ตั้งแต่โชจังเริ่มไปโรงเรียนตอนอายุสองขวบครึ่ง เป็นโรงเรียนอนุบาลโดยเฉพาะชื่อโรงเรียน อนุบาลทินโชติ อยู่ห่างจากบ้านประมาณสิบห้านาทีแต่โชจังนั่งรถโรงเรียนไปทุกวัน เพราะว่าที่บ้านรถมีคันเดียวค่ะคุณพ่อใช้ไปทำงาน ส่วนแม่ก้อไม่มีความจำเป็นต้องใช้รถ (แต่ขับรถเป็น) ลูกอาจจะยังเล็กเกินไปสำหรับให้นั่งรถโรงเรียนไปเอง เป็นห่วงค่ะ แต่ถือว่าเป็นการให้เค้าเข้มแข็ง อดทน ไม่รู้ว่าลูกจะรู้เรื่องมั้ย พอมาถึงตอนนี้เค้าอายุสี่ขวบแล้วชอบนั่งไปกับรถโรงเรียนมากค่ะ บางครั้งมีกิจกรรมให้คุณพ่อไปส่งก้อร้องไห้ ไม่ยอมไป บอกว่าจะรอรถโรงเรียนให้คุณครูมารับ  ครั้งแรกโชจังอยู่เตรียมอนุบาล มีแต่เด็กเล็กๆทั้งนั้น ร้องไห้ตลอดเจ้าโชจังก็ไม่ยอมแพ้ เกาะแม่แจไม่ยอมปล่อยจนคุณครูต้องบอกว่า คุณแม่กลับบ้านได้เลยค่ะ ไม่ต้องเฝ้าน้องเดี๋ยวคุณครูดูแลให้ค่ะ  แม่เองก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของครูไป แต่แอบมองอยู่  ก้อยังร้องไม่หยุด สรุปว่าวันแรกได้ไปแค่ครึ่งวัน ให้คุณพ่อไปส่งตอนเช้าแล้วแม่ไปรับตอนประมาณบ่ายสองครึ่ง เด็กเล็กจะเลิกเร็วทำแบบนี้หนึ่งอาทิตย์ เริ่มเข้าอาทิตย์ที่สอง รถโรงเรียนมารับเจ็ดโมงครึ่งพอแม่ไปส่งขึ้นรถก้อร้องอีก ยังไม่ยอมหยุดแต่ปล่อยค่ะ ที่จริงแล้วกลับมาคิดว่า จำเป็นมั้ยที่ต้องให้ลูกไปโรงเรียนเร็วเกินไปบางคนบอกไม่ดี กับดีสลับกันค่ะ แต่เอาความคิดของเรากับสามีว่าให้ไปได้แล้วเพราะว่าโชจังพูดช้า เป็นเด็กสองภาษาพ่อพูดไทยไม่ชัดอยู่บ้านเจอกับคนน้อยมี แต่แม่กับพ่อเลยทำให้การพุดคุยกับลูกมีแค่คนเดียวเท่านั้น เลี้ยงลูกเองค่ะไม่มีคนช่วย ทำงานบ้านด้วย แต่คุณพ่อก้อช่วยดูแลบ้าง เพราะเค้าทำงานนอกบ้านช่วยไม่ได้เต็มที่    พอให้โชจังไปโรงเรียนก็เห็นผลเลยค่ะกลับมาบ้านสื่อสารได้มากขึ้น บอกคาวมต้องการของตัวเองได้เช่น กินนม ฉี่ ให้โชจังอยู่เตรียมอนุบาลสี่เดือนพูดเก่งขึ้นแต่ยังไม่ชัด ความซนมากกว่าเดิม ไม่ต้องใส่แพมเพิตต์แล้ว บอกฉี่ได้ ตอนนี้ครูเริ่มให้จับดินสอ ระบายสี ขีดเส้น เตรียมตัวที่จะเรียนอนุบาลหนึ่ง โชจังอายุสองขวบเก้าเดืือนยังไม่สามขวบเลยเป็นเด็กปลายปีครููบอกว่าสามารถเรียนอนุบาลหนึ่งได้ค่ะ แต่ทางบ้านต้องช่วยกวดขันน้องด้วยเ ไม่งั้นจะช้ากว่าเด็กที่อายุเต็มพอดีค่ะแม่คิดหนักแต่พ่ออยากให้ขึ้นอนุบาลหนึ่งเลยเค้าบอกว่าต้องการให้ลูกเรียนรู้ และอดทนค่ะ (คนญี่ปุ่นสอนลูกเข้มงวดมากค่ะ) เล่ามาซะยาวเชียวค่ะ เอาไว้ครั้งหน้าจะมาต่อให้ตอนโชจังเรียนอนุบาลหนึ่งนะค่ะ