กลับไทยช่วงเดือนมกรา กุมภา ซื้อหนังสือภาษาไทยอ่านไม่กี่เล่มหรอกค่ะ คือตอนนี้เนี่ย อ่านอยู่แต่นักเขียนรุ่นเก่าๆที่ตัวเองคุ้นเคย นักเขียนรุ่นใหม่ๆก็หยิบเอามาเปิดๆอ่านที่ร้านก่อน แต่มันก็ยังไม่ใช่แนวที่ตัวเองชอบ นิยายนี่ไม่แตะเลย รู้สึกว่าหนังสือแนวรูปวาดการ์ตูนจะมีเยอะมากขึ้น หรือว่าอิชั้นผ่านวัยเยาว์มานานหลายเพลา จึงไม่รู้สึกอยากอ่านหนังสือแนวนั้น 

ปีนี้ซื้ออ่านของคุณชาติ ภิรมย์กุล สองเล่ม ของคุณวิชัย อีกสองเล่ม และของคุณมูราคามิ เอ๊ย เขียนชื่อเค้าถูกมั้ยหว่า เล่มแรกที่จะพูดถึงก่อนเป็นของคุณชาติคือเรื่องเมาท์แม่ คุณชาติเค้าเขียนถึงตอนไปเฝ้าแม่ป่วยที่โรงพยาบาล ก็อ่านเพลินๆดีนะคะ แนวนี้แหละอิชั้นชอบ อ่านสนุกๆ เม้าท์แม่แบบขำๆ มีอะไรๆให้คิดถึงมุขของแม่ตัวเองด้วย แต่พออ่านๆไป กลับนึกกลัวขึ้นมาว่า ต่อไปแม่อิชั้นที่แก่ตัวลงไปทุกวัน อิชั้นที่อยู่ไกลแม่แบบนี้ จะได้มีโอกาสดูแล ป้อนข้าวป้อนน้ำให้แม่ไหม แล้วตอนนี้อิชั้นจะทำอะไรได้บ้าง ที่พอจะทดแทนเวลาที่อิชั้นไม่มีโอกาสไปดูแลท่าน

เอาเถอะค่ะ ใครที่มีเวลาและโอกาสดูแลแม่ เริ่มเสียตั้งแต่วันนี้ คนที่รักเรามากที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหน ไม่ใช่คนที่นอนกรนอยู่ข้างๆเราหรอกนะ แม่นั่นแหละ คือสิ่งที่เรียกได้ว่า รัก จริงแท้ที่สุด