| |
||||||||||||||
I'm on my way (ระยะใจ) / แบคหมิน  ทันทีที่เงยหน้าจากโทรศัพท์ที่สไลด์ๆกดๆมาตลอดทางขึ้นบันได ชายยอลก็ตะโกนออกมาสุดเสียง "พี่มินซ๊อกกกกกกก ไอ้แบคฮยอนแอบดูพี่อาบน้ำ พี่มินซ๊อกกกกกกก" แบคฮยอนผงะสุดตัว จะหันมาตอบโต้ด้วยเสียงคีย์เดียวกัน แต่ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาซะก่อน เขาเลยถอยกรูด เก็บเสียงที่จะใช้กับชานยอลมาใช้กับมินซอกแทนแต่ลดคีย์เหลือต่ำสุด "ผมป่าวนะพี่ ผมแค่..." นิ้วเล็กๆชื้นน้ำเชยคางเรียวแล้วถูเบาๆ "พี่รู้" มินซอกพูดยิ้มๆแล้วเดินมาหาชานยอล ตบบ่าสองสามทีแล้วตรงไปที่ห้องของตัวเอง "ไอ้ชาน ไอ้หมาบ้า ไอ้หมาจิตใจสกปรก ไอ้หมาสัปดน" แบคฮยอนปรี่เข้าหาร่างสูงท่วมหัว เขย่ง ปลายเท้าเอานิ้วจิ้มๆที่หน้าผากกว้างทุกครั้งที่มีคำว่า 'ไอ้' "ก็นายทำอะไรลับๆล่อๆหน้าห้องน้ำทำไมล่ะ" เสียงทุ้มแต่อ้อแอ้เหมือนเด็กพยายามหาข้อแก้ตัว พลางถูหน้าผากไปมา "แล้วนายขึ้นมาทำไม ห้องตัวเองอยู่ข้างล่างไม่ใช่รึไง" "ก็จะขึ้นมาหาพี่มินซอก ในงานดูพี่เขาไม่ค่อยโอเค กลับมาถึงหอก็ซึมๆ" "ฉันก็เป็นห่วงพี่มินซอกเหมือนกัน ไม่ได้จะแอบดูพี่เขาอาบน้ำโว้ย เห็นเข้าไปนานเลยเป็นห่วง แหกปากไม่ดูสถานการณ์มั่ง" "ก็...ไม่รู้นี่" "ก็จะไปรู้ได้ยังไง ในเมื่อไม่รู้จักคิดก่อน แหกปากก่อนทุกที" แบคฮยอนผลักไหล่เพื่อนจนอีกฝ่ายเซแล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเอง บนหัวชานยอลตอนนี้ ถ้าเป็นในการ์ตูนจะมีเส้นขีดๆเป็นลมพัดแล้วมีใบไม้ลอยอยู่แบบเด๋อๆ แบคฮยอนตัดสินใจส่งข้อความกู๊ดไนท์ก่อนนอน คงเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในวันนี้ ที่ยังเหลืออีก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะเข้าวันใหม่ มินซอกตื่นเช้ากว่าใครเหมือนเดิม แต่แบคฮยอนตื่นตามมาติดๆแบบไม่เหมือนเดิม เพราะแบบเดิมคือ รองสุดท้ายก่อนจงอินไม่เกินห้านาที พี่ใหญ่ของวงล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ตรงมาที่ครัวจะชงกาแฟ เหลือบมองลูกหมาหน้าง่วงๆนั่งหัวฟู อยู่ที่โต๊ะอาหาร "กาแฟมั๊ย" คำถามลอยมาแว่วๆ แบคฮยอนพอจับใจความได้ก็รีบตอบ "ค้าบ" "พี่คุยกับผมได้นะ" พอรับแก้วกาแฟอุ่นๆมา แบคฮยอนก็พูดเรื่องค้างคามาตั้งแต่เมื่อคืนทันที "อืม" มินซอกรับคำพลางพยักหน้าแล้วจิบกาแฟ เป็นการให้เวลาตัวเองรับมือกับคำถามที่จะตามมา ด้วย "เราห่างกันแค่สองปีนะ พี่ไม่ต้องพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่มากนักก็ได้" "ถึงยังไงนายก็ไม่เคยเคารพฉันอยู่แล้วนี่" คนเป็นพี่พูดล้อๆพยายามจะทำให้บรรยากาศลดความ จริงจังลง "เคารพแล้วถามเรื่องส่วนตัวไม่ได้เหรอ" "นายอยากรู้อะไรล่ะ" "ก็แค่อยากมั่นใจว่าพี่โอเค" แบคฮยอนที่ดูเคร่งขรึมจริงจังอาจจะไม่ค่อยชินตานัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น แต่ถึงอย่างนั้น มินซอกก็อดจะเกร็งนิดๆไม่ได้ "พี่ดูไม่โอเคเหรอ" มินซอกโอบแก้วมัคด้วยสองมือแล้วยกขึ้นจิบ "ผมรู้นะว่าพี่แอบร้องไห้" "พี่ก็รู้ว่านายรู้" แบคฮยอนพยักหน้า อย่างน้อยก็ดีใจที่พี่ชายคนนี้สังเกตเห็นเขาบ้าง "เรื่องผลรางวัลน่ะมันน่าเจ็บใจสุดๆ แต่เรื่องการแสดงพิเศษของพี่ที่จู่ๆก็โดนตัดออกแล้วเพิ่งบอก กันหน้างานทั้งๆที่พี่ซ้อมหนักอยู่เป็นเดือน มันก็น่าเจ็บใจเหมือนกันและเราก็น่าจะแชร์ความรู้สึกกัน ได้ไม่ต่างจากเรื่องของวงนะ" "พี่อาจจะร้องไห้ แต่พี่ไม่เป็นไรจริงๆนะ" "พี่น่ะชินกับการเก็บความรู้สึกแล้วบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร จนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจริงๆตัวเองเจ็บปวดแค่ ไหน ความเจ็บปวดของคนเรามันไม่ใช่แค่ร้องไห้หรือไม่ร้องไห้นะพี่ แล้วผมก็โคตรโมโหเลยที่พี่ เอาแต่เก็บไว้คนเดียวตลอดเวลา" แบคฮยอนพรั่งพรูทุกคำแบบไม่ติดขัด เหมือนรอเวลานี้มานานแล้ว แต่คนฟังไม่ทันตั้งตัว ได้แต่ตอบ ประโยคตามมารยาทกลับไป "พี่...ขอบใจที่เป็นห่วงนะ" "ผมไม่อยากได้คำขอบใจ ผมอยากได้ความไว้ใจ" "แบคฮยอนอ่า พี่ไม่เคยไม่ไว้ใจนายนะ แต่บางเรื่องพี่คิดว่าสามารถจัดการด้วยตัวเองได้ก็ไม่อยาก รบกวนนายหรือเมมเบอร์เท่านั้นเอง" "แค่พี่คิดว่าเป็นการรบกวนก็ผิดแล้ว" "แบคฮยอนอ่า...." มือเล็กๆขาวจนเกือบซีดวางลงที่มือที่กุมกันแน่นของเพื่อนร่วมวงรุ่นน้อง เขารู้สึกผิดที่ทำให้คนที่ สนุกสนานร่าเริงอย่างแบคฮยอนต้องรู้สึกไม่สบายใจ แบคฮยอนขยับมือด้านล่างของตัวเองขึ้นมาวางบนมือมินซอก เอานิ้วเกลี่ยๆที่ข้อขึ้นสีชมพูที่เขามัก เผลอมอง สายตาที่สบกันนิ่งเหมือนต่างคนต่างพยายามเรียบเรียงความรู้สึกในใจออกมาเป็นคำพูด เป็นแบคฮยอนที่ถนัดเรื่องแบบนี้มากกว่าที่พูดขึ้นมาก่อน "ผมรู้...สำหรับพี่ผมก็คือเพื่อนร่วมวงคนหนึ่ง น้องคนหนึ่ง...แต่...." มินซอกบีบมือแบคฮยอนแน่น แววตากังวลชัดเจน แบคฮยอนรู้ว่ามันคือสัญญาณบอกว่ายังไม่พร้อม แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะเอาแต่เก็บเรื่องในใจไว้แค่ในใจอีกต่อไป "ผมไม่ได้อยากให้พี่ยอมรับผมตอนนี้เดี๋ยวนี้ เพราะผมรู้ว่าจุดที่ตัวเองอยู่มันยังไกลจาก...สายตาพี่ มากนัก" เขาเว้นจังหวะกางแขนเหยียดจนสุดทั้งสองข้างแล้วพูดต่อ "แต่ผมจะพยายามเดินไปเรื่อยๆ ขอแค่พี่อย่าขยับ...หนีผม พี่รอผมหน่อยให้โอกาสผมบ้าง ผมขอพี่แค่นี้" มินซอกหลุบตา มองมือที่ซ้อนทับกันอยู่แล้วอยากจะดึงมือของตัวเองออกมาเหลือเกินเพราะรู้ว่าตอน นี้เหงื่อออกจนชื้นไปหมดแล้ว แต่แค่ขยับนิดเดียวมือเรียวของอีกคนก็รีบลงน้ำหนักกดเอาไว้แล้วรวบ นิ้วมือเขาบีบเบาๆ ตอนนี้เหงื่อเริ่มซึมไรผมแล้ว มินซอกเผยอปากสลับกับการเม้มจนริมฝีปากแดงก่ำ ปกติก็ไม่ถนัดกับ การพูดความรู้สึกลึกๆของตัวเองอยู่แล้ว ยิ่งสถานการณ์ที่มีผลต่อการเต้นของหัวใจแบบนี้ มินซอก เหมือนคนหลับไปสามวันแล้วโดนปลุกมาให้แก้โจทย์แคลคูลัส "พี่มินซ็อกกกกกก" เสียงใหญทุ้มที่ดังแหวแหวกอากาศมาก่อนตัว ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งขึ้นพร้อมกัน มินซอกเลยได้ โอกาสดึงมือตัวเองออก ส่วนแบคฮยอนก้มหน้าส่ายหัวขบฟันแน่น ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอักๆรวดเดียวหมด "พี่มินซอกกู๊ดมอร์นิ่งคร้าบ หลับสบายมั๊ย" ชายยอลทักทายอย่างร่าเริง พลางดึงเก้าอี้ข้างๆ แบคฮยอนขยับให้ตัวเองแทรกเข้าไปนั่งได้ แบคฮยอนรีบขยับเก้าอี้ออกห่าง เอามือยีผมแรงๆแล้วนั่ง เท้าคางแบบเซ็งชีวิต "วันนี้ไม่ไปเดินออกกำลังเหรอ" "ไปซิ ชายยอลไปด้วยกันมั๊ย" "ไปๆ แต่พี่มินซอกอย่าเดินไกลนะเดี๋ยวขากลับหิวข้าว" มินซอกพยักหน้ารับ แล้วรีบลุกเดินไปเอาฝาซิลิโคนมาปิดถ้วยกาแฟไว้ ชายยอลลุกตามทำท่าซอยเท้าเหวี่ยงแขนอยู่กับที่แบบคึกคักสุดๆ แบคฮยอนได้แต่แหงะหน้ามามองแล้วถอนหายใจ พอมินซอกพยักหน้าอีกครั้งเป็นสัญญาณความพร้อม ชายยอลก็รีบหมุนตัวเดินสับขาแบบทหารนำไปที่บันได มินซอกเดินอ้อมโต๊ะไปทางด้านหลังคนที่นั่งเท้าแขนก้มหน้าอยู่ บรรจงวางผ่ามือลงไปที่ต้นคอแล้ว บีบเบาๆก่อนจะผละออกแบบอ้อยอิ่งแล้วเดินตามชายยอลไป แบคฮยอนค้างอยู่ท่าเดิมชั่วครู่เพราะต้องพยายามเรียบเรียงความรู้สึกของตัวเอง ใบหน้าบึ้งตึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ริมฝีปากถ่างออกจากกันมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาเล็กเรียวตี่ลงเรื่อยๆ เขาเอามือที่ เท้าข้างแก้มตัวเองมาวางทับสัมผัสอุ่นๆที่เพิ่งได้รับ ส่วนมืออีกข้างต้องเอามากุมตรงหัวใจเพราะรู้สึก หน้าอกมันนูนออกมามากผิดปกติ "โอ้ยยยยยใจกู....." แบคฮยอนไถแก้มลงไปกับโตีะ มือทึังหัวตัวเองแบบน่ากลัวผมจะหลุดแต่ปากยังยิ้มไม่หุบ วันนี้ CBX มีคิวซ้อม ถึงจะมีกันแค่สามคนแต่ก็ซ้อมกันจนดึกดื่น แบคฮยอนกับจงแดลงไปนอนแผ่อยู่ หลายครั้ง แต่มินซอกแค่ทรุดลงนั่งเช็ดเหงื่อเป็นระยะๆแล้วดีดตัวขึ้นซ้อมต่อก่อนคนอื่นเสมอ "พี่มินซอก พักก่อนเหอะ พวกผมเลยดูเป็นคนขี้เกียจไปเลย" จงแดยกหัวขึ้นมาตัดพ้อแต่ยังไม่ยอมลุก ส่วนแบคฮยอนไม่ได้พูดอะไรแต่ลุกพรึบขึ้นมาคว้าเอวหวัง จะเหนี่ยวให้มินซอกทรุดตัวลงนั้งแต่ดันล้มคว่ำไปทั้งคู่ มินซอกฟาดมือลงที่อกคนที่ตัวเองนอนทับอยู่แบบไม่ยั้ง "แบคฮยอน เล่นอะไรเนี่ย" พอดันตัวจะลุกก็โดนแบคฮยอนกอดเอวเอาไว้แน่น "พักก่อนเถอะนะ ตีผมไปเรื่อยๆก็ได้แต่อย่าพึ่งลุกไปซ้อม" มินซอกเลยฟาดสุดแรงไปอีกทีจนแบคฮยอนร้อง "พักก็ได้ ปล่อยฉันก่อนซิ" แบคฮยอนเปลี่ยนมายิ้มเจ้าเล่ห์ แต่พอเห็นกำปั้นที่ง้างสุดเหยียดกับหน้ายู่จนคิ้วติดกันของมินซอก เลยต้องรีบยอมแพ้ เขาไม่ได้กลัวเจ็บหรอก กลัวพี่ชายตัวเล็กคนนี้โกรธมากกว่า "โอเคๆ ปล่อยแล้วค้าบ" พอคนขี้แกล้งคลายอ้อมแขน มินซอกก็เอามือกดตรงลิ้นปี่แบคฮยอนดันตัวขึ้นแล้วกลิ้งไปนอนอีก ทาง แบคฮยอนถึงกับกระเด้งตัวงอเพราะความเจ็บจนจุก แต่เสียงหัวเราะเล็กๆที่ดังขึ้น ก็ทำให้เสียง ร้องด้วยความเจ็บกลั้วเสียงหัวเราะไปด้วย จงแดที่นอนอยู่เลยลุกขึ้นมาแกล้งเอาส้นเท้ากดๆซ้ำไปที่ ลิ้นปี่แบคฮยอนจนเจ้าตัวร้องเสียงโหยหวนแถมด้วยท่ากระอักเลือดแบบโอเวอร์แอ็คติ้ง จงแดขำจน หน้าแดงทรุดลงไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาที่พื้นดูทรมานกว่าคนโดนแกล้งซะอีก จอมขมังเกมของวงเดินไปเปิดประตูหลังเสียงเคาะเงียบลงสักพัก เพราะติดพันการไล่ล่าศัตรูสมมุติในจอสี่เหลี่ยมอยู่ "อ้าว พี่มินซอก" "อืม ฉันเอง" แบคฮยอนมองพี่ชายตัวเล็กที่อยู่ในชุดนอนลายตารางดำขาวหอบหมอนใบโตกับตุ๊กตาแมวหน้าตา แบบเจ้าทันแล้วหางตาก็กระตุกขึ้นมา พยายามกลั้นยิ้มแล้วแสร้งถามซื่อๆ "มีอะไรรึเปล่าครับ" "คือ...ก็...ก็จงแดน่ะติดพันคุยโทรศัพท์กับอาอี้ ...พี่เลยนอนไม่หลับ แต่ถ้ารบกวนก็ไม่เป็นไรนะพี่ ไปนอนโซฟาได้" มินซอกละล่ำละลักพูดรัวๆ จนแบคฮยอนต้องพยายามกลั้นขำเม้มปากไม่ให้เสียงหลุดออกมา เขา กลืนน้ำลายกระแอมเคลียร์คอแล้วทำเสียงนิ่งๆ "ช่วงนี้พวกแมลงเยอะนะ อย่านอนโซฟาเลย" เสียงนิ่งแต่ท่าทีไม่ได้เป็นแบบนั้น แบคฮยอนรีบจับไหล่ดันให้มินซอกเดินเข้ามาในห้อง แล้วจ้ำอ้าว ไปปัดที่นอนขยับหมอนของตัวเองไว้อีกด้าน เดินกลับมาดึงหมอนในอ้อมแขนมินซอกไปวางข้างกัน แล้วยืนยิ้มเผล่ มินซอกกระพริบตาปริบๆ ชี้ไปที่จอสี่เหลี่ยม "เล่นเกมไปก็ได้นะไม่เป็นไร พี่ยังไม่นอนก็ได้" "โอ้ย เกมเกิมอะไร ไม่เล้น" เจ้าของห้องทำเสียงสูงโบกไม้โบกมือ รีบปิดเคริ่องถอดปลั๊กฉับไวแบบลืมไปแล้วว่านาทีที่แล้วกำลัง เมามันแค่ไหนสบถไปแล้วกี่ร้อยคำ "ห้าทุ่มแล้วนอนเถอะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เข้าบริษัทแต่เช้าอีก" มินซอกกระพริบตาปริบๆ เอียงคอ ยื่นปลายลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตามความเคยชินเวลาลังเลใจ ไม่ ได้ตั้งใจจะทำให้ใครลำบากเพราะไม่ได้เห็นตัวเองว่าทั้งหมดที่ทำนั่นมันน่ารักแค่ไหน แต่คนที่เห็น ชีวิตลำบากมาก หายใจไม่ค่อยสะดวกหัวใจเต้นผิดจังหวะ ทำเลี่ยงเดินไปเปิดไฟหัวเตียงแล้วปิดไฟ ห้องขาก็ขวิดกันเกือบจะล้ม เมื่อบรรยากาศและช่วงเวลาเหมาะกับการนอน ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทางอย่างที่ควรจะเป็น บุคคลเจ้า ระเบียบก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา สบายใจง่ายๆแบบนี้เอง แต่เมื่อสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มที่แบคฮอยนเปิดรอไว้ให้ มินซอกก็ยังคงเป็นมินซอก "นายน่าจะดูดฝุ่นบ่อยกว่านี้นะ แล้วบนหัวเตียงน่ะอย่าวางของเยอะมันจะเป็นที่อยู่ขอฝุ่นเปล่าๆ" แบคฮยอนพยักหน้ารับยิ้มๆ ตอนนี้แม้แต่เสียงบ่นของมินซอกก็เหมือนเพลงเพราะๆที่เขาชอบฟัง มินซอกกอดตุ๊กตาแล้วนอนตะแคงข้าง เจ้าของเตียงอยากจะตะแคงบ้าง แต่พอนึกภาพว่าหน้าจะอยู่ ใกล้กันแค่ไหน หน้าอกก็เกิดเสียงก้องรัวจนต้องเอามือกุมกลัวเสียงดังลอดออกมา " พี่น่ะ ต่อไปนี้จะพยายามไม่เก็บอะไรไว้คนเดียวมากเกินไปนะ" "ครับ" แบคฮยอนยังคงนอนเกร็งคอตัวตรงแหน่ว "พวกน้องๆจะได้ไม่เป็นห่วง มีอะไรก็จะบอกนะ" "ดีแล้วครับ" "แล้วก็....แบคฮยอนน่ะ" เสียงเล็กๆที่แผ่วลงไปทำให้แบคฮยอนยิ่งเกร็งหนักเข้าไปอีก "คะ....ครับ" "พี่....ไม่หนีนายไปไหนหรอกนะ ก็จะอยู่ที่เดิมนี่แหละ นายจะเดินมาเมื่อไหร่ก็ได้ หรือจะหยุดเดิน ก็ได้" ตาเล็กๆหางตาตกค่อยๆเบิกกว้างพร้อมๆกับปากที่อ้าหวอ เหมือนช็อกไปชั่วขณะ เขาพยายามขยับขา กรรไกรขึ้นลงแต่ไม่มีเสียงออกมา สักพักถึงได้สติแต่ก็ลืมไปแล้วว่าถ้าขยับนอนตะแคงหน้าจะใกล้กันแค่ไหน เขาหันขวับจนเบาะ ยวบขึ้นลง สบตากับคนที่มองอยู่ ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยิ้มค้าง บรรยากาศเงียบ แบบกริบ แบบที่ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน "นาย...จะไม่พูดอะไรบ้างเหรอ" อีกฝ่ายส่ายหน้ายังยิ้มค้างอยู่ มินซอกเลยต้องเป็นฝ่ายหลบตาเพราะรู้สึกแก้มร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่ถึงจะ หลบตาแล้วแต่ก็รู้สึกได้ว่าแบคฮยอนยังมองอยู่แบบนั้น มือที่กำหูตุ๊กตาน้องแมวอยู่ก็เริ่มเกร็ง "งั้น...กู๊ดไนท์นะ" ร่างเล็กรีบหันตะแคงไปอีกข้างจนผ้าห่มร่นมาอยู่ที่สะโพก และชายเสื้อเปิดขึ้นมา เห็นผิวขาวที่เอวคอดที่พ้นจากการปกปิดของเนื้อผ้าเพียงแค่พื้นที่เล็กๆ แต่แบคฮยอนก็ยอมเป็นนัก ฉวยโอกาสเพราะตอนนี้หัวใจทำหน้าที่เหนือความคิดไปไกลโข มือเรียววางลงตรงผิวที่เผยออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ รับรู้ถึงอาการสะดุ้งนิดๆ เขาวางมือไว้ชั่วครู่พอให้ อุณหภูิของร่างกายปรับจนใกล้เคียงกัน แล้วค่อยๆไล้มือผ่านผิวช่วงท้องช้าๆผิวลื่นนุ่มที่ผ่านสัมผัส ของผ่ามือทำให้ต้องกลั้นใจ ยังดีที่มือไม่ดื้อนักยอมสอดไว้ที่ส่วนเว้าของเอวอีกด้าน แล้วเจ้าของมือ ก็ขยับตัวตามเข้าไปจนร่างกายไม่เหลือระยะห่าง หวังใจลึกๆว่าจะไม่มากเกินไปจนอีกคนไม่สบายใจ "ผมไม่มีทางหยุดเดินแน่ๆ.... ฝันดีนะครับ" แบคฮยอนพูดไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ มินซอกขยับวงแขนกอดตุ๊กตาแน่นขึ้น แผ่นหลังแนบอยู่กับอกอุ่น ต้นขาที่เหลื่อมซ้อนกันอยู่แบบพอ ดิบพอดีทำให้ร่างกายรู้สึกผ่อนคลาย จากที่พยายามขืนตัวในตอนแรกก็ค่อยๆทิ้งน้ำหนักปล่อยไป ตามธรรมชาติ ปกติมินซอกไมค่อยชอบนอนเตียงเดียวกับใครเพราะรู้สึกไม่สบายตัว แต่พอ 'ใคร' คือแบคฮยอนกลับ รู้สึกสบายดี เหมือนแบคฮยอนกอดลูกแมวไว้สองตัวพร้อมกัน แม้ว่าจะเป็นมนุษย์ประเภทที่เป็นมิตรกับสุนัข แต่ ทุกอย่างย่อมมีข้อยกเว้นเสมอ และสำหรับเขามินซอกคือข้อยกเว้นของทุกอย่าง """"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""" """""""""""""""""""""""""""""""""""""""""" """"""""""""""""""""""" สวัสดีค่ะ ฟิคสั้นๆคลายเครียด ช่วงนี้เส้นตึงมาก แต่จริงๆเขียนฟิคก็เครียดแหละ@#@ แต่มันปิ๊งแว๊บขึ้นมาเลยไม่อยากปล่อยไป จับเหตุการณ์งานมาม่าอันตราตรึงใจมาขยายตามใจฉัน หลังจากสบถไปสามกะละมังใหญ่ร้องไห้ไปสิบปี๊บ หวังว่าจะพอได้ยิ้มกันบ้าง ขอบคุณที่แวะมาอ่านและขอบคุณทุกเม้นท์มากๆค่ะ (★^O^★)
|
สมาชิกหมายเลข 2090139
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
Group Blog All Blog
Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
