บทเพลงของวันเศร้า ๆ ในเมืองที่กำลังจะตาย | Five Years - David Bowie

Title - Five years
Artist - David Bowie
Album - Rise and Fall of Ziggy Stardust and the spider from Mars

Pushing thru the market square, so many mothers sighing
News had just come over, we had five years left to cry in
News guy wept and told us, earth was really dying
Cried so much his face was wet, then I knew he was not lying
I heard telephones, opera house, favourite melodies
I saw boys, toys electric irons and t.v.’s
My brain hurt like a warehouse, it had no room to spare
I had to cram so many things to store everything in there
And all the fat-skinny people, and all the tall-short people
And all the nobody people, and all the somebody people
I never thought I’d need so many people

วันหนึ่งฉันเดินท่ามกลางผู้คนในตลาดกลางเมือง ชายผู้หนึ่งนำข่าวมาบอก ทั้งน้ำตานองหน้า
แม่บ้านหลายคนถอนหายใจ "พวกเรามีเวลาเหลืออีกเพียงห้าปีก่อนโลกสลาย" เขาว่า
ชายผู้ส่งข่าวปาดน้ำตา ย้ำว่าโลกกำลังจะตาย
ฉันเชื่อว่าเขาไม่ได้โกหก ดูจากน้ำตาที่เขาหลั่งมากมาย
ห้วงสำนึกฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ โรงละครโอเปร่า ทำนองเพลงโปรด
เห็นภาพของเด็กชาย ของเล่น เตารีด และ โทรทัศน์
สมองฉันปวดร้าว ราวว่ามันเป็นโรงเก็บสินค้าที่ไม่มีที่ว่างเหลือหลอ
ฉันต้องยัดทะนานสิ่งต่าง ๆ ไว้ เพื่อจะได้มีที่ว่างในหัวมากพอ
ให้มีทั้งคนอ้วนร่างคนร่างผอม มีทั้งคนตัวสูงคนตัวเตี้ย
ให้มีทั้งคนที่ไม่มีใครรู้จัก และ มีทั้งคนที่เป็น 'ใครสักคน'
ฉันไม่ได้คิดเลยว่า จะต้องการผู้คนมากมายเพียงนี้

A girl my age went off her head, hit some tiny children
If the black hadn’t a-pulled her off, I think she would have killed them
A soldier with a broken arm, fixed his stare to the wheels of a cadillac
A cop knelt and kissed the feet of a priest, and a queer threw up at the sight of that

เด็กผู้หญิงอายุราวฉันวิ่งไปตบตีเหล่าเด็กเล็กบางคน
ถ้าคนผิวสีผู้นั้นไม่ได้ถึงหล่อนออกมา ฉันว่าหล่อนอาจฆ่าพวกเขาทิ้งไปแล้ว
ทหารที่แขนหัก จ้องมองไม่ละวางไปที่ล้อรถคาดิลแล็ก
ตำรวจคุกเข่าลงแทบเท้านักบวช และชายเพศที่สองก็เข้ามาในฉาก

I think I saw you in an ice-cream parlour, drinking milk shakes cold and long
Smiling and waving and looking so fine, don’t think
You knew you were in this song
And it was cold and it rained so I felt like an actor
And I thought of ma and I wanted to get back there
Your face, your race, the way that you talk
I kiss you, you’re beautiful, I want you to walk

ฉันว่าฉันเห็นเธอที่ร้านไอศครีม กำลังมิลค์เชคที่เย็นยะเยือก
เธอยิ้มให้ โบกมือ ดูยังสบายใจดี
ไม่ได้ทันคิดเลยว่า ตัวเธอเองก็ถูกเขียนลงในเพลงนี้
ความเหน็บหนาวก็เข้าปกคลุม ฝนพรำลงมา
จนฉันรู้สึกราวกับว่าเป็นพระเอกในหนังเศร้า
ฉันเริ่มคิดถึงแม่ รู้สึกอยากกลับบ้าน
คิดถึงหน้าเธอ ตัวตนของเธอ และน้ำคำของเธอ
ฉันจะจูบเธอ ผู้งดงาม อยากให้มาเดินเคียงข้าง

We’ve got five years, stuck on my eyes
Five years, what a surprise
We’ve got five years, my brain hurts a lot
Five years, that’s all we’ve got
We’ve got five years, what a surprise
Five years, stuck on my eyes
We’ve got five years, my brain hurts a lot
Five years, that’s all we’ve got
We’ve got five years, stuck on my eyes
Five years, what a surprise
We’ve got five years, my brain hurts a lot
Five years, that’s all we’ve got
We’ve got five years, what a surprise
We’ve got five years, stuck on my eyes
We’ve got five years, my brain hurts a lot
Five years, that’s all we’ve got
Five years
Five years
Five years
Five years

เพราะพวกเรามีเวลาเหลือเพียงห้าปี
เป็นดังห้วงสำนึกติดตา
เป็นดังคำพิพากษาไม่ทันตั้งตัว
พวกเรามีเวลาเหลืออีกเพียงห้าปี
ฉันเริ่มปวดหัว
แค่ห้าปี ทั้งหมดที่เรามีเหลือ
แค่ห้าปี
แค่ห้าปี

----------------------------------------------------------

เดวิด โบวี่ แต่งเพลงนี้เป็นเพลงเปิดของอัลบั้มที่ดีที่สุดอัลบั้มหนึ่งของเขา คือ Rise and Fall of Ziggy Stardust and the spider from Mars ในปี 1972 ทำนองและคีย์เสียงของเพลงเนิบช้ากระจายความเรียบเฉยแกมสิ้นหวังไว้ใน phase แรก ๆ ก่อนจะเริ่มหนักหน่วงขึ้นและระเบิดความอัดอั้นทั้งหมดออกมาใน phase หลัง ๆ ทำให้เกิดคีย์ที่แตกต่างอย่างกลมกลืนเป็นเพลงเดียว

มีคนเคยถามเดวิด โบวี่ ว่าทำไมเนื้อเพลงถึงบอกว่าอีกห้าปีโลกจะแตก
เดวิด โบวี่ บอกว่า พ่อเขา(เขารักและเคารพพ่อมาก)ที่ตายไปนั้นมาเข้าฝัน แล้วบอกว่าเขามีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงห้าปีเท่านั้น(แต่เดวิดก็ยังคงมีชีวิตอยู่ทำอัลบั้มมาเรื่อย ๆ จนถึง ล่าสุดคือ hours ในปี 2004) บวกกับการได้เห็นการจบสิ้นชีวิตร็อคของหลาย ๆ คนในช่วงท้ายยุค '60 อีกทั้งข่าวทรัพยากรโลกในช่วงปีนั้นเป็นแรงบัลดาลใจให้กับเพลงนี้
มีอยู่อีกเรื่องที่ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือจงใจคือ เขากำลังจะหมดสัญญากับค่ายเพลง RCA ในอีกห้าปีข้างหน้า

อย่างไรก็ตาม เพลงนี้ขัดดันความเศร้า เหงาลึก สิ้นหวัง จากการมองเห็นความมืดมัวของอนาคต และความเจ็บปวดของการที่ไม่อาจทำปัจจุบันให้ดีที่สุด ไปจนถึงวันนั้นได้

Create Date : 26 ตุลาคม 2548		8 comments
Last Update : 19 ธันวาคม 2548 1:28:38 น.
Counter : 2046 Pageviews.
Share Tweet