้าไป

ในลำคอทำให้ริมฝีปากบางซีดเผยอยิ้มขึ้นเล็กน้อย...มือที่ไร้เรียวแรงยกขึ้นแตะใบหน้าของชายหนุ่มเบาๆ

“ข้ารู้ว่าท่านพี่ต้องไม่ปล่อยให้ข้าเป็นอะไร”

“อย่าเพิ่งพูดมากเลย...ดื่มยานี่ก่อน”มือใหญ่ประคองชามยาจ่อริมฝีปากของคนป่วย

“อย่าเลย....ข้าไม่มีเวลาแล้ว”มือเล็กผลักชามนั้นออกเบาๆ น้ำตาหยดเล็กๆไหลลงมาจากคนที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ใด

“ท่านพี่”มือเล็กแตะที่หลังมือสากเบาๆ

“อย่าจากข้าไป”ปลายนิ้วขาวซีดแตะน้ำตาหยดเล็กๆบนใบหน้าของชายที่รักยิ่ง...

“ข้าไม่ไปไหนหรอก...ข้าสัญญา”รอยยิ้มอ่อนโยนของหญิงสาวปรากฏบนใบหน้าขาวซีด

“....ข้าจะอยู่กับท่านพี่ตลอดไปนะ......ข้ารักท่าน...รักท่านพี่...อย่าร้องไห้เลย..”

“ข้าก็รักเจ้า ข้ารักเจ้า ได้ยินไหม......”ดวงตาคู่นั้นปิดลงอย่างช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนงดงาม

เสียงร่ำไห้ราวกับจะบ่งบอกความเศร้าที่ท่วมท้นอยู่ภายในใจดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

หากข้ารู้ว่าคำอธิษฐานของข้าจะต้องแลกด้วยชีวิตของเจ้า ข้าคงไม่ร้องขอ

คำรักที่เคยเฝ้าใฝ่ฝันทว่ามาพร้อมกับการสูญเสียเยี่ยงนี้ ข้าไม่ต้องการ

ไม่ต้องรักข้า แค่เจ้ามีชีวิตอยู่นั่นก็เพียงพอแล้ว เหตุใดทุกอย่างจึงเป็นเช่นนี้ ใครก็ได้ตอบข้าที

++++++++++++++++++

รอยยิ้มสุดท้ายของเจ้ายังตราตรึงอยู่ในใจของข้า

เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม

เจ้าจะรอข้าอยู่ที่นั่นใช่ไหม....

ข้ากำลังจะไปอยู่กับเจ้าแล้วนะ....

เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้ารักเจ้า....

ข้ารักเจ้า....

ใช่แล้ว..เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป….

Sinein_nop.com

Create Date : 26 ธันวาคม 2549		8 comments
Last Update : 26 ธันวาคม 2549 15:24:58 น.
Counter : 482 Pageviews.
Share Tweet