เพราะภาพที่เราเห็นส่วนใหญ่เป็นการดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตอยู่

คิดไปถึงคนที่รักษาตัวในโรงพยาบาล..

พวกเค้าต่อสู้สุดชีวิต..เพื่อให้ตัวเองอยู่รอดได้อีกวัน

เรื่องของคุณตาเป็นเรื่องเล่าที่แปลกสำหรับเก๋

คำตอบและเหตุผลต่างๆมากมายคงอยู่ในใจของคุณตา

เมื่อพูดถึงเรื่องผู้สูงวัยก็นึกถึงอีกเรื่อง

วันที่เก๋เดินทางไปเลี้ยงอาหารผู้สูงอายุที่บ้านบางแค 2

ในนั้นมีการจัดแบ่งคุณยายออกเป็นสองกลุ่ม

คือกลุ่มที่ช่วยเหลือตัวเองได้  และกลุ่มที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

กลุ่มที่สองเป็นคุณยายที่นอนอยู่บนเตียง 

ต้องให้เจ้าหน้าที่ช่วยเหลือในการป้อนอาหารและขับถ่าย

การใช้ชีวิตบนเตียงเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมากในความรู้สึกเก๋

การที่มีคนแปลกหน้าเข้าไปที่นั่นก็ช่วยสร้างความตื่นเต้นได้เป็นอย่างดี

เราเข้าไปนั่งพูดคุยกับคุณยาย..ช่วยป้อนอาหาร

คุณยายบางท่านมีอาการเลอะเลือนบ้าง  บทสนทนาก็ออกแนวขำๆ

เก๋หันไปเห็นคุณยายท่านนึง  พยายามตักอาหารเข้าปาก

อาหารที่เราเลี้ยงวันนี้เป็นก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋น

เนื้อหมูเปื่อยเหมาะแก่การกลืนโดยไม่ต้องเคี้ยว

คุณยายตักอาหารเข้าปากทีละสเต็ปช้าๆ

เก๋เดินเข้าไปนั่งข้างๆและบอกคุณยายว่าจะช่วยตักอาหาร

คุณยายปฏิเสธ  แล้วก็เอาช้อนตักลูกชิ้นเข้าปากเป็นสเต็ป

เราเลยนั่งคุยกัน  เรื่องโน้นเรื่องนี้  อยู่พักหนึ่ง

ตอนที่ก๋วยเตี๋ยวเกือบหมดถ้วย คุณยายบอกเก๋ว่าคุณยายกำลังจะได้ฟันปลอม

แล้วคุณยายทำท่ายิงฟันที่มีแต่เหงือกให้เก๋ดู

แล้วอยู่ๆก็มีอะไรบางอย่างหลุดออกมาจากปากคุณยาย ร่วงลงไปที่ตัก

มันคือลูกชิ้นที่คุณยายทานไปตั้งแต่คำแรกๆนั่นเอง

เวลาก็ผ่านไปนานแล้ว ลูกชิ้นยังอยู่เต็มลูกครบ ไม่ได้กร่อนไปเลย

คุณยายเขิน รีบหยิบลูกชิ้นใส่คืนในถ้วย

ทำเอาเก๋ขำกับภาพที่เห็น 

และอดสงสัยไม่ได้ว่า ก่อนหน้านี้คุณยายเอาลูกชิ้นไปซ่อนไว้ตรงไหนในปาก

คุณยายทุกๆคนที่นั่นสร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับพวกเรา

และเราก็คงเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่สร้างรอยยิ้มให้กับคุณยายเช่นกัน

แต่ก็คงจะดีกว่าหากคุณยายเหล่านั้นได้อยู่ท่ามกลางลูกหลานหรือคนในครอบครัว

คนที่มีผู้สูงวัยอยู่ในบ้านก็ควรดูแลท่านให้ดีที่สุด

เพราะทุกๆวินาทีที่เวลาเดินไปข้างหน้า..

..ก็เท่ากับว่า...เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันได้เหลือน้อยลงทุกที

สิ่งที่ดีที่สุดคือการปฏิบัติต่อท่านให้ดีที่สุด

แล้วเราจะไม่รู้สึกเสียดายที่ยังไม่ได้ทำอะไร..เมื่อวันลามาถึง