ร้องไห้อยู่ในใจ...สิ่งเดียวที่ฉันพอทำได้...อย่างกับหนังสือที่มองไม่เห็นตัวอักษร
เป็นมนุษย์สุดนิยมเพียงลมปาก จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา """ เเม้นพูดดีมีคนเขาเมตตา จะพูดจาจงพิเคราะห์ให้เหมาะความ
...............ขออนุญาตหยิบยก.....สุภาษิตสอนหญิงของท่านสุนทรภู่บทนี้... ...............ที่ได้กล่าวเอาไว้เกี่ยวกับการพูดการจา????................
ด้วยเหตุและผล..เล่ห์กล...ปนมายา ใช้วาจา...ต่อว่า...หาค่าหม่น? โอ้หัวใจ...ใยร้าย...คนหนอคน ใยยกตน..ข่มท่าน...บั่นศรัทธา
โอ้อวดตัว...มิเกรงกลัว...ใครมัวหมอง ถวิลหา...วาจาพ้อง...ข้องใจหนา เจ้าเรียงร้อย..ถ้อยคำ...กรรมนำพา เพื่อเรียกร้อง...กรองน้ำตา...ข้าหรือไร
เจ้าพร่ำพูด...มิหยุดหย่อน...สอนว่ากล่าว แต่ใจเจ้า...ใยว่างเปล่า...ราวอิจฉา มิได้มีเหตุให้เคือง....เรื่องใดมา อนิจจาใจคน....พ่นวาจา
ใยเจ้าใช้อักษร...กลอนงามหรู ใช้มาเป็นศัตรู...คู่ศาสตรา อันอาวุธ...สุดสยอง...คลองน้ำตา เจ้าอาศัยถ้อยวาจา...เข่นฆ่าใคร
แต่พร่ำบ่น...ทนเถิดท่านทั้งหลาย แค่ระบาย..พอใจคลาย...จะได้ไหม มิได้แค้น...ฝังแน่น...เคียดแค้นใคร แค่สูญเสียใจ...ให้ล้า...ศรัทธาสิ้น
ดั่งโบราณ...ท่านกล่าวไว้...ในคำสอน อย่านิ่งนอน..มือถือสาก...ปากถือศีล เพิ่งประสบ...พบเจอ...เผลอถวิล ใจเจ้าสิ้น..ศีลธรรม...ดั่งคำกลอน
ไม่รู้ว่า...โกรธเคืองตา...มาแต่ไหน ไม่ได้ทำอะไร...ไม่รู้ใจกันมาก่อน ฉันคนนี้...เพียงกวี...วิถีจร ใยเจ้าใช้...อักษรพ่นกลอนพิษ
ใจดวงนี้...ล้าเต็มที..วจีคน บนเส้นทางชีวิตหม่น...มิพ้นจิต ยังต้องมา..พบพา...ภาษาพิษ ในเส้นทาง..ร้างลิมิต...มิตรชิดกลอน
ใจแรมรอน...เอนอ่อน...เลยผ่อนใจ พักรักษาหัวใจ...ใช้อักษร ใจสัมผัส...มิตรภาพ...ซาบซึ้งกลอน แต่วันนี้...มีคำสอน...บทกลอนใจ
....สวัสดีค่ะ..เพื่อนๆชาวบล๊อคแก๊งทุกๆคน...ปีใหม่เพิ่งจะผ่านพ้นไปแท้ๆ.. แต่ทำไม๊ทำไมหัวใจรีบเฉาๆหม่นๆนักก็ไม่รู้.... ไม่รู้อะไรหนักหนากะชีวิตกูเนี่ยยพี่น้้องครับ ก็เรื่องราวมันก็เป็นมาดั่งที่ได้รำพันพร่ำเพ้อละเมอบ้า... ไปในบทกลอนปัญญาอ่อนๆเบื้องต้นนั่นล่ะค่ะไม่รู้อะไรนักหนา.อยู่ดีๆก็มีงานเข้าซะงั้นเเรา ...เฮ้อๆๆ...วันนี้เลยออกแนวบ่นเยอะหน่อยนะคะทุกท่าน.. .ทนนิดๆอกำลังใจหน่อยๆ..จะเป็นพระคุณอย่างมหาศาลค่ะ... ใครมีอะไรอย่างแบ่งปันประสบการณ์....อย่างร่วมแชร์สุขภาพจิตกัน... ก็ยินดียิ่งค่ะ...มากๆๆๆถึงมากๆๆที่สุดค่ะ เฮ้อ...ลำพังชีวิตจริงๆที่เจออยู่เนืองๆ ก็ชีช้ำเพราะสงครามน้ำลาย..กะสงครามน้ำใจอยู่และนะ ...ยังจะเจอคนแบบนี้บนเส้นทางนักกวีสัญจรอย่างเราอีก ....ไม่รู้อะไรมันจะซวยหนักหนาวะ .....ก็แค่เสียใจค่ะ...ที่เราไม่รู้สาเหตุแต่ว่า...เจอมา .....เจตนาเราดี...แต่วจีเราถ่อย....ก็เลยเจอคนเหมือนกันมั้ง...อิอิ ...อย่าคิดมากๆๆๆ....มีบทกลอนอีกบทของสุนทรภู่มาฝากค่ะ...ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเพลงยาวถวายโอวาทนะคะ... ไม่แน่ใจเหมือนกัน..แต่ชอบค่ะ.. ขออนุญาตหยิบยกมาบางส่วน...อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวนหูไม่รู้หาย """" แม้เจ็บอื่นหมื่นแสนจะแคลนคลาย เจ็บจนตายนั้นเพราะเหน็บให้เจ็บใจ
ถึงบางพูด พูดดี เป็นศรีศักดิ์""" มีคนรัก รสถ้อย อร่อยจิต"""" แม้นพูดชั่ว ตัวตาย ทำลายมิตร""" จะถูกผิด ในมนุษย์ เพราะพูดจา""" ก้อนหินก้อนนั้น - Rose - Roseขอบคุณที่กรุณาอ่านจนจบค่ะ
Create Date : 09 มกราคม 2552 |
|
6 comments |
Last Update : 9 มกราคม 2552 13:23:58 น. |
Counter : 882 Pageviews. |
|
|
|
มองเห็นมั๊ยค๊า