การเป็นนักเขียนนั้นไม่ใช่ว่าง่ายดาย  เพียงเขียนอะไรให้เต็ม ๆหน้ากระดาษแล้วก็เอาไปขายได้เงิน โดยไม่ต้องลงทุนอะไรเลยนอกจากค่าปากกากับกระดาษ หลิวรู้ว่าความยากเย็นแสนเข็นนั้นอยู่ที่ว่า ทำอย่างไรเนื้อความที่เขียนลงไปนั้นถึงจะเป็นที่ยอมรับ และคำตอบที่เป็นสูตรแจ่มแจ้งนั้นไม่เคยมีเลย

คนเป็นจำนวนมากเดินเข้าสู่เส้นทางนี้ แล้วพบแต่ความแห้งแล้ง....พบแต่ขวากหนาม มาลัยเกียรติยศปลายทางนั้นมองดูเหมือนภาพลวงตามากกว่าของจริง

หลังอ่าน

ผู้เขียนเปรียบเปรยเส้นทางในวงการน้ำหมึกว่าเป็นเส้นทางไร้ดอกไม้ มีแต่ขวากหนาม ......

นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกปี 2526 ก็ 34 ปีแล้วนะคะ เป็นเรื่องราวของหลิว ผู้อยากเป็นนักเขียน เธอสมัครงานในสำนักพิมพ์หลังเรียนจบ เพียงเพราะอยากทำงานในสิ่งที่ใจรัก .... เนื้อหาส่วนใหญ่ในเรื่องก็อยู่จะแวดวงหนังสือเมื่อ30 ปีก่อน การทำงานของนิตยสารแต่ละหัว กระบวนการทำงานในกองบรรณาธิการ การส่งงานของนักเขียน อ่าน ๆ ไปเราก็แอบวิเคราะห์นะคะ ว่านักเขียนในเรื่องน่ะ พาดพิง ถึงนักเขียนตัวเป็น ๆ คนไหน ( ก็พอเดาได้หลายคนอยู่นะเอออ......ไม่ว่าจะเป็น เรขาวลัย ชอบเขียนแนวสะท้อนสังคม สมจริง หรือ สการิน ผู้ขอบเขียนแนวรักหวาน ๆ ไม่ค่อยมีสาระอะไรแต่สำนวนดี กรมิกา นักเขียนดังที่ชอบลอกพล็อตฝรั่ง ) การเกิดขึ้นและดับไป ของนิตยสารบางหัว การบาลานซ์ระหว่างยอดขาย กับคุณภาพของหนังสือ ปัญหากับนายทุน ฯ ล ฯ

แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเมื่อ 30 ปีที่แล้วแต่เราคิดว่า หลักใหญ่ใจความมันคงไม่แตกต่างกับวงการวรรณกรรมในปัจจุบัน เท่าไรนัก

เรื่องนี้แทบจะไม่มีความโรแมนติกระหว่างพระนางเลยค่ะ(พระเอกบทน้อยมากกกกก ) แต่มันกลับอ่านได้สนุก อยากติดตามความเป็นไป อยากรู้ว่าหลิวจะได้เป็นนักเขียนนิยายหรือไม่ และเมื่อเรื่องของเธอได้พิจารณาแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ที่สำคัญนิยายเรื่องนี้เหมือนจะบอกความในใจของนักอ่านอย่างเรา ที่มีต่อผลงานของนักเขียนหลาย ๆ คนออกมา อยากให้นักเขียนทุกคนได้หันมาอ่านเรื่องนี้ และลองขบคิดดูว่า มันเกิดอย่างนั้นขึ้นกับตัวคุณเองหรือเปล่า