ในวันที่ใบไม้ระบายสี
ทุกที่ล้วนเต็มปรี่ด้วยสีสัน
เหลืองส้มเขียวแสดผสมกัน
สวยเกินฝันจินตนาการ

แล้วระลอกสายลมก็พาพัด
ใบไม้ลู่ระบัดตามลมผ่าน
เหมือนระบำใบไม้สีหวานหวาน
มองนานนานก็ไม่เบื่อเลยสักนิด

ฉันชอบมองลีลาร่ายรำ
ระบำใบไม้เหมือนมีชีวิต
ยักย้ายยั่วยวนกระบวนบิด
ชวนคิดพิศวงตามลมพัด

กรุ๋งกริ๋งกระดิ่งใบไม้
ไหวไหวตามลมสะบัด
แว่วเสียงหวานผูกมัด
ร้อยรัดแม้ไร้เสียง

ดาวหลงฟ้า
มาอยู่กับต้นไม้
พอสายลมไกว
ก็พลิ้วเริงระบำ

บางจังหวะก็หมุนติ้ว
เล่นลิ่วตามลมนำ
หมุนซ้ายขวาหน้าคว่ำ
ระบำของดาวดวง

ลมอ่อนรา
ดาวล้าใบไม้ร่วง
คืนกลับสู่แดนสรวง
ดวงดาวที่บนฟ้า

เช้าแล้ว
ความมืดกลับบ้าน
แสงเช้านั้นอ่อนหวาน
ทักทายม่านใบไม้

สายลมยังไม่ตื่น
เมื่อคืนใครวาดรูปเอาไว้
ลวดลายบนม่านใบไม้
แต้มสีสดใสตามกิ่งก้าน

ฉันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้
มองลวดลายบนผืนม่าน
ผูกใบไม้ย้อยลงจรดฐาน
กั้นฉันออกห่างจากลานใหญ่


สายลมตื่น
พัดม่านใบไม้ไหวไหว
เดี๋ยวเดียวใบไม้ก็ร่วงไป
เรียงเป็นภาพใหม่ใหญ่เต็มลาน

ลมเรียกใบไม้
ฉันกำลังเดินทาง
ไปยังโลกด้านใต้

ที่นั่นมีอะไร
ลมจึงรีบรุดไปเช่นนี้

ฉันเป็นนักแสวงหา
แม้ไม่รู้ว่ามีอะไรดี
แต่ก็ยินดีจะเดินทาง
...
ทำตัวเบาเบา
ฉันจะหอบเอาเธอไปด้วยทุกที่

ขอบใจที่ชวนกันท่องโลกกว้าง
แต่ฉันชอบโลกเล็กๆตรงนี้
ทำตัวเบาเบาไม่เป็นเสียที
ฉันคงไปไม่ไกลเกินร้อยลี้
ก่อนที่จะร่วงหล่นบนผืนดิน

เขียว เหลือง ส้ม น้ำตาล
สีของเมื่อวานกับวันใหม่
หลังม่านใบไม้สีอะไร
สายลมจะรู้ไหมนะ

เขียว เหลือง ส้ม น้ำตาล
หลังม่านใบไม้สีอะไร
ระบำใบไม้ร่วงจบลงไป
เหลือไว้แต่กิ่งก้านสีเทา

ลมไม่พัด
ใบไม้ไม่ไหว
ดูเหมือนอะไร
ก็ไม่เปลี่ยนไป

ถึงลมไม่พัด
ใบไม้ไม่ไหว
อะไรอะไร
ก็เปลี่ยนไป

ลมพัด
ใบไม้เลือกได้ไหม
จะกวัดไกว
หรือไม่ดี

ลมพัด
ใบไม้ก็ต้องไหว
เรื่องมากมาย
เลือกไม่ได้อย่างใจ

สายลมหอบความสุขมาด้วยใช่ไหม
ใบไม้จึงลุกขึ้นมาแต่งตัวเต็มที่
สายลมคงหอบเสียงดนตรี
ใบไม้จึงมีลีลาร่ายรำ

แต่งานเลี้ยงก็ย่อมมีวันเลิกรา
สายลมอ่อนล้าแล้วผ่านเลยออกไป
ใบไม้เจ้าเอยก็ร่วงหล่นปลิวหาย
เหลือเอาไว้แต่เพียงความทรงจำ

ฉันมองไปที่กิ่งก้านว่างเปล่า
เหมือนเห็นเงาของสายลมไหว
เหมือนเห็นเงาของระบำใบไม้
แต่ไม่ได้เหงาเลยแม้สักนิด

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
แต่ทว่าฝากความอิ่มใจเอาไว้
ขอบคุณสายลมและใบไม้
ให้ได้มีวันเวลาที่ดีด้วยกัน

ใบไม้หล่นค้าง
จับวางหว่างกิ่ง
ขอแค่พักพิง
ชั่วคืนชั่วคราว

อีกประเดี๋ยวนะ
สายลมจะหนาว
พัดใบไม้พราว
เต็มฟ้าอากาศ

เหมือนดาวเต็มฟ้า
เวหาภาพวาด
ดาราดารดาษ
แล้วภาพขาดหาย

ร่วงกลับลงพื้น
ผืนหญ้าเดียวดาย
ค่อยค่อยละลาย
สลายคืนแผ่นดิน

เก้าอี้ว่างว่าง
ใบไม้คว้างไหว
จะรีบไปไหน
ชมใบไม้กัน

ใบไม้เต้นรำ
ลมนำจัดให้
ระบำใบไม้
กำลังเริงเล่น

ผู้คนเร่งรุด
ไม่หยุดไม่เห็น
ความงามยามเย็น
เร้นหลบทั่วไป

โลกเลือกสีแล้วระบาย
ใบไม้และบรรยากาศ
ใครเห็นหรือไม่ก็จะวาด
ประกาศเวลาใบไม้ร่วง

รักหรือไม่ก็จะรัก
จะรับรักหรือไม่ก็เป็นห่วง
จะรู้รักหรือไม่ก็ไม่ทวง
แค่รักก็รักก็แค่นั้น

หยุดหน่อยได้ไหม
ใบไม้จะหล่น

หยุดรถ(เมล์)หน่อยได้ไหม
คนจะไป

ใบไม้จะร่วงไปไหน
แล้วคนจะไปที่ใด

จะที่ไหนก็ช่าง
สุดท้ายก็ที่เดียวกัน

เวลาเดินช้าช้า
ใบไม้ลาร่วงผล็อย
เก้าอี้ว่างนั่งคอย
เพื่อนเก่ากลับคืนมา

เมื่อวันใบไม้ใหม่
ดอกไม้บานเต็มพนา
เธอนั่งเก้าอี้ห้อยขา
ทักทายคนแปลกหน้า

ทุกวันตอนเช้าเช้า
เธอเล่าเรื่องนานา
ออกกำลังช้าช้า
แล้วนับลมหายใจ

ใบไม้ก็สะพรั่ง
เธอยังไม่ไปไหน
ลมหนาวมาฉันจะไป
เธอว่าไว้เช่นนั้น

ใบไม้เพิ่งจะเปลี่ยนสี
เวลาดีที่เธอฝัน
เมื่อถึงเช้าวันนั้น
เธอยิ้มให้ฉันอย่างเคย

ใบไม้ร่วงผล็อยผล็อย
ไม่ต้องคอยให้เธอเอ่ย
รู้แม้เธอไม่เฉลย
เพราะลมหนาวเลยมาถึง

เวลาเดินช้าช้า
นั่งห้อยขาคิดคำนึง
รอคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
กลับมาทักทายกัน

สอยดาวที่เกลื่อนฟ้า
เอามาแขวนเอาไว้
แต่ละดาวที่สอยได้
แทนใบไม้แต่ละใบ

ก่อนจะติดที่กิ่งก้าน
อธิษฐานขอพรไว้
แต่ละนาทีที่ผ่านไป
ฉันจะตั้งใจทำให้ดี

ความสุขเล็กน้อย
ล่องลอยในสายลม
ความทุกข์เศร้าตรม
ให้ร่วงหล่นอยู่บนลาน