สมาชิกตัวที่หนึ่ง Robert สุนัขเก้าชีวิต

น้องโรเบิร์ต เป็นหมาวัดแถวๆประเวศ ซึ่งแม่และพี่น้องโดนรถทับตามหมด

เหลืดพี่แกเป็นผู้รอดชีวิตนั่งเฝ้าแม่และพี่น้องอยู่ คนแถวนั้นก็จับไป

และเห็นว่ามีเห็บหมัดเยอะมาก ด้วยความเมตตาจึงช่วยกำจัด

โดยการฉีดไบกอนให้หมาน้อยตัวนี้

แต่โชคดีที่เค้ายังเล็กอยู่ เลียตัวเองไม่เป็นจึงไม่ได้กินสารพิษเข้าไปและรอดตายมาได้ (ชีวิตที่1)

วันั้นคุณแม่พลอยไปสวดมนต์กับคุณป้าตอนเย็นไปเจอเข้า

ประกอบกับเจ้าตัวที่บ้านเพิ่งตายไป คุณแม่ก็ลังเล ว่าจะไม่เอามา

แต่เห็นสภาพว่าสกปรกมอมแม และเหม็นไบกอนมาก

ถ้าไว้ให้เด็กๆแถวนั้นก็คงตายเลยพากลับมาบ้าน

เจ้ามาเอ๋อตัวนี้ (พิษไบกอน 55+) ก็มาเป็นสมาชิกที่บ้านนับแต่บัดนั้น

ประมาณ พฤศจิกายน ปี2548

พอโตมาหน่อยก้ไปเที่ยวกลางซอยและไปโดนยาเบื่อ วิ่งกลับมาบ้านคุณแม่เอาไข่กรอก อวกออกมาและรอดตายได้อย่างหวุดหวิด (ชีวิตที่สอง)

จากนั้นมาโรเบิร์ตเลยกลายเป็นหมาเรื่องมาก กินยาก เลือกมาก ยากที่จะเอาใจ

เมื่อเข้าสู่วัยรุ่นก็ออกไปติดตัวเมีย

และได้รับเชื้อที่ทำให้เป็นเนื้องอกที่อวัยวะเพศ

ต้องรักษาโดยการฉีดยาติดต่อกันทุกเจ็ดวันประมาณ 8-10 ครั้ง

จึงจะหายดี ซึ่งถ้าไม่รักษาเนื้องอกจะโตขึ้นๆและฉี่ไม่ออก อาจตายได้

ก็รักษากันไป พอหายแล้วก็ทำหมัน ทันที (ชีวิตที่สาม)

ระหว่างพักฟื้นจากทำหมัน พี่แกก็ไปเล่นซน โดนกระเบื้องบาดค่ะ

บาดอุ้งเท้า แต่บาดไม่ธรรมดา บาดเส้นเลือดขาด เลือดไหลไม่หยุด

ต้องไปหาหมอ หมอต่อเส้นเลือดเเล้วจึงเย็บให้

ถ้าไม่มีใครเห็นก็คงแย่เหมือนกัน(ชีวิตที่สี่)

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งปี โรเบิร์ตเป็นไข้หัดสุนัข อันนี้เป็นความผิดของพลอยเอง เพราะไม่ได้ฉีดวัคซีนให้

อาการน่ากลัวมา ขี้มูกขี้ตา เยิ้มไปหมด ไข้สูง ตัวสั่น ไม่กิน อาการแย่มากๆ

ไปหาหมอก็ไม่ดีขึ้น หมอที่รพ.สัตว์ให้ยาฆ่าเชื้อตัวแรงมากๆ และบอกว่าทำใจเพราะโรคนี้รักษาไม่หาย ได้แต่พยุงอาการ

ถ้าไม่กินข้าวให้พามาให้น้ำเกลือ

และถ้าเชื้อขึ้นสมอง สุนัขอาจชัก สูญเสียการทรงตัว

และหูตาก็จะไม่ดี ถ้าร่างกายแข็งแรงอาจไม่ตาย แต่ก็คงไม่เหมือนเดิม

สามวันที่เป็น โรเบิร์ตไม่กินข้าวเลย พลอยต้องจับอ้าปาก

เอาข้าวผสมกับอาหารเหลว แล้วจับยัดปาก เหมือนป้อนยา ทีละคำๆ

น้ำก็ไม่กิน ต้องเอาไซริงค์ฉีดเข้าปาก

พลอยเลยให้กิน EM เพื่อกระตุ้นให้อยากอาหาร ปรากฎว่าได้ผลค่ะ กินข้าวเองนิดนึง

หลังจากคิดว่ายาแผนปัจจุบันมันไม่ค่อยได้ผล คุณยายจึงบอกว่าให้ทำเหมือนเด็กออกหัด คือ กรอกยาเขียว ให้กินยาแก้ไข้เด็กเขากุย เช็ดตัว

และให้กินวิตามินบำรุงประสาทของเด็ก

ปรากฏว่าโรเบิร์ต หายค่ะ เชื้อยังไม่ขึ้นสมอง ยังไม่ชัก และกลับเป็นปกติชนิดที่หมอยังชมว่าเค้าเก่งมาก(ชีวิตที่ห้า)

อันนี้หลายคนอาจจะไม่เชื่อ

แต่พลอยเคยแนะนำวิธีเดียวกันให้ป้าที่เค้าเลียงสุนัขจรจัด

หมาเค้าก็ไม่ตาย แต่พลอยเจอเค้าช้าไปหน่อยหมาเค้าเชื้อขึ้นสมอง

พอหายแล้ว เดินไม่ค่อยปกติค่ะ

เพื่อพิสูจน์ความแข็งแรงของร่างกาย

หลังจากหายดีโรเบริต์ ไปหลังบ้านกับคุณป้าพลอย

เดินกันบนทางเดินเขื่อน(บางมะเขือ)แคบๆ และเกิดตกเขื่อนลึกราว 5 เมตร

ในวันที่น้ำเต็มเขื่อนและไหลเชี่ยวมาก

คุณป้าพลอยวิ่งมาตามด้วยความตกใจ

ตอนนั้นเช้ามาประมาณเกือบเจ็ดโมง คุ

ณป้ารีบวิ่งกลับไปหลังบ้าน และไม่เจอโรเบิร์ตแล้ว

จึงไปที่ท้ายเขื่อนและไปยืนร้องไห้ไว้อาลัย อยู่ ณ ที่นั้น

ส่วนพลอยและคุณแม่ คุณยายวิ่งตามมาติดๆ

มองไม่เห็นว่าคุณป้าหายไปไหน และไม่เห็นหมาสักตัวในเขื่อน

เมื่อเห็นว่าน้ำไหลแรงมาก ก็ร้องไห้เลยค่ะ คิดว่าต้องจมไปแล้วแน่นอน

แต่ก็ตะโกนเรียก โรเบิร์ต

เรียกกันอยู่สามสี่ครั้งปรากฏว่า เจ้านี่ว่ายน้ำมาจากอีกทางหนึ่งซึ่งมันว่ายทวนน้ำขึ้นไป

พอเห็นเรามันดีใจมาก รีบว่ายมาหา แต่คิดไม่ออกเลยว่าจะเอาขึ้นมายังไง

และมันจะเเข็งแรงพอที่จะพยุงตัวได้นานแค่ไหน

และก็นับว่าโชคดีมาก เพราะพี่ข้างบ้านที่เค้าเลี้ยงหมาหลายตัว (คงจะตกไปบ่อย)

เค้าได้ยินเสียงบ้านพลอยเอะอะโวยวาย จึงออกมาพร้อมเชือกเส้นโต

และคล้องมันขึ้นมาได้ในที่สุด มีแผลบาดเจ็บเล็กน้อยที่ขาไปครูดกับขอบเขื่อน

พอขึ้นมาได้ก้จับไปอาบน้ำ คนแถวบ้านงงกันหมดว่าทำไมวันนี้ พี่เบิร์ตอาบน้ำแต่เช้า

พออาบน้ำเสร็จมันก็วิ่งหนีหายไปเลยค่ะ ไปหาข้างบ้าน เค้าบอกว่ามันไปขอบคุณเค้า (ชีวิตที่หก)

หลังจากนั้นคิดว่าคงจะหมดเคราะห์แล้ว

แต่ไม่ค่ะ

อยู่มาวันหนึ่งโรเบิร์ตวิ่งเล่นอยู่ดีๆ เลือดกำเดาไหลไม่หยุด เอาน้ำแข็งประคบก็ไม่หยุด

ตกใจกันทั้งบ้าน พาไปหาหมอที่รพ.สัตว์ (ที่รพ.เค้าคงเบื่อมันมากแล้ว)

ผลตรวจเลือดบอกว่าพี่เบิร์ตเป็นพยาธิเม็ดเลือด เลือดจึงไม่เเข็งตัว

ต้องให้ยาห้ามเลือด ให้น้ำเกลือ และรักษาต่อ

อันนี้ก็เกิอบตายเช่นกัน เพราะต้องให้น้ำเกลือทุกวัน พลอยจึงพาไปคลีนิคข้างบ้าน

และขอซื้อน้ำเกลือมาให้เองที่บ้าน เค้าก็ขายให้ แต่ให้อับแบบเลอะๆมา

ตอนที่รับมาไม่รู้ว่ามันเลอะ มารู้ที่บ้าน

ที่ขอซื้อมาให้เองเพราะ วันรุ่งขึ้นไม่มีใครขับรถพามันไปหาหมอ

วันรุ่งขึ้นพลอยก็เสียบน้ำเกลือเอง ปรากฏว่าระหว่างที่ให้ หมาตัวสั่น ตัวเย็น

หูเเข็ง เห็บไต่ออก พลอยตกใจมาเอาสายน้ำเกลือออกทันที

ตอนแรกคิดว่าให้เร็วไป แต่ไม่ใช่เพราะปล่อยช้าสุดๆเเล้ว

หมอที่รพ.สัตว์ คาดว่า อุปกรณ์ที่คลีนิคขายให้อาจจะไม่สะอาด และบอกว่าไม่ควรให้เองเพราะมันอันตรายมาก เชื้อโรคอาจเข้าเส้นได้

เป็นอันว่ารอดตายหวุดหวิดอีกเช่นเคยค่ะ (ชีวิตที่เจ็ด)

คนแถวบ้านพลอยเค้เลยบอกว่า มันมีเก้าชีวิตค่ะ ตอนนี้ใช้ไปเจ็ดแล้ว

ผ่านเรื่องต่างที่เล่าไปมาประมาณปีกว่าๆ คาดว่าโรเบิร์ตคงจะไม่หาเรื่องตื่นเต้นมาให้พลอยอีก

หมาวัดตัวนี้ คุณยายบอกว่า ทำไมมันเลี้ยงยากจัง

Create Date : 17 มีนาคม 2553		2 comments
Last Update : 17 มีนาคม 2553 18:29:27 น.
Counter : 1401 Pageviews.
Share Tweet