เมื่อสามปีที่แล้ว ตอนอิชั้นฉลองอายุห้าสิบที่เมลเบิร์น ก็มีความสุขกับชีวิตเรียบๆที่นั่น คือ ทำงาน, ช๊อปปิ้ง และ เล่นเนท เป็นงานหลัก กะว่า จะยึดเมลฯเป็นเรือนตาย ขนาดสัญญากะเจ๊โจ้ และ คุณนายมาซาเป็นดิบดี ว่าจะอยู่เป็นย่าเป็นยายที่เมลด้วยกัน

รุ่งขึ้นอีกปี อิชั้นและซะมีก็เกิดอาการเบื่องานประจำ อ๊ะ อย่ากระนั้นเลย กลับไปรีไทร์ที่เมืองไทยดีกว่า เพราะเรามีคอนโดอยู่แล้วที่พัทยา แต่ถ้าอยู่เมลฯต้องทำงานยันหกสิบห้า เมื่อคิดได้ตามประสาคนขี้เกียจ ก็ลงทุนเก็บกระเป๋า ขายบ้าน ขายรถ ทิ้งลูกๆของเขาที่โตๆหมดแล้วไว้ที่นั่น

มาถึงพัทยา ใช้ชีวิตรีไทร์อยู่ได้แค่สองอาทิตย์ เพื่อนผู้มีพระคุณ ชวนย้ายไปอยู่ฝั่งตรงข้ามที่ชะอำ เพื่อทำธุรกิจอสังหาฯ อ๊ะ เข้าท่า เป็นงานที่ถูกใจอยู่แระ เอาเลยขายคอนโดพัทยาเลย
(ใจง่ายทั้งคู่เลยเนอะ) ก็ได้ลำใยมาหลายเข่งอยู่เหมือนกันจากการขายครั้งนั้น ก็มาซื้อคอนโดอยู่ที่ชายหาดชะอำ พร้อมกับเริ่มธุรกิจไปด้วย

ปีแรกที่อยู่เมืองไทย เราทั้งคู่เครียดมากค่ะ ทั้งเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัว(วัยทองทั้งคู่ไงคะ) เพราะคุณซะมีเธอน้อยใจ ว่า เธอมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ห่างครอบครัว และพูดได้แต่ภาษาออซซี่อย่างเดียว เวลาจะไปไหน พูดกับใคร ที่เค้าไม่เข้าใจภาษาเธอๆก็จะเครียดมากค่ะ เธอบอกว่า ทำไมอิชั้นไม่ใส่ใจเธอเท่าที่ควรจะเป็น ไม่เหมือนเค้าที่เคยเทคแคร์อิชั้นตอนไปอยู่ออสฯใหม่ๆเลย แหม...อยากจะบอกว่า เพราะอิชั้นปรับตัวได้เก่งกว่าอ่ะดิ่ และ ก็พูดออซซี่ก็ได้ (จริงๆนะคะ เรื่องแบบนี้ ผู้หญิงเนี่ยะปรับตัวได้เก่งกว่าผู้ชายนะ) สิบสี่เดือนแรกเนี่ยะ หงุดหงิดใส่กันแบบขนาดที่จะเลิกกันสองครั้งเลย จริงๆนะคะ จนกระทั่ง อิชั้นมาพบสิ่งหนึ่ง ที่ทำให้เหตุการณ์ในชีวิตพลิกผันอีกครั้งหนึ่งค่ะ สิ่งนั้นคือ นาตาลี

>>

เริ่มต้นจากที่เห็นแขก(ร้านตัดเสื้อ)อุ้มไป ไทยอุ้มมา ผ่านหน้าออฟฟิซบ่อยๆ อิชั้นก็เริ่มปิ๊งเธอเข้าค่ะ ตอนนั้นเธอเพิ่งจะแปดเดือนเศษ ตัวกลม อ้วนปุ๊ก ตาคม ผมหยิก ยิ้มเก่ง ก็ลองอุ้มมาเล่นในออฟฟิซก่อน ต่อมาก็ขยับเป็น เอาขึ้นไปนอนด้วยที่คอนโดในวันหยุด ต่อมาก็เป็นอาทิตย์ละหลายๆวัน และต่อมา เมื่อเธอเริ่มเข้าเดือนที่สิบ ก็ย้ายมาอยู่กับเราแบบถาวรเลยค่ะ

ใหม่ๆ คุณซะมีเธอก็ไม่ค่อยจะอะไรกับยัยอ้วนมากนัก นานๆจะอุ้มเล่นซักครั้ง เมื่ออยู่บนห้องด้วยกัน แต่เขาไม่ว่าอะไรที่อิชั้นเอานาตาลีมาเลี้ยง เพราะมันทำให้อิชั้นกลายเป็นคนอารมณ์เย็นลง โดยที่สังเกตุเห็นไ้ด้ชัด เพราะเราหงุดหงิดใส่กันน้อยลงค่ะ เมื่อก่อนตอนนาตาลีมาอยู่ใหม่ๆ คุณซะมีเค้าย้ายไปนอนอีกห้องค่ะ เพราะเค้าไม่ชอบเสียงเด็กร้องตอนกลางคืน แต่เดี๋ยวนี้ซิคะ หน้ามือเป็นหลังมือเลย เค้าติดกันมากกว่าอิชั้นซะอีก คุณซะมีเธอบอกว่า ชอบเห็นนาตาลียิ้มให้ในตอนเช้าที่ตื่นพร้อมๆกัน มีความสุขมาก ทุกวันนี้เราสองคนก็เลยกลายเป็นหมอนข้าง นอนกันยัยอ้วนตกเตียงคนละข้าง

เอาภาพมายืนยันค่ะ ว่าคู่นี้เค้าซี้กันขนาดไหน ธรรมดาเนี่ยะป๊อปเธอหวงคอมเธอมากเลยนะคะ อิอิ



ตอนที่เราไปเมกาสิบกว่าวัน ตอนนั้นยัยอ้วนเธอเพิ่งจะสิบสามเดือนค่ะ อิชั้นก็ส่งกลับคืนให้แม่เธอซึ่งทำงานอยู่ร้านนวดสปาข้างๆออฟฟิซ กลับมาได้รับรายงานจากแม่เธอและคนแถวนั้นว่า นาตาลีร้องไห้ทุกเย็นเลยค่ะ ร้องหา ป๊อป ๆ (ลืมบอกไปค่ะ ว่าเราให้นาตาลีเรียกอิชั้นว่า แนน ที่แปลว่ายาย และเรียกคุณซะมีว่า ป๊อป ที่แปลว่า ตา)และก็ชี้ขึ้นไปบนโรงแรม อิชั้นคิดว่าเด็กๆเนี่ยะ พอค่ำลงก็อยากกลับบ้านมั๊งคะ คิดๆ ก็สงสารเขาเหมือนกัน

ตอนนี้อิชั้นก็ยังคิดไม่ตกเลยค่ะ ว่าจะทำยังไงดีกับนาตาลี เพราะตอนสิ้นปีนี้ เราจะต้องกลับไปเมลเบิร์นสองวีค แล้วเราจะทำยังไงกับยัยอ้วนดี แม่เค้าก็ย้ายไปอยู่กรุงเทพแล้ว อิชั้นเคยเอานาตาลีเข้าไป กทม ด้วยและแม่เค้าแวะมารับไปกะว่าจะให้นอนด้วยซักคืนนึง ยังไม่ทันถึงค่ำเลยค่ะ แม่เค้าโทมาเสียงนาตาลีร้องไห้จ้า แบบไม่ยอมอยู่ด้วยเลย ร้องตลอดทางที่นั่งแท๊กซี่มาส่ง หูตาบวมไปหมดเลยค่ะ พอเห็นอิชั้นก็โผซบอกร้องไห้โฮๆ เห็นแล้วสงสารมาก

อิชั้นคุยกับซะมีว่า จ้างคนมาเลี้ยงที่คอนโดเราดีไม๊ ซะมีไม่เห็นด้วยค่ะ เค้าบอกว่า มันอันตราย เราไม่รู้ว่าคนเลี้ยงเค้าจะดูแลใกล้ชิดแบบที่เราดูหรือเปล่า เพราะว่า เราอยู่ชั้นที่ยี่สิบ มีระเบียงสามด้าน จะเผลอไม่ได้เลย เพราะนาตาลีเค้าชอบให้เราอุ้มออกไปยืนดูนก กับเรือที่ริมระเบียงค่ะ คุณซะมีเธอว่า แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นเอง ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะพลาดไม่ได้เลย ทุกวันนี้ เราจ้างพี่เลี้ยงอายุสิบแปดมาคอยช่วยดูแลในออฟฟิซ พี่เลี้ยงยังเด็กมาก ดังนั้น ต้องคอยเลี้ยงในสายตาเราค่ะแต่ ส่วนมากเราจะเลี้ยงเองมากกว่า แต่ถ้าเค้าจะพาไปวิ่งเล่นหน้าล๊อบบี้ โรงแรม ซึ่งเป็นลานกว้าง เราก็มองเห็นตลอดค่ะ

ครั้นจะเอาไปออสฯด้วย ก็ดูท่าจะวุ่นวายขนาดหนัก เพราะว่าไปอยู่โน่น เราใช้รถปิคอัพตอนเดียวของน้องสาวค่ะ เพราะฉนั้น จะไม่มี ที่ใส่คาร์ซีทของเด็ก ครั้นจะไปไว้กับแม่เค้า ก็ห่วงเด็กค่ะ เพราะแม่เค้าเป็นคนรักลูก แต่ไม่ชอบเลี้ยงเลย จากที่เคยเห็นมา คือแม่จะเลี้ยงได้แค่สิบยี่สิบนาที แล้วก็เอาไปปล่อยให้คนนั้น คนนี้เลี้ยงต่อ สมัยก่อนที่จะมาอยู่กับเรา ยัยอ้วนเธอเหมือนเป็นเด็กของโรงแรมค่ะ เพราะบางทีเธอก็จะไปโผล่อยู่ที่ฟร้อนท์มั่ง อยู่กับเบลบอยมั่ง อยู่กับร้านค้าหน้า รร. มั่ง บางที แขก รร. อุ้มขึ้นไปเล่นบนห้องมั่ง เพราะหน้าตาเค้าน่าเอ็นดูค่ะ แต่ตั้งแต่มาอยู่กับเรานี่ เธอไว้ตัวมากค่ะ พนักงาน รร.แตะไม่ได้เลย จนเค้าหมั่นไส้ไปตามๆกันแระ

เลยทำให้เราห่วงกัน และยังคิดไม่ตกว่า จะทำยังไงกับเค้าดี ในช่วงที่เราเดินทาง เพราะมันคงจะยุ่งยากเรื่องวีซ่า เพราะเรายังไม่ได้อด๊อพเค้าอย่างเป็นทางการ และคิดว่าคงจะไม่ทำ แต่เราตกลงกันว่า จะเลี้ยงเค้าให้ดีเท่าที่เราจะทำได้ คุณซะมีเธอพูดตั้งแต่แรกว่า มันไม่แฟร์สำหรับเด็ก เพราะเราแก่เกินไป ที่จะวิ่งตามเค้า (แต่ตอนนี้เราทั้งคู่ยินดีกับการปวดหลัง ปวดแขน ที่ต้องอุ้มเค้า โดยไม่รู้ตัวค่ะ)

เนี่ยะไงคะ ที่อิชั้นว่า ชีวิตอิชั้นเริ่มต้นที่เลขห้า คือ แทนที่จะได้พักแบบคนอื่นๆเค้า กลับมาต้องกระเตงลูกอ่อนแบบเนี้ยะ มันก็สดชื่นดีนะคะ ถึงแม้สังขารไม่ให้ แต่ก็ใจรักนะค๊า.........

Create Date : 18 มิถุนายน 2551
Last Update : 18 มิถุนายน 2551 21:39:36 น.		31 comments
Counter : 652 Pageviews.
Share Tweet