ฉันยังจำได้ดีว่าวันหนึ่งราวๆปลายปี 2538 ฉันกับเพื่อนเดินอยู่บนบาทวิถีข้างโบสถ์ตรงข้ามกับโรงเรียนเซ็นต์โยเซฟคอนแวนต์ เราสองคนไม่ได้คุยอะไรกัน แล้วอยู่ดีๆฉันก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มึขลุ่ยว่า เราไปเยี่ยมหนูด้าที่ซิดนีย์กันเถอะ

จะว่าไปฉันไม่เคยไปเที่ยวต่างประเทศเลย เพื่อนฉันเสียอีกเคยไปมาหลายที่แล้วทั้งทัวร์ธรรมดาและทัวร์ธรรมะ ไม่รู้แรงบันดาลใจมากจากไหน แต่ประโยคสั้นๆวันนั้นก็ถูกทำให้เป็นจริงได้ในหลายเดือนถัดมา

เราช่วยกันอ่านหนังสือหลายเล่ม เพื่อวางแผนว่าเราจะไปเที่ยวไหนกันบ้าง ฉันเคยดูสารคดีที่มีคนขับรถเที่ยว Great Ocean Road แล้วติดอกติดใจ เพราะฉะนั้นไปเที่ยวครั้งนี้เราเลยจะเช่ารถขับไปเที่ยวกันเอง ส่วนที่นอนนั้นเราแห่กันไปทำบัตรของ Youth Hostel Association หรือ YHA ซึ่งเป็นที่พักสะอาด ราคาถูก แถมมีครัวให้ทำกับข้าวกินเองได้ด้วย ส่วนวันไหนที่อยู่ซิดนีย์ก็สบายไป ก็เพราะเราไปเยี่ยมหนูด้า ก็อาศัยนอนกับหนูด้านั่นแหละ

มีภาพเล็กๆจากหนังสือนำเที่ยวเล่มหนึ่ง เป็นหน้าผาสูง มองลงไปเห็นทะเลสีน้ำเงินขรึม ฉันมองด้วยความสงสัยว่าสถานที่ในภาพนั้นคือที่ไหนกัน มีคำบรรยายสั้นๆอยู่สองสามประโยค เขียนว่าอะไรก็จำไม่ได้เสียแล้ว รู้แต่ว่าอยากไปจัง ว่าแล้วชี้หมับไปให้คนข้างๆตอนนั้น (ซึ่งเป็นคนข้างๆตอนนี้ด้วย) ว่ารวม North Head เข้าไปในโปรแกรมด้วยได้ไหม และได้รับคำตอบน่าชื่นใจ (ตอนนั้น) ว่าได้สิ

ตามตารางแน่นเอี้ยดของเรา ฉันจะได้ไป North Head วันที่สี่ ซึ่งวันแรกเป็นวันทำความรู้จักซิดนีย์ สามวันต่อมาเราจะเช่ารถ แล้วขับไปเที่ยว Blue Mountain และ Canberra กลับมาจาก Canberra ตอนกลางคืน แล้วเช้าวันนั้นเราต้องเอารถไปคืนพร้อมน้ำมันเต็มถังในตัวเมืองซิดนีย์ตอนเก้าโมงเช้า

แล้วโปรแกรมเที่ยวของเราก็เริ่มต้นขึ้นค่ะ ฉันจำไม่ได้ว่าคนขับ(เจ้าเก่าข้างตัวฉันเอง) และเพื่อนๆเป็นยังไงกันบ้าง รู้แต่ว่าวันที่สองที่กลับจาก Blue Mountain ฝนตกตลอดคืน และฉันหลับไปตั้งแต่ฟ้าเริ่มมีเมฆมากและตื่นขึ้นมาราวๆเที่ยงคืน ฝนหยุดตกและฉันอยู่ห่างจากเตียงนอนแค่ขึ้นบันไดไปสี่ชั้น ที่ Canberra สองวันต่อมาก็ยังตื่นแต่เช้ามืดและกลับมานอนตอนพระอาทิตย์พักผ่อนไปนานแล้วอีกต่างหาก

เมื่อเรากลับมาถึง Sydney ตอนดึกโข ฉันถอดใจไปแล้วว่างานนี้อดไปเห็นแน่ๆ North Head เฮ้อ แต่ไม่เป็นไร ก็เที่ยวเสียเหนื่อยขนาดนั้น มันก็ต้องมีบางรายการหายไปบ้างเป็นธรรมดา แถมตอนเช้าต้องไปคืนรถในเมืองแต่เช้าอีก

ตีห้า เพื่อนสุดธรรมะธรรโมของฉันบรรจงปลุกฉันขึ้นมาด้วยอาการเกรงใจสุดขีด กระซิบเบาๆว่าเราไป North Head กันเถอะ แต่ตอนนั้นฉันง่วงมากค่ะ... แบบว่าผงกหัวขึ้นมาอืออาแล้วเริ่มบรรยายว่าอย่าไปเลยนะ ง่วง เอ้ย มันยังมืดอยู่แล้ว อย่างโน้นอย่างนี้ แล้วก็หงุบลงไปอีก เพื่อนฉันไม่ยอมแพ้ปลุกฉันขึ้นมาอีกหลายรอบ จนในที่สุดฉันยอมแพ้ ไปก็ได้(วะ) ลองคิดดูว่าฉันมีอาการโงกหงุบหงับขนาดนี้ แล้วเพื่อนฉันยังต้องปลุกอีกสองหนุ่มที่ขี้เซามากกว่าฉันเสียอีก สองหนุ่มนั่นบ่นกันพึมเลยล่ะค่ะ

ในที่สุดเราก็ไปถึงจนได้ค่ะ North Head ตอนเจ็ดโมงเช้า

เมื่อฉันได้ไปเห็น North Head ในแสงตะวันยามเช้า สวยอย่างที่ฉ้นฝันเอาไว้จริงๆค่ะ ฉันเดินไปรอบๆ หลงรักหน้าผาสูงชัน และน้ำทะเลสีน้ำเงิน เห็นคลื่นแรงๆซัดเข้าหาหน้าผา เดินไปอีกด้านก็มองเห็นเมืองซิดนีย์ทั้งเมือง อดนึกขอบคุณเพื่อนรักจอมยื้อของฉันไม่ได้ จริงๆ North Head นี่เป็นความฝันของฉันคนเดียวแท้ๆ ฉันกลับทิ้งมันไปง่ายๆเพราะเห็นแก่ความง่วงโงกหงุบหงับที่ไม่เข้าท่า เพราะมาเดินอยู่ริมผาแล้วแบบนี้ได้แต่คิดว่าถ้าไม่ได้มาเห็นต้องเสียดายมากแน่ๆเลย

ตลอดทริปนั้นฉันได้ไปเห็นวิวทิวทัศน์ผู้คนที่แปลกใหม่มากมาย ทั้งใบไม้เปลี่ยนสีสดสวย ผู้คนในเมืองวันทำงานกับชุดสีดำ เดินข้ามถนนกันขวักไขว่ ถนนเลียบริมมหาสมุทรยาวเหยียด หน้าผาริมทะเลที่ใหญ่โต แต่ไม่มีอะไรประทับใจฉันมากเท่าที่ North Head เพราะเพื่อนรักของฉันทำให้ฉันตระหนักว่า ฝันให้ไกลแล้วก็ต้องไปให้ถึง ภายหลังเมื่อฉันเกิดอาการถอดใจกับหลายเรื่องในชีวิต หน้าผาสูงชัน น้ำทะเลสีน้ำเงินเข้ม และแสงตะวันงามยามเช้าที่นั่น ทำให้ฉันระลึกได้ว่าถ้าฉันไม่ท้อเสียก่อน ฉันต้องทำได้แน่ๆ อีกนิดเดียวเท่านั้น


ขออย่างเดียว อย่าเช้านักเท่านั้นจะได้ไหมจ๊ะ