สองปีกับการหัดทำิอาหาร

มาอยู่คนเดียวได้สองปีกว่าๆแล้ว
จากที่ทำอาหารไม่เป็นเลย หุงข้าวเป็นอย่างเดียว

ไข่ดาว ... ทำแล้วไม่ฟูๆกรอบๆ
ไข่เจียว ... ทำแล้วแห้งๆกระด้างๆ
ไข่ต้ม ... ต้มจนแข็งโป๊ก

จนตอนนี้ เริ่มทำอะไรได้เยอะขึ้น

ไข่ดาว .. เริ่มฟูๆกรอบๆ
ไข่เจียว ... ยังแห้งๆอยู่ ยังคงทดลองทำเพื่อให้ออกมา ฟูกรอบบบบบ
ไข่ต้ม ... ขอบคุณไมโครเวฟ ที่ทำให้อิชั้นหุงไข่ประทังชีวิตได้

และยังทำอะไรได้มากมายยิ่งกว่าเมนูไข่ เช่น หมูทอด ไก่ชุบแป้งทอด ชีสสติ๊ก ข้าวแกงกะหรี่ ผัดผัก เบคอนพันเห็ดเข็มทอง เห็ดเข็มทองผัดเนย ผัดผงกะหรี่ สารพัดยำ คาโบนาร่า ขนมปังหน้าหมู

ทำไมทำมาก็เริ่มชมว่าตัวเองเก่ง 555 กินได้ด้วยเว้ยเฮ้ย

แต่ไม่ค่อยให้ใครได้ชิมฝีมือเราหรอกนะ เพราะเราติดกินอาหารรสจืด ถ้าไม่จืดไปเลยก็ออกหวาน แล้วอีกอย่าง เรากลัวเรื่องความสะอาด เรากลัวว่าเราทำได้ไม่สะอาดพอ ถ้าให้คนอื่นกินแล้วกลัวเขาท้องเสีย (เพราะน้องที่ทำงานหัดทำเค้กครั้งแรก ให้คนอื่นๆกิน ท้องเสียกันระนาว) ไอ้เราเป็นเองนะไม่เป็นไร แต่คนอื่นเป็นแล้วจะยุ่ง

ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีบางเมนูที่คิดจะทำ แต่ยังไม่ได้ทำ เช่น โอรีโอชีสบอล ปอเปี๊ยะทอด

และมีบางเมนูที่เคยทำ แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ และไม่เคยได้ลองอีก เช่น ยำทูน่าฟู

และก็มีอีกหลายเมนู ที่ทำแล้วทำอีก ลองสารพัดสูตร แต่ก็ยังออกมาได้ไม่ตรงใจ เช่น หมูอบน้ำผึ้ง หรือ ไข่เจียวกรอบๆฟูๆนั่นแหละ

แต่ไม่ว่าจะทำอะไร สิ่งที่ช่วยเราได้มากที่สุดก็คือ อินเตอร์เนต + นิตยสาร + แม่ที่รัก นั่นเอง

อย่างแรกแน่นอนว่าเรามีไว้หาสูตร อย่างที่สอง เพิ่งเริ่มซื้อตั้งแต่เริ่มหัดทำอาหารนี่แหละค่ะ และคนที่สาม คือ แม่ผู้เชี่ยวชาญการทำอาหาร (ถึงขนาดที่เพื่อนเคยบอกว่า ไม่เคยเจอใครหมักหมูอร่อยเท่าแม่เรา แต่ตอนนี้พวกเราเจอคนที่หมักอร่อยกว่าแล้ว เรายังขอสูตรมาไม่ได้เลย) หลายเมนูที่เราทำแล้ว อี๋มาก เช่นข้าวผัด เกิดมาไม่เคยทำ พอลองทำครั้งแรก เพราะหุงข้าวแข็งไป มันก็ต้องออกมาดีสิ แต่พอครั้งหลังๆ หุงข้าวแบบที่กินธรรมดา เอิ่ม เริ่มรับไม่ได้กับข้าวผัดตัวเอง เพราะมันแฉะมาก ไข่ก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอันเหมือนที่แม่ทำ

เราเลยรีบต่อสายหาแม่เลย ถามว่าทำไงอ่ะ ทำไมหนูทำไม่ได้เลย แง๊ แม่เลยให้เคล็ดลับของแม่มาว่า แม่ใช้วิธีตอกไข่ใส่ลงไปก่อน คนๆจนไข่เริ่มสุก ค่อยใส่ข้าวลงไป แป๊บเดียวก็จะเหลืองสวยงาม

พอลองทำบ้างก็ กรี๊ด...ด...ด สำเร็จแล้ว 555

แล้วเราก็กินข้าวผัดไปอีกสามอาทิตย์ เพราะขยันทำมันเสียจริง

อีกอย่างที่เราคิดว่าสำคัญกับการทำอาหารของเราก็คือ ความกล้า ที่จะลองอะไรแปลกๆ

เราเป็นพวกที่ไม่แคร์สูตร ไม่สนอะไรเลย คือเรารู้สึกว่ามันน่าจะทำได้ ก็ทำ พอทำไม่ได้ ก็เททิ้ง เพราะต้องยอมรับว่าเราเพิ่งเริ่มทำไง เราก็จะไม่รู้เคล็ดลับ หรือข้อยกเว้นอะไรๆในการทำกับข้าว เช่น อย่างข้าวผัด เราก็เพิ่งรู้ว่า ถ้าเอาข้าวแช่ตู้เย็น ผัดออกมามันก็จะสวยกว่า เพราะข้าวมันแข็งแล้ว หรือน้ำมันมะกอก เราคิดว่าทำอาหารได้หมด แต่จริงๆแล้ว น้ำมันมะกอกบางชนิดก็ทำให้รสชาติของอาหารนั้นเปลี่ยน

แน่นอนว่า เรามาค้นพบตอนที่ผัดสปาเก็ตตี้เสร็จแล้วกลิ่นหืนมาก จนเราต้องเททิ้ง แล้วเข้ามาหาข้อมูลว่า ทำไมน้ำมันมะกอกของฉันถึงกลายเป็นกลิ่นนั้น 555

มีอาหารอยู่อีกหนึ่งอย่าง ที่เราไม่คิดว่ามันจะทำได้ง่ายขนาดนั้น แต่มันดันง่ายจริงๆ ง่ายจนไม่น่าเชื่อ แถมเรายังไปเพิ่มสูตร ดัดแปลงให้เค้าอีก จากที่เค้าใช้แค่ มะเขือเทศ น้ำมันมะกอก โหระพา เกลือ พริกไทย ด้วยความที่เราชอบกินกระเทียมมาก...ก...ก เราก็เลยใส่กระเทียมสับลงไปด้วย ออกมาเป็น ซัลซ่า ที่รสชาติดี จนกินไปน้ำตาไหลไปด้วยความปลาบปลื้ม

หนูทำได้ ตะแด่ด ตะแด่ด

พอลองทำครั้งต่อมา อุปกรณ์ไม่พอแล้ว ไ่ม่มีโหระพา ไม่มีพริกไทย ไม่มีกระเทียม เราเลยเปลี่ยนเป็นใส่หัวหอมใหญ่แทน ได้ความเผ็ดจากหัวหอม แต่รอบก่อนอร่อยกว่าอ่ะ แง๊วววว

ตอนนี้ก็เลยพอพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า หลงรักการทำอาหารไปซะแล้ว

ถึงจะยังทำไม่เก่ง ออกมาพอกล้ำกลืนฝืนทนบ้าง กินจนน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้มบ้าง หรือเททิ้งทั้งกระทะบ้าง แต่เราก็ยังชอบการทำอาหารอยู่ดี

หัดทำไปเรื่อยๆ อีกสักพักก็จะเก่งขึ้นเองเนาะ

ปล. เมื่อก่อนตอนมีปาร์ตี้ เราจะเป็นแผนกเก็บจาน ล้างจาน เพราะเราทำกับข้าวไม่เป็น
แต่เดี๋ยวนี้ พอเริ่มทำเป็น อิชั้นขออยู่แผนกทำค่ะ
มันแปรผกผันอ่ะ พอทำกับข้าวเป็น ก็เกลียดการล้างจานขึ้นมาซะงั้น 555

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2554		2 comments
Last Update : 20 พฤศจิกายน 2554 15:22:10 น.
Counter : 918 Pageviews.
Share Tweet