memory

“ไม่ได้เหงา แต่มีเวลามากเกินไป” ได้ยินเพื่อนบางคนบ่น
ฟังแล้วให้รู้สึกว่าโลกนี้ช่างไม่มีความพอดี
คนที่ว่างก็ว่างเหลือเกินจนไม่รู้จะเอาเวลาไปทำอะไร คนที่ยุ่งก็ยุ่งจนไม่มีเวลาจะไปทำอะไรเหมือนกัน

ในวัยเด็กเราไม่เคยรู้สึก “เหงา”
และเราไม่เคยรู้จักคำว่า “ว่าง” ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วเป็นช่วงวัยที่เรามีเวลาเหลือเฟือกับชีวิตในแต่ละวัน
เลิกเรียนก็เร็ว เสาร์อาทิตย์ก็หยุด ไหนจะมีช่วงปิดเทอมอีกเป็นเดือน
แต่ทำไมเราไม่เคยได้ยินเด็กสักคนเลยบ่นว่า เหงา หรือ มีเวลาว่างมากเกินไป ในวัยนั้นเราสามารถอยู่กับตัวเองได้ ไม่มีเพื่อนเล่น
เราก็สามารถหยิบตุ๊กตุ่นตุ๊กตามาสร้างโลกจินตนาการของเราอยู่คนเดียวได้

เป็นช่วงเวลาที่เราไม่จำเป็นต้องมีสุขเหลือล้น
หากก็ไม่เคยสำลักความทุกข์

บ้านหลังเก่าของฉันจัดอยู่ในย่านชานเมืองกรุง
หลังบ้านเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ สุดลุกหูลูกตา ระหว่างบ้านกับทุ่งนี้คั่นด้วยบ่อน้ำเล็ก
ๆ ที่เต็มไปด้วยปลาช่อน ปลาหมอ ปลากัดลูกหม้อ ปลากระดี่ หรือปลาดุก รอบ ๆ
บ้านรายล้อมไปด้วยต้นมะพร้าว มะม่วง และต้นไม้ใหญ่สารพัดสารพัน
แต่ฉันก็เติบใหญ่ขึ้นมาโดยที่ปีนต้นไม้ไม่เป็นเอาเสียเลย ไม่ว่าจะเป็นต้นอะไร
บ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ มีทั้งตายาย ลุง น้า ชีวิตในวัยเด็กของเราก็ช่างมีอิสระ
ด้วยว่าแม่ก็ต้องออกไปทำงาน ยายก็ต้องออกไปขายของ หลังเลิกเรียนฉันและน้อง ๆ
จึงถูกปล่อยให้อยู่กับตา ซึ่งตาก็จะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนอน เราจึงเป็นอิสระเท่าที่จะมีได้ในวัยนั้น

หลังบ้านเรามีเฉลียงไม้ใต้ต้นฝรั่งขี้นก มีกรงกระต่าย 1 ตัว หนูตะเภา 2 ตัว และนกแก้ว 2 ตัว มีกระรอกอาศัยอยู่บนต้นฝรั่งขี้นกที่ฉันเห็นบ่อยจนทึกทักเอาเองว่าจำมันได้
และรู้สึกว่า “เรา” รู้จักกัน ทั้ง ๆ ที่มันอาจจะเป็นคนละตัวก็ได้ เราตั้งชื่อกระต่ายว่า
ไอ้ขาว ด้วยความที่ตัวมันขาวจั๊วนั่นเอง หนูตะเภาตัวหนึ่งชื่อ “ซื่อ” อีกตัวชื่อ “บื้อ”
น้าเป็นคนตั้งให้ ตลกดีเวลาเรียก ส่วนนกแก้วเราก็เรียกมันว่า “ไอ้แก้ว”

จากเฉลียงนี้มองออกไปจะเห็นฟ้าสีเข้มตัดกับเขียวของทุ่งหญ้ากว้างไกล
มีทิวมะพร้าวอยู่ลิบ ๆ หากไม่ไปช้อนปลา หาตั๊กแตน หรือเล่นดีดลูกแก้ว ฉันมักใช้เวลาอยู่ตรงนี้ครั้งละนาน
ๆ ป้อนหญ้าให้หนูตะเภา กระต่าย และนั่งดูนกแก้วกินพริก ปนความสงสัยทุกคราว่ามันไม่รู้สึกเผ็ดบ้างหรือไร
แดดอ่อนลมพัดมาจากทุ่งเย็นสบาย บางคราก็นั่งมองสีเขียวของใบไม้ ที่เขียวต่างเฉดกันไปในแต่ละใบ
หรือจะนอนมองเมฆบนฟ้า ที่ถูกลมพัดพา จินตนาการเป็นสัตว์ต่าง ๆ นั่นช้าง โน่นปลาวาฬ
ตรงโน้นมังกรไง ฉันเคยเถียงกับน้องแทบเป็นแทบตายเรื่องเมฆที่ฉันเห็นเป็นลิง
ส่วนน้องเห็นเป็นปลาวาฬ

กับน้อง ๆ เราชกต่อยกันบ้างบางครั้งด้วยอารมณ์แบบเด็ก
ๆ มีทั้งแย่งของเล่น แย่งกันให้อาหารกระต่าย แย่งที่นั่งหน้ากรงนกแก้ว เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมพี่น้องก็เลยชกกันเอง
ตัวฉันนั้นก็เก่งแต่กับน้อง แต่กับเด็กนักเลงแถวบ้านนั้นฉันกลัวจนแทบไม่มองหน้าเลยเวลาเดินผ่าน
กลัวโดนไถเงิน ไถลูกแก้วหรือรูปลอกบ้าง จนไม่กล้าสบตาเวลาผ่านพวกมัน

ช่วงนั้นเด็ก ๆ
กำลังบ้าติดสติ๊กเกอร์ดราก้อนบอล
เราซื้อกันเป็นบ้าเป็นหลังโดยไม่รู้ตัวเลยว่าของรางวัลที่แลกนั้นมีราคาถูกกว่ารูปลอกที่เราซื้อกันตั้งเยอะ
แต่มันสนุกตอนแกะกล่อง แล้วต้องลุ้นว่าจะได้ใบอะไร ใช่ใบที่ตามหาอยู่หรือไม่ ส่วนใบที่ได้ซ้ำบ่อย
ๆ ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรฉันก็เอาไปติดโต๊ะเล่น ติดจนเต็มไปหมด ทุกวันนี้โต๊ะตัวนั้นยังเก็บอยู่ที่บ้านยาย
ทุกครั้งที่มองเห็นรูปลอกขาดวิ่นสีซีดบนโต๊ะตัวนี้ ฉันมักเห็นภาพในตอนนั้น

ใบไม้แห้งเหี่ยวและผลิใบ เวลาเคลื่อนผ่าน
ฤดูร้อนมาถึงมะม่วงข้างบ้านออกลูก ยายใจร้อนเก็บมาบ่มในโอ่งให้สุกเร็ว ๆ ฉันชอบเอามะม่วงสุกมาหั่นใส่น้ำแข็ง
กินแล้วเย็นชื่นใจ ฝนแรกผ่านมาหลังจากนั้น น้ำในบ่อล้นเอ่อ เราถือบุ้งกี๋ออกไปจับปลาหมอที่ตื่นน้ำใหม่โดดพรวดพราดขึ้นมาจากบ่อให้จับง่าย
ๆ บางปีฟ้าไม่รู้เอาน้ำมาจากไหน ฝนตกจนน้ำจากคลองหน้าบ้านท่วมลอดใต้ถุนจนมาบรรจบกับบ่อหลังบ้าน
ช่วงนี้เราจะเห็นตะกวดมากมาย กำลังเล่น ๆ น้ำอยู่ พอเห็นตะกวดก็ให้ตกใจกระโดดขึ้นท่ากันแทบไม่ทัน
แม้เราจะเห็นมันไกลถึงคนละฝั่งคลอง

พ้นไปลมหนาวพัดมาตามเวลา ไม่เหมือนสมัยนี้
หนาวสมัยนั้นเราต้องใส่เสื้อกันหนาวไปโรงเรียน บางวันฉันไม่ใส่เสื้อนักเรียน
ใส่เสื้อกันหนาวตัวเดียวรูดซิปจนถึงคอ ตกเย็นเราจะเก็บหญ้ามาสุมใส่กรงหนู
กรงกระต่าย ให้มันซุกกันหนาว เสร็จแล้วเอาขนมมานั่งกิน มองพวกมัน มันก็มองเรา
เบื่อ ๆ ก็นั่งมองฟ้าโปร่งจินตนาการไปถึงมนุษย์ต่างดาวที่เคยดูในโทรทัศน์

ใบไม้แห้งเหี่ยวและผลิใบ เวลาเคลื่อนผ่าน
ฤดูร้อนมาถึง เมฆฝนผ่านไป เราไม่เคยฉุกคิดเลยว่าสักวันมันจะผ่านพ้นไป
เวลานี้จะมีเพียงครั้งเดียวในชีวิต ก่อนแปรเปลี่ยนไปเป็นความทรงจำ

ในหนาวหนึ่งนั่นเอง
ฉันตื่นขึ้นมาเพื่อจะไปโรงเรียน ได้ยินลุงบอกว่าไอ้ขาวตายแล้ว
ฉันรีบลุกไปที่ชานหลังบ้าน กรงกระต่ายว่างเปล่า เหลือบมองไปข้างกรงเห็นตะกร้าเล็ก ๆ ไอ้ขาวนอนนิ่งอยู่ในนั้น ฉันเอามือลูบหัวมัน เหม่อมองอย่างว่างเปล่า

ฉันรู้จักความเศร้าจริง ๆ ก็วันนั้น

Create Date : 21 พฤษภาคม 2553		0 comments
Last Update : 22 พฤษภาคม 2553 9:33:55 น.
Counter : 361 Pageviews.
Share Tweet