Interesting information!

To my understanding, the issue(s) cited above is not rested merely on the education sector in any one particular country. Rather, it's dependent on some other factors, e.g. tangible and/or intangible supports rendered by the concerned business sector/industry, the government policy, etc.

All in all, what matters most, in my viewpoint, is the vision of a person or a group of people who plays a major part or a lead role in running any particular system or sector. Actually, a number of stringent measures to support the education should be come out from the government sector. Also included in those measures are incentives given for those who support or penalties for those (whether it be a person/people or an institution/institutions) who do not follow the regulations. Again, what matters most must be "No exceptions or excuses taken!".

สวัสดีครับ ..

เข้าใจว่าจะเป็น time เจ้าเก่า ที่สนใจเรื่องราวทางด้านการศึกษาตลอดมา ..

ผมยินดีทุกครั้งที่เห็นความเห็นที่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ .. ขณะที่มองเห็นความด้อยประสิทธิภาพของระบบการศึกษาไทยมาอย่างยาวนาน .. อย่างอึดอัดขัดข้องใจตลอดมา

ผมมองว่าการศึกษาที่ไม่เอาไหนของไทย มาจากระบบการปกครองที่ไม่เอาไหนเป็นปฐมเหตุ ..

หมายถึงอำนาจที่แท้จริงที่ควบคุมการเมืองไทยมาตลอดกาลเวลาอันยาวนานนั้นไร้วิสัยทัศน์โดยสิ้นเชิง หากเปรียบกับคนเช่น ลีกวนยู ของสิงคโปร์

อีก 100 ปีเมืองไทยก็คงอยู่กันแบบนี้ .. ถ้าหากไม่สถาปนาอำนาจรัฐ"ที่มีเหตุผล"ขึ้นมาจัดการบ้านเมืองในทุกด้าน ไม่เฉพาะการศึกษา