ความสุขอยู่ทีความรู้สึก ถ้าพอเพียงเท่าไหร่ ก็มีความสุขมากเท่านั้น เพียงแต่เส้นของความพอเพียงของแต่ละคนไม่เท่ากัน ไม่รู้ว่าจะเอามาตรฐานใดมาวัด เพิ่งอ่านเจอชีวิตของอดีตรัฐมนตรีของไทยคนนึง อายุมากแล้ว ไม่มีทรัพย์นอะไรเลย แต่ท่านบอกว่า ท่านสามารถอยู่ได้สบายๆเพียงมีเงินวันละ 100 บาท(จากผู้ท่ยังศรัทธาในผลงานในอดีต) ถ้าเสียชีวิต ในฐานะอดีต สส. รัฐบาลจะมีเงินช่วยประมาณ 50000 บาท ท่านจึงไม่มีอะไรต้องห่วงใยอีก ปัจจุบันก็มีชีวิตสบายๆตามที่ท่านต้องการ อ่านแล้ว นึกถึงปัจจุบัน ที่ยังไม่คนไม่พออีกเยอะ ถ้าจะอยู่อีก 40 ปี ก็ 14600 วันๆละ 100 บาท ก็ใช้เงินแค่ 1460000 บาท มีมากกว่านั้นก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรเนาะ แค่แสดงความคิดเห็นจาก คนอยากพอเพียงมั่งน่ะ ข้อคิดของคุณดีจัง

คนเราไม่ค่อยศึกษาว่าความทุกข์คืออะไร เลยวิ่งตามแต่สิ่งหลอกล่อที่ใครๆเรียกกันว่าความสุข ตามคนที่เค้าแนะนำเรา คนที่แนะนำเราก็ตามคนอื่นอีกที คนอื่นๆนั้นก็ไม่เข้าใจว่าความสุขทีแท้จริงคืออะไรก็เพราะตามคนอื่นอีกทีนึง ความสุขที่แท้จริงเลยผิดเพี้ยนไปหมด


สิ่งที่เราคิดว่าเป็น "ความสุข" นั้นเกิดขึ้นเพียงแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ดับไปแต่ "ความทุกข์" กลับอยู่ยืดยาวตลอดทั้งวัน "ความสุข" เลยเป็นเพียงคำสมมุติใช้เรียก "อาการดับทุกข์ชั่วครั้งชั่วคราว" พอมันหมดฤทธิ์เราก็กลับมาทุกข์ใหม่


K.อนาคินสาวอาจต้องเผื่อเงินไว้อีกซักหน่อยนะครับ เผื่อว่าหากเงินเฟ้อมากกว่านี้ข้าวของราคาขึ้น 1460000 อาจจะไม่พอก็ได้ ^^' สมัยก่อนข้าวแกงจานละยี่สิบเดี๋ยวนี้ 30-40 เข้าไปแล้ว อีกสี่สิบปีข้างหน้าอาจจะจานละร้อยเลยก็ได้มั้ง ^^'

ขอโทษที่เม้นท์ยาวครับ ขออภัยด้วยหากทำให้บล๊อกเลอะครับ T.T