ตอนที่ ๒๑ หนอนบ่อนไส้

ภูริชเดินเอื่อยๆ ตามเตโชออกมาจนถึงจุดที่ชยินรออยู่ ชายหนุ่มเหลือบมองทหารห้านายยืนถืออาวุธในท่าเตรียมพร้อมแล้วทำเฉย “เห็นหรือยังว่าฉันไม่ได้ไปทำเรื่องอะไรอย่างที่คนของนายใส่ความ” ชายหนุ่มหันไปทางชยินแล้วบอกน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าแกคิดว่าแค่การเดินเข้าไปแล้วกลับออกมาจะทำให้โทษที่ควรได้รับหมดไปล่ะก็ขอบอกไว้เลยว่าเสียใจ” ชยินบอกเสียงกร้าว “เอาน่าพี่เรื่องเล็กน้อยเองอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่นักเลย อีกอย่างเรายังไม่รู้แน่ชัดว่ามองเทร์ไปทำเรื่องเสียหายมาหรือเปล่าเกิดลงโทษ แล้วเขาไม่มีความผิดพวกเราอาจถูกหน่วยเหนือตำหนิ แค่ว่ากล่าวตักเตือนก็น่าจะพอ” เพราะรู้ดีว่าหากสั่งลงโทษมองเทร์อาจมีปัญหาตามมาภายหลัง และเพื่อป้องกันความขัดแย้งในอนาคตเตโชจึงออกปากช่วย “นายอย่ายุ่งเรื่องนี้ดีกว่า” แต่ชยินที่มีความคิดเห็นแตกต่างกลับไม่ให้ความสนใจกับผลที่จะได้รับในอนาคตหากมีความผิดพลาดเกิดขึ้น “เวลานี้มันจะสามทุ่มกว่าแล้วพรุ่งนี้พี่ต้องออกเดินทางแต่เช้าไม่ใช่หรือ” “จะกี่ทุ่มก็ช่างแค่ลงหวายบนหลังเจ้านั่นมันจะเสียเวลาสักเท่าไรกัน” คนเป็นพี่ยังดึงดันจะลงทัณฑ์คู่ปรับให้ได้ “ช่างเถอะเตโช ดูท่าคืนนี้พี่ชายสุดซาดิสต์ของนายคงอยากจะละเลงหวายอย่างหนักจนลืมฐานะของฉันว่าเป็นใคร” ภูริชตบมือลงบนหัวไหล่ของเตโชก่อนเบนสายตายียวนไปทางชยิน “เวลานี้แกทำผิด...และฉันไม่สนเลยสักนิดว่าคนอย่างแกจะมีเส้นสายของใครคุ้มกะลาหัว มองเทร์ฉันเคยเตือนแล้วไม่ใช่หรือว่าอยู่ที่นี่ควรปฏิบัติตัวยังไง” “แล้วฉันไปทำความผิดอะไรมา...นายอย่าใช้อำนาจที่มีข่มเหงกันดีกว่า” พอภูริชพูดจบชยินก็ขยับตัวหมายจะตั้นใบหน้าคมเข้มให้หายผยองแต่คนเป็นน้องกลับก้าวเข้ามาขวางแล้วช่วยแก้ต่างให้กับจำเลย “แต่ฉันว่ามองเทร์คงไม่ได้ไปทำความผิดมาหรอก เขาคงไปถามเรื่องยาอย่างที่บอกเพราะตอนไปตามก็ไม่เห็นคุณหมอโวยวายหรือมีท่าทางตื่นตกใจ” พอเห็นท่าทางไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ ของชยินภูริชจึงนึกหมั่นไส้จนลังเลว่าเขาควรบอกสิ่งที่รู้ให้กับคนพวกนี้ไหม ขณะกำลังชั่งใจใบหน้าของเตโชก็ผุดเข้ามาในมโนสำนึกและมันกำลังทำให้คำว่าไม่เอนเอียงมาอยู่ตรงคำว่าควร “นายจะไปรู้อะไรเตโช...” ชยินแค่นเสียงบอก “ฉันอาจจะไม่รอบรู้ในหลายๆ เรื่องเท่าพี่แต่ครั้งนี้ฉันเชื่อว่ามองเทร์ไม่ได้ไปทำเรื่องเสื่อมเสีย เราพวกเดียวกันอย่าทำให้เรื่องที่ยังหาความกระจ่างไม่ได้มาทำลายความเป็นพวกพ้องเลย อีกอย่างมองเทร์เพิ่งมาเขาคงไม่รู้จริงๆ ว่าที่นี่มีกฎอะไรบ้าง หากมันเป็นความผิดครั้งแรกเราควรให้โอกาสเขาแค่ว่ากล่าวตักเตือนก็น่าจะเพียงพอ” ภูริชเหลือบมองเตโชประกายตาขอบคุณ แม้สิ่งที่เตโชกำลังทำคือช่วยเขา แต่ถ้ามองให้ลึกลงไปการทำเช่นนี้ไม่ได้ทำให้เขาแค่รอดพ้นจากโทษทัณฑ์เท่านั้น หากมันหมายถึงการลดความขัดแย้งที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต “ถ้าอย่างนั้นนายก็ช่วยอบรมสั่งสอนมันด้วยแล้วกันว่าอยู่ที่นี่ควรทำตัวยังไง” เมื่อถูกน้องชายสกัดโอกาสสั่งสอนคู่ปรับชยินจึงระเบิดคำสั่งพร้อมกับหมุนตัวเดินกลับกระท่อมด้วยท่าทางที่ยังกรุ่นไปด้วยความขุ่นเคือง “นายสองคนไม่น่าเป็นพี่เป็นน้องกันเลยให้ตาย” พออีกฝ่ายยอมล่าถอยคนที่ดวงเกือบซวยจึงอดเปรยไม่ได้ “ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ” “ชยินไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยต่างจากนายที่ยังรับฟังคนอื่นเขาบ้าง” “ปกติพี่ชายฉันเป็นคนมีเหตุมีผลแต่ที่เป็นอย่างนี้คงเพราะนายไปท้าทายเขาน่ะสิ” ชายหนุ่มบอกแล้วเริ่มออกเดิน “ฉันไม่ได้ท้าทาย...ชยินอคติไปเอง...เออเตโชฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” ดวงตาคมกล้ากวาดมองไปรอบๆ พอเห็นว่าทั้งบริเวณมีเพียงเขาและเตโชชายหนุ่มจึงเริ่มเข้าเรื่องทันที “มีอะไรงั้นหรือ” เตโชหยุดฝีเท้าหันไปถาม “คนของฉันแจ้งว่าถ้าชยินออกเดินทางพวกลอซูอาจจะเข้าถล่มค่าย นายมีความคิดเห็นว่ายังไงกับข่าวนี้” “ไม่น่าเป็นไปได้คนของนายไปเอาข่าวนั่นมาจากไหน” แม้ข่าวที่ได้รับจะไม่สู้ดีแต่มันกลับไม่ทำให้คนรับรู้ตื่นตระหนกกับมันนัก “ข่าวนั่นจะมาจากไหนไม่สำคัญ เวลานี้สิ่งที่สำคัญมากกว่าคือนายต้องบอกชยินอพยพชาวบ้านออกจากพื้นที่ให้เร็วที่สุด” “ชยินคงไม่เห็นด้วย...” “จะเห็นด้วยหรือไม่ก็ต้องย้ายคนออกไปนายคงไม่อยากเห็นพวกเขาตายหรอกใช่ไหม” “ไม่มีใครอยากให้พวกเขาตายหรอก แต่เราจะมั่นใจได้แค่ไหนว่าข่าวนั่นมันเป็นเรื่องจริง อีกอย่างการเคลื่อนย้ายชาวบ้านที่ตั้งรกรากมานานให้ออกจากพื้นที่มันไม่ใช่จะทำได้ง่ายๆ เขาไม่ฟังเราหรอก” เตโชอธิบายเพราะยังไม่ปักใจเชื่อเสียทีเดียว “แต่ถ้าเป็นคำสั่งของชยินพวกเขาจะต้องเชื่อและทำตาม เราไม่มีเวลาถ้าพวกเขาไม่ไปก็เท่ากับเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่...นายช่วยไปพูดกับชยินให้เขาสั่งอพยพชาวบ้านออกไปก่อนจะได้ไหม” “นายมีข้อพิสูจน์ไหมว่าลอซูคิดจะถล่มฐานทัพของเรา เพราะถ้าพูดแค่ปากเปล่าฉันเกรงว่าชยินจะไม่เชื่อ” “ข้อพิสูจน์มีเพียงคำรายงานจากคนของฉันเท่านั้น...เอาล่ะถ้านายไม่เชื่อจะลองเอาชีวิตของพวกเขาเสี่ยงดูก็ได้” เมื่อเห็นสีหน้าของเตโชยังดูเรียบเฉยไม่มีท่าทีเชื่อกับข่าวของตนภูริชจึงพ่นลมหายใจแล้วตัดบท “เอาล่ะยังไงก็ขอบใจสำหรับข่าวนั่นแล้วจะลองพูดกับชยินให้ฉันไปล่ะ” เตโชวางมือลงบนหัวไหล่ผึ่งผายแล้วตบเบาๆ ก่อนผละไปอีกทาง สายตาคมกล้ามองร่างสูงปราดเปรียวที่เดินห่างออกไปแล้วส่ายหน้า ถ้าเตโชมองว่าเรื่องที่เขาบอกไม่มีความน่าเชื่อถือแล้วทำเพิกเฉยไม่รายงานให้ชยินทราบพรุ่งนี้คงมีผู้บริสุทธิ์ล้มตายอีกมากมาย ชยินมองคนที่กำลังเดินขึ้นกระท่อมมาด้วยประกายตาไม่ใคร่พอใจสักเท่าไรนัก และอาการไม่พอใจก็ยิ่งทวีคูณเมื่อเห็นเตโชยิ้มกริ่มก่อนทรุดลงนั่งข้างๆ แล้วเอนร่างในท่าสบายๆ “ไงพ่อฮีโร่” เมื่ออดไม่ได้เขาจึงแค่นเสียงถาม “ก็ไม่ไงดูพี่จะไม่ชอบหน้าของมองเทร์เอาเสียเลย” “ฉันไม่ชอบท่าทางอวดดีของมันต่างหาก นายก็เห็นไม่ใช่หรือว่าหมอนั่นมันโอหังขนาดไหน” “แต่ฉันกลับมองว่านั่นไม่ใช่ความโอหังมันเป็นอุปนิสัยส่วนตัวมากกว่า พี่คงมีอคติกับเขามากไปความจริงมองเทร์เป็นคนใช้ได้คนหนึ่งเลยล่ะ” “แค่ไม่กี่วันก็มองออกแล้วเรอะว่านิสัยเจ้านั่นเป็นยังไง การมองคนนะเตโชเราต้องมองให้ลึกซึ้งนายไม่เคลือบแคลงสงสัยกับพฤติกรรมของมันบ้างเลยหรือ” ชยินจ้องหน้าน้องชายด้วยประกายตาสุขุม และสายตาที่จับจ้องมานั่นก็ทำให้เตโชอดคิดตามไม่ได้ “จากพฤติกรรมของเขาฉันก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ” “หากเห็นอยู่แค่นั้นฉันก็จนใจ แต่ให้รู้ไว้ว่าวันนี้นายได้ทำลายแผนการของฉันเสียยับเยิน” เตโชมองดวงตาคมกริบที่จ้องตำหนิมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจ “ฉันพยายามหาทางจำกัดอิสระของหมอนั่นในระหว่างที่ไม่อยู่แต่นายกลับแส่ไม่เข้าเรื่อง เตโชตอนนี้นายไม่ได้นั่งอยู่ในห้องทำงานที่มีเอกสารกองเป็นตั้งๆ เหมือนเช่นเคย เวลานี้อย่าลืมสิว่านายกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสนามรบรอบตัวมีทั้งมิตรและศัตรูก่อนมาฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าประมาท” พอเห็นท่าทางไม่ประสีประสาของน้องชายคนเป็นพี่ที่มีความเชี่ยวชาญมากกว่าก็อดตักเตือนไม่ได้ “แต่...” “นายยังอ่อนหัดนักกับโลกที่อยู่นอกตำรา ถ้าจะแก้ต่างให้กับหมอนั่นโดยอ้างพฤติกรรมในด้านที่นายเห็นขอบอกไว้เลยว่าคนอย่างนายยังไร้ประสบการณ์ และฉันหวังว่านายคงไม่เชื่อเรื่องโกหกที่มันสร้างขึ้น” “พี่หมายความว่ายังไง...แล้วมองเทร์เขาโกหกฉันเรื่องอะไร” เตโชนิ่วหน้าอย่างงุนงงเพราะไม่เข้าใจว่าพี่ชายกำลังพูดถึงอะไร “ก็เรื่องที่มันเอามาอ้างยังไงล่ะ...เราอยู่ที่นี่มาเป็นปีไอ้กระท่อมข้างธารน้ำนั่นมีจริงเสียที่ไหน” “อ้าว...ในเมื่อไม่มีแล้วทำไมพี่ทำเหมือนเชื่อล่ะ” พอได้ยินคำพูดของพี่ชายคนที่ยังไม่หายงงก็อดแย้งขึ้นไม่ได้ “ฉันก็อยากรู้น่ะสิว่าไอ้กะล่อนนั่นมันจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีก และน่าปรบมือที่เรื่องโป้ปดของมันสามารถหลอกคนซื่อบื้ออย่างนายได้” “ตกลงเรื่องที่มองเทร์บอกมันไม่ใช่ความจริงเหรอ...” พอเห็นใบหน้าของพี่ชายพยักหงึกหงักคนที่ถูกต้อนเข้าไปในฝูงแกะโดยไม่รู้ตัวก็ถึงกับทำหน้าไม่ถูกก่อนแก้ต่างให้ตัวเอง “พี่จะมาว่าฉันก็ไม่ถูก ถึงเราจะอยู่ที่นี่เป็นปีๆ แต่ไอ้ลำธารฟากโน้นฉันเคยไปเสียที่ไหน ตั้งแต่มองเทร์มาเจ้านั่นก็ไม่เคยแสดงท่าทางเป็นพิษเป็นภัยเลยสักครั้ง นอกจากนั้นเขายังมีความคิดที่ดีอีกหลายอย่าง จริงอยู่ที่เขามักเข้าไปวุ่นวายกับคุณหมอแต่ก็เป็นไปในลักษณะช่วยเหลือเสียมากกว่า” “ภาพของมองเทร์สำหรับนายอาจดูว่าเป็นมิตร แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่หากนายคิดว่ามันเป็นอคติเพราะเขามาจากหน่วยเหนืออีกทั้งมีเส้นสายสำคัญคุ้มกะลาหัวล่ะก็นายคิดผิด” “แต่ฉันก็ไม่เห็นท่าทางของมองเทร์จะเป็นศัตรูกับใคร ถ้าพี่ห่วงเรื่องที่เขาเข้าไปวุ่นวายกับคุณหมอฉันยืนยันได้ว่าเขาไม่ได้คิดร้ายต่อพวกเธอ” เตโชแสดงความคิดเห็นพร้อมหยิบยกตัวอย่างขึ้นประกอบ “ในสายตานั่นอาจจะไม่มุ่งร้ายแต่นายไม่รู้สึกสงสัยบ้างเลยเหรอที่เจ้านั่นให้ความสำคัญกับพวกหมอจนผิดวิสัย หลังจับตาดูความเคลื่อนไหวของมันทั้งจากรายงานของซาเยร์รวมถึงสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาฉันมองว่าเจ้านั่นไม่น่าไว้ใจ” “มันหมายความว่ายังไง” คนเป็นน้องถามพลางขยับตัว “ถ้าสิ่งที่ฉันกังวลเป็นเรื่องจริงก็หมายความว่าเจ้าหมอนั่นอาจไม่ใช่มองเทร์” “อะไรนะ!...มันจะเป็นไปได้ยังไงพี่คิดมากไปหรือเปล่า...” เตโชยังคงตั้งคำถามเพราะไม่ปักใจเชื่อ “ตอนนี้พวกเรายังไม่มีหลักฐานชี้ชัดว่าหมอนั่นคือมองเทร์หรือไม่ แต่จากรายงานของซาเยร์มันมีความเป็นไปได้ว่าเจ้านั่นอาจเป็นคนอื่น” “รายงานของซาเยร์มีความน่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรือ และคนของพี่ไปได้ข้อมูลอะไรมา” เตโชยังคงส่งคำถามออกไปไม่หยุดเพราะไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนแฝงตัวเข้ามา หนำซ้ำคนที่พี่ชายเขาสงสัยยังเป็นถึงคนสนิทของนายพลท่านหนึ่ง ซึ่งทุกคนรู้ดีว่าคนที่จะเข้าไปอยู่กับผู้นำระดับนั้นได้ต้องมีฝีมือที่เรียกว่าเหนือชั้นเลยทีเดียว มันจึงไม่มีความเป็นไปได้หากคนอย่างมองเทร์จะถูกเปลี่ยนตัวโดยที่ไม่มีใครระแคะระคาย “นายลืมแล้วหรือว่ามองเทร์พักอยู่กับใคร” ชยินบอกเสียงเรียบ “แล้วรายงานของซาเยร์มีอะไรที่บ่งบอกว่าเขาอาจเป็นคนอื่น” เมื่อเห็นว่าสิ่งที่พี่ชายกำลังเอ่ยเริ่มมีความเป็นไปได้เตโชก็ชักเอนเอียง “จากรายงานทั่วไปรวมถึงพฤติกรรมที่ส่อไปในทางเป็นภัยต่อพวกเราตอนนี้ยังไม่มีความชัดเจนเพราะมองเทร์เพิ่งมาถึง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะฉันให้คนจับตาดูหมอนั่นในทุกย่างก้าว แต่ช่วงสายของเมื่อวานซาเยร์พูดถึงปืนของมันว่าดูไม่เหมือนกับที่พวกเราใช้คราแรกฉันก็ไม่ติดใจอะไรแต่ พอเห็นอาวุธนั่นกับตาถึงรู้ว่ามันคือสไนเปอร์ไรเฟิล และคนที่ใช้อาวุธชนิดนี้จะต้องเป็นผู้ที่มีความสามารถสูงเรื่องของการยิงปืนในระยะไกล” “แค่ปืนมันบ่งบอกได้ชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือว่ามองเทร์เป็นคนอื่น” แม้จะมีความคิดเอนเอียงไปทางพี่ชายเข้าทุกทีแต่ เพราะไม่มีความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังอธิบายจึงทำให้คนเป็นน้องก็ยังมีข้อสงสัยผุดขึ้นมาเรื่อยๆ “แค่ปืนมันอาจบ่งบอกอะไรไม่ได้ แต่พฤติกรรมและอุปนิสัยต่างหากที่ทำให้มันมีความเป็นไปได้ ซาเยร์เล่าว่ามองเทร์ไม่แตะเหล้ารวมถึงบุหรี่ซึ่งมันผิดวิสัย เพราะอยู่ที่หน่วยเหนือเจ้านั่นนับว่าเป็นหนึ่งในเรื่องพวกนี้ ที่สำคัญกว่านั้นคือความมั่นคงทางอารมณ์แม้เจ้านั่นจะพยายามปกปิดแต่จากบททดสอบหลายครั้งทำให้รับรู้ได้จากประสบการณ์ว่ามองเทร์ที่เราเห็นสามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ดีในภาวะต่างๆ และองค์ประกอบเหล่านั้นมันคือลักษณะพิเศษที่สไนเปอร์ต้องมี” ชยินอธิบาย “ฉันอาจจะไม่รู้ลึกและละเอียดเท่าพี่แต่มันไม่มีเหตุผลเลยที่มองเทร์จะคิดร้ายกับพวกเรา” “ถ้าเจ้านั่นคือหนอนบ่อนไส้จริงสิ่งที่มันกำลังพยายามทำก็คือค่อยๆ ซอนไซกัดแทะแล้วแทรกซึมรอจนพวกเราตายใจจึงลงมือ เหมือนพวกหนอนที่เข้าไปกัดกินผลไม้อย่างไรล่ะ ถ้ารู้ทันทุกอย่างจะคงอยู่ได้แต่หากรู้เมื่อสายนายก็คิดเอาแล้วกันว่าผลของมันจะเป็นยังไง” “แต่มันก็ไม่น่าเป็นไปได้แม้ว่ามองเทร์จะมีความคิดเห็นแตกต่างบ้าง แต่ฉันมั่นใจว่าเขาไม่ได้มุ่งร้ายต่อพวกเรา” “หากเจ้านั่นเป็นสายลับจริง และถ้านายมองเห็นได้แค่นั้นก็เท่ากับว่ามองเทร์ทำงานสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง” ชยินบอกเสียงเยาะ “ถ้าพี่ยืนยันว่ามองเทร์แฝงตัวเข้ามาพอบอกได้ไหมว่าเขาเป็นคนของใคร” “มันเป็นคนของใครก็ได้ทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่ลอซู” พอชยินเอ่ยชื่อของใครคนหนึ่ง ก็ทำให้เตโชฉุกคิดขึ้นมาได้ “ลอซูหรือ...อ้อนึกออกแล้ว...ก่อนแยกกันมองเทร์บอกว่าพรุ่งนี้หลังพี่ออกเดินทางคนของลอซูจะเข้าถล่มฐานเรา ตอนแรกฉันก็คิดว่าคงเป็นเรื่องล้อเล่นแต่พอได้ยินเรื่องที่พี่สงสัยก็ชักไม่แน่ใจแล้วสิ” “มันบอกนายอย่างนั้นหรือ” “ใช่...เขาบอกว่าให้พี่สั่งอพยพชาวบ้านออกไปก่อนที่พวกนั้นจะเข้าถล่มฐาน ถ้าเป็นเรื่องจริงแบบนี้มันก็ไม่ได้การแล้วสิ” เตโชเริ่มตื่นตระหนกเมื่อพบว่าสิ่งที่รับรู้อาจมีมูลความจริง “นายจะตื่นตูมไปทำไมข่าวนั่นเชื่อได้มากแค่ไหนก็ไม่รู้...แล้วมันบอกหรือเปล่าว่าได้ข่าวมายังไง” แม้ข่าวที่เพิ่งได้รับจะสร้างความกังวลใจไม่น้อย แต่เพราะไม่เชื่อใจคนนำสารชยินจึงไม่ได้แสดงท่าทีคล้อยตามแต่อย่างใด “มองเทร์บอกว่าคนของเขาแจ้งมา” “เมื่อไหร่” คำถามที่มาพร้อมกับประกายตาแข็งกร้าวของพี่ชายทำเอาคนที่ต้องตอบถึงกับพูดไม่ออกเพราะไม่มีข้อมูล “ฉันไม่ได้ถาม...เพราะไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง” เตโชบอกเสียงอ่อย “เชื่อหรือไม่เชื่อนายก็ควรสอบถามถึงที่มาของข่าว และถ้าเจ้านั่นบอกว่ามีคนมารายงานให้ก็แสดงว่าที่หายไปเมื่อหัวค่ำก็คงออกไปพบคนของมันมาล่ะสิ เห็นแบบนี้แล้วนายเชื่อฉันหรือยังว่าหมอนั่นมันไม่น่าไว้ใจ” “ถึงมองเทร์จะไปพบคนของเขาแต่ข่าวนั่นมันเป็นผลดีต่อเรานะ...” “มันเป็นผลดีหรือกลลวงกันแน่ เจ้านั่นอาจกำลังวางแผนป่วนให้พวกเราเกิดความโกลาหลก่อนส่งสัญญาณไปให้พรรคพวกเข้าโจมตีก็เป็นได้ นายก็น่าจะรู้ว่าการอพยพคนหลายร้อยมันไม่ใช่จะทำได้ง่ายๆ” “แล้วพี่จะวางเฉยไม่คิดทำอะไรเลยหรือ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันไม่เห็นด้วยแน่เพราะถ้าข่าวของมองเทร์เป็นเรื่องจริงชาวบ้านคงได้รับผลกระทบอย่างหนักเอาอย่างนี้ดีไหมพรุ่งนี้ก่อนออกเดินทางพี่สั่งให้ทหารที่ประจำการอยู่ในฐานออกไปช่วยกันอพยพชาวบ้านไปอยู่ในที่ปลอดภัย ถ้าหากไม่มีอะไรค่อยกลับมา” เตโชที่นึกถึงความสูญเสียเสนอความคิดเห็น “ไม่ล่ะฉันไปแค่สองวันมันคงไม่มีอะไรเลวร้ายถึงขนาดนั้นกระมัง อีกอย่างลอซูมันจะเอาอาวุธที่ไหนมาถล่มเรา เท่าที่รู้มาถึงพวกนั้นจะมีอาวุธที่ทันสมัยแต่ไอ้ที่มันต้องใช้กำลังจะตกเป็นของพวกเรา และฉันเชื่อว่าข่าวนั่นมันลวงโลกเพราะถ้าลอซูรู้ว่าฉันจะออกเดินทางมันก็ต้องรู้ว่าอาวุธกำลังจะถูกแย่งชิง นายเลิกกังวลกับข่าวโคมลอยได้แล้ว” เพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่มีทางล่วงรู้ถึงแผนการสกัดอาวุธของฝ่ายตนจึงทำให้ชยินมองว่าสารที่ได้รับคงเป็นเพียงกลลวงของคู่ต่อสู้ ทั้งสองคนยังคงถกเถียงถึงความเป็นไปได้และความเป็นไปไม่ได้ของข่าวที่เพิ่งได้รับ แม้เตโชจะไม่เห็นด้วยกับข้อสันนิษฐานของพี่ชายและพยายามนำเหตุผลอื่นเข้ามาแย้ง แต่ดูเหมือนชยินจะมั่นใจกับความคิดของตัวเองจนไม่รับฟัง เมื่อเห็นว่ายิ่งโต้แย้งกันไปมาก็ยิ่งทำให้เสียเวลานายทหารตาดุจึงยุติทุกข้อสงสัยที่ยังไม่ได้บทสรุปอยู่ที่อำนาจของตัวเอง ก่อนลุกขึ้นเดินกลับเข้าห้องโดยเลิกใส่ใจที่จะชักจูงให้น้องชายเบนความคิดเห็นมาในทิศทางเดียวกับเขา   Create Date : 13 มกราคม 2555 3 comments Last Update : 13 มกราคม 2555 20:21:10 น. Counter : 856 Pageviews. Share Tweet