 ถึงเวลาก็ต้องไป พายุใหญ่หรือลมแผ่ว ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว เวลาผ่านไปไม่มีหวล ดอกไม้หล่นเกลื่อนกลาด ดารดาษเรณูนวล บานก็มีตูมก็หลายส่วน ล้วนหล่นวางปะปนกัน ถึงเวลาก็ต้องไป แม้อาลัยเศร้าโศกศัลย์ ชีวิตสั้นเหมือนฝัน พริบตานั้นก็พลันหาย ใบไม้หล่นกล่นเกลื่อน เหมือนๆกันทุกดอกใบ ใบไม้หล่นเตือนใจ ปลายทางที่เหมือนกัน          จะห่างก็แค่ระยะทาง จะต่างก็แค่กาย แต่รู้ไหมในหัวใจ ถึงอย่างไรยังเหมือนเคย |
 |
Plain Living, High Doing...
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [
“ทุกอย่างเป็นของชั่วคราว”
แล้วก็ยังไม่รู้สึกอยากเปลี่ยน
ปกติบล็อกพี่แป๋ว
ถ้อยคำมากมายซ่อนอยู่ในพื้นที่ของภาพ
เมื่อวานไปดูหนัง “สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก”
ได้คิดถึง นึกถึง ระลึกถึง ใครบางคนเหมือนกันค่ะ
แล้วก็มีความสุข
ไม่รู้ในความหมายพี่แป๋วเหมือนกันไหมคะ