สำหรับ ‘อาดนัย’ หรือ ‘หม่อมเจ้าอัครดนัย สิรภพ’...ผู้โปรดการดื่มเป็นชีวิตจิตใจ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะเมา แต่ถึงขนาดเมาหัวราน้ำจนไม่ได้สติเช่นนี้นับว่าประหลาดยิ่งนัก

หม่อมราชวงศ์อินทุอรผู้ซึ่งรู้จักสหายของบิดามาตั้งแต่ยังแบเบาะถึงกับอุทานอย่างตกใจ นับแต่จำความได้ หล่อนไม่เคยเห็นอาดนัย ‘หมดสภาพ’ สักครั้ง แม้มีบางครั้งจะทรงเมามาก แต่ก็ยังคุมพระสติได้ จะมีแปลกไปก็แค่ปรางที่แดงระเรื่อ กับแววเนตรที่หวานฉ่ำเพียงเท่านั้น

“จำคนผิดหรือเปล่าจ้อย ในนั้นมันมืดไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวยังคลางแคลงใจ จึงโต้แย้งตามความรู้สึกของตน “เราว่าไม่ใช่อาดนัยหรอก”

“โธ่อิน! ทำไมเราจะจำอาดนัยไม่ได้ อาดนัยน่ะทั้งหล่อทั้งสมาร์ต ตัวสูงเกือบเท่าๆ ฝรั่งแบบนั้น เราจำได้แม่นเลยละ แล้วเราก็ไม่ได้เห็นไกลๆ ด้วย อาดนัยของอินน่ะ นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ เรานี่เอง” เจ้าตัวสาธยายอย่างกระตือรือร้น ดวงตาจับจ้องไปยังคู่สนทนาเขม็งเพื่อให้อีกฝ่ายเชื่อว่าตัวเองไม่ได้โกหก “ตอนแรกเราเข้าไปนั่งที่โต๊ะ เห็นผู้ชายคนนั้นนอนฟุบหน้าหลับลงกับโต๊ะก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่พอได้ยินมีคนเรียกดนัยเท่านั้นแหละ เราเลยหันไปมอง เห็นอาดนัยของอินเงยหน้าขึ้นมาพอดี”

สายตาของผู้เป็นเพื่อนยังไม่เชื่อเต็มร้อย คนพูดจึงย้ำอีกครั้งพลางพยักหน้าหงึกหงักตามไปด้วย

“จริงๆ นะอิน เชื่อเราเถอะ...หน้าตาแบบนั้น...ทำไมเราจะจำไม่ได้ อินก็รู้ว่าเราปลื้มอาดนัยมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”

‘เด็กๆ’ ที่ว่าคือตั้งแต่เรียนชั้นประถม การเป็นเพื่อนสนิทของอินทุอรทำให้จ้อยหรือจารุณีได้พบหม่อมเจ้าอัครดนัยบ่อยครั้ง

“วันนั้นอาดนัยดูแย่มากเลยอิน ไม่รู้ว่ากลุ้มใจอะไรหรือเปล่า จริงๆ เราอยากเข้าไปทักนะ แต่เพื่อนของอาดนัยแบกอาดนัยกลับไปซะก่อน แล้วเราก็ไม่รู้ที่อยู่ของอาดนัยด้วยเลยไม่ได้ไปหา ไม่งั้นเราจะตามไปดูถึงห้องเลย...ไม่ต้องห่วงหรอกอิน เราว่าอาดนัยแค่ดื่มมากไปหน่อยเท่านั้นเอง”

มากงั้นหรือ...แบบไหนที่เรียกว่ามาก แบบที่ดื่มเป็นสองสามขวดก็ยังไม่เมาหรือเปล่า

อาดนัยน่ะได้ฉายา ‘คอทองแดง’ มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ดื่มเท่าไรก็ไม่เห็นเมาเสียที แล้วถ้าถึงขนาดเมาจนหลับไม่รู้เรื่องแบบนั้นไม่ดื่มไปเป็นเจ็ดแปดขวดเลยหรือ...แบบนี้ไม่เรียกว่าปกติแล้ว อาดนัยคงมีเรื่องอะไรกลุ้มใจแน่ๆ

ความคิดหล่อนสะดุดลงเมื่อเห็นรถกลางเก่ากลางใหม่คุ้นตาแล่นมาจอดเทียบหน้าร้านไอศกรีมที่หล่อนกำลังนั่งอยู่ ครั้นอินทุอรเห็นจึงรีบผุดลุก

“รถมารับแล้ว ไปก่อนนะจ้อย ถ้าว่างเราจะแวะมาหาอีก”

บ้านของจ้อยเป็นร้านไอศกรีมเล็กๆ ตั้งอยู่บนถนนเจริญกรุง เธออยู่กับมารดาเพียงสองคนเนื่องจากบิดาเสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน ปัจจุบันมารดาของจ้อยมีสามีใหม่เป็นชาวอังกฤษ ด้วยเหตุนี้ในช่วงปิดเทอม จ้อยจึงมีโอกาสได้ไปเที่ยวอังกฤษปีละครั้ง

ครั้งล่าสุดจ้อยบังเอิญได้พบอาดนัยโดยไม่คิดฝัน อินทุอรเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้ข่าวคราวของอาดนัยหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายเดือน

อินทุอรโบกมือลาผู้เป็นเพื่อน ก่อนเดินออกจากร้าน นายพัน...คนขับรถที่รับหน้าที่มารับหล่อน กุลีกุจอมาช่วยถือกระเป๋าสะพาย แต่อินทุอรกลับปฏิเสธ กระเป๋าของหล่อนไม่ได้หนักอะไร หล่อนจึงอยากถือเองมากกว่า

ใช้เวลาบนท้องถนนไม่นาน เพียงชั่วครู่ใหญ่ๆ หล่อนก็วิ่งปร๋อเข้ามานอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงแล้ว ตรงหน้าหล่อนนั้นเป็นกระดาษเขียนจดหมายลายดอกกุหลาบ พรมน้ำหอมจนหอมฟุ้ง บนกระดาษยังว่างเปล่าราวกับหล่อนยังไม่รู้ว่าจะเริ่มจดหมายว่าอย่างไร

ระหว่างที่ใช้ความคิด หล่อนควงปากกาเล่นด้วยความเคยชิน

อีกพักใหญ่ทีเดียวกว่าเด็กสาวจะจรดปากกาลงบนบรรทัดแรกของจดหมาย

ทูลอาดนัยที่เคารพรัก

อินเขียนมาหาอาดนัยอีกแล้ว ไม่รู้ว่าอาดนัยเบื่อหรือยัง แต่จะไม่เขียนหา อินก็รู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย หกเดือนแล้วนะเพคะ ทำไมอาดนัยถึงไม่ตอบจดหมายอินสักฉบับ กริ้วอะไรอินหรือเปล่าเพคะ อินทำอะไรผิดไป...อาดนัยดุได้นะเพคะ แต่อย่าเงียบไปแบบนี้ อินไม่สบายใจเลย หรืออาดนัยไม่สบาย ไปหาหมอหรือยังเพคะ อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วย อินเป็นห่วง

หวังว่าจดหมายฉบับจะไม่ทำให้อาดนัยกริ้วกว่าเดิม

รักและคิดถึงเสมอ

หนูอินของอาดนัย

เขียนไปพลาง ถอนหายใจไปพลาง...ความหวังที่อาดนัยจะตอบจดหมายหล่อนช่างเลือนราง

อาดนัยไม่เคยกริ้วหล่อน แต่ครั้งนี้คงจะกริ้วจริงๆ เสียแล้ว หรือไม่หากไม่เพราะกริ้วก็คงมีเรื่องหนักพระทัย จะเป็นเรื่องใดหล่อนไม่อาจรู้ได้ แต่ถ้าจะให้เดา...คงไม่พันเรื่องสาวๆ กระมัง

เกือบห้าปีที่ไปอยู่ลอนดอน มีข่าวคราวเกี่ยวกับอาดนัยมาเข้าหูหล่อนมากมาย ทั้งเรื่องชอบเที่ยวกลางคืน สำมะเลเทเมา ดื่มเหล้าแทนน้ำ รวมถึงสาวๆ ที่มาติดพันอีกด้วย สมแล้วที่ทรงได้รับฉายาว่า ‘ชายเสเพล’ มาตั้งแต่ชั้นมัธยมปลาย

‘เสเพลแปลว่าอะไรเพคะ’

ในวัยเจ็ดขวบ อินทุอรไม่เข้าใจคำว่าเสเพลเท่าไรนักจึงทูลถามเมื่อครั้งที่เขามาสนทนากับทูลหม่อมพ่อที่วัง

‘หืม...เสเพลหรือคะ’

อาดนัยถามพลางอุ้มหล่อนมาวางบนพระเพลา[1] สองกรกอดหล่อนไว้อย่างหลวมๆ

‘ได้ยินมาจากไหนเอ่ย’ ถามพลางก้มพักตร์ลงมาสบตาหล่อนตรงๆ แววเนตรคู่นั้นพราวระยับ...ทั้งขบขันและเอ็นดู

‘ได้ยินจากทูลหม่อมพ่อเพคะ’ อินทุอรในวัยเด็ก กัดริมฝีปากเล็กน้อยราวกับชั่งใจ ก่อนอธิบายต่อว่า ‘เมื่อวันก่อนเพคะ หนูอินได้ยินทูลหม่อมพ่อตรัสว่า’ เจ้าหล่อนกระแอมกระไอ ยืดตัวให้หลังไหล่ตั้งตรง แล้วดัดเสียงให้ใหญ่กว่าปกติ

‘แกคิดจะทำตัวเสเพลแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน หืม?’ หล่อนนิ่งไปอึดใจ เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะตรัสตอบจึงทูลถามเสียงอ่อย

‘ทูลหม่อมพ่อว่าอาดนัยหรือเพคะ’

คำตอบคือเสียงสรวลเบาๆ ในลำพระศอ ก่อนก้มพักตร์ลงมาหอมแก้มยุ้ยๆ ของคนถามฟอดใหญ่ ไรมัสสุจางๆ ทำให้เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก

‘ไม่เอาเพคะ ไม่เล่นแล้ว หนูอินจั๊กจี้’

เจ้าหล่อนใช้มือเล็กๆ ป้อมๆ ทุบลงกลางอุระ หม่อมเจ้าอัครดนัยรู้สึกเหมือนโดนสะกิดเท่านั้นเอง จึงไม่ได้หยุดการดมดอมผิวหอมๆ นุ่มๆ ของเด็กหญิง

ทรงแกล้งเด็กสาวอย่างสนุกสนาน กระทั่งอินทุอรหอบเหนื่อยนั่นแหละจึงหยุด

‘จะแปลว่าอะไรก็ช่างเถอะค่ะ’ ทรงลูบไล้ศีรษะของอินทุอรอย่างเอ็นดู เลื่อนลงมาจับแก้มนุ่ม ก่อนรับสั่งต่อ ‘แต่จำไว้นะคะ ถ้าเจอผู้ชายเสเพล ให้หนีไปให้ไกลๆ อย่าเข้าใกล้เป็นดีที่สุด’

‘อ้าว...’ คนตัวเล็กอ้าปากค้าง ทำตาโตอย่างตกใจเล็กๆ ‘ถ้างั้น...หนูอินก็เข้าใกล้อาดนัยไม่ได้สิเพคะ’

คนฟังสรวลดังก้อง ใช้หัตถ์จับปลายจมูกเล็กโยกไปมาแล้วส่ายพักตร์

‘ไม่ใช่ค่ะ อาเป็นข้อยกเว้น กับอาหนูอินอยู่ใกล้ได้ตลอดเวลา แต่กับคนอื่น...ห้ามค่ะ!’

ทรงจ้องตาดำขลับแป๋วแหววของเด็กสาว พลางประคองใบหน้าของหล่อนไว้ด้วยอุ้งหัตถ์ทั้งสอง พลางย่ำช้าชัดด้วยสุรเสียงจริงจัง

‘อาพูดจริงๆ นะคะ กับผู้ชายเสเพลคนอื่นอย่าได้เข้าใกล้ อาอนุญาตให้หนูอินเข้าใกล้อาคนเดียวเท่านั้น’

แม้ตอนนั้นจะยังเด็ก แต่หล่อนกลับจำถ้อยตรัสของอาดนัยได้แม่นยำนัก ราวกับเขาสลักมันฝังลงในหัวใจของหล่อนไปเสียแล้ว

ในความคิดของหล่อน...ผู้ชายเสเพลเป็นคนไม่ดี ยกเว้นอาดนัย

ผู้ชายเสเพลควรหลีกหนีให้ห่าง ยกเว้นอาดนัย

ผู้ชายเสเพลไม่น่าคบ ยกเว้นอาดนัย

พอโตขึ้นมาหน่อย หล่อนก็เข้าใจมากยิ่งขึ้น ...ผู้ชายเสเพล ควรหลีกหนีก็จริง แต่กลับมีเสน่ห์ชวนหลงใหล

...อย่างอาดนัยของหล่อน เสเพลเพียงใด สาวๆ กลับล้อมหน้าล้อมหลังไม่เคยขาด

อินทุอรดึงความคิดกลับคืน ทอดถอนใจพลางพับกระดาษแผ่นนั้นใส่ซองจดหมาย จ่าหน้าซองเรียบร้อยจึงนำจดหมายฉบับนั้นไปให้เด็กรับใช้ผู้หนึ่งนำไปส่งให้

Create Date : 05 สิงหาคม 2559
Last Update : 5 สิงหาคม 2559 9:40:45 น.		1 comments
Counter : 822 Pageviews.
Share Tweet