ตอนที่ ๒๒ วัดใจ

พอฟ้าสางภายใต้หมอกในยามเช้าตรงหน้ากระท่อมหลังใหญ่มีชายฉกรรจ์นับสิบยืนถืออาวุธพร้อมสัมภาระเพื่อเตรียมออกเดินทาง เมื่อชยินลงจากกระท่อมซาเยร์จึงเดินเข้าไปรายงานถึงความพร้อม แล้วพยักหน้าเมื่อผู้เป็นนายออกคำสั่งให้เขาไปทำอะไรบางอย่างก่อนจะหมุนตัวมุ่งหน้าไปทำตามคำสั่งนั้น เตโชที่เพิ่งเดินลงจากกระท่อมหันไปจ้องใบหน้าเรียบเฉยของพี่ชายแล้วเหลือบมองตามร่างแกร่งที่เดินห่างออกไป ก่อนปรายตาไปยังทิศซึ่งเป็นที่ใช้จำกัดอิสรภาพของเชลยสาว “นั่นซาเยร์กำลังจะไปไหน” เมื่อเห็นว่าทิศทางที่คนสนิทของพี่ชายมุ่งหน้าไปหาใช่กระท่อมของหญิงสาวทั้งสองคนเป็นน้องจึงอดถามขึ้นไม่ได้ “ฉันให้ไปตามมองเทร์” ชยินตอบแค่นั้น “ไปตามมาทำไม...” ขณะเตโชจะขยับปากถามต่อเสียงทรงอำนาจของอีกฝ่ายก็โพล่งขัดขึ้นเสียก่อน “เลิกถามสักทีมันไม่ใช่หน้าที่ของนาย” “แต่ฉันก็มีสิทธิรู้ความเป็นไปในค่ายเหมือนกัน” แม้เตโชจะอ้างสิทธิของตนแต่ชยินไม่ได้ใส่ใจกับมันนักนอกจากพยักหน้าให้ทหารสองนาย และหมุนตัวเดินตรงไปยังกระท่อมของแพทย์หญิงทั้งสองแล้วทำเฉยกับคำกล่าวอ้างนั้น เมื่อเห็นพี่ชายเดินห่างออกไปเตโชจึงยกมือขึ้นเท้าสะเอวมองตามร่างสูงใหญ่ไปอย่างหัวเสีย ก่อนหันไปมองทิศทางที่คนสนิทของพี่ชายเดินลับหายแล้วนิ่วหน้าเพราะสงสัยว่าชยินให้ซาเยร์ไปตามมองเทร์มาทำไม นภัสชลมองร่างสูงใหญ่เดินท่อมๆ ตรงมาด้วยสีหน้าไม่ใคร่สู้ดีนัก ก่อนยืดตัวขึ้นหันไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกนานัปการของเพื่อนแล้วพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเพราะไม่รู้ว่านับจากนี้ไปพวกเธอจะต้องพบเจอกับเรื่องอะไรอีก “พวกเขามานั่นแล้วลี” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับหันไปแนบสายตากับช่องเล็กๆ อีกครั้ง ก่อนจะถอยออกมายืนกระวนกระวายอยู่ข้างแคร่ “ลีว่าเขาจะยอมให้เราตามไปด้วยไหม” นภัสชลถามด้วยสีหน้ายุ่งยากใจเพราะเกรงว่าผู้ชายหน้าดุที่กำลังเดินมานั่นจะไม่เห็นดีเห็นงามกับข้อต่อรองของพวกเธอ “มันก็ต้องลองดู...แต่เราว่าเธอน่าจะรออยู่ที่นี่นะ” วริสาจ้องหน้าเพื่อนสีหน้ากังวล “ได้ยังไงมาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันสิ” “ข้างนอกนั่นมีแต่ป่าจะมีสัตว์ร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วไหนจะคนพวกนั้นอีกถึงเขาไม่ทำอันตรายเราแต่อาวุธในมือเหล่านั้นก็ไว้ใจได้เสียที่ไหนเกิดพวกเขารบรากันขึ้นมาเธออาจได้รับอันตราย” “คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง...ขนาดนายมองเทร์อะไรนั่นยังบอกให้เราตามลีไปด้วยเลยนี่นา...” “จริงอยู่ที่มองเทร์อยากให้เธอไปด้วยแต่เราจะเชื่อใจเขาได้สักแค่ไหน” “เชื่อได้ไม่ได้เราก็ต้องลองเสี่ยงดู...เราว่าถึงนายนั่นไม่น่าไว้ใจแต่เขาก็คงรู้อะไรมาบ้างล่ะ” นภัสชลสนับสนุนแม้จะไม่ค่อยชอบหน้าบุคคลที่เอ่ยถึงนัก ขณะวริสากำลังจะอ้าปากโต้แย้ง เสียงกุกกักพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชยินที่โผล่เข้ามาก็ทำให้ทั้งสองหยุดบทสนทนาในทันที “นั่นอะไร” แม้จะเห็นว่าชายหนุ่มกำลังเดินมาแต่พอได้ยินคำถามที่มาพร้อมกับสายตาดุดันของเขาจ้องมาที่พวกตนนภัสชลก็ถึงกับยืนแข้งขาสั่นจนอ้าปากไม่ขึ้นนอกจากขยับไปยืนชิดเพื่อน “ผมถามว่านั่นอะไร” ชายหนุ่มชี้มือไปยังเป้ที่วางอยู่บนแคร่แล้วถามเสียงเข้ม “ก็เห็นว่ามันเป็นเป้” วริสาสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วตอบกลับเสียงแข็ง “ไปเอามาจากไหน” คำถามห้วนสั้นที่มาพร้อมกับสีหน้าเอาผิดกำลังทำให้วริสาเริ่มเปลี่ยนความรู้สึกกลัวเป็นหมั่นไส้และความรู้สึกนั้นกำลังก่อมวลท้าทายขึ้นมาทีละนิดๆ จนทำให้เธอกล้าตอบโต้กลับไป “คนของคุณเอามาให้...มันคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมหากฉันจะมีเป้ไว้ใส่สัมภาระบ้าง” “มันไม่มีปัญหาแน่ถ้าเป้มีแค่ใบเดียว” ชยินตอบคำถามนั้นพร้อมกับเบนสายตาไปจับนิ่งอยู่ตรงใบหน้าตื่นๆ ของหญิงสาวอีกคน “เราสองคนจะออกเดินทางไปพร้อมกับพวกคุณ” วริสาช่วยให้ความกระจ่างในขณะนภัสชลเริ่มเบียดร่างเข้าแนบชิดกับเพื่อน “พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า...ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่ามีคุณคนเดียวเท่านั้นที่จะเดินทางไปกับเราส่วนหมอจะต้องรออยู่นี่” นภัสจ้องสายตาดุดันจับนิ่งอยู่ที่วริสาก่อนเบนมายังตนก่อนกลืนน้ำลายลงคอ แม้กลัวแสนกลัวแต่เพราะเกรงว่าวริสาจะเห็นดีเห็นงามกับคำพูดของคนหน้าดุเธอจึงรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป “ไม่นะ...ลีไปไหนฉันก็จะไปด้วย” “ไม่ได้คุณต้องรออยู่ที่นี่” “พวกเรามาด้วยกันฉันไม่รออยู่ที่นี่แน่...” ดวงตาคมกริบจ้องใบหน้าเผือดซีดของคนที่กำลังยืนกรานเสียงแข็งประกายตาอ่อนลง เมื่อเห็นว่าใบหน้าเจ้าของเสียงแข็งขันนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้บนความกลัวนั่นจะมีความเด็ดเดี่ยวปะปนออกมาด้วยก็ตาม “คุณล่ะว่าไง” พอเห็นสีหน้าเอาจริงหากเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นจ้องนิ่งมาที่ตนชยินจึงหันไปเลิกคิ้วกับวริสาแล้วถามเสียงเรียบ พอคนที่มีอำนาจชี้ขาดเบนสายตากลับมาวริสาจึงหันไปทางเพื่อนรัก เมื่อสายตาสบกับดวงตาคู่หวานความคิดหลายอย่างก็แล่นฉิวออกมา ขณะกำลังจะยกมือสนับสนุนคำพูดของชยินนภัสชลที่มองท่าทีของเพื่อนได้ทะลุราวตาเห็นก็พูดดักคอขึ้น... “เราตกลงกันแล้วนะลี” วริสามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวของเพื่อนรัก ก่อนเบนสายตาไปยังชยินอีกครั้งและพ่นลมหายใจแล้วจึงโพล่งถ้อยคำที่ไม่อยากเอ่ยออกไปว่า “ฉันกับเพื่อนจะออกเดินทางไปพร้อมกับพวกคุณ” “คงไม่ได้เพราะเพื่อนคุณไม่ได้อยู่ในงานของผม” คำปฏิเสธที่มาพร้อมกับดวงตาคมกริบแม้ทำให้วริสารู้สึกหวั่นๆ แต่เวลานี้มันกลับมีอานุภาพน้อยกว่าดวงตาเว้าวอนของเพื่อนที่จ้องนิ่งมาที่เธอ “นั่นมันงานของคุณ ฉันกับเพื่อนเราตกลงกันไว้แล้วว่าอย่างไรก็จะไปด้วยกัน ถ้าคุณยืนยันว่านภัสต้องรออยู่ที่นี่ก็ลืมอาวุธพวกนั้นได้เลย” ชยินจ้องใบหน้าเรียบเฉยหากดวงตาฉายประกายหวาดหวั่นชั่วแวบแล้วยักไหล่คล้ายไม่ใส่ใจกับข้อต่อรองนั่น “คุณกำลังสร้างเงื่อนไขและต่อรองกับผมหรือหมอ” “เปล่า...ฉันเพียงบอกความต้องการมันไม่ใช่ข้อต่อรองอะไรทั้งนั้น” “แต่เท่าที่ฟังผมคิดว่ามันใช่” ชายหนุ่มว่าพลางเหลือบสายตาไปทางนภัสชลแล้วยิ้มตรงมุมปาก “ให้ฉันไปด้วยเถอะนะสัญญาว่าจะไม่เป็นตัวถ่วง” เมื่อเห็นท่าทางไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ของอีกฝ่ายคนที่กลัวถูกทิ้งจึงขอร้องเสียงอ่อนลง “คงไม่ได้ข้างนอกนั่นมันมีแต่อันตราย พวกเราไม่ได้ออกท่องป่านะหมอแค่เพื่อนคุณเพียงคนเดียวผมยังรับประกันความปลอดภัยให้ไม่ได้เลย อย่าสร้างภาระให้กับเราดีกว่า” “ฉัน...” “พอเถอะเราเสียเวลามาพอแล้วคุณรออยู่ที่ค่ายส่วนคุณหยิบเป้นั่นแล้วตามผมออกไปเดี๋ยวนี้” คำพูดของนภัสชลถูกมือของอีกฝ่ายยกขึ้นปรามพร้อมกับคำสั่งที่ตามมาติดๆ “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” วริสาเงยหน้าแล้วจ้องอีกฝ่ายประกายตาแข็งกร้าว “งั้นก็อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกันถ้าจะให้คนมาลากหมอออกไป” และคำตอบรับของชยินที่แข็งกร้าวยิ่งกว่าก็โพล่งสวนกลับมา “เอาสิแต่สิ่งที่พวกคุณได้ไปมันจะมีเพียงร่างกายที่ปราศจากลมหายใจ และมันคงไม่มีความหมายกับงานของคุณ” คำท้าทายที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับอาวุธร้ายถูกดึงออกมาหยุดสายตาคมกริบชั่วครู่ “คุณคงไม่คิดทำอะไรโง่ๆ หรอกนะ” แม้จะตกใจกับความบ้าบิ่นที่ไม่คาดคิดแต่ชยินก็ไม่ได้แสดงทีท่าว่าจะคล้อยตามกับคำขู่สักเท่าไร “ถ้าอยากรู้ก็ลองออกคำสั่งดูสิ...เวลานี้คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีอะไรต้องเสีย” นภัสชลมองท่าทางของเพื่อนด้วยความตื่นตะลึงเพราะไม่คิดว่าวริสาจะกล้าเอาชีวิตเข้าต่อรอง “ถ้าคุณคิดว่าแค่คำขู่ปัญญาอ่อนนั่นมันจะทำให้ผมเออออด้วยขอบอกไว้เลยว่ามันไม่ได้ผล หยิบเป้แล้วออกไป...เดี๋ยวนี้” พอเห็นท่าทางของชยินยังไม่ยอมอ่อนข้อให้ วริสาจึงมองสีหน้าเอาจริงของเขาอย่างลังเล “ลี...เก็บปืนเถอะ” ในขณะดวงตาแข็งกร้าวสองคู่จ้องกันไม่กะพริบคนที่เป็นตัวต้นเหตุก็ชักใจไม่ดีเมื่อเห็นอาวุธร้ายในมือของเพื่อน “ไม่ล่ะ...มาคิดดูอีกทีการที่ไม่มีเรายืนอยู่ตรงนี้มันอาจเป็นผลดีกับเธอก็ได้” “เธอหมายความว่ายังไง” “ถ้าไม่มีเราพวกเขาก็ไม่มีอะไรไปต่อรองกับอาวุธพวกนั้น...และเมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไปเธอก็จะได้กลับบ้านยังไงล่ะ” คำตอบของวริสาทำเอาคนฟังถึงกับใจหายวาบและมันไม่ได้มีเพียงนภัสชลเท่านั้นที่กำลังหวาดหวั่นกับสิ่งที่ไม่คาดไม่ถึง “ไม่นะลี...อย่าพูดแบบนั้นเก็บปืนเถอะเราขอร้อง” ชยินมองดวงตาแข็งกร้าวที่ส่องประกายเด็ดเดี่ยวออกมาด้วยความไม่สบายใจ แม้ใจหนึ่งไม่เชื่อว่าหญิงสาวจะกล้าเหนี่ยวไกปืนนั่น แต่เขาก็ไม่อยากไว้ใจอาวุธร้ายในมือของเธอเช่นกัน “ถ้าคุณคิดว่ามันช่วยได้ก็เชิญลั่นไกแล้วไปสบายซะ” ชายหนุ่มเหลือบสายตาไปยังนภัสชลแล้วหันไปพูดท้าทายเพราะมั่นใจว่าอย่างไรเธอคงไม่กล้าเอาชีวิตเข้าแลกแน่ก่อนหมุนตัวเดินออกจากกระท่อมแล้วเลิกสนใจกับข้อต่อรอง แซะ.../ไม่... เสียงสับไกปืนที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของนภัสชล ทำเอาคนที่กำลังจะก้าวขาออกจากกระท่อมหมุนตัวกลับในทันที ดวงตาคมกริบจ้องใบหน้าเผือดซีดของหมอสาวใจเด็ดที่ยืนหลับตาแน่นอย่างตื่นตะลึงเพราะไม่คิดว่าเธอจะกล้าลั่นไกจริงๆ “ลี...เป็นยังไงบ้างอย่าทำแบบนี้อีกนะ...อย่าทำ” นภัสชลโผเข้าไปปัดปืนในมือพลางเขย่าร่างอ่อนเปลี้ยของเพื่อนแล้วบอกน้ำเสียงสั่นเครือ “บ้า! คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือยังไง...” พอหายตื่นตะลึงชยินจึงตะคอกออกไปอย่างหัวเสีย “มีอะไรหรือหมอ” แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันเอาเรื่องวริสา เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของเสียงเดินเข้ามาจ้องใบหน้าแข็งกร้าวของนายทหารตาดุสีหน้าไม่พอใจ “ชยินอย่าบอกนะว่านายใช้ไอ้ปืนนั่นขู่พวกหล่อน” เมื่อไม่มีใครปริปากภูริชจึงชี้มือไปยังอาวุธบนพื้นแล้วสันนิษฐานตามหลักฐานที่ปรากฏอยู่ “ถ้าไม่รู้อะไรก็ช่วยหุบปากแล้วออกไปข้างนอกในนี้ไม่ใช่เรื่องของนาย” “คงไม่ได้...เพราะนายกำลังรังแกผู้หญิง” “หุบปากเสียๆ ของนายซะมองเทร์...ถ้ายังไม่อยากเจ็บตัว” ชยินเข่นเขี้ยวบอกเสียงขุ่น “อ้าว...พูดแบบนี้ก็สวยสิสหาย” พอถูกขู่ภูริชจึงถลกแขนเสื้อขึ้นพลางขยับต้นคอไปมาเมื่อเห็นท่าทางของคู่ปรับกำลังกรุ่นจนใกล้ได้ที่อยู่รำไร “เกิดอะไรขึ้นเหรอหมอ...พี่ทำอะไรพวกเธอ” เตโชที่เพิ่งวิ่งมาถึงถามเสียงรัวเร็ว พลางกวาดตามองไปรอบๆ แล้วหยุดสายตาอยู่ที่หญิงสาวทั้งสอง พอเห็นใบหน้าของพวกเธอเผือดซีดราวกำลังหวาดกลัวกับอะไรสักอย่างเขาจึงเบนสายตาไปยังพี่ชาย “พวกแกเลิกมองหน้าฉันได้แล้ว...เราแค่มีปัญหากันนิดหน่อย” ชยินตะคอกเต็มเสียง “พี่ชายนายโคตรลูกผู้ชายเลยเตโช...ดูเอาเถอะขนาดกับผู้หญิงยังไม่เว้น...ฉันชักไม่แปลกใจแล้วสิที่ถูกเขาหาเรื่องเอาบ่อยๆ” แม้ไม่ทราบว่าทำไมถึงมีเสียงหวีดร้องดังขึ้นและมั่นใจว่าชยินคงไม่ได้รังแกใคร แต่นายทหารหน้าเข้มก็ยังจุดไฟเผาอีกฝ่าย จนคนถูกสุมไฟตั้งท่าจะเดือดขึ้นอีกรอบ “เอ่อ...ผู้กองไม่ได้ทำอะไรพวกเราหรอก...ฉันแค่ใช้ปืนนั่นยิงตัวเองแต่โชคไม่ดีนิดหน่อยเพราะนายให้ปืนแต่ลืมใส่ลูกกระสุน” “อะไรนะ!” คำตอบสั่นเครือของคนที่เพิ่งได้สติแม้ช่วยยุติข้อสงสัยแต่มันก็ทำเอาคนที่เพิ่งเข้ามาถึงกับถามย้ำเสียงหลง “ผมให้ปืนไว้เพื่อใช้ป้องกันตัว คุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้เอาปืนมาส่องตัวเองเล่นแบบนั้น” ภูริชถามน้ำเสียงทั้งอึ้งและตกใจเพราะไม่คาดคิกว่าวริสาจะใจเด็ดขนาดเอาความตายเข้าต่อรอง แล้วลอบมองใบหน้าของพี่เถื่อนอย่างหวาดๆ และเสียงตวาดที่มาพร้อมดวงตาแข็งกร้าวก็ทำเอาตัวต้นเหตุถึงกับยิ้มไม่ออก “ใครอนุญาตให้แกเอาปืนมาให้หล่อน มองเทร์ฉันน่าจะขุดหลุมแล้วฝังแกไว้ที่นี่” “ก็ฉันหวังดี” “แกหวังดีหรือหวังร้ายกันแน่ เตโชเห็นความเหิมเกริมของไอ้ลิงป่านี่หรือยัง” ภูริชถึงกับแยกเขี้ยวเมื่อได้ยินสรรพนามที่อีกฝ่ายให้เรียก “เฮ้ย...ไอ้กระทิงดุพูดแบบนี้ตั้งใจชวนฉันขึ้นสังเวียนเรอะ” “หุบปากซะมองเทร์...เพราะฉันใกล้จะหมดความอดทนกับแกเต็มทีแล้ว” “หมอเมื่อกี้ทำไมไม่เอาปืนนั่นเล็งที่หัวของเขา...คนอะไรไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” ภูริชพูดแล้วหันไปทางวริสา “พวกนายสองคนเลิกกัดกันสักทีจะได้ไหม แล้วทำไมคุณต้องเอาปืนนั่นมาขู่พวกเรา” “ฉันกำลังขอร้องหัวหน้านายต่างหาก” วริสาเหลือบตามองคนถามแล้วบอกเสียงอ่อย “ขอร้องด้วยลูกปืนเนี่ยนะ...ไม่เข้าท่าเลย...เห็นไหมว่าผมกำลังจะซวย” นายทหารหน้าเข้มตำหนิ “ตกลงคุณจะทำตามคำขอของฉันไหม” วริสาไม่ได้สนใจกับคำตำหนินั้นนัก นอกจากหันไปถามคนที่สามารถให้ทุกอย่างตามความประสงค์ “เขาขออะไรนายงั้นเรอะ” ภูริชหันไปถามนายทหารหน้าดุ “นั่นสิพี่พวกหมอขออะไร” เตโชถามขึ้นบ้างเมื่อเห็นพี่ชายยังนิ่งเฉย “เธอขอให้ฉันพาเพื่อนไปด้วย...พวกแกเลิกมองฉันเป็นไอ้หน้าตัวเมียสักทีจะได้ไหม” ชยินตอบพร้อมกับปรามสายตาสองคู่ที่จ้องราวเขาเป็นคนร้ายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “คุณจะพาเพื่อนไปด้วยทำไม...ข้างนอกนั่นไม่ใช่สวนสนุกนะจะบอกให้” นภัสชลหันไปมองหน้าคนพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจก่อนจะอ้าปากตอบโต้ว่าที่พวกเธอต้องต่อรองก็เพราะเขาเป็นคนแนะนำ แต่อะไรบางอย่างที่ฉายออกจากดวงตาคมกล้านั่นกลับทำให้เธอเลือกที่จะเงียบแล้วนิ่งฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ “มองเทร์พูดถูกข้างนอกนั่นมีแต่อันตรายหมอควรให้เพื่อนรออยู่ที่ค่าย แต่ถ้าคุณเป็นห่วงผมขอรับรองด้วยเกียรติว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดี” เตโชสนับสนุนและให้การรับรองเสร็จสรรพ “ในเมื่อข้างนอกนั่นมีอันตรายแล้วทำไมพวกคุณยังพาเพื่อนฉันออกไป” นภัสชลตั้งคำถามออกไปบ้าง “เพราะเราไม่มีทางเลือกน่ะสิ อีกอย่างถึงแม้ข้างนอกนั่นจะมีอันตรายแต่เธอเพียงคนเดียวพวกเราดูแลได้ ส่วนคุณถ้าไปด้วยบอกตรงๆ ว่ามันจะเป็นการเพิ่มภาระเสียมากกว่า” ชยินแทบไม่เชื่อหูของตัวเองว่าคำพูดนั้นจะออกจากปากของมองเทร์ พอคู่ปรับช่วยพูดเขาจึงเหลือบมองหน้าคนพูดด้วยประกายตาพึงพอใจ “แต่คุณ...” “เอาน่าหมอเลิกทำตัวมีปัญหาสักทีโตๆ กันแล้วพูดอะไรให้เข้าใจบ้าง คุณรออยู่นี่เสร็จธุระจะรีบพาเพื่อนมาคืนตกลงไหม” ภูริชรีบพูดดักเพราะรู้ว่าหญิงสาวจะเอ่ยอะไรออกมา ก่อนชายตาไปยังหญิงสาวอีกคนแล้วจ้องเธอด้วยประกายตาบางอย่าง วริสามองดวงตาคมกล้าที่จับนิ่งมาที่เธอแล้วนิ่วหน้าแม้ไม่เข้าใจว่าในสายตานั่นกำลังบอกอะไรแต่ก็ไม่ได้ปริปากตอบโต้ว่าที่พวกเธอต้องทำตัวมีปัญหาเป็นเพราะคำแนะนำของใคร “เราตกลงกันแล้วว่าอย่างไรก็จะไปด้วยกันถ้าพวกคุณยังไม่เข้าใจว่าฉันต้องการอะไรก็ลืมอาวุธพวกนั้นซะ...เพราะฉันก็จะไม่ไปไหนเหมือนกัน...ออกไปได้แล้ว” “อ้าว...แบบนี้มันก็ไม่ดีสิชยินเพราะฉันลืมอาวุธพวกนั้นไม่ได้...ขืนกลับไปหน่วยเหนือมือเปล่าได้ถูกเล่นงานตาย” ภูริชหันไปทางผู้กองหน้าดุแล้วบอกหน้าตื่น “นายก็รู้ว่าเราพาไปทั้งหมดไม่ได้” “ถ้าหล่อนคิดเอาอาวุธมาแลกกับความปลอดภัยเพื่อนก็ช่างหล่อนปะไร พาไปหมดนี่แหละฉันไม่เสี่ยงถูกท่านนายพลตำหนิแน่” ชยินมองหน้าคนพูดแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน เตโชหันไปมองหน้าพี่ชายพอเห็นประกายคิดหนักฉายชัดออกมา ชายหนุ่มจึงช่วยเป็นกระบอกเสียงสนับสนุนนายทหารหน้าเข้มแล้วออกความคิดเห็นบ้าง “ถ้าจะพาไปทั้งสองคนก็คงไม่ถึงกับเป็นการเพิ่มภาระหรอกกระมังเพราะพี่ให้มองเทร์เดินทางไปด้วยไม่ใช่หรือไหนจะซาเยร์อีกล่ะ” “นั่นสิถ้านายกลัวหล่อนเป็นอันตรายเดี๋ยวฉันจะระวังท้ายให้ก็ได้ รีบออกเดินทางเถอะเราเสียเวลามามากแล้ว อีกอย่าเกิดหมอบ้าดีเดือดขึ้นมาอีกฉันว่าวันนี้เราคงได้ทำศพหมอพร้อมกับศพของตัวเองแน่ๆ” พอได้เสียงสนับสนุนคนที่ยืนลุ้นมาสักพักก็รีบคว้าโอกาสมาซะ ชยินยืนชั่งใจอยู่ชั่วครู่ แม้เขาจะมีความคิดที่แตกต่าง แต่เมื่อเห็นว่าหากยังลังเลก็ยิ่งเสียเวลาชายหนุ่มจึงพยักหน้าก่อนออกคำสั่งแล้วเดินกลับออกไป เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการภูริชจึงลอบถอนใจอย่างโล่งอก ชายหนุ่มหันไปขอบอกขอบใจเตโชพร้อมกับกระซิบย้ำเรื่องการถล่มค่าย พอเห็นสีหน้าครุ่นคิดของอีกฝ่ายจึงตบมือลงบนหัวไหล่นั่นแล้วพยักหน้าชวนสองสาวให้เดินตามออกไป   Create Date : 06 กุมภาพันธ์ 2555 3 comments Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2555 13:56:42 น. Counter : 674 Pageviews. Share Tweet