Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๒ ตัวประกัน

ตอนที่ ๒ ตัวประกัน

อลันเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยง ร่างสูงผึ่งผายปรายตาไปมองหญิงสาวที่มารดาเจาะจงว่าเธอคือตัวต่อรองกับสิ่งของที่ยังล่องหนด้วยประกายตาที่แสดงชัดว่าทั้งชิงชังและรังเกียจ

เอกทัศน์เหลือบไปมองใบหน้าบึ้งตึงของเจ้านายแล้วยิ้มพรายออกมา...ถ้าเขาไม่ใช่คนสนิทและรู้ใจของอลันเห็นทีคงต้องคิดว่าเจ้านายหน้าหล่อนิยมกินเก้งกินกวางเป็นแน่

“ทัศน์ลากแม่นั่นมาฉันอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว”

“คุณอลันอย่าแตะต้องเธอ”

เจตน์ห้ามเสียงเข้ม

อลันหันไปมองคนสนิทของเด่นชัยประกายตาขุ่นเขียว

“คิดเหรอว่าฉันอยากแตะเธอนัก...เลิกพล่ามสักทีถ้าไม่อยากให้แม่นั่นเป็นผีหัวขาดก็บอกมาได้แล้วว่าเจ้านายของแกมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน”

“ผมจะบอกถ้าคุณปล่อยเธอไป”

อลันเลิกคิ้วขึ้นแล้วผุดรอยยิ้มออกมา...เออ...แฮะท่าทางแม่นั่นจะเป็นตัวต่อรองได้จริงๆ เมื่อเห็นว่าหมากที่มารดาหยิบวางลงบนกระดานกำลังทำหน้าที่ได้ดีเกินคาด ร่างสูงผึ่งผายจึงก้าวยาวๆ เข้าไปกระชากร่างบางระหงขึ้นมาขณะปรายตาไปทางเจตน์แล้วยิ้มเยาะ

“โอ๊ย! ปล่อยนะ...ฉันเจ็บ”

รติญาร้องขึ้นอย่างตระหนกขณะพยายามดิ้นรนแต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลอะไร หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกเจ็บหนึบไปทั้งแขน

“ปล่อย...ฉันบอกให้ปล่อยไม่ได้ยินหรือยังไง”

คำสั่งของหญิงสาวที่แผดขึ้นได้รับการตอบรับด้วยดีในอีกไม่ถึงเสี้ยววินาทีเมื่อชายหนุ่มเหวี่ยงเธอไปอีกทางราวกับกำลังปล่อยลูกโบว์ลิ่งเข้าชนกับสิ่งกีดขวาง

“กรี๊ด!...”

เสียงหวีดร้องพร้อมกับร่างบางระหงถลาไปตามแรงเหวี่ยงจนศีรษะฟาดกับโซฟา ทำเอาหลายคนที่อยู่ในบริเวณนั้นถึงกับสะดุ้ง

“คุณโรส!!...”

เจตน์สะบัดตัวเต็มแรงเพื่อให้หลุดจากการจับกุมเมื่อเห็นหญิงสาวทรุดลงพื้นและแน่นิ่งไป แต่ทุกอย่างทำไม่ได้ง่ายๆ เมื่อเห็นว่าดิ้นรนอย่างไรก็ไม่มีทางหลุดในที่สุดเจตน์จึงหันไปอ้อนวอน

“ได้โปรดคุณอลันคุณโรสเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย...รวมถึงทุกคนในบ้านหลังนี้...เห็นแก่พระเจ้าเถอะละเว้นพวกเขาด้วย”

“เห็นแก่พระเจ้าอย่างนั้นเรอะ...เฮอะไอ้ลูกหมาพวกโจรอย่างนายมันรู้จักคำๆ นี้ด้วยเหรอ...ถ้ายังอยากให้แม่นี่มีชีวิตรอดถึงวันพรุ่งนี้นายก็น่าจะรู้นี่ว่าควรทำยังไง...ทัศน์ลากพวกมันไปขึ้นรถ”

อลันไม่รอให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสต่อรอง เมื่อสั่งเสร็จร่างสูงผึ่งผายก็หมุนตัวเดินดุ่มๆ ออกไปทันที

เอกทัศน์มองตามหลังเจ้านายแล้วส่ายหน้าไปมา ชายหนุ่มยกมือขึ้นเท้าสะเอวเหลือบไปมองเจตน์แวบหนึ่งก่อนจะเบนสายตาไปมองร่างบอบบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น

“พวกนายพาคุณเจตน์ออกไปก่อนไป” เอกทัศน์สั่งคนที่คุมตัวเจตน์แล้วหันไปอีกทาง “ธงไชยเคลียร์ทุกอย่างที่นี่ให้เรียบร้อย อย่าให้เหลือร่องรอยอะไร...อ้ออย่าลืมให้หมอของเราเข้ามาดูแลอาการของคุณกัญญาด้วยล่ะ...”

ชายหนุ่มจ้องหญิงวัยกลางคนที่นั่งเหม่อลอยอย่างสะท้อนใจ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าสิ่งที่ทำไม่ใช่เรื่องดี แต่เพื่อความสำเร็จมันก็ต้องแลกกับทุกความเป็นไปได้ ร่างสูงปราดเปรียวเดินไปที่รติญาแล้วส่ายหน้าไปมาเมื่อนึกถึงชะกรรมของเธอ เมื่อไม่อาจหลีกเลี่ยงหน้าที่เขาจึงก้มลงช้อนร่างบางระหงขึ้นแนบอกและเดินออกไปเงียบๆ

รถที่ขับตามกันมาหยุดตรงรีสอร์ทแห่งหนึ่ง...แถบชานเมือง...ค่อนข้างเงียบ...เมื่อรถจอดสนิทลูกน้องคนหนึ่งจึงวิ่งลงไปติดต่อ...และกลับออกมาพร้อมกุญแจห้อง

อลันปรายตามองเจตน์เมื่อหยุดอยู่หน้าบ้านพัก ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องเมื่อลูกน้องเปิดประตูให้ก่อนจะหันพยักหน้าบอกให้เอกทัศน์พาหญิงสาวตามเข้าไป

“คุณอลันได้โปรดเถอะครับอย่าทำอะไรเธอ”

เจตน์ส่งเสียงห้ามพร้อมกับพยายามสะบัดตัว

“ฉันสาบานว่าจะไม่ทำอะไรเธอโอเคไหม...แต่ฉันก็ไม่รับปากว่าจะไม่ให้ใครทำ...เอาสิเลือกเอาว่านายจะช่วยพ่อหรือลูก”

อลันแค่นเสียงตอบกลับไปทันควัน ชายหนุ่มปรายตาไปมองเอกทัศน์ที่ค่อยๆ วางร่างบางลงบนที่นอนอย่างระมัดระวัง รอยยิ้มกวนอารมณ์คนมองค่อยๆ ผุดออกจากมุมปากบางเฉียบ เมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทกำลังปฏิบัติต่อคนบนเตียงด้วยกิริยาทะนุถนอม

“ดูเหมือนเวลานี้มีคนยินดีทำทุกอย่างแทนฉันแล้ว...ลองหันไปมองรอบๆ สิเจตน์ว่ามันยังมีอีกตั้งเยอะที่พร้อมทำทุกอย่างแทนฉัน”

คำพูดของอลันทำเอาเจตน์ถึงกับชาวาบไปทั้งร่าง แต่สำหรับอีกฝั่งมันกลับกำลังสร้างขวัญกำลังใจให้กับบรรดาคนที่ยืนอยู่รอบๆ จนได้ยินเสียงหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ

“ผมรู้คุณไม่มีนิสัยแบบนั้น...คุณโรสเธอไม่เกี่ยว...ปล่อยเธอไปแล้วผมจะตอบทุกอย่าง...”

“ฮึ...นายยังคิดว่าตัวเองมีอำนาจต่อรองอยู่งั้นเหรอเจตน์...ไม่เอาน่าเวลานี้ในมือนายมันไม่เหลือไพ่ดีๆ เลยสักใบ...ต่อให้หยิบใบใหม่ขึ้นมามันก็สู้ฉันไม่ได้...เวลานี้ฉันยังให้โอกาสนายตัดสินใจว่าจะยอมแพ้แล้วรับเงินเดิมพันไปหรือจะจั่วไพ่ที่แทบไม่ได้ช่วยอะไรแล้วต้องสูญเสียทุกอย่าง...เลือกเอา”

“ผมเลือกที่จะบอกทุกอย่าง...แต่คุณต้องปล่อยเธอไปก่อน”

เจตน์ยังต่อรอง

“คนอย่างฉันไม่เคยปล่อยไพ่ใบสำคัญให้หลุดมือและยิ่งต้องเอาไปแลกกับไพ่ไร้แต้มฉันยิ่งไม่ทำ เวลานี้นายควรรู้ว่ามันไม่มีการต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น...บอกทุกอย่างมาแล้วฉันจะพิจารณาเองว่าควรให้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน”

เจตน์พยายามข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลให้สงบลง ชายวัยกลางคนกัดกรามแน่นเมื่อเห็นความร้ายกาจของอีกฝ่าย

“ฉันให้เวลาสิบนาทีคิดเอาเองว่าจะอยู่ร่วมเป็นสักขีพยานให้กับคู่นอนบนเตียงนั่นหรือจะหาทางยุติเรื่องนี้แล้วบอกสิ่งที่นายรู้มาให้ฉัน”

อลันถามกลับเสียงเย็น

“สารเลว...ชาติชั่ว...ไอ้หน้าตัวเมีย”

เมื่อสุดที่จะทนกับความเลวร้ายของอีกฝ่ายเจตน์จึงสะบัดตัวเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมเต็มแรง...แต่ถูกสกัดไว้

“ถ้าฉันเลวนายก็เลวยิ่งกว่า...ถ้าเรียกว่าชาติชั่ว...ถามตัวนายสิว่าใครเป็นคนเลือก...และลองถามตัวเองหน่อยเป็นไรว่าไอ้หน้าตัวเมียมันคือใครกันแน่...”

อลันยักไหล่แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างโทรทัศน์

“แกมันเลวที่ใช้ผู้หญิงมาต่อรอง...นี่เหรอผู้ยิ่งใหญ่...ฮึ...สุดท้ายมันก็แค่ผู้ชายเฮงซวยที่อาศัยอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิง”

“หยุดปากเน่าๆ ของนายไว้ดีกว่ามั้ง...เอาล่ะฉันไม่อยากเสียเวลาอีก...ทัศน์นี่เป็นคำสั่งช่วยแสดงบทรักแบบถึงอารมณ์ให้ฉันดูสักฉากสิ...วันนี้ครึ้มใจพิลึกเลยนึกอยากดูหนังสด”

คำสั่งของอลันไม่ได้ทำให้แค่เจตน์เท่านั้นที่รู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง เพราะเอกทัศน์ก็ถึงกับตกใจจนตัวแข็ง

“ไม่นะ!...อย่าทำแบบนั้นนะคุณทัศน์ได้โปรด...อย่าแตะต้องเธอ”

เจตน์ร้องห้ามเสียงลนลานพร้อมกับพยายามสะบัดตัว

เอกทัศน์เหลือบตาไปทางเจ้านายแล้วปรายตาไปที่เตียงนอนก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างลังเล ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาแล้วพ่นลมหายใจเมื่อได้ยินคำสั่งแผลงๆ ของอลัน

“ทัศน์ฉันสั่งนายไม่ได้ยินเรอะ...แก้ผ้าแม่นั่นออก”

อลันตวาดขึ้นเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทยังยืนแข็งทื่อเป็นหุ่นยนต์

“พวกเราขายทุกอย่างไปหมดแล้ว...”

ก่อนที่เอกทัศน์จะทันขยับตัวเสียงสั่นพร่าของเจตน์ก็โพล่งขึ้น

ผัวะ!!

อลันผุดลุกขึ้นก้าวยาวๆ เพียงสองสามก้าวก็ซัดหมัดลงบนใบหน้าจองเจตน์เต็มแรง

“ไอ้ลูกหมา...นายกล้าหลอกฉันเรอะ”

“ฉันพูดเรื่องจริง...ทุกอย่างถูกส่งออกชายแดนไปหมดแล้ว”

เจตน์กัดฟันข่มความเจ็บแค่นเสียงตอบกลับไป

“ชายแดนงั้นเรอะชายแดนฝั่งไหนฮึ?...”

“มาเลย์...เราส่งผ่านไปมาเลย์แล้ว”

ผัวะ!!...

“ไอ้ลูกหมา...นายคิดว่าฉันโง่เหรอ...ชายแดนทุกที่ฉันวางกำลังไว้อย่างดีต่อให้เป็นมดมันยังไม่มีโอกาสหลุดรอด...ฉันล่ากระชั้นขนาดนี้...นายยังคิดว่ามันมีช่องทางให้มุดหนีอีกเรอะ...”

อลันตะคอกพร้อมกับแค่นเสียงเยาะหยัน

“แกตามพวกฉันมาเป็นปีๆ แล้วถึงจะไม่มีมดตัวไหนหลุดรอดแต่พวกเราก็รอดมาได้เป็นปีๆ ไม่ใช่เหรอ...”

เจตน์ตอบกลับไปด้วยกระแสเสียงที่แสดงชัดว่าสะใจพิลึกเมื่อเห็นสีหน้าสอึกของอลัน

“แม้ฉันจะตามพวกนายมาเป็นปีๆ แต่ฉันก็ไม่โง่ที่จะเชื่อคำพูดของนายแน่...และเวลานี้มันก็ทำให้ได้รู้อีกเช่นกันว่านายมันเป็นไอ้ขี้โกหก!”

“ฉันพูดความจริง...ทุกอย่างถูกเปลี่ยนมือไปหมดแล้ว”

เจตน์เงยหน้าขึ้นจ้องศัตรูรุ่นลูกด้วยประกายตาแข็งกร้าว

“ทัศน์...ฉันให้เวลานายห้านาทีแสดงบนรักกับแม่นั่นให้ฉันดูหน่อยเสร็จแล้วก็ไปตามคนอื่นมาต่อ...ส่วนแกมัดไอ้ลูกหมานี่ที่หน้าเตียงมันจะได้เห็นเวลาที่ลูกสาวเจ้านายมันได้ขึ้นสวรรค์ชัดๆ”

คำสั่งของอลันทำเอาบรรดาคนที่ได้ยินหัวเราะครื้นเครงขึ้นทันที ชายร่างใหญ่สองคนลากร่างเกร็งฝืนของเจตน์ไปยังเก้าอี้ที่มีคนเตรียมไว้ให้

“ไม่!!...ทุกอย่างยังอยู่เราเก็บมันไว้ที่เกาะ...ได้โปรดอย่าแตะต้องเธอ”

เจตน์ละล่ำละลักบอกน้ำเสียงลนลานเพราะเกรงความสูญเสียที่เรียกคืนไม่ได้ ชายวัยกลางคนจ้องใบหน้าของอลันด้วยประกายตาทั้งชิงชังและเว้าวอน

“ฉันจะเชื่อได้ยังไง...ในเมื่อนายเพิ่งบอกว่าขายไปหมดแล้ว”

“ผมสาบานได้...คุณอลันทุกอย่างมันยังอยู่”

ประกายตาของอลันลุกวาบขึ้นทันใดเมื่อมองเห็นความหวังเดียวของครอบครัวยังไม่ได้ถูกทำลายหรือขายทอดตลาด

“นายจะใช้อะไรเป็นสิ่งยืนยันว่าทุกอย่างที่พูดคือความจริง”

“ผมขอแลกชีวิตของผมกับเธอ”

“โอ๊ะโอ...นายกำลังเล่นบททาสผู้ซื่อสัตย์งั้นเหรอเจตน์...ไอ้เด่นชัยมันให้อะไรนายเรอะ...นายถึงยอมแลกชีวิตโง่ๆ นั่นกับผู้หญิงแค่คนเดียว”

อลันเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นสิ่งของที่อีกฝ่ายใช้เดิมพัน

“คุณโรสเธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้...ปล่อยเธอไปเถอะแล้วผมจะทำตามคำสั่งคุณทุกอย่าง”

เจตน์ขอร้องเสียงอ่อนลง

“เกี่ยวสิเพราะเธอเป็นลูกสาวของมัน...สายเลือดเดียวกันมันก็ต้องซึมซับความเลวไว้บ้างล่ะ”

“แต่เธอไม่เคยรู้ว่าคุณพ่อทำอะไร คุณโรสอยู่กับป้าที่อเมริกาตลอดเธอไม่เกี่ยวจริงๆ”

“ถ้านายไม่อยากให้เธอเกี่ยวข้องก็ควรบอกทุกอย่างที่รู้ รวมถึงหลุมที่ไอ้เด่นชัยมันขุดเพื่อใช้มุดหัวด้วย”
อลันตะคอกเสียงอย่างมีอารมณ์

“ผมยินดีบอกทุกอย่าง...แต่คุณต้องปล่อยเธอก่อน”

เจตน์ยังต่อรอง

“ฉันจะให้โอกาสนายสักครั้ง...แต่ไม่ใช่ปล่อยแม่นั่นแน่...เอาล่ะเจตน์ฉันให้เวลานายสองวันพาฉันไปเอาของ...ระหว่างนี้ฉันจะให้นายเป็นผู้กุมชะตาชีวิตของเธอ...นายรู้ใช่ไหมว่าถ้าของที่ฉันต้องการมันไม่ปรากฏ...แม่นั่นจะต้องพบกับจุดจบอย่างไร”

อลันบอกพร้อมกับหันไปมองร่างไร้สติของหญิงสาว แล้ววกไปมองใบหน้าจืดเจื่อนของเอกทัศน์ที่ดูเหมือนกำลังตกใจมากกว่าดีใจกับคำสั่ง

“เวลาแค่สองวันมันน้อยไป...ผมขอมากกว่านั้น”

“ฉันให้ได้เท่านี้”

“ของทั้งหมดอยู่ที่ใต้...เราต้องใช้เวลาเดินทาง...ผมคงทำไม่ได้กับเวลาเท่าที่มี”

เจตน์บอกอย่างกังวล

“ก็ได้ฉันให้เวลาแค่ห้าวัน...นำทางไป...หวังว่านายจะไม่มีลูกเล่นอะไรที่จะทำให้ฉันนึกอยากดูหนังสดขึ้นมาอีกหรอกนะ”

อลันจ้องใบหน้าเครียดขรึมของเจตน์ด้วยประกายตาราวกับราชสีห์มองเหยื่อ ชายหนุ่มหันไปทางคนสนิทแล้วยิ้มก่อนจะออกคำสั่ง

“พาว่าที่เมียไปขึ้นรถสิทัศน์...เราคงต้องรีบเดินทาง”

“เราควรพักสักคืนนะครับคุณอลัน...เพราะคนของเราอดนอนมาหลายคืน ผมเกรงว่าหากต้องขับรถไกลๆ มันอาจจะเป็นอันตรายเปล่าๆ อีกอย่างคุณโรสเธอควรได้พัก”

“อ้อ...นายกำลังจะบอกฉันว่าห่วงแม่นั่นงั้นสิ”

อลันเลิกคิ้วขึ้นขณะหันไปยิ้มเยาะเจตน์

“ผมจะดูแลเธอเอง”

เจตน์อาสาทันที

“คงไม่ได้หรอก...ผู้หญิงคนนั้นเป็นหมากสำคัญของฉันเชียวนะ...ฉันไม่โง่ปล่อยของสำคัญให้กับนายแน่ พาออกไปได้แล้ว”

อลันบอกพร้อมกับสั่งคนติดตามน้ำเสียงเรียบเฉย

“ไม่ได้นะคุณอลัน...คุณสัญญาแล้วว่าจะให้โอกาสพวกเรา”

เจตน์เริ่มเดือดดาลขึ้นอีกครั้ง

“ฉันไม่ทำอะไรแม่นั่นหรอกน่า...เอาล่ะนายควรไปพักผ่อนฉันเป็นคนรักษาคำพูด...พาออกไป”

เจตน์พยายามขืนตัวไม่ยอมก้าวออกไปจากห้องง่ายๆ ชายกลางคนหันไปมองตัวประกันสาวที่นอนเงียบอยู่บนเตียงอย่างห่วงใย ก่อนจะจ้องใบหน้าคมคายของอลันอย่างอาฆาต...ให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้มันเป็นเทพบุตรหรือซานตานกันแน่

Create Date : 07 ตุลาคม 2553

Last Update : 7 ตุลาคม 2553 14:24:46 น.

2 comments

Counter : 1837 Pageviews.

สวัสดีค่ะ วันนี้อัพช้าตามเคย ช่วงนี้เอ๋คงกะเวลาไม่ค่อยได้ คงผ่านกลางเดืนไปถึงจะว่างจริงๆ ช่วงนี้เลยขออนุญาตอัพไม่เป็นเวลาเอาตามสะดวกเอ๋นะคะ เรื่องนี้เอ๋คงต้องขออนุญาตเรื่องฉากมหัศจรรย์ ที่อาจจะหวือหวาเล็กน้อย แต่จะพยายามรักษาระดับภาษาให้อยู่ในกรอบที่สวยงามค่ะ

สำหรับท่านผู้อ่านท่านใดเห็นว่ามีจุดไหนบกพร่อง รบกวนชี้บอกได้นะคะ เอ๋จะได้นำไปปรับแก้ให้ดียิ่งๆ ขึ้นค่ะ

รักษาสุขภาพนะคะ
เอ๋ค่ะ

โดย: sansook

วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:14:31:47 น.

ได้อ่านแล้ว สนุกมากเลยค่ะ
ท่าทางพี่อลันจะกลัวฝังใจมากกับความรัก
เคยอกหักมามั้งป่าวเนี่ย หรือเห็นน้องเขยกลัวเมีย
เลยเตรียมตัวกลัวไว้มั้ง 555++
ได้รับกระเป๋าผ้าแล้วนะค่ะ น่ารักมากค่ะ
แล้วสัปดาห์หนังสือ ตุลาฯนี้
คุณอักษราจะไปแจกลายเซ็นต์ไหมค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
ปล. ได้รับลายเซ็นต์นักเขียนด้วย
ปลื้มมาก จะเอาไว้คั่นหนังสือคุณอักษราที่ซื้อมา 55+

โดย: googie IP: 203.146.71.70 วันที่: 8 ตุลาคม 2553 เวลา:7:33:46 น.