เมืองไทย ปี 2012 ของกินในงานแต่งงาน กลับไปอยู่บ้านที่ปัตตานีเป็นเดือนๆ คิดว่าคงจะไปนั่งๆนอนๆกินๆตามประสา แต่ที่ไหนได้ ต้องไปเฝ้าร้านขายของชำให้พ่อ ผู้ซึ่งเกษียณมาห้าหกปีแล้ว แกเบื่อไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ เปิดร้านขายของชำเล็กๆ โดยสร้างเป็นบ้านชั้นเดียวบนที่ดินของยายที่ยกให้แม่ อยู่ใกล้บ้านเดินแค่สามสิบก้าวก็ถึงกันละ สรุปว่าค่าสร้างร้านบวกชั้นวางของอะไรเนี่ยหมดไปเป็นแสนๆ แต่เอาเถอะ เงินพ่อเราไม่เกี่ยว อยากซื้อหาหรือทำอะไรตามสบายค่ะ ชีวิตช่วงเดือนมกรานั้นก็ตื่นเช้า เดินไปกินข้าวยำร้านของน้าสะใภ้ พร้อมซดกาแฟขายของไปด้วย ร้านอยู่ติดกัน พอสายๆแม่ก็มาเฝ้าร้านต่อ อิชั้นกลับไปอาบน้ำแต่งตัวงามๆ กลับไปที่ร้าน แม่กลับมาทำกับข้าวมื้อเที่ยง ส่วนพ่อคนริเริ่มโปรเจ็คนี้เฝ้าร้านตั้งแต่บ่ายสองจนถึงสี่โมงเย็นแกมานอนเฝ้า เห็นหลับบนเก้าอี้โยกทุกวัน แล้วแกก็ดูไปสวนยางมั่ง เอาลิงให้ไปเก็บมะพร้าวมั่ง  อิชั้นเฝ้าร้านคนเดียว พ่อกลับมาปิดร้านแทนอิชั้นตอนประมาณทุ่มนึง ตอนนี้เร้อะ สองคนตายายเค้าแบ่งเวรกันเฝ้าร้านแบบกิจลักษณะแล้ว เริ่มลงตัว รู้คิวตัวเอง ต้นเดือนมกรา รุ่นน้องที่เป็นญาติๆกันนั่นแหละ แต่งงานกะหนุ่มทางเหนือ โดยเค้ามาจัดงานที่บ้านเราก่อน แล้วค่อยไปจัดกันที่เหนืออีกรอบ ที่บ้านเรายังจัดงานแต่งกันแบบโบราณ คือชาวบ้านจะมาช่วยงาน ช่วงแกง ช่วยกิน ช่วยทุกอย่างว่างั้นเหอะ บ้านเรายังไม่นิยมจัดโต๊ะจีน หรือถ้าจัดโต๊ะจีนก็ไม่รู้ว่าจะมีใครกล้ามาจัดให้มั้ย แถวบ้านเราก็มีเรื่องอยู่บ่อยๆ รูปที่ถ่ายมาส่วนใหญ่มีแต่ของกินทั้งนั้น ส่วนรูปบุคคลจะไม่เอามาลงนะคะเพราะทางเจ้าบ่าวและเพื่อนๆเค้าเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ ไม่อยากเอามาเปิดเผยกัน ดูรูปอาหารแบบบ้านๆของเราไปก่อนนะคะ งานแต่งแถบบ้านเรานั้น ก่อนวันงานพ่อแม่เจ้าสาวก็จะเดินสายบอกแขกตามหมู่บ้านใกล้เคียง แล้วคำนวณกันคร่าวๆว่าแขกจะมาร่วมงานกันเท่าไหร่ ก่อนวันงานจะมีญาติๆพวกผู้ชายก็จะมาช่วยขนโต๊ะเก้าอี้ กางเต้นท์ พวกผู้หญิงก็ไปรื้อถ้วยชาม ช้อน กะลามัง หม้อ สารพัดของที่จะเอามาใช้ที่งาน โดยไปยืมวัดมาใช้ ช่วยกันล้าง ช่วยกันปอกเปลือกหอมกระเทียม หั่นตะไคร้ ทำน้ำพริกแกงไว้ พอถึงวันงานก็ยุ่งหัวฟูช่วยกันเสริฟน้ำเสริฟอาหารต้อนรับแขก สนุกแต่เหนื่อย วันงานอิชั้นถึงกับน้ำตกเพราะมีญาติที่เคยช่วยเลี้ยงดูอิชั้นและพี่สาวมาร่วมงานด้วย เราไม่ได้เจอกันนานมากหลายปีแล้ว ป้าเค้าย้ายไปอยู่แถวยะหริ่ง พอเจอกันน้ำตามันไหลโดยไม่รู้ตัวทั้งสองคน พอแขกกินอิ่มใกล้จะกลับ พ่อแม่เจ้าสาวหรือเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ต้องเอาของชำร่วยและที่ขาดไม่ได้คือข้าวเหนียวมูนที่กินกับมะพร้าวกวนใส่น้ำตาลปี๊ป ที่บ้านเราเรียก หัวไอ้ตี๋ ทำไมเรียกแบบนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน บางงานก็ทำไส้สังขยา เอามาให้แขกพกกลับไปกินที่บ้าน และพร้อมรับซองไปในตัว ฮิๆๆๆ ส่วนตัวแล้วอิชั้นชอบไปงานแต่งแบบนี้ กินอิ่ม สนุกได้เจอญาติเยอะ แต่ถ้าเป็นงานตัวเองจะไม่จัดแบบนี้ ยกพวกไปแต่ที่โรงแรมดีกว่า ไม่เหนื่อย ฮ่าๆๆ เห็นแก่ตัวเนอะ หลังวันงานก็ต้องไปช่วยกันเก็บล้างส่งของคืนให้วัดอีกนะ เห็นมั้ยว่ามันเหนื่อยวุ่นวายแค่ไหน แถมเด็กรุ่นใหม่ๆเนี่ยเค้าไม่ค่อยจะแต่งกันที่บ้านแล้ว ยิ่งเจ้าบ่าวเป็นคนภาคอื่นๆ หรือจังหวัดไกลๆ ก็ไปแต่งที่บ้านเจ้าบ่าวแทนเพราะสะดวกไม่ต้องกลัวเรื่องระเบิด เรื่องลูกปืนกัน จบเรื่องของกินแบบบ้านเรา บล็อกหน้ารีวิวหนังสือซะหน่อยดีกว่า Ciao Ciao.   Create Date : 27 มีนาคม 2555 2 comments Last Update : 27 มีนาคม 2555 18:21:59 น. Counter : 2173 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีครับ ไม่ว่าจะเป็นงานแต่งหรืองานบวช จะเป็นภาคไหนก็ตาม ถ้าจัดงาน ที่บ้านก็ครึกครื้นดี แต่ก็วุ่นวายด้วย ที่สำคัญเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีเพื่อนบ้าน ที่จะมาช่วยแรง เพราะวิถีชีวิตเปลี่นย แปลงไปแล้ว อ้อ...กับข้าวน่ากินหลายอย่างเลย แต่เฉพาะที่ไม่เผ็ดมากนะครับ ม่ายกินเผ็ดจ้า ม่ายกินเผ็ด....   โดย: หมุนตามไมล์ 28 มีนาคม 2555 3:45:27 น.

น่ากินจัง พาพระจันทร์ มาฝาก ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ . . . ถ้า " อ๊อกซิเจน " ทำชีวิตนี้ดำรงอยู่ได้ . . . . . . " ความรัก " . . . ก็ทำให้ . . . . . . การมีชีวิตนั้นมีความหมายมากยิ่งขึ้น . . . ..HappY BrightDaY..   โดย: *~ต้นกล้า...ของหัวใจ~* 29 มีนาคม 2555 20:46:25 น.