O รูปนามนั้น .. O

Secret Garden - Poéme



-1-
O หมอกเช้า .. หม่นมัวคลุมทั่วถิ่น
ลดามาลย์ลมรินอวยกลิ่นหอม
เหลืองแสดแดงช้อยช่อดั่งรอดอม-
รสหวานล้อมภุมรินให้บินวน
O ภาพที่สูง .. หลากสีมาลีล้อม
โอนกลิ่นหอมห้อมเห่ห้วงเวหน
ภาพในตาพักตร์ละม่อมก็ล้อมลน
พาอกใจดิ้นรนอยู่อลเวง
O หนาวลมร่ำโลมขวัญ .. ลูบพรรณพุ่ม
ผ่านความหมายเร้ารุมเข้ากุมเหง
หวานใดหนอซ่านสู่ .. ไม่รู้เกรง-
การรุดเร่งอาลัยอกใจนี้
O อีกครั้งและอีกคราว .. อีกหนาวเหน็บ
เอื้อมกอปรเก็บหอมหวานสุมาลย์สี
อีกครั้งแห่งน้ำใจและไมตรี
จะค่อยรี่ไหลระลอกเผยออกตา
O กลางหมอกขาว .. หนาวลมที่พรมพร่ำ
มีถ้อยคำผู้คอยละห้อยหา
ฝากลมหนาวกล่อมใจผู้ไกลตา
ปรารถนาถวิลเห็น .. ไม่เว้นวาย
O เต็มตื้นทั้งหมื่นแสนความแหนหวง
เช่นพันแสงลอยดวงขึ้นช่วงฉาย
ถนอมเถิดอาวรณ์อย่าผ่อนคลาย
เก็บไว้รอรำร่ายเมื่อปลายวัน
O ให้โลกรู้ผูกพันแสนบรรเจิด
ที่ค่อยค่อยก่อเกิด .. ว่าเฉิดฉัน
เพื่อเร่งรอบหมุนวน .. ให้คนพัน-
ธนาการใจนั้นจนมั่นคง
O และเพื่อว่าคืนวันที่ผันเปลี่ยน
หรือวกเวียนเยี่ยงไร .. ก็ไม่หลง
จะเพ็ญแรมแต้มจันทร์กี่พันวง
ยังจำนงจำเนียรไม่เปลี่ยนแปลง
O สูรย์พร่างพร้อยลอยฟ้า .. จนตาพรับ
จันทร์ร้างดวงล่วงลับ .. จนดับแสง
นัยแห่งรอบอาวรณ์ยังร้อนแรง
คอยแต้มแต่งพร่างแพร้วลงแววตา
O ถวิลแรงปรารถนาในตาเจ้า
จะยังคงรูปเงาที่เฝ้าหา
ไว้เติมแต่งมุ่งมั่นลงสัญญา
พันธนาผูกไว้อย่าได้เลือน
O รูปเอย ความโดดเดี่ยว .. ในเที่ยวทาง-
ด้วยก้าวย่างคู่เคียง .. อาจเบี่ยงเคลื่อน-
จนย่ำเหยียบพรหมลิขิตให้บิดเบือน
พร้อมแล่นเลื่อนเสน่หา .. ร่วมปรารมภ์
O รูปเอย รูปนาม .. ผู้งามแม้น-
รูปทิพแถน, รายล้อม .. เข้าห้อมห่ม-
เสริมจิตานุภาพ .. ให้ปลาบคม
เพื่อตัดข่มพรหมลิขิต .. ลงลิดรอน
O หมอกเช้า .. เข้าสายก็หายสิ้น
เทียบ-หอมมาลย์รวยริน .. แอบกลิ่นซ่อน
ย่อมเพียงรูปนามเจ้า .. ที่เว้าวอน-
เผยออดอ้อนหวานล้ำ .. แนบ-คำนึง !

-2-
O หอมรสรื่นรวยริน .. ของกลิ่นโมก
รำบายโบกแผ่วเบา .. รุมเร้าถึง
รูปพิมพ์พักตร์เพรียกสิทธิ์ .. ลงติดตรึง-
ความหวานซึ้ง, ห่วงละห้อย .. เกินปล่อยวาง
O ลิบลิบกระพริบช่วงแห่งปวงดาว
ก็ดูราววิบไหว .. แสนไกลห่าง-
จากโลกหล้า, เปลื้องปรุงแสงรุ่งราง-
คงอยู่ค้างฟ้าทะมื่นในคืนแรม
O ลิบลิบดารดาษดวง .. ในสรวงฟ้า
เช่นนัยน์ตาวามแสงเมื่อแต่งแต้ม-
ด้วยรูปรอยรอบอุทธัจ .. รำบัด-แกม
คาบนั้นแซมสอดหมาย .. รำบายความ
O เพียงแสงช่วงปวงดาว .. เห็นวาววับ
งามอันเห็นระยิบระยับ .. หรือดับ-ห้าม ?
โลกทั้งดวงดูเหมือน .. จะเลื่อนตาม
และอบอุ่นวาบหวาม .. คล้ายลามลน
O จึงน้อมรับระยับช่วง .. แห่งดวงดาว
อันวาบวาวปลาบปลั่งอีกครั้งหน
ความอ่อนหวานอ่อนไหวแห่งใจคน
ราวโซ่ตรวนพันวน .. เกินด้นดึง
O ระทึกและสั่นไหว .. อกใครหนอ-
หลังเติมต่ออาลัยส่งไปถึง
ร่วมครอบครองคุณค่าอันตราตรึง
เสพหวานซึ้งซ้ำอยู่ไม่รู้เลือน
O นึก-ระทึกวาบหวิวจนริ้วแก้ม-
ราวเกลี่ยแกมเลือดฝาดเข้าปาดเปื้อน-
เพื่ออยู่รอ-สายตา .. ผ่านมาเยือน
รอ-ด้วยใจสั่นสะเทื้อนสะทกสะท้าน
O เลือดในอกผู้รอ .. เมื่อหล่อเลี้ยง
อบอุ่นย่อมเหลือเพียง .. ลำเลียงผ่าน
ขัดเขินสักเพียงใด .. หนอใจคราญ
ฤๅซึ้งซ่านเพียงไหน .. หนอใจคน
O ชั่วเคลิ้มคิดคล้อยตาม .. กับความว่า-
อาจ-วุ่นว้านัยศัพท์ .. ที่สับสน-
บางความหมายหยิบยก .. ย่อมวก-วน
เพื่อแฝงนัยให้คนวก-วนคิด
O ชั่วเคลิ้มคิดคล้อยตาม .. ถ้อยความสื่อ
ตรองเถิดหรือ .. ความปวงจากดวงจิต-
ล้วนเร่งรอบอาลัย .. มาใกล้ชิด
เพื่อถือสิทธิ์ปักปลูกความผูกพัน
O แม้นหนทางขวางกั้น .. ด้วยอรรณพ
อาจบรรจบด้วยใคร .. แต่ในฝัน
ยังยอมอยู่เปล่าเปลี่ยว .. ใต้เสี้ยวจันทร์
ด้วยใจหนึ่งใจนั้น .. ดื้อรั้น-คอย
O ดึกสงัดพราวพร่าง .. น้ำค้างหยด
ลมตอบบท .. แขเปลื้องแสงเงื่องหงอย
แรงคำนึงโชนช่วง .. ใจล่วง-ลอย
ถึงรูปรอยพักตร์พิไล .. ผู้ไกลตา
O ในฝัน .. ฝันว่าฝน .. ร่วงหล่นสาย
เนื้อ, อุ่นอาย, อ้อมแขน .. ที่แม้นว่า-
หากโลกนี้แหลกยับไปกับตา
ยอม-ชีวาดับล่วง .. กับทรวงนั้น !

Create Date : 17 ตุลาคม 2556		3 comments
Last Update : 30 เมษายน 2566 10:57:20 น.
Counter : 3414 Pageviews.
Share Tweet