ขอบฟ้านี้ยังมีรัก ตอนหนึ่ง

(1)

โมนาคเป็นประเทศริมชายฝั่งทะเลแถบยุโรปตะวันออก ประเทศนี้มีขนาดค่อนข้างเล็กในแถบภูมิภาคนี้ต่อมีประวัติความเป็นมาและอารยธรรมที่เก่าแก่หลายร้อยปี
เมืองโมนาคมีภูมิประเทศที่สวยงามและหลากหลายทางตอนใต้ติดทะเลเมดิเตอร์เรเนียนทิศเหนือจรดกับเทือกเขาขนาดใหญ่ที่ทอดตัวยาวสร้างความหนาวไปทั่วยุโรป ปราสาทและบ้านเรือนสมัยใหม่และเก่าทำให้ที่นี่มีภูมิทัศน์หลากหลายแต่คงไว้ทั้งความงดงามตรึงใจและบรรยากาศที่เรียกได้ว่าสดชื่นสวยงามและอบอุ่นที่สุดในแถบนี้ เมืองโมนาคปกครองโดยระบอบกษัตริย์มาช้านาน ปัจจุบันคือคิงทาริสทรงเป็นที่รักยิ่งของราษฎรแห่งโมนาค แต่ด้วยพรรษาที่เริ่มมากขึ้นพระองค์ทรงเตรียมการที่จะสละบัลลังค์ให้แก่รัชทายาทองค์เดียวของพระองค์เจ้าชายธีโอ....


อากาศวันนี้ร้อนจัดทำให้ผู้คนที่ทยอยเดินออกมาจากด้านในอาคารผู้โดยสารสนามบินนานาชาติกระจุกตัวอยู่ด้านหน้าประตูเข้าออก เพื่อซึมซับไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศด้านในให้ได้นานที่สุด ด้านในอาคารจึงหนาแน่นไปด้วยผู้คนทั้งที่มารับและมาให้รับ
"เฮ้ย...." "อร้ายยย" เสียงร้องปนตกใจของหนุ่มสาวที่ยื้อกันอยู่เพราะตะขอเกี่ยวสายรัดกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของสาวน้อยไปเกี่ยวกับชายเสื้อแจ็กแก็ตสีดำของชายหนุ่มเข้าให้
"ขอโทษค่ะ " หญิงสาวรีบกล่าวคำขอโทษพร้อมกับรีบหาทางแกะเจ้าตะขอบ้านี่ออกด้วยความรีบร้อน
ธีโอหันไปมองเสื้อแจ็คแก็ตหนังตัวโปรดของเขาขาดรุ่ยประมาณคืบนึงเห็นจะได้ ชีวิตนี้ไม่เคยมีใครทำเสื้อเขาขาดมาก่อน ไม่มีใครกล้า แล้วผู้หญิงคนนี้ ใคร
"ขอโทษค่ะ พอดีตะขอชั้น....เกี่ยว....เสื้อคุณติด..... นี่ค่ะค่าเสียหาย ชั้นต้องรีบไป ขอโทษน๊าา" หญิงสาวควักแบงค์ร้อยให้เขาแล้วหันหลังกลับกึ่งวิ่งไปโดยเร็ว
"อ้าว นี่เธอ" ธีโอยืนงงไปชั่วขณะ เมื่อนึกได้ก็กำเงินในมือที่ถูกยัดมาแน่นแล้ววิ่งพรวดตามหญิงสาวคนนั้นไป
"....เงินร้อยบาทไทยเนี่ยมันยังไม่ได้เศษเสี้ยวของราคาเสื้อเลย นี่มันชนแล้วหนีนี่ รู้ไหมว่าเขาเป็นใคร มาทำแบบนี้ได้ยังไง เสื้อราคาเท่าไรไม่ได้สำคัญไปกว่าเกียรติยศและศักดิ์ศรีแห่งรัชทายาทโมนาค เจ้าชายธีโอจะโดนหมิ่นแบบนี้ไม่ได้."

"แม่คะ หนูกำลังจะออกมานั่งแท็กซี่แล้วค่ะ บอกคุณตาให้รอก่อนนะคะ....ฮัลโหล. โหล" ซอลลี่ กดโทรออกหาแม่อีกครั้ง เธอต้องรีบไปให้ทันคุณตาของเธอรออยู่ที่โรงพยาบาล นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้พบกันแล้วเธอต้องไปให้ทันก่อนลมหายใจสุดท้ายของท่าน
"ฮัลโหลแม่คะ หนู....อร้ายย" ซอลลี่เบรคตัวเองจนเกือบหัวทิ่มไปชนคนตรงหน้าที่วิ่งมาจากไหนไม่รู้
"คุณ" ซอลลี่อุทานอย่างตกใจเพราะผู้ชายที่เสื้อขาดคนนั้นนั่นเองที่มาดักหน้าเธอจนเกือบล้มหัวคะมำ
"นี่คุณ ออกไปจากทางนะ ชั้นกำลังรีบ เข้าใจมั้ย" ซอลลี่เดินไปทางซ้าย เขาก็เขยิบมาทางซ้าย เธอมาทางขวาเขาก็มาทางขวา
"นี่คุณอยากมีปัญหารึไง ค่าเสียหายชั้นก็จ่ายแล้ว ขอโทษแล้วด้วย" เธอเริ่มหงุดหงิด
"แต่นั่นมันน้อยมากถ้าเทียบกับความเสียหายที่เกิดขึ้น" ธีโอตอบกลับ
"อ๋อที่แท้ก็ เรื่องเงิน งั้นก็เอาไปสักห้าร้อยพอมะ" ซอลลี่รีบจ่ายเพื่อซื้อเวลา
ธีโอมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสีหน้าประหลาด เขาน่ะนะต้องการเงิน เปล่าเลยเขาต้องการความรับผิดชอบอย่างจริงใจ และการขอโทษอย่างใส่ใจมากกว่า เขาผู้เป็นถึงรัชทายาท
ธีโอไม่ยอมรับเงินที่ถูกยัดให้ ซอลลี่ตัดสินใจโยนเงินใส่เขาแล้วจะวิ่งไปขึ้นแท็กซี่ที่มีเหลือไม่กี่คันแล้ว
แต่แล้วแขนเล็กๆก็ถูกมือใหญ่ดึงไว้เข้ามาใกล้ตัวแล้วบีบแน่น
"เธอต้องขอโทษใหม่เดี๋ยวนี้" ธีรอสสั่งด้วยสายตาคมกริช ซอลลี่หน้าเหวอไปจากการถูกดึงมาเข้าใกล้ ..อะไรกัน..เขาไม่มีสิทธิ์..แต่เธอมีสิ่งสำคัญกว่า คุณตา ท่องไว้ คุณตา
"ขอโทษ" ซอลลี่พูดเสียงกร้าว สองมือนั้นยิ่งดึงเธอเข้ามาใกล้และบีบแน่นเข้าไปอีก
"เอาใหม่ แบบจริงใจและสำนึกผิดกว่านี้" เขาสั่งเสียงกร้าว ซอลลี่เหลือบไปเห็นแท็กซี่คันสุดท้ายใกล้จะออก
"ขอโทษจริงๆค่ะ ขอโทษชั้นผิดไปแล้วชั้นกำลังรีบจริงๆนะ" ซอลลี่ครวญเพราะแท็กซี่จะออกแล้ว
"ดีมาก อย่าทำแบบนี้กับใครอีก" ธีโอบอกพร้อมกับปล่อยต้นแขนเล็กๆสองข้างออก
เมื่อเป็นอิสระจากมือแข็งกร้าวคู่นั้นซอลลี่รีบวิ่งพรวดออกไปพร้อมกระเป๋าเป้ แต่แท็กซี่คันสุดท้ายออกไปซะแล้ว .คุณตาขา.คุณตา..ฮึก ฮึก...น้ำตาหยดใสๆไหลรินอาบสองแก้ม เธอทรุดตัวลงกับพื้น ปิดตาร้องไห้ฮือๆเหมือนเด็กเล็กๆโดยไม่แคร์สายตาใคร "เพราะนายนั่นคนเดียว คนอะไรโรคจิตให้เงินก็ไม่เอาขอโทษแล้วก็ไม่ได้อีก อีตาบ้า.....ฮือๆ."ซอลลี่คร่ำครวญ กว่าแท็กซี่กลุ่มใหม่จะมาก็อีกเกือบครึ่งชั่วโมง แต่เพื่อไปให้ทันดูใจคุณตาแล้วเวลาของเธอนั้นเหลือน้อยนิดเหลือเกิน

"เธอจะไปไหน" เสียงคุ้นหูดังขึ้นตรงหน้าซอลลี่ ตรงหน้าเธอคือชายหนุ่มแจ็คแก็ตขาดคนนั้นบนรถสปอตเปิดประทุนสีดำราคาหลายสิบล้าน
"ฮือ คุณตา โรงพยาบาล ฮือ.....คุณตา" ซอลลี่ครวญตอบ
"ที่ไหน" เสียงเดิมถามอีก
"ฮือ โรงพยาบาลซีไนล์" ซอลลี่เพ้อเหมือนคนหมดหวัง
"ขึ้นมา เดี๋ยวไปส่ง" คนเสียงเข้มออกคำสั่ง
ซอลลี่ก้าวขึ้นนั่งเบาะผู้โดยสารบนรถคันงามกอดกัระเป๋าเป้แน่น หมอนี่จะมาไม้ไหนเธอไม่แคร์และกลัวอะไรแล้วถ้ามีปัญหาอย่างน้อยก็ลงในเมืองแล้วค่อยเรียกแท็กซี่ก็ได้
เธอต้องไปถึงคุณตาให้เร็วที่สุดเท่านั้น


**********************************

Create Date : 25 มกราคม 2553		0 comments
Last Update : 25 มกราคม 2553 9:54:55 น.
Counter : 373 Pageviews.
Share Tweet