คำพร ... คำที่ทุกคนปรารถนา

คำพร เป็นคำที่ทุกคนปรารถนา เราทำสิ่งใด ย่อมปรารถนา "พร" อันประเสริฐ เราต้องการคำพูดเพราะ ๆ เราต้องการ ที่อยู่ดี ๆ เราต้องการมีเพื่อนที่เข้าใจ เราต้องการความปลอดภัยในชีวิต สิ่งเหล่านี้ เราถือเป็น "พรของชีวิต"

แต่...ทุกอย่างไม่ได้สำเร็จได้เพียงการอ้อนวอน แม้แต่พรของชีวิต

บางคนอาจคิดว่า แม้แต่ชีวิตยังขอได้ เช่น ขอลูกจากพระพุทธรูปองค์ศักดิ์สิทธิ์ ขอลูกจากศาลเจ้า ขอลูกจากไม้ต้นใหญ่ ๆ ที่เชื่อว่ามีสิ่งพิเศษอาศัยอยู่ และมีอำนาจดลบันดาล เพียงเพราะการเซ่นสรวง

ชีวิตมิใช่สิ่งที่ได้มาง่าย ๆ อย่างที่เราเข้าใจ การเกิดขึ้นของชีวิต เป็นเรื่องง่าย บางคนอาจคิดในใจว่าง่ายนิดเดียว. อาจจะจริง แต่การดำรงชีวิต การเลี้ยงชีวิต การสร้างชีวิต ตลอดจนถึงการสร้างชีวิตให้มีความหมายบนผืนโลกเรา ทุกคนเข้าใจตรงกันว่า ไม่ง่ายอย่างที่คิด.

สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงตรัสว่า "การได้ชีวิตเป็นคนนั้น ยาก. และที่ยากกว่าการเกิดเป็นคนคือ การดำรงชีวิตอยู่" ทั้งนี้ ก็เพราะชีวิต เป็นธรรมชาติเปราะบาง ชีวิตเป็นธรรมชาติเสื่อมสลายได้ง่าย ดูร่างกายมนุษย์ก็ได้ว่า ไม่ทนทานต่อสิ่งของใด ๆ ยิ่งจิตใจยิ่งต้องระมัดระวัง.

ด้วยเหตุนี้เอง มนุษย์เราจึงพยายามแสวงหาพรของชีวิต

เมื่อเราเป็นเด็ก คุณพ่อคุณแม่ก็สวดมนต์ไหว้พระและขอพรให้เราเจริญเติบโตแกร่งกล้า มีสุขภาพดี มีสติปัญญาดี มีความสามารถดี สุดท้ายคือมีความสุขในชีวิต

การเริ่มต้นทุกอย่างของวิถีชีวิต ล้วนแล้วแต่เป็นไปเพื่อให้ลูกรักมีความสุข และความสำเร็จ การขอพร จึงเป็นทางเดินของใจสายเดียวที่พ่อแม่เฝ้าปรารถนา ไม่ว่าจะทำสิ่งใด คิดสิ่งใด หรืออยู่ที่ไหน จะพูดออกมาหรือนิ่งเงียบก็ตาม ในดวงใจของท่านคือขอพรอันประเสริฐให้ลูกรัก

สิ่งที่น่าคิดก็คือ คนทุกวันนี้ มองเห็นว่า "พร" ต้องได้รับจากคนอื่น คนอื่นเป็นผู้มอบให้ เวลาเราสวดมนต์ไหว้พระ หรือไปจุดธูปบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือรูปเคารพใด ๆ ก็ตาม เรามักจะพูดว่า "ขออำนาจดลบันดาล" ซึ่งเป็นเรื่องแปลก ความเชื่อนี้ ก็มีมาแต่โบราณกาล หรืออาจเป็นความเชื่อสามัญของมนุษย์เราก็เป็นได้

ขอให้เรามาช่วยกันคิดสักนิดว่า หากเราจะขออำนาจดลบันดาล ให้เราได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ตามปรารถนา โดยไม่ต้องลงมือประพฤติปฏิบัติ ศึกษาเล่าเรียน ไม่ยอมก้าวเท้าเดินไปจริง ๆ แล้ว จะมีคนไหนบ้างในโลกนี้ต้องประสบเคราะห์กรรมหรืออดอยาก

ความจริงเราต้องลงแรงด้วยลำแข้งของเราทุกอย่างอำนาจดลบันดาลไม่มี. ธรรมชาติไม่ได้ให้ความสมบูรณ์ของอาการ ๓๒ มาแก่เราหรอก เราต้องใช้สติปัญญา กำลังกาย กำลังใจให้เต็มที่ เราจึงจะภูมิใจในสิ่งที่ได้มาก. การนอนสบาย ๆ มีคนเอาข้าวมาป้อนใส่ปากนั้น เราอาจจะเห็นเป็นความสบาย แต่จริง ๆ แล้วคือสภาพที่เกือบจะไร้ชีวิตอยู่แล้วนั่นเอง.

ความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ อยู่ที่เราสามารถทำอะไรเองได้ คิดเอง เดินเอง กินเอง พูดเอง มิใช่การที่มีคนอื่นทำให้หมด การทำอะไรเองได้เป็นความยิ่งใหญ่ของมนุษย์ เป็นพรของชีวิต

การขอพรใด ๆ ก็ตาม จึงจำเป็นที่เราต้องให้เป็นไปเพื่อเราจะสามารถพึ่งตนเองได้ โดยไม่ต้องพึ่งพาอาศัยอำนาจดลบันดาลภายนอก

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพบูชา ขอพรท่าน ก็ขอให้เป็นไปเพื่อเราจะได้มีกำลังในการสร้างชีวิต เพื่อให้เราได้มีกำลังความคิดในการแก้ปัญหา โดยไม่ต้องรอคอยหวังพึ่งอำนาจดลบันดาล จากสิ่งลึกลับภายนอก

หากเราเข้าใจอย่างนี้ได้แล้ว การไหว้พระหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือขอพร ก็จะมีความหมาย เราจะได้ไม่ต้องห่วงกับการบวงสรวงแก้บน ไม่ต้องกังวลกับการเกรงกลัวว่าจะถูกอำนาจลึกลับลงโทษ หากทำไม่ถูกใจ ความรู้สึกอย่างนี้ จะยิ่งทำให้เราเป็นทาสลับ ๆ ทางอารมณ์ เราจะไม่เป็นอิสระแก่ตัวเอง เราจะเกรงและหวาดระแวงตลอดเวลา

ขอให้เราคิดเพียงสั้น ๆ ว่า พรชีวิตไม่ได้เกิดขึ้นได้เพียงเพราะการอ้อนวอน แต่เกิดขึ้นจากสติปัญญา มันสมองสองมือ อันเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ของเรานี่เอง อำนาจดลบันดาลมิใช่พร กำลังใจต่างหากคือ พรอันประเสริฐของชีวิต

........................................

คัดลอกจาก: พร โดย ปิยโสภณ
วัดพระราม ๙ กาญจนาภิเษก
กรุงเทพมหานคร

Create Date : 29 ธันวาคม 2549		1 comments
Last Update : 30 ธันวาคม 2549 13:24:05 น.
Counter : 1992 Pageviews.
Share Tweet