มหัศจรรย์วันปิดเทอม@กรุงเทพ-พัทยา และแล้วตะลอนกับแอร์เอเชีย 0 บาท รอบที่ 2 ก็ผ่านไป.... 14-18 ตุลาคม 2553 เราสองคนแม่ลูก พร้อมกับแม่ซะห์ พี่รัยมี่ พี่นัยรี่ย์ และน้องในท้องแม่ซะห์ รวมกันเป็น 5 ชีวิต บินจากหาดใหญ่ไปลงสุวรรณภูมิ ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆเท่านั้น นัดเจอกับแม่เอม พี่ไนซ์ พี่เหนือ กันที่ส่วนรอกระเป๋า เพราะครอบครัวโน้นก็บินแอร์เอเชีย 0 บาทมาจากอุดรเหมือนกัน เจอปุ๊บกระโดดกอดกันปั๊บ..... นั่งแอร์พอร์ตลิ้งค์ คนละ 15 บาท (ซีรีส์ซื้อตั๋ว 0 บาทอีกหน) ไปลงสถานีรามคำแหง แล้วก็ต่อแท็กซี่ไปโรงแรมรีเจ้นท์หน้าราม เราพักที่นั่น 2 คืน ไม่ทันไร น้าฟางคนสวย ว่าที่เจ้าสาวของน้าโก้... ชะแว๊บมาทักทายพวกเรา มาพร้อมด้วยของฝากสำหรับเด็กๆ "โดเรมอน" เต็มถุงเลย น้าฟางรู้ป่าว...ตอนนี้ซีรีส์กลับมาบ้าน เที่ยวบอกใครๆว่า...น้าฟางเป็นคนให้ซีดีคิตตี้... ให้โดเรม่อนด้วย... แม่บอกว่าน้าฟางกับน้าโก้ !!! ซีรีส์รีบบอก....ไม่ใช่...น้าฟางให้คนเดียว ไม่มีน้าโก้... เหอๆๆๆๆ จากนั้นทุกคนพร้อม พวกเรา 3 แม่ 5 ลูก ก็ออกเดินทางไปสวนสยาม วิ้ววววว ฮิ้ววววววว ลุย !!!!! เรามุ่งหน้าพาเด็กๆเล่นน้ำกันก่อน.. เล่นน้ำกันชุ่มปอด เวลาเหลือก็เล่นเครื่องเล่นกันต่อ ไปล่องเรือท่องป่าแอฟริกา ปล่อยพลังบนสะพานสวยๆ เล่นกันตั้งแต่เที่ยงจนเย็นย่ำ.... ไปกินเนื้อกะทะกันที่สินธรเนื้อย่าง โหมดนี้มีรูปน้อยที่สุด ก็เพราะมัวแต่กินน่ะสิ มื้อนี้มีน้าหนุ่ย...เพื่อนแม่จากโยนกมาร่วมทริปด้วย แม่กับน้าหนุ่ยไม่ได้เจอกันนาน 14 ปี (โห...นานมาก) สนุกสนานกับการมองเพื่อนคุยและมองเพื่อนกินมาก แม่กินไม่เยอะหรอก เพราะอิ่มแหนมเนืองที่แม่เอมหิ้วมาให้ จากอุดรจนอิ่มแปล้ตั้งแต่บ่ายแล้ว ซีรีส์ก็ดันหลับตั้งแต่ออกจากสวนสยามแล้ว ไม่ต้องอุ้มน้องขึ้นลงสะพานลอย....ตัวหนักแฮะ!!! ดีนะที่แม่สะสมความแกร่งเอาไว้ล่วงหน้า ไม่งั้นอุ้มลูกไม่ไหวแน่.....เอิ๊กๆๆๆๆ พอกลับไปถึงห้อง เจ้าลูกตัวดีดันตื่น... ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน ชวนพี่ๆ เล่นแปลงร่าง...ซะอีก.... ในคืนนี้....มีเซอร์ไพร์สจากเพื่อนๆ อุตส่าห์ย่องไปซื้อเค้กมาเซอร์ไพร์สวันเกิดย้อนหลังให้แม่ด้วยนะ ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ....เพื่อนเลิฟ.... น้าฟางเอาแผ่นซีดีคิตตี้โคโร๊ะมาให้เด็กๆ น้าหนุ่ยเห็นเข้า ก็เลยร้องอ๊อบๆ แปลงร่างเป็นกบ เจ้าซีรีส์หัวเราะคิกๆๆๆๆ ตั้งแต่นั้นมา น้าหนุ่ยก็เลยมีชื่อเป็น "แม่กบ" ไปโดยปริยาย ................................ เช้าวันที่ 15 กองทัพเดินด้วยท้องกันก่อนนะจ๊ะ อิ่มแปร้....แล้วเราก็ไปลุยดรีมเวิล์ดกัน.... ช่วงนี้มีโปรโมชั่น ฝาจีบเป๊ปซี่ 5 ฝา มีส่วนลดบัตรรวม 70 บาท แม่เอมไปตระเวณหาฝามาจากอุดรได้ถึง 15 ฝา ส่วนแม่กบก็ไปหามาจากร้านค้าใต้คอนโดมาอีก 33 ฝา หุหุหุ..... บัตรผ่านประตู เด็ก 120 บาท ผู้ใหญ่ลดเหลือ 325 บาท เล่นกันยังไม่ถึงใจเลย ฝนฟ้าไม่เป็นใจเลย ตกไม่ขาดสายเลย ต้องซื้อเสื้อฝนใส่กันทุกคน เฉอะแฉะไปหมด...... ซีรีส์ชอบมุมนี้ที่สุดค่ะ....ความสูงไม่ถึง หล่อนเลยได้แต่ขึ้นบันไดไปยืนให้น้ำกระเด็น "น้องชอบจังเลยแม่....ที่สงกรานต์เนี่ย" แล้วก็วนขึ้นลงอยู่ตั้งนั้นมากกว่า 5 รอบ ทิ้งท้ายก่อนกลับ ผ่านบ้านผีสิง.... น้าหนุ่ยบอกว่าเข้าบ้านผีสิงกันเหอะ... แม่กะว่าไม่ให้ซีรีส์เข้าไป เดี๋ยวจะยิ่งกลัวผีเข้าไปใหญ่ แต่น้าหนุ่ยรับประกันว่าไม่น่ากลัวมากนัก แม่เองไม่เคยเข้าบ้านผีสิงเลยในชีวิต ก็ต้องลองเข้าไปมั่ง..... ช่วงเข้าคิว... แม่บอกให้ซีรีส์ดูภาพผีๆ แล้วก็บอกว่าเป็นผีปลอม เอาสีมาทาปาก ทาตาให้ดูน่ากลัว ซีรีส์เข้าใจ...ชอบใจใหญ่.... บอกว่าเดี๋ยวซีรีส์จะด่าผีว่า...."ไอผีบ้า" เตี้ยมกันอย่างดี.... พอเข้าไปในบ้านผีสิง เราเดินจับมือกันแน่นทั้งแม่ทั้งลูก ปล่อยให้น้าหนุ่ยพาพี่ๆเดินผ่านไปก่อน เลยไม่น่าตกใจมากนัก.....เพราะเห็นเอฟเฟ็กล่วงหน้า เดินกันจนหมดทาง....ออกมาจากบ้านผีสิง ซีรีส์ร้องไห้โห....กร้ากกกกก ตอนอยู่ในบ้านลืมด่าผีด้วย ลืมร้องไห้ ลืมหมดทุกอย่าง พอออกจากบ้าน เลยปล่อยน้ำตาซะเลย.... พ่อโทรมาพอดี...น้องซีรีส์รีบฟ้องพ่อว่า "ซีรีส์ไม่ชอบบ้านผีสิง แต่ซีรีส์ชอบที่สงกรานต์ที่สุดเลยพ่อ" -------------------------------------------------- 16 ตุลา ข้าวเช้าที่รีเจ้นท์อีกมื้อ พร้อมทั้งร่ำลาน้าหนุ่ย(แม่กบ)กันในเช้าวันนี้.... เวลายังเหลือ แม่ๆขอพาลูกๆ ไปเดินห้างแถวที่พักหน่อยเต๊อะ... เก็บข้าวของเตรียมตัวเดินทางไปเอกมัย ขึ้นรถทัวร์ไปพัทยา....พัทยาปาร์คคือจุดหมายปลายทาง เราพักที่นั่น 2 คืน เจอกับคุณตา คุณยาย น้าอิ่ม น้องเคอร์ฟิว รออยู่ที่ห้อง 717..... ไปถึงพัทยาก็เย็นมากแล้ว....เราเลยได้ไปเที่ยวแค่ตลาดน้ำ 4 ภาค ที่นั่นซีรีส์ไม่น่ารักเลย เพราะกวนแม่จะซื้อนาฬิกาซินเดอฯเรือนละ 299 บาท มันแพงเกินไปสำหรับลูกในวัยนี้... ซีรีส์ไม่ยอม แม่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน เลยหน้าบูดกันพักใหญ่.....ไม่น่ารักเลยนะลูก... ไม่ใช่ว่าอยากได้อะไร ชอบอะไร จะต้องได้มาทุกสิ่งนะ โตขึ้นอีกหน่อย...ลูกจะเข้าใจมากกว่านี้.... 17 ไปเที่ยวสวนนงนุช.... ที่นี่มีโซว์ซ้างที่น้องซอบด้วยล่ะแม่ น้องซอบซ้างที่สุดเลย !!! ขอเอาซ้างกลับบ้านได้มั๊ยอ่ะแม่ !!!! แม่ ๆ และพี่ ๆ ทั้งหลายเข้าไปเที่ยวเมืองจำลอง แต่ซีรีส์ขอบาย...ไม่เข้าไปด้วย เพราะว่าซีรีส์จะนอนเฝ้ารถให้นะจ๊ะ ขอพักเอาแรงไปเล่นน้ำที่พัทยาปาร์คตอนเย็นแล้วกันค่ะ หลับไปงีบใหญ่....ตามซีรีส์ไปพัทยาปาร์คกันเล้ย.... ไม่มีใครเล่นกับหนูเลย เพราะพี่ๆเค้าเอาแต่เล่นสไลด์เดอร์.... แม่หันไปเห็นสระเด็ก...เลยรีบชวนซีรีส์ไปเล่นที่นั่น ก่อนอารมณ์(ของแม่)จะบูดเพราะความเซ็งตาม ๆ กัน พออีกเช้าก็นั่งรถทัวร์พัทยา-สุวรรณภูมิกลับล่ะค่ะ... แยกกันกับครอบครัวแม่เอมที่สุวรรณภูมิชั้น 4 บ้านเรากับบ้านแม่ซะห์ ก็มาแยกกันที่สนามบินหาดใหญ่ เดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพกันทุกวัน บล๊อคตอนนี้ทำไมรูปและเรื่องมันยาวจังเลย.. ทำอยู่หลายวัน ยังไม่เสร็จซักที... มิตรรักแฟนเพลงรออ่านอยู่หลายบ้านแล้ว... จบซะดื้อๆ เดี๋ยวมีเวลาแม่จะมาอัพซ้ำให้จบดีกว่านี้นะจ๊ะ... แต่ยังไงก็ยังรักซีรีส์เสมอ..ไม่เสื่อมคลาย แม่อ๊อพ,   Create Date : 21 ตุลาคม 2553 5 comments Last Update : 1 พฤศจิกายน 2553 23:37:58 น. Counter : 1861 Pageviews. Share Tweet

เจิมๆๆๆๆ   โดย: แม่ติ๊ก IP: 223.206.132.216 2 พฤศจิกายน 2553 11:07:28 น.

"" น่ารักเนาะ...   โดย: jaowarn IP: 203.147.36.35 2 พฤศจิกายน 2553 15:34:29 น.

อ้าวว..ๆๆๆ อัพตอนไหนเนี่ยะ ไม่ได้เข้ามาหลายวันเลยอ่ะ ..... อืมๆๆๆ ในที่สุด แม่อ๊อพก็อัพเรื่องนี้ก่อนเพื่อน ส่วนเรา เรื่องนี้คงยังอ่ะ มานเยอะจัด ตอนนี้ ขออัพเรื่องอื่นก่อนเด้อ...กะลังทำอยู่จ้า ..... ไว้ อัพเสร็จ จะแวะมาอีกรอบนะจ๊า   โดย: **อุมมี** (ติดถนนใหญ่ ) 3 พฤศจิกายน 2553 20:50:11 น.

0 มหัศจรรย์อีกแล้ว (รอบที่เท่าไหร่แล้วจร้า..แม่อ๊อพ) ใช้ซะคุ้มเลยน๊า !! ถามว่าตื่นเต้นไม๊ ? กับทริป 3 ครอบครัวนี้ ที่จะมีทั้งแม่และลูกๆได้มาพบปะสังสรรค์กัน สนุกดีใช่ไม๊ล๊า ? 5 วัน ... มากไป หรือว่า น้อยไป สำหรับ การผจญภัยที่หัวหกก้นขวิดแบบนี้ ! มีทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ ..และร้องไห้ ..ทุกอารมณ์ผสมอยู่ในนั้นหมดเลย แต่ก็สนุกเน๊อะ !! เด็กๆบ้านอุ๊ยมาถามว่า..เมื่อไหรจะได้ไปเที่ยวแบบนี้อีกล่ะแม๊ ? แม่อ๊อพช่วยตอบแทนอุ๊ยมาที จิ !   โดย: Uyma 21 พฤศจิกายน 2553 16:52:27 น.

แนะนำร้านอาหาร พัทยา ชื่อ ร้านอาหาร ปูสดมาก (นามสมมุติ) ชายหาด จอมเทียน ได้ยินว่าเป็นร้านอาหารชื่อดัง เลยขอลองสักหน่อย สั่งอาหารไปมากมาย อาหารจานแรกก็ถูกยกมาเสริฟ แต่กินไปสามสี่คำ แมลงวันเยอะมากๆ ต้องคอยใช้มือโบกไล่แมลงวันตลอดเวลา ถามพนักงาน ว่าทำไมแมลงวันเยอะขนาดนี้ เค้าบอกว่า “นี่เป็นหน้าแมลงวันให้ทำใจ” ปัดไปได้สักพัก อาหารที่สั่งทยอยมา กองทัพแมลงวันก็เริ่มมาก ขึ้นเรื่อยๆจนน่ากลัว เริ่มรู้สึกว่ามือเดียวปัดไม่พอ ปัดทางซ้าย ทางขวาก็มา ปัดไม่ทัน สู้กับมันไม่ไหว ปัดกันจนเหนื่อย ก็ไร้ประโยชน์ แมลงวันพากัน ตอมลงไปในอาหารอยู่ดี นึกถึงหนอนแมลงวัน เลยต้องปลง รับประทานไม่ลง เจ้าของร้านบอกว่า “คุณต้องทำใจ คนไทยกับแมลงวันเป็นของคู่กันไม่มีใครเอาชนะธรรมชาติได้ ”???? “คุณดูทำไมโต๊ะอื่นเค้ายังกินกันได้ ผมเปิดร้านมา สามสิบกว่าปีแล้ว” เออจริง ด้วย หันไป มองโต๊ะอื่นเขา กินกันอย่างเอร็ดอร่อย เลยสงสัยว่าทำไมมันบุกมา ตอมแต่โต๊ะเรา เราลอง เดินเข้าไปดูใกล้ๆ พระเจ้าช่วย !!! เห็นชัดๆว่า เค้านั่งกินกัน ท่ามกลางหมู่แมลงวันที่ตอมอาหาร เราเอามือไปโบกที่อาหารเค้า ฝูงแมลงวันก็บินฮือ ออกมาจากอาหารที่เค้ากำลังกินกันอยู่ ดีใจจังนึกว่า เราโดนอยู่โต๊ะเดียว -_-! ตกลงนี่ เราบ้า หรือ พวกเขา เมา กันแน่ หรือเป็นเพราะตอนนั้นมีกันอยู่แค่สอง สาม โต๊ะ แมลงวันเลยรุมกันเป็นพิเศษ ถ้าเราโชคดี มาในวันที่มี ลูกค้าหลายๆโต๊ะ คงจะช่วยแชร์ๆ แมลงวัน กันไป คนละ สิบ ยี่สิบตัว แต่ที่แน่ๆ เราไม่กล้ากินอาหารที่มีแมลงวันตอมมากมายขนาดนั้น ถ้าคุณ คิดว่าสี่ห้าตัว คุณกำลังคิดผิด เพราะมันมีเป็นร้อย แล้วในครัวจะขนาดไหนเนี่ย เจ้าของร้านบอกว่า “คุณช่วยบอกวิธีกำจัดแมลงวันให้ผมหน่อย ถ้าตอบได้ ผมให้แสนนึง” เราบอกว่า คุณต้องรักษาความสะอาด ปิดถังขยะให้มิดชิด เค้ากลับไม่ฟังบอก “ทำไม่ได้ เป็นไปไม่ได้มันต้องมี เหมือนคุณห้ามไม่ให้เมืองไทยมียุงคุณทำได้ไหม” เราบอก นี่มันอาหารนะ ลูกค้าต้องอดทนเหรอ เค้าบอก “คุณเข้าใจมั้ยผมไม่ได้แกล้ง” (ตอบไม่ตรงคำถามเลย แล้วที่สำคัญเราแกล้งคุณเหรอ ที่กินไม่ได้) “ผมไม่สามารถ สั่งห้ามแมลงวันไม่ให้มาตอมอาหารคุณได้” (แต่เราก็ไม่สามารถกินอาหารที่มีแมลงวันตอมได้เหมือนกัน) เจ้าของร้านบอกว่า “คุณจะให้ผมทำยังไง ไหนคุณลองบอกผมสิ” เราพูดว่างั้นคุณบอกลูกค้าสิว่านี่เป็นหน้าแมลงวันนะ รับได้มั้ย ก่อนสั่งอาหาร ลูกค้าจะได้ทำใจล่วงหน้า หรือเตรียมตัวรับมือกับแมลงวันร้านคุณ เจ้าของบอก “ แล้วถ้าคุณเป็นผมหล่ะ คุณจะบอกลูกค้ามั้ย” (อ้าว นี่คุณหลอกให้เราสั่งอาหารมากมาย แนะนำ ให้เราสั่งอาหารมาหลายเมนู มาวางเต็มโต๊ะให้แมลงวันร้านคุณ แย่งกิน เราผิดหรอเนี่ยที่เข้ามาสั่งอาหารร้านคุณ เวรกรรม) เราเชื่อว่าถ้าคุณบริหารจัดการให้ดีกว่านี้ แมลงวันจะต้องน้อยลง จนเราพอกินอาหารได้บ้าง อย่างแน่นอน เราลองหา ในgoogle มีวิธีกำจัดแมลงวันมากมาย ถ้าคุณพยายามมันต้องลดลงบ้าง เพราะเท่าที่เคยทานร้านอาหารทะเลมาก็ยังไม่เคยเจออะไรแบบนี้ แต่นี่ดูเหมือนคุณชินและทำใจรับสภาพ ว่าแมลงวันมันคู่กันกับอาหารทะเล ทั้งๆที่ความสะอาด สำคัญเท่ากับรสชาติของอาหาร คุณกลับไม่ยอมให้ความสำคัญ ไม่ยอมจัดการอะไรเลย ลูกค้าต้องทนรับสภาพอย่างเดียว ถ้าคุณทำใจให้เป็นธรรม เห็นใจลูกค้าบ้าง คุณจะเข้าใจสิ่งที่เราต้องการสื่อคืออะไร เจ้าของร้านบอก “คุณโกรธอะไรมาใช่ไหม แล้วมาลงที่ผมใช่ไหม” จะบ้าตายเราเพิ่งตื่นนอนมาอารมณ์ดีๆแท้ๆ แสดงว่าคุณไม่ได้รู้สึกเลยว่ามันสกปรกมาก กลายเป็นเราที่เป็นคนแปลก ในสายตาคุณ สุดท้ายเราทนรับสภาพไม่ไหว ต้องยอมจ่ายเงินทั้งๆที่ไม่ได้กินอาหารเลย เจ้าของร้านดูบิลแล้วบอกว่า “เงินแค่นี้คุณมีปัญหาทำไม คิดให้ดีก่อนมีปัญหานะ คิดให้ดี” แต่เราคิดว่าคำพูดนี้น่าจะเป็นคำพูดของเรามากกว่า อีกอย่าง เงินไม่ใช่ปัญหา เพราะเราไม่ใช่พวกหลอกกินอาหารฟรี แต่เรารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมต่างหากที่ถูกคุณเอาเปรียบแบบนี้ เจ้าของร้านบอก “คุณเข้าใจมั้ยของผมทำออกมาแล้ว ผมลงทุนไปแล้ว” เราพยักหน้าบอกเข้าใจ เจ้าของร้าน กลับพูดว่า “คุณไม่เข้าใจหรอก คุณคิดถึงแต่ตัวเอง” ( อ้าว แล้วทีคุณหล่ะจะให้เรากินอาหารที่มีแมลงวันบ้าเลือด ตั้งหน้าตั้งตากินอาหารแข่งกับเราหล่ะ ถ้าเราท้องเสีย ท้องร่วง เข้า โรงพยาบาล หล่ะ ใครๆก็รู้เข้า โรงพยาบาล ที ไม่ต่ำกว่าหมื่น ) คุณก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะคุณคิดถึงแต่ตัวเอง รู้แต่ว่าของคุณทำออกมาแล้ว คุณจะไม่ยอมขาดทุนเด็ดขาด ถ้าเป็นเมืองนอก ร้านคุณโดนสั่งปิดแน่ แต่จนใจ นี่เป็นประเทศไทย Thailand only T_T อยากถามว่า ถ้าคุณซื้อแอร์มาใช้ที่บ้าน เกิดมันไม่เย็นขึ้นมา แล้วคนขายบอกคุณต้องทำใจ เมืองไทยมันเป็นเมืองร้อน คุณต้องทำใจ ผมไม่สามารถเปลี่ยนอุณหภูมิโลกได้ คุณจะรู้สึกยังไง คุณจะถามเค้ามั้ย ก็ในเมื่อคุณรู้ว่ามันเสีย แล้วคุณจะขายมาทำไม อาหารที่ทำออกมาแล้ว มีแมลงวันมาตอมอาหารมากมาย จนลูกค้ากินไม่ได้ก็ไม่ต่างกัน เข้าใจว่าคุณลงทุนทำอาหารออกมาแล้ว แต่แมลงวันร้านคุณมันตอม จนสกปรกไปหมด กินก็กินไม่ได้ คุณยังจะขายให้เราอีกหรอ ทางร้านอ้างว่าเป็นความผิดเรา ที่เราเข้ามาสั่งอาหารเอง ถ้าเราไม่สั่งเขาก็ไม่ทำออกมา เฮ้อ . ถ้าเจ้าของร้าน อยากจะขายอาหาร อย่างเดียว คิดว่าสภาพแวดล้อมบรรยากาศ ความสะอาด ในการทานอาหารไม่สำคัญ ล่ะก็ อย่าเปิดร้าน ให้คนนั่งทานจะดีกว่า ควรจะแนะนำให้ลูกค้าซื้อกลับบ้าน ไม่ใช่ปล่อยให้นั่งกินท่ามกลางฝูงแมลงวันแบบนั้น น่าจะมีจรรยาบรรณ สงสารสุขภาพลูกค้าบ้าง ตอนแรกเราโกรธจนไม่ยอมจ่ายเงินแต่ คิดดูอีกทีคุณคงจะขาดทุนมากอย่างที่คุณว่า เลยยอมจ่ายเงินไป อาหารก็ต้องทิ้งไปทั้งหมดแบบนั้น เพราะไม่รู้จะเอาไปทำอะไร หรือ ไปฝากใครได้ ขนาดตัวเรา ยังไม่กล้ากิน ไม่อยากมีบาปติดค้างต่อกัน แต่เวรกรรมที่คุณทำกับลูกค้านี่สิ ขอเชิญคุณรับตามสบาย เข็ดกับร้านอาหาร นี้ จริงๆ ต่อไปนี้ ขอเลือกร้าน ที่สะอาดเป็นหลัก อร่อยน้อยหน่อยดีกว่า จะได้กินไปคุยไปแบบสบายใจ ไม่ต้องคอยไล่แมลงวัน   โดย: แนะนำ ร้านอาหาร พัทยา ริมหาดจอมเทียน IP: 10.0.1.12, 58.9.1.210 24 พฤศจิกายน 2553 16:33:54 น.