O ถวิละรูป .. O
Ernesto Cortazar - AuroraO เยี่ยงไรหนอคิดย้อน .. แล้วร้อนรุ่ม-กับเพลิงขุมอาวรณ์ .. เกินผ่อนหายหน้าผากเนียนแก้มหน้า .. นัยน์ตาชาย-สบ-แพ้พ่าย .. ละห้อยเห็น .. อยู่เช่นนั้นO อาจรู้ฤๅ .. คะนึงหาบรรดามี-จากวาดวีห้วงใจ .. ค่อยไหวสั่น-จนคล้อยเคลื่อนความสู่ .. ให้รู้กันด้วยสุดกั้นกีดงามที่ลามทรวงO หวังถึงเนตรอ่อนโยน .. แววโชนฉายจักวาบคล้ายโลดแล่น-ด้วยแหนหวงเพื่อว่ารอบบุญบาป .. จักทาบทวงผูกเป็นบ่วงรัดขวัญ .. ล้อม-พันธนาO ลับรูป .. หากคะนึงยังตรึงอยู่จากรับรู้ .. เฝ้าคอย .. ละห้อยหาอบอุ่นด้วยอ่อนหวานวาบผ่านตาที่เหมือนว่าสื่อสู่ .. จนรู้ทันO ลบเลือนฤๅ .. เพียงพรับคล้ายกับว่าเรียวรูปหน้าผุดขวางขึ้นกลางฝันจะฝ่าพ้นอาลัย .. เยี่ยงไรกันเมื่อกางกั้นทิศทาง .. ทุกย่างเดินO พร้อมกับที่-หมดสิ้นแรงดิ้นรน-คือตาคนสัมผัส .. แววขัดเขินพ่ายแพ้ แรงอุ่นล้ำ .. ที่ก้ำเกินก่อนลุกลามจำเริญ .. อยู่เนิ่นนานO โหดร้ายกันจริงหนอ .. ลออลักษณ์เผยรูปพักตร์เนียนละม่อม .. เพรียกหอมหวาน-ให้อบอวลอารมณ์จนซมซานจนสุดต้านทานอยู่ .. แม้น-ครู่เดียวO สุดป้องแล้วนฤมิต .. จริต-โฉมดลรอบโสมนัสเคลือบ .. ทุกเหลือบเหลียวเร้าอาวรณ์เลื่อนแล่น .. ดั่งแขนเรียว-โอบ - รั้งเหนี่ยวคลอเคล้า .. ให้เฝ้ารอO ผ่านมาให้อบอุ่นและคุณค่าเร่งฤทธาลามช่วง .. เป็นบ่วงช่อ-สายเยื่อใยสวาดิเยาว์-พะเน้าพะนอก่อนทอดทอแรงรักจำหลักลงO จึง-ทุกห้วงคำนึง .. แม้นกึ่งคาบราวเพรงสาปเคยสุม .. พาลุ่มหลง-ตามช่วงลมหายใจ .. สั่นไหว-บง-การ-เรื้องแรงจำนง .. ข้ามวงวัฏฏ์O แหนหวงการพร่ำพลอด .. ความออดอ้อน-แผ่ว-เว้าวอนเพราะพร้อง .. เกินป้อง-ปัดกุมอารมณ์แนบน้อม .. ละม่อมลักษณ์ผู้จำหลักแรงถวิล .. ลงจินตนาO เอ็นดู-ความอาวรณ์แสนอ่อนไหว-อันแฝงนัยบ่งชี้ .. ในทีท่าแหนหวงความหอมหวานแห่งมารยาเจ้าเอยรู้ไหมว่า .. ใคร-อาวรณ์ ?