เพชรอสูร.........ดวงตะวัน

โปรยปก

“คุณคงไม่รู้และจินตนาการไม่ได้หรอกว่าพวกเราต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนที่จะเป็นคนัฆ ไม่รังเกียจตัวเองและไม่หนีไปจากที่นี่พร้อมที่จะหยัดยืนในสังคมภายนอก และบอกทุกคนว่าเราคือคนัฆ”
คนัฆ...กลุ่มคนซึ่งเชื่อกันว่าสืบเชื้อสายมาจากกูตูร์
“ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกที่ผมจะพร่ำพูดใส่หูเด็ก ๆ ทุก ๆ วัน ว่าพวกเราเป็นคนเท่าเทียมกับคนอื่น ๆ มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี มีดีมีเลวเหมือนทั่วไป หากในหัวใจของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยคำถาม เต็มไปด้วยความกลัว”
แต่ศิตาก็ยังไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจอยู่ดี
ว่าวิธีการฝึกเด็กให้กล้าอย่างที่รสุทำ เป็นวิธีการที่ถูกต้องและได้ผล
“ผมแต่อยากให้เด็ก ๆ รู้ว่าพวกเขามีความกล้าอยู่ในหัวใจ รู้และมั่นใจในความกล้าของตัวเองที่จะต่อสู้และเอาชนะความกลัว “
...ไม่ว่าจะก้าวออกไปสู่สังคมภายนอกแล้วพบเจออะไร  การดูแคลนหยามเหยียด การเลือกปฏิบัติ ความอยุติธรรม
จงกล้า ! อย่ากลัว ! กล้าที่จะหยัดยืนว่าตนเองเป็นคนัฆ
มิใช่หลบหนี ยอมจำนน หรือแม้แต่กลายเป็นอื่น...ที่ไม่ใช่คนัฆ



หลังอ่าน

เรื่องล่าสุดในชุด ธิโมส์ เมืองสมมุติของ ดวงตะวันค่ะ....สำหรับคนที่เคยอ่านชุดนี้แล้วจากโปรยปก คงบอกอะไรได้บ้างว่าเป็นธิโมส์ ยุคปัจจุบัน และเป็นเรื่องของคนคนัฆ.....ส่วนคนไม่เคยอ่าน จะผ่านรีวิวนี้ไปเลยก็ได้ค่ะ

เพราะเป็นนิยายในเมืองสมมุติ  เวลาอ่านเลยต้องบอกตัวเองว่า จะเอาความสมจริง สมเหตุสมผลของโลกปัจจุบันไปจับไม่ได้...แต่กระนั้นก็ตาม ธีมหลักของเรื่องนี้ คือ ความกลัว และความกล้า...เป็นแนวความคิดที่น่าสนใจนะคะ พระเอกของเราสร้างโรงเรียน เพื่อจะปลูกฝังและสั่งสอนให้เด็กคนัฆ มีความกล้าที่จะยืนหยัดว่าตนเองเป็นคนคนัฆ  โดยสร้างหลักสูตรความกล้าแก่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นเดินคนเดียวในป่ามืดทึบยามดึก หรือกระโดดหน้าผา....

แต่ จขบ.ก็ตงิดในหัวใจเวลาอ่านค่ะ ว่ามันสร้างความกล้า ( brave ) ได้จริง...แต่ มันปลูกฝังให้เด็กน้อยเชื่อมั่น ( proud )  ในความเป็นคนัฆของตนได้แน่หรือ....ความกล้า กับความเชื่อมั่นภาคภูมิในตน มันคล้าย แต่ไม่น่าจะใช่สิ่งเดียวกัน......แต่เอ๊ะ  ลืมไปว่าในเมืองสมมุติ ทั้งสองอย่างอาจเป็นสิ่งเดียวกันได้

สำหรับพล็อตเรื่อง  ก็เป็นเหมือน แผ่นเสียงตกร่องเลยค่ะ...มาอีกแล้ว ความเชื่อ การสร้างข่าวลือ การใส่ร้ายป้ายสี ที่ออกสื่อมวลชนระดับประเทศ  โดยมีเบื้องหลังมาจาก ผลประโยชน์ หรืออำนาจมหาศาล.....( กี่เรื่องแล้วหว่า หรือนี่คือวัฒนธรรมของชาวธิโมส์ก็ไม่รู้......  เพราะถ้าเป็นบ้านเรายัดเงินให้ผู้มีอำนาจ ก็จบแล้ว  ) 

ความคิด ความเชื่อ และตำนานที่ฝังหัว....นักเขียนว่ายังไงก็ต้องตามนั้น ( ย้ำอีกที นี่เมืองสมมุติ! ) ดังนั้นเมื่อผู้เขียนบรรยายความรู้สึกนึกคิดของ ศิตา นางเอกเมื่อแรกที่ต้องไปทำงานอยู่ในคนัฆ....แม้จะแอบรำคาญในใจว่าเธอเยอะไปหรือเปล่า จะกลัวอะไร จนขนาดนั้น  ก็ต้องเชื่อค่ะว่าเธอกลัวจริง  ทั้ง ๆ ที่เมื่อเข้าไปอยู่แล้ว เธอเก่งกล้าสามารถ จนเหมือนกลายเป็นหนังคนละม้วนก็ตามที

สำหรับพระเอกผู้เขียนก็บรรยายความคิดในใจของเขาไว้ด้วยนะคะ ....เหมือนจะน่ารัก เพราะมีงอน มีอิจฉานางเอกด้วยที่แย่งความสนใจของลูกศิษย์ตัวน้อยไป....แต่แหม มองอีกด้านนึง มันลดทอนบุคลิกภาพ ของผู้ชายที่มีความรับผิดชอบมากมายบนบ่า และมีปมอันหนักหน่วงในใจไปเสียสิ้น....จนเหมือนจะซ้อนทับกันไม่ได้   ( เวลาบรรยายความรู้สึกพระเอกแบบนี้ทีไร  จขบ.อดรู้สึกไม่ได้ว่าพระเอกไร้วุฒิภาวะทุกที....แต่คนอื่นเค้าคงชอบนะคะ )

สำหรับความหวานและฉากกุ๊กกิ๊ก ยังคงมีประปรายนะคะ  ไม่ต้องห่วงค่ะ เพราะนิยายเรื่องหลัง ๆ ของดวงตะวันพระนางมีฉากถึงเนื้อถึงตัวกันเยอะ ( เจอกันไม่ถึงปีเลยน้ายอมเค้าแล้ว .....สาวเมืองสมมุตินี่ใช้ได้เลย )  

ถ้าเปรียบนิยายเรื่องนี้กับการทำอาหาร  ก็จะบอกว่า มันเต็มไปด้วยวัตถุดิบชั้นดี แต่ไม่รู้ว่า Taste ของผู้ปรุงเปลี่ยนไปหรืออย่างไร รสชาติมันจึงไม่กลมกล่อมเหมือนอย่างที่เคย

จขบ.ดองเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่งานหนังสือเมื่อเมษา...เกือบลืมไปแล้ว จนเห็นเล่มล่าสุดกำลังจะออก ตุลานี้  เลยรีบคุ้ยเล่มนี้ขึ้นมาอ่าน จะได้ตัดสินใจได้ว่าจะ”ไปต่อ” หรือเปล่าสำหรับธิโมส์ และดวงตะวัน
อ่านจบแล้ว ตัดสินใจได้ว่า  จะยังคง “ซื้อต่อ” แต่เป็น “มือสอง”





ปล.เล่มนี้ไม่มีโชนฉาน  โมงยามก็มีไม่เยอะ  และไม่มีศัพท์แปลก ๆ มาให้เห็นค่ะ.....

Create Date : 05 ตุลาคม 2556 Last Update : 7 ตุลาคม 2556 9:35:41 น. Counter : 2472 Pageviews.		26 comments
Share Tweet