พยายามเล่าเรื่องของพ่อ (เขียน 30 พ.ย. 44) ใกล้วันพ่อแล้วสิ...... แต่ก้อไม่ทำให้ผมรู้สึกระลึกถึงพ่อของผมเองเลยซักเท่าไหร่... ทั้งที่วันสำคัญนี้จะคอยย้ำให้คนที่ลืม....ให้สำนึกขึ้นได้.. แต่ความสัมพันธ์ของผมกับพ่อนั้น......ห่างไกลกันเกินไปหน่อย พ่อผมอายุเท่าไหร่ผมยังไม่รู้เลย.... จริงๆ ย้อนไปเมื่อตอนที่ผมอายุประมาณ 7 ขวบ พยายามทบทวนเอาเท่าที่นึกขึ้นมาได้ พ่อผมสูงใหญ่...กล้ามเป็นมัด แข็งแกร่งกว่าใคร พ่อผมชอบให้ผมไว้ผมยาว นี่เป็นสิ่งนึงที่ทำให้เพื่อนๆ ในสมัยประถมล้อผมอยู่เสมอ... เพราะผมยาวต่างจากเขา พ่อสอนไม่ให้ง้อใคร... ขอเงินใคร ใครให้ก้อห้ามรับไม่งั้นโดน พ่อผมทำงานไปรษณีย์เป็นช่างเทคนิค และ.... พ่อผมเป็นชอบดื่มเหล้า.... มากๆ สมองในวัยเด็กของผมจำได้ประมาณนี้... พ่อเข้มงวดกับผมมาก.... ในเรื่องการเรียน จำได้ว่าโดนตีอยู่เป็นประจำ โดยเฉพาะตอนที่พ่อคอยสอนผมทำการบ้าน... นั้นเป็นช่วงเวลาทรมาณมากสำหรับผม เพราะเมื่อพ่อผมอธิบายแล้วผมไม่เข้าใจ... ทำตามไม่ได้ ผมจะโดนตี... หลังจากที่ไม่มีพ่อ การบ้าน เป็นสิ่งที่ผมเกลียดและปฎิเสธมาตลอดชีวิตแม้แต่ขณะนี้ก้อตาม ผมจะลืมได้ทันทีที่ครูสั่งการบ้านเสร็จ..... จนกว่าจะเช้าวันต่อมาถึงนึกขึ้นได้.... เหมือนเป็นโรคจิต.... ความสัมพันธ์ในครอบครัวตอนนั้นไม่ค่อยดี เนื่องจากพ่อดื่มเหล้าจัด พ่อกับแม่ต้องทะเลาะกันทุกเย็น..... ในช่วงนั้นความอดทนของแม่ก้อหมดลง.... ทั้งคู่ตกลงหย่ากัน... มันเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเด็กอายุ 7 ขวบที่จะตอบเมื่อถูกถามว่าจะเลือกอยู่กับใคร... ผมไม่เข้าใจเรื่องความรักนักหรอก...แต่ชีวิตผมอยู่กับท่านทั้งสองมาตลอด...มันคือความผูกพัน ที่ผมพอจะรู้สึกได้... ในที่สุดผมก้อเลือกได้ในเวลาอันน้อยนิดนั้น..... แม่เป็นผู้หญิง.. พูดถึงความเข้มแข็งทางด้านต่างๆ พ่อผมมีมากกว่า สมองผมตอนนั้นสั่งให้เลือกที่จะอยู่กับแม่ ตอนนั้นเราอาศัยอยู่บ้านพักราชการของพ่อ..... ผมกับแม่ก็เลยได้ออกมาอยู่บ้านเช่าแห่งนึง..... เรื่องของแม่ยังไม่เล่าตอนนี้.... รอให้ถึงเดือนสิงหาคมก่อนก้อแล้วกัน เอิ๊ก เอิ๊ก ผ่านไปประมาณ 1 ปี จำระยะเวลาที่แน่นอนไม่ได้หรอก พ่อก้อมาง้อแม่บ้าง... แต่ก้อไม่ได้ผล.... พ่อขอให้ผมไปหาบ้างวันเสาร์อาทิตย์ ผมก้อไป.... ผลคือความรู้สึกไม่คุ้นเคยกันเหมือนก่อน..... พ่อเหมือนคนแปลกหน้าไป... ผมไปค้างกับพ่อทุกเสาร์อาทิตย์.... พ่อยังเหมือนเดิมคือ ดื่มเหล้าเก่ง... ตกเย็นต้องออกไปสังสรรค์กับเพื่อนเสมอ....มีผมคอยนั่งดมกลิ่นเหล้าและบุหรี่ บางครั้งลุง(เพื่อนพ่อ) จะเอาเหล้ามาให้ผม..ผมก้อไม่ดื่ม แต่มีบางครั้งที่พ่อเมามากและสั่งให้ผมดื่ม.....ก้อต้องทำตาม.... แหว่ะ....เบียร์ขมชะมัด... ผู้ใหญ่เขากินเขาไปได้ยังไงกัน... เวลาออกเที่ยวกลางคืนมักจะหอบเอาผมไปด้วย.... เข้าอาบอบนวดยังพาไปคิดดูเอา ถึงจะเด็กแต่ก้อทะลึงได้แล้วนะคับตอนนั้น.... ผมจำได้ว่านั่งกินน้ำส้มกรีนสปอท รอพ่อ.. นี่แค่ตัวอย่างครับ... ยังมีอีกหลายที่ เอิ๊ก เอิ๊ก พ่อเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับผม.... ผมจำพ่อเป็นแบบอย่างมาจนบัดนี้... เพราะเหล้า...เพราะบุหรี่นี่แหล่ะ....ที่ทำให้ผมบ้านแตก.. ทำให้แม่ต้องร้องไห้. ผมจะไม่ขอแตะมันเลยชั่วชีวิต... นี่ถือเป็นคำสาบานของลูกผู้ชาย... ... ...   Create Date : 18 พฤศจิกายน 2548 6 comments Last Update : 18 พฤศจิกายน 2548 14:54:23 น. Counter : 484 Pageviews. Share Tweet

... ... สุดท้าย.... ก้อต้องได้กินมันอยู่ดี นี้เป็นเรื่องที่ผมถือว่าเลวที่สุด... ไม่ว่าจะมีขออ้างให้กับตัวเองยังไงก้อไม่หายรู้สึกไม่ดี... กลับมาเข้าเรื่องพ่อต่อ.... พ่อมักจะให้เงินผมทุกครั้งที่ผมไปหา.... นั้นเป็นสิ่งที่พ่อพอจะนึกออกว่า จะทำอะไรให้ลูกได้บ้าง... แต่นั้นทำให้ผมนิสัยเสีย กับพ่อผมไม่ค่อยมีความรู้สึก....แต่กับเงินของพ่อ... ทำให้ผมอยากไปหาพ่อทุกอาทิตย์ อาทิยต์ไหนที่พ่อไม่ให้หรือว่าลืมไป ผมจะรู้สึกหงุดหงิดบ่นในใจว่าไม่น่ามาเลย ....เลวดีม่ะ...... เหตุการณ์ก้อลุ่มๆ ดอนๆ ไปบ้างไม่ไปบ้าง ความสัมพันธ์ของพ่อลูกไม่งอกเงย จนเมื่อผมได้ขึ้นชั้น ป.6 ถูกคัดเข้าไปเรียนห้องเอ ปลื้มในพัฒนาการของตัวเองจริงๆ เทอมแรก...ได้เกรดสูงที่สุดในชีวิต 3.76 โอ้...จำได้ดี ดีใจมาก...ไปบ้านพ่อ.... อยากให้พ่อดีใจ พอพ่อเห็นใบคะแนนเท่านั้นแหล่ะ.... เพี้ย... โดนตบครับ.... ถึงพ่อจะเคยตีผมมามากแล้ว แต่โดนตบนี้เป็นครับแรก... หน้าหันไปพร้อมกับน้ำตา.... หัวยังมึนๆ "กุทำอะไรผิดอีกแล้วว่ะเนี้ย" ที่พ่อไม่พอใจคือผมได้ลำดับที่ 48 (ในห้องมี 50 คน) น้อยใจและเสียใจมาก... พยายามอธิบาย แต่พ่อผมยิ่งโกรธ.... "มิงอยู่กับคนเก่งมิงก้อต้องไล่เขาให้ได้สิ ไอ้ลูกหมา" พ่อชอบด่าผมแบบนี้จริงๆ... ผมเข้าใจว่าที่พ่อด่าแบบนี้คือเจตนาถึงตัวเองด้วยว่าสอนเราไม่ดี ที่จริงพ่อก้อไม่ค่อยได้สอนผมอยู่แล้วละ เก็บเอาเรื่องนี้มาร้องไห้ที่บ้าน... เออ...คราวหน้าคอยดูก้อแล้วกัน ... ... ... แต่ทว่า...ตั้งแต่วันนั้นผมก้อไม่ไปหาพ่ออีก.... ... ... ผ่านมาเทอมที่ 2 (555 ได้เกรด 4 หมดทุกวิชา) ผมนึกถึงพ่อ..... นึกถึงสิ่งที่เคยเจอมา.... ตั้งใจว่าจะไปหาพ่ออีกสักครั้ง... ถือเป็นการแก้ตัว... แต่มองดูใบเกรดแล้ว ได้ลำดับที่ 44 กุไม่ไปดีกว่า ... ... ... ผมไม่ได้เจอพ่ออีกเลย... ยิ่งห่างเหินกันไปใหญ่ ... ... ...   โดย: อ.โกย (อาจารย์โกย ) 18 พฤศจิกายน 2548 14:14:58 น.

เคยมีคนพูดว่า.. "ถ้าไม่ใช่โรงพยาบาลก้องานศพ คงไม่ได้เจอหน้ากัน"... คำนี้มันจริงทีเดียว ผมพบพ่ออีกครั้ง เมื่อผมอยู่ ม.2 ในงานศพของคุณปู่ (จำได้ดี) ผมรักปู่มาก...พอๆ กับเงินของปู่... เฮ้อ...หลานเลวๆ ไม่ต้องบรรยายว่าผมเสียใจแค่ไหน.... ผมไปช่วยงาน.. ญาติทางพ่อผมไม่สนิทกับใครเลยสักคน เพราะตั้งแต่พ่อแม่หย่ากัน ผมอยู่กับแม่มาตลอด ญาติที่เห็นในงาน สำหรับผมก้อไม่ต่างกับคนที่เดินสวนทางกันบนถนน แม่ก้อมาด้วย... ถึงยังไงก้อคนรู้จักกัน... พ่อมาพูดกับแม่... บอกว่าปู่ของผมอีกคนนึง(ใครก้อไม่รู้) เป็นอัยการอยู่กรุงเทพฯ จะขอไปเลี้ยง..... แม่ไม่ยอม... พ่อก้อเลยพูดคำที่รุงแรงกับผมว่า... "งั้นก้อให้แม่มิงหาเลี้ยงเองก้อแล้วกัน" ใครจะคิดยังไงผมไม่รู้.... ผมรู้แต่ว่า... พ่อคงเศร้าอยู่ พ่อของพ่อเพิ่งตายทั้งคน แถมเมาด้วย.. คงพูดเพราะอารมณ์ชั่ววูบ.... แต่ก้อทำให้ผมรู้สึกไม่ดี.... เรายิ่งห่างกันไปอีก... พ่อแต่งงานใหม่.... มีลูกอีก 2 คน ชื่อ ป้อมกับปืน หน้าตาไม่ได้พี่มันเลย...ให้ตายสิ เราไม่เจอกันไปอีกประมาณ 7 ปี... พ่อโทรมาที่บ้าน.... ไม่รู้ได้เบอร์มายังไง... พ่อรู้ว่าผมสอบติด สจพ. เรียกให้ผมไปหาที่ทำงาน... จะช่วยส่งให้เรียน รู้สึกได้ว่าพ่ออยากเจอผม แรกที่ได้พบหลังจากที่ห่างกันมานาน พ่อเหมือนคนแปลกหน้า... พ่อดูไม่ตัวโตเหมือนที่ผมจำได้.... มีผมขาว ดูแก่ลงไปพอสมควร... พ่อไม่ได้อยู่ช่างเทคนิคแล้ว.... มานั่งเก้าอี้เป็นหัวหน้าเขา (พูดถึงเก้าอี้แล้วคิดถึงอ่ะ...หายไปไหนหว่า) ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับพ่อ.... นึกไม่ออกจริงๆ มันไม่คุ้นเลยจริงๆ ผมทำได้เพียงพูดรับคำในสิ่งที่พ่อพูดมา.... พ่อจะรู้สึกยังไงผมไม่รู้ แต่ผมอึดอัด เราคงห่างกันมากเกินไป .... มีสิ่งเดียวที่ผมถามและรู้มาคือพ่อพยายามเลิกเหล้าอยู่....ลดปริมาณลงได้มากแล้ว จากนั้นผมก้อได้ไปเรียนต่อ.... ผ่านไป 1 ปี กลับมาเยี่ยมบ้าน... จำได้ว่า ตอนนั้นผมอายุ 20 ปี เกิดเรื่องที่ไม่คิดมาก่อนขึ้น.. แม่ใหม่เสียชีวิตเพราะโรคมะเร็ง...ทิ้งลูก 2 คนไว้ให้พ่อดูแล... เดือนนั้นเดือนสิงหาคม ไอ้เด็กสองคนนั้นแม่มันตายมันยังซนกันไม่รู้เรื่องเลย วิ่งเล่นกันทั่วโรงพยาบาล... พ่อกลับมาดื่มอีก หลังจากเลิกไปได้พักนึง.... เพื่อนพ่อคนนึงมากินเหล้าด้วย มาช่วยอยู่เป็นเพื่อนพ่อด้วยกันกับผม.... พ่อเมามากกินเหล้าทั้งน้ำตา จู่ๆ บอกจะพาผมไปเที่ยวผู้หญิง.... ผมไม่เอาด้วยหรอก... พ่อแกล้งชวนไปกินเหล้านอกบ้าน...สุดท้ายก้อเลี้ยวเข้า จุด จุด จุด..... พ่อไปส่งถึงหน้าห้อง... ไอ้เราก้อนึก...ถึงตอนเมื่อกี้น้ำตาของพ่อ... เค้าอุตส่าห์พามา จะไม่เข้าไปก้อยังไงอยู่ (ไม่รู้ล่ะ ขอแก้ตัวก่อน...) เพื่อนพ่อเค้าพูดให้ผมฟัง ว่าชีวิตพ่อของผมมีแต่เรื่องแบบนี้ กินเหล้าแล้วก้อผู้หญิง.... เค้าไม่รู้จะพาลูก พาเพื่อนไปที่ไหนนอกจากที่นี้....ที่แบบนี้ ฟังแล้วคุณคิดยังไง ถึงตอนนี้คงรู้แล้วว่าทำไมผมจำช่วงเวลานี้ได้ดีจริงๆ นอกใจแฟนเป็นครั้งแรก แล้วดันซื่อไม่เข้าเรื่องไปเล่าให้เขาฟัง... เลิกกันเลยอ่ะดิ..... เป็นบทเรียนสอนให้หัดโกหกตั้งแต่นั้นมา... เป็นคนซื่อดีไม่ได้... ก้อเลวมันซะ ต่อไปนี้เจอผู้หญิงที่ไหนชั้นจะหลอกให้หมดเลย... พ่อส่งเสียให้ผมเรียนตามที่พ่อจะช่วยได้... ผมก้อรู้สึกดีขึ้นมากับพ่อบ้าง.. หลังจากที่ได้ใกล้ชิดกันมาบ้าง... คราวนี้ผมพยายามปรับตัวเข้าหาพ่อบ้าง...   โดย: อาจารย์โกย 18 พฤศจิกายน 2548 14:15:32 น.

ไปหาพ่อที่บ้านหลังจากที่ไม่ได้ไปมาหลายปี... ไปช่วยเลี้ยงลิงสองตัวที่บ้าน.... ไปทีไรปวดหัวกะมันทูกที... ... ... ... แต่ก้อเกิดเรื่องที่ทำให้ผมไม่กล้าไปหาพ่ออีกครั้งนึง.... ... ผมโดนรีทาย...ทำลายความหวังแม่.. ทำลายความหวังพ่อ... ... แต่โดนส่วนตัวแล้วผมไม่แค่ร์ เรื่องเล็กๆ ชีวิตยังไกล ถือเป็นบทเรียน เรียนใหม่ก้อได้..คงไม่เลวร้ายขนาดผิดซ้ำสองหรอกนา.... แต่ผมกลัวพ่อ.... ไม่กล้าบอกพ่อและไม่ไปหาอีกเลย พ่อโทรมาหาก้อบอกว่าไม่อยู่..... ผมหลบหน้าพ่อ...ไม่รู้ว่าพ่อรู้รึยัง... พ่อยังส่งเงินให้เรื่อยมา... รู้สึกเหมือนหลอกเงินพ่อตัวเอง... แต่จะให้ไปบอกว่าโดนรีทายก้อไม่กล้า.... บ้าจริงๆ ... ... ... ห่างกันไปอีกเป็นปี... .............. ยังจำคำว่า "ถ้าไม่ใช่โรงพยาบาลก้องานศพ คงไม่ได้เจอหน้ากัน" ได้รึเปล่า ผมเจอพ่ออีกครั้ง....แต่คราวนี้ที่โรงพยาบาล... พ่อขับรถชนคันอื่น...ขณะเมา.. กระดูกหักหลายแห่งโดยเฉพาะที่ขา น้องผมอยู่ในรถด้วยแต่ไม่เป็นอะไร... เห็นมันวิ่งไล่กันบนตึกตั้งแต่ขับรถเข้ามา... เจอกันครั้งนี้ทำให้ผมรู้สึกว่า.... ที่ผ่านมาผมเสียเวลาหลบพ่อหนีพ่อมานานมาก คิดและทบทวนดูตั้งแต่ยังเด็ก... เวลาขาดหายไปมากขนาดไหน... ผมดีใจที่พ่อไม่เป็นอะไรมาก... เดี๋ยวนี้ผมเสียน้ำตาให้กับหนังสือการ์ตูนเท่านั้น แต่ว่าบรรยาศในห้องพยาบาลดูเศร้าๆ ทำให้ผมน้ำตาคลอได้อ่ะ ไม่น่าเชื่อ ผมตั้งใจจะไปหาพ่อบ่อยๆ ไปช่วยดูแลน้องบ้าง... ไอ้ป้อมไอ้ปืนมันติดผมมาก เดี๋ยวนี้มันเห็นหน้าเรามันจะเอาแต่เกม..... น้องมันรักกุรึมันรักเกมกุว่ะเนี้ย.. คิดอีกที่พ่อคงจะเคยคิดแบบนี้..... ลูกมันรักกุรึมันรักเงินกุว่ะเนี้ย.. เหมือนกัน.. เด็กๆ ดูออกง่ายว่าคิดอะไรอยู่... เมื่อก่อนพ่อคงรู้ละว่าเราไปหาเพราะเงิน เอิ๊ก เอิ๊ก จบดีกว่าเล่ามากเข้าตัวเองเปล่าๆ... ก้อเล่ามาเรื่อยเปื่อยอ่ะนะ.... ไหนๆ ก้อเข้ามาแล้ว เดือนธันวาคมแล้ว... ยังมีวันไว้ช่วยย้ำเตือนคนที่หลงลืม หรือคนที่ยังหลบหนี... ให้นึกถึงคนๆ นึงที่ห่วงเรา ยังมีคนที่ค่อยห่วงใย... แม้การกระทำกับความรู้สึก บ้างครั้งจะสวนทางกัน แต่คุณน่าจะรับรู้และรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่มีต่อกัน... กับพ่อ เรายังมีโอกาสดีกว่าอีกหลายคน.... ที่ขาดตรงนี้ไป มีอะไรที่ทำได้รีบทำให้ดีที่สุดดีกว่า.... ก่อนจะไม่มีโอกาสให้ทำ ว่าแต่หมู่นี้ไม่ค่อยได้ไปหาพ่อเลยน้า...... ใกล้จะเสียค่าเทอมซะด้วยสิ.... อืมมมม...... เอิ๊ก เอิ๊ก พรุ่งนี้วันเสาร์ไปหาซะหน่อยดีกว่า End.   โดย: อาจารย์โกย 18 พฤศจิกายน 2548 14:16:36 น.

อ่า คิดถึงคุณพ่อเลย เมื่อวานเพิ่งฝันถึงแม่อะนะ   โดย: อินทรีทองคำ 18 พฤศจิกายน 2548 15:30:33 น.

สวัสดีค่ะ รักดีอ่านแล้วค่ะ อ่านไปก็อินกับเนื้อเรื่องนะคะ มีอยู่เรื่องนึง อย่าหาว่ายุ่งเรื่องส่วนตัวเลยนะ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับ ความรัก รักดีว่า ควรพูดความจริงจะดีกว่า การโกหก อาจหลบๆปัญหาไปได้ แต่คงต้องมีสักครั้งที่หลบไม่พ้น ชีวิตของรักดีกับสามี เราไม่เคยโกหกอะไรกันเลยค่ะ เพราะคิดว่า คนรักกันจะไม่มีคำว่าโกหกซึ่งกันและกัน และจะทำให้รักและชีวิตผ่านสิ่งร้ายๆไปได้   โดย: รักดี 19 พฤศจิกายน 2548 16:27:32 น.

ขอบคุณมากที่เข้ามาทักทายกันครับ   โดย: อ.โกย (อาจารย์โกย ) 20 พฤศจิกายน 2548 21:45:37 น.