เรื่องที่ยังเขียนไม่จบ ชีวิตคนคือละคร – ใครบางคนเคยบ่นเอาไว้ ชีวิตคนคือนิยาย – อันนี้ผมบ่นเอง ชีวิตคนเราจะพูดไปแล้ว มันก็คือนิยายเรื่องหนึ่งนี่เอง บางคนอยู่ในหนังสือนิยายรักหวานแหว๋ว บางคนอยู่ในนิยายบู๊ บางคนอยู่ในนิยายสอบสวนหรือดราม่า หรือแฟนฟิค หรือนิยาย Y หรือแนว NC 18 – 25+ เป็นหลัก(ได้ยินว่าตอนหลังมีแนว 30+ ด้วยนี่นะ) แต่ไม่มีใครจะอยู่ในนิยายแนวนั้นๆ เพียงแนวเดียวไปตลอดชีวิต กรือถ้าเปรียบเป็นแกง บางวันชีวิตคนเราคือแกงจับฉ่ายหม้อหนึ่ง มีผักมีเนื้อมีน้ำ รวมแล้วอาจดูเลอะเทอะไปบ้าง แต่รสชาติอร่อยดี บางคนโลดโผนหน่อยก็ต้มยำน้ำข้น บางคนรักสงบก็แกงจืดเต้าหู้ แต่คงไม่มีใครทานเมนูเดียวได้ไปตลอดชีวิต จริงไหม? การใช้ชีวิตที่ดี คือการใช้ชีวิตที่คุ้มค่า ไม่จำเจฝืนใจอยู่กับอะไรที่ซ้ำซากน่าเบื่อหน่ายและไร้ประโยชน์ ชีวิตที่ดี คือชีวิตที่ต้องรู้จักความผิดหวังเสียใจไว้บ้าง! ชีวิตที่ดี คือการได้สะดุดล้มเพื่อรู้คุณค่าของการลุกขึ้นสู้ ความเชื่อคือเชื้อเพลิงที่ดีที่สุดในโลกสำหรับการผลักดันให้คนเราเดินต่อไปข้างหน้า หากปราศจากความเชื่อมั่นเสียแล้ว ก็เหมือนรถยนต์ที่ขาดน้ำมัน น่าเศร้าที่ในโลกนี้ไม่มีปั๊มขายความเชื่อเหมือนปั๊มน้ำมัน เราไม่สามารถหาซื้อความเชื่อได้จากท้องตลอด เอ๊ย ตลาดทั่วไป นอกจากเราจะค้นหามันจนพบด้วยตัวเอง สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตคนหนึ่งคน คือการได้ค้นพบตัวเอง รู้ว่าตัวเองชอบ – ไม่ชอบอะไร รู้ว่าเส้นทางที่ตัวเองเดินคือเส้นไหน แม้เส้นทางนั้นมันจะขรุขระ แต่ยินดีบุกฝ่าลุยไป เคยมีคนหลายคนทำเรื่องที่ไม่น่าเชื่อให้สำเร็จได้ เช่นการสร้างเครื่องบิน การส่งนักบินไปเหยียบดวงจันทร์ การสร้างโทรศํพท์มือถือ การค้นพบวิธีบรรจุข้อมูลอิเล็คทรอนิกส์ลงการ์ดข้อมูลชิ้นจิ๋วไล่เรื่อยลงมาถึงเรื่องคนตาบอดที่ขยันเรียนหนังสือจนคว้าปริญญามาสวมกอดได้สำเร็จ ในขณะที่คนตาดีอ่านหนังสือแล้วหลับ! มนุษย์เป็นสัตว์ขี้กลัวมาตั้งแต่สมัยโบราณ กลัวความมืดก็จุดไฟ กลัวผีก็มีหมอผี(ที่ไม่เคยรักษาไข้ให้ผี) เรียกว่ากลัวอะไรก็มีวิธีแก้หมด แต่อย่างหนึ่งที่แก้ไม่ได้ตลอดมาคืออาการกลัวที่เรียกว่า กลัวเกินกว่าเหตุ บางครั้งสิ่งที่เราต้องพบเจอหรือกำลังจะพบเจอ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่หวาดกลัวนักหรอก เหมือนนิยายที่เขียนสดและยังเขียนไม่จบ หวาดกลัวตอนจบที่ยังมาไม่ถึง เท่ากับเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์จริงๆ แล้วเราจะเสียเวลาไปอย่างนั้นทำไม สู้นำเวลาที่จะหวาดกลัวตอนจบที่ยังมาไม่ถึง สนุกกับเส้นทางที่ทอดนำไปข้างหน้าดีกว่า เรื่องราวของเรา อาจจบแบบโคตะระจะ Happy Ending ยิ่งกว่าละครหลังข่าวก็ได้ ใครจะรู้!
อืม ...
จะว่าไป โคก็ด้นสด เหมือนกันฮะ .. ความรู้สึกมันจะคนละแบบกับเขียนสต็อคเลย สต็อคงาน เราจะอุ่นใจว่า งานเราผ่านไปได้ระดับหนึ่ง หรืออาจจะเขียน จนจบแล้ว .. แต่มันเหมือนกับว่า จบแล้ว จบเลย นิ่งอยู่อย่างนั้น แต่ถ้าเขียนสด ตอนต่อตอน หรือ อาจจะสองตอน (สำรองเผื่อฉุกเฉิน) ความรู้สึกที่ได้คือ มันมีชีวิต กะตือรือร้นในทุกตัวอักษร อย่างถ้าจะวาง ในกระทู้ จะต้องดูแล้วดูอีก ตรวจแล้วตรวจอีก เหมือนแก้ไขไม่จบ แต่ไอเดียมันจะบรรเจิดตอนนั้น .. ไม่รู้ทำไม ก็เล่าสู่กันฟังฮะ  โดย: โค อัสดง
 วันที่: 5 มิถุนายน 2556 เวลา:23:13:53 น.คุณนุ่น
การเขียนสด บางทีก็ให้สีสันที่เราคิดไม่ถึงเนอะครับ การเขียนหนังสือ ก็เหมือนการสร้างงานศิลปะแขนงอื่นๆ ล่ะครับ ถ้าจะให้ดีก็ต้องฝึกเขียนไปทุกแนว เราอาจจะไม่ได้ถนัดไปเสียหมด แต่การเรียนรู้ก็คือสิ่งที่ดีนี่เนอะ คุณโค ถูกต้องเลยครับ การเขียนสดกับการเขียนสต๊อกมีความแตกต่างกันค่อนข้างมาก เขียนสดจะได้ความมีชีวิตชีวา ความใหม่ ความตื่นเต้น ส่วนการเขียนสต๊อกค่อนข้างจะตื่นเต้นน้อยกว่า แต่ก็ทำให้ปวดหัวน้อยกว่าเขียนสดเช่นกัน 555+ ก็มีข้อดีข้อเสียต่างกันคนละอย่าง ทีนี้ก็แล้วแต่นักเขียนล่ะครับว่าจะถนัดเขียนแบบไหนมากกว่ากัน แต่คนที่ผมรู้จักส่วนใหญ่ ถ้าวัยใกล้ๆ กันจะชอบเขียนสด ถ้าเป็นผู้ใหญ่หน่อยจะชอบเขียนแบบสต๊อก ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาแบ่งปันเรื่องราวกันครับ ^^ โดย: ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค
วันที่: 6 มิถุนายน 2556 เวลา:11:46:00 น. |
ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] บล็อกของทะเลเดือด หรือเธียร อาชาปราชญ์ หรือล่องลอย ลมทะเล หรือบุหลันสีคราม หรือมารุน หรือ Seaglopur พื้นที่ห้ามเข้าสำหรับความเครียด Group Blog All Blog Friends Blog |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
ยังหาไม่เจอ แต่พอจะหมดไฟ ก็แต่งอีกเรื่องไปด้วย
สลับกันไป
อยากหาแนวที่ชอบที่สุดของตัวเองให้เจอ
บางคนก็บอกว่าทำไมไม่เขียนแนวถนัดไปอย่างเดียวก่อน
เก่งแล้วค่อยไปแนวอื่น
แต่นุ่นก็อยากลองหาประสบการณ์ใหม่บ้าง
เปลี่ยนบ้าง มีสีสันดีออก อิอิ