ตอนที่ 27 เข้าทาง

“คุณนามีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” จีรัณบีบกระชับมือนุ่มนิ่มในอุ้งมืออย่างห่วงใย “พิณกำลังมีปัญหา” หญิงสาวเอ่ยลอยๆ ขึ้นเพื่อรอฟังว่าอีกคนจะตอบกลับด้วยคำพูดแบบไหน “คุณพิณมีปัญหาอะไร? รัชญ์มันทำอะไรคุณพิณหรือเปล่า” จีรัณถามน้ำเสียงร้อนรนเพราะกังวลเกรงว่าจีรัชญ์จะกลับไปเสียสติเหมือนครั้งก่อน “เปล่าค่ะคุณจีรัชญ์ไม่ได้เป็นอะไร” พอได้ยินน้ำเสียงร้อนรนของจีรัณวีณากลับเข้าใจว่าชายหนุ่มกำลังตื่นตระหนกกับความผิดปกติของจีรัชญ์แล้วกลัวว่าน้องชายอาจจะคิดทำร้ายเพื่อนของเธอ ใบหน้างดงามจ้องวงหน้าคมคายประกายตาสับสน เธอจะเริ่มคำถามกับจีรัณยังไงดี “คุณนาเป็นอะไรไปทำไมมองผมเหมือนไม่ไว้ใจแบบนั้นล่ะครับ” จีรัณที่เริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้น “นาอยากคุยกับคุณและเรื่องที่นาจะคุยค่อนข้างจริงจังด้วย” นางแบบสาวตัดสินใจโพล่งความต้องการของตนออกไป “คุณมีอะไรหรือเปล่าคุณนาบอกตรงๆ ผมเห็นสีหน้าคุณแล้วผมรู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ” จีรัณรู้สึกใจเสียพิลึกเมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวดูเฉยชาระคนหวาดหวั่นจนเขารับรู้ได้ “มีค่ะเป็นเรื่องของคุณกับคุณจีรัชญ์” “ผมกับรัชญ์งั้นเหรอ?” จีรัณทวนคำน้ำเสียงงุนงง “คุณมีเรื่องอะไรที่ยังปิดบังนาหรือเปล่า” “อย่างเช่นเรื่องอะไรล่ะครับ” “เช่นเรื่องคุณรัชญ์กับภรรยา” วีณาตัดสินใจเปิดประเด็นให้ชัดเจน “คุณไปรู้เรื่องอะไรมาเหรอคุณนา” จีรัณถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่อีกคนจับอารมณ์ได้ว่าคู่สนทนาแสดงความกังวลกับเรื่องที่เธอกำลังสงสัยออกมาชัดเจนจนรับรู้ได้ “ผมไม่รู้ว่าคุณไปรู้เรื่องอะไรมาถ้าคุณอยากรู้ว่ามันคืออะไรผมก็ยินดีที่จะเล่าให้ฟัง แต่ถ้าเรื่องที่คุณอยากรู้เป็นเรื่องอดีตของรัชญ์ผมว่าคงไม่เหมาะเท่าไหร่หากจะเอาเรื่องแบบนี้ไปคุยกันในที่ที่มีคนพลุกพล่าน” “ทำไมถึงคุยในที่ที่คนเยอะๆ ไม่ได้ล่ะคะ” วีณาที่ระแวงเต็มอัตรารีบถามขึ้น “มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนหากพูดออกไปรัชญ์อาจจะเสียหาย” “จะเสียหายได้ยังไงในเมื่อคนที่ได้ยินอาจจะไม่รู้จักคุณรัชญ์ อีกอย่างคนรอบๆ ตัวเราเขาก็ไม่ได้รู้จักเราด้วยซ้ำ” “ผมอยากให้เรื่องนี้รู้แค่คนในครอบครัว” จีรัณพ่นลมหายใจออกมาเมื่อรู้สึกอัดอัดกับการที่จะบอกเล่าเรื่องราวที่อยู่ในใจ “แต่นาเป็นคนนอกนี่คะหากเรื่องของคุณรัชญ์ให้รู้จำกัดเฉพาะบุคคลในครอบครัวนาก็คงไม่มีสิทธิรับฟัง” หญิงสาวบอกออกไปตามมารยาทไม่ได้เหน็บแนมหรือประชดแต่อย่างใด “ใครบอกว่าคุณเป็นคนนอกล่ะครับ” จีรัณยิ้มในตาชายหนุ่มละสายตาจากถนนหรี่ตาจ้องคนข้างๆ เพื่อบอกเป็นนัยว่าๆ วันหน้าอย่างไรเสียเธอก็จะไม่ใช่คนอื่นสำหรับเขาและครอบครัว “ตกลงคุณเอาจริงเหรอคะ” พอเห็นสีหน้าของจีรัณคนที่ถูกหมายมั่นก็ถึงกับหวั่นๆ กับความจริงจังบนดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลคู่สวย “อ้าว...ตกลงที่ผ่านมาคุณคิดว่าผมเล่นๆ งั้นหรือคุณนา” “ก็ประมาณนั้นแหละค่ะเห็นพูดพล่ามซะเกร่อนาก็คิดว่าคุณถูไถไปตามความกะล่อนน่ะซีคะ” “โธ่! คุณเห็นความรักอันจริงจังของผมเป็นความกะล่อนเลยเหรอครับเนี่ย” จีรัณหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อหญิงสาวข้างกายเห็นเขาเป็นคนเหลาะแหละไม่น่าเชื่อถือไปเสียแล้ว “คนจริงจังเขาไม่พูดเพ้อเจ้อหรอกค่ะ” “คุณนาคุณอยากรู้เรื่องครอบครัวของผมจริงๆ เหรอ” จีรัณถามกลับน้ำเสียงคล้ายกำลังชั่งใจ “ค่ะ” “แล้วคุณพร้อมที่จะยอมรับทุกข้อเสนอของผมไหมหากจะต้องแลกกับสิ่งที่คุณอยากรู้” “ข้อเสนออะไรแล้วทำไมฉันต้องยอมรับด้วย” “ข้อเสนอระหว่างเรามีแค่ข้อเดียวคือถ้าคุณอยากรู้คุณจะต้องยอมรับความรักของผมก็เท่านั้น” ชายหนุ่มบอกเงื่อนไขออกไป พอได้ยินเงื่อนไขนางแบบสาวถึงกับอมยิ้มก็แค่ความรักมันจะไปหนักหนาอะไร เมื่อเห็นว่าเงื่อนไขที่ชายหนุ่มยื่นมาให้ไม่ได้หนักหนาจนยากทำใจหญิงสาวจึงหันไปบอกอีกคนด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้น “ถ้าเงื่อนไขมีแค่นั้นทำไมนาจะรับไม่ได้ล่ะคะ” จีรัณผุดรอยยิ้มออกมาก่อนจะหักพวงมาลัยขับรถมุ่งขึ้นทางด่วนแล้วขับไปเรื่อยๆ เกือบสามสิบนาทีคนที่นั่งนิ่งเงียบมาพักใหญ่ก็เริ่มเอะใจเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังขับรถตรงไปบนเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย “อ้าวแล้วคุณจะไปไหนคะ” วีณาหันไปถามน้ำเสียงตื่นๆ “คุณอยากคุยกับผมไม่ใช่เหรอ” สารถีหนุ่มยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงปลายทางที่กำลังมุ่งหน้าไป “ก็ใช่แต่ไม่ใช่ในที่ๆ นาไม่รู้จักคุณจีรัณพานากลับบ้านเดี๋ยวนี้” นางแบบสาวที่มีความกังวลเป็นทุนเดิมถึงกับใจเสียเมื่อเห็นว่าเส้นทางที่จีรัณกำลังขับพาเธอมุ่งหน้าไปดูเหมือนกำลังจะออกนอกชานเมือง “อย่าทำหน้าเหมือนผมจะพาคุณไปทำมิดีมิร้ายซีครับ” จีรัณทั้งขำทั้งเอ็นดูเมื่อเห็นสีหน้าเผือดซีดปนตื่นๆ ของหญิงสาวข้างกาย “ไม่รู้ล่ะนาไม่ไว้ใจคุณพานากลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ” “ในกระเป๋าคุณมีอาวุธหรือเปล่า” จีรัณเลิกคิ้วหันไปถามเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังขยับตัวแล้วยึดกระเป๋าในมือในท่าเตรียมพร้อมก่อนจะเบนสายตากลับไปจ้องท้องถนนทำเป็นไม่สนใจกับอาการตื่นกลัวของเธอนัก “มีปืน” วีณาตอบกลับน้ำเสียงห้วนๆ จนคนได้ยินหัวเราะออกมาเบาๆ “ปืนเลยเหรอ โหย...แบบนี้ตัวผมก็พรุนแย่น่ะซีครับ” เจ้าหนุ่มหน้าหล่อยังมีแก่ใจเย้าแหย่ “ไม่รู้ล่ะถ้าคุณไม่พานากลับเราจะได้เห็นดีกัน” “อย่าทำเสียงดุซีครับเห็นผมเป็นแบบนี้ผมก็กลัวคุณเป็นนะ” จีรัณหัวเราะเริงร่าออกมาเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของนางแบบสาวเริ่มง้ำงอ ชายหนุ่มเร่งสปีดความเร็วของเครื่องยนต์อีกเล็กน้อยเหมือนรีบไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง “คุณจีรัณ! คุณขับช้าๆ หน่อยได้มั้ยที่นี่กรุงเทพฯ ถนนไม่ได้โล่งเหมือนต่างจังหวัดมันอันตรายไม่รู้หรือไง” วีณาแหวเสียงปรามน้ำเสียงทั้งกลัวทั้งตำหนิ “ถนนสายนี้อยู่นอกเมืองรถไม่พลุกพล่านหรอกครับอีกอย่างผมก็ขับแค่ร้อยยี่สิบเองความเร็วระดับนี้แถวนี้เขาเรียกชิวๆ ครับ” “ร้อยยี่สิบ! คุณพระคุณเจ้าคุณจีรัณลดความเร็วลงเดี๋ยวนี้” หญิงสาวถึงกับแหกปากเสียงลั่นรถเมื่อรับรู้ระดับความเร็วที่เธอไม่เคยไต่ระดับขึ้นไปถึง ขนาดเก้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเธอก็ว่าเร็วปานสายฟ้าแลบ แต่นี่ตั้งร้อยยี่สิบผู้ชายจิตไม่กระจ่างกลับบอกว่าชิวๆ งั้นเหรอ.... “อีกไม่เกินสามกิโลก็ถึงจุดหมายแล้วใจเย็นๆ ซีครับรับรองคุณปลอดภัยหายห่วง” จีรัณบอกยิ้มๆ พร้อมกับหักพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปในถนนส่วนบุคคลก่อนจะลดระดับความเร็วลงอีกเล็กน้อย “ปลอดภัยอะไรคุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไงถึงได้ขับรถราวกับจะเหาะแบบนี้” ชายหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านกับเสียงเขียวๆ ของคนข้างๆ ซักเท่าไหร่ตรงกันข้ามใบหน้าคมคายกลับฉายแววทะเล้นจนคนที่กำลังนั่งหน้าเสียเริ่มกระสับกระส่าย วีณาหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มตาเขม็งเมื่อเห็นว่ารถยุโรปคันหรูกำลังตีวงเลี้ยงเข้าไปในเขตบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่ปลูกอยู่ห่างจากหลังอื่นๆ อยู่ลึกจนเกือบสุดซอย “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” “กลับบ้านไงเชิญครับ” จีรัณดับเครื่องยนต์โค้งศีรษะเชื้อเชิญด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มละมุนละไม “บ้านใคร?” นางแบบสาวถามเสียงขุ่นเคือง “บ้านหลังนี้น่ะเหรอ?” จีรัณที่อ้อมมาเปิดประตูรถให้กับหญิงสาวหันหลังพิงกับตัวรถไขว้ขากอดอกจ้องตัวตึกหลังใหญ่ ชายหนุ่มเลิกคิ้วอมยิ้มบางๆ เหมือนกำลังยั่วโมโหอีกคนให้เดือดเล่น “คุณอย่ามายียวนคุณจีรัณบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” วีณาที่เริ่มเดือดปุดๆ ก้าวลงจากรถด้วยท่าทางเอาเรื่องจนคนที่กำลังยั่วอารมณ์เกิดใจแป้วขึ้นมาตงิดๆ ถึงแม้จะเริ่มหวั่นๆ กับไอโกรธของหญิงสาวแต่จีรัณก็อดกลั้นยิ้มให้กับโอกาสงามๆ ของตัวเองไม่ได้ นั่นเพราะเวลาจากอาทิตย์สู่อาทิตย์เขาแทบไม่มีเวลาได้อยู่กับวีณาตามลำพังในสถานที่ๆ เป็นส่วนตัว “คุณยิ้มอะไรคุณจีรัณ” จีรัณถึงกับสะดุ้งแล้วหลุดออกจากภวังค์ในบันดลเมื่อเสียงเขียวๆ ของหญิงสาวข้างกายแว๊ดขึ้น “เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่า” ชายหนุ่มแตะข้อศอกเชิญชวน “ไม่ไปไหนทั้งนั้นฉันจะกลับ” นางแบบสาวบอกพร้อมกับหมุนร่างทำท่าจะกลับขึ้นรถ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะทันก้าวขาเสียงกระหืดกระหอบของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น “คุณท่านจะมาทำไมไม่บอกป้าล่ะคะ” หญิงกลางคนที่วิ่งห้อมาแต่ไกลยืนหอบแฮ่กๆ ถามไถ่น้ำเสียงตื่นๆ อยู่ห่างออกไปนับสองวาหยุดอาการฮึดฮัดของวีณาไปชั่วขณะ หญิงสาวหันกลับไปมองคนที่เพิ่งเข้ามาแววตาสงสัยว่าหญิงกลางคนที่กำลังยืนหอบๆ ท่าทางนอบน้อมเป็นใคร “ก็ผมไม่ได้ตั้งใจมานี่ครับป้าสาย” จีรัณบอกยิ้มๆ “ตั้งใจไม่ตั้งใจก็น่าจะบอกป้าก่อน...เอ่อ...คุณท่านจะค้างหรือเปล่าคะ” หญิงกลางคนถามไถ่เจ้านายแต่สายตากลับสอดส่ายไปทางหญิงสาวอีกคนที่กำลังยืนทำหน้างงๆ อยู่ข้างๆ ร่างสูงใหญ่คล้ายรับรู้กรายๆ ว่าเจตนาของผู้เป็นนายคืออะไร “อย่ามองผมแบบนั้นซีครับป้าสายคนนี้ไม่เหมือนใคร” จีรัณอมยิ้มเมื่อเห็นประกายตารู้ทันของแม่บ้านเก่าแก่ “เอ่อ...ป้าก็แค่จะได้เตรียมห้องพักรับรองให้น่ะค่ะ” แม่บ้านกลางคนรีบออกตัว “ไม่ต้องหรอกป้านี่คุณวีณาคุณผู้หญิงของผมวันนี้ผมแค่แวะมาเฉยๆ อาจจะไม่ได้ค้าง” จีรัณอ้างฐานะของหญิงสาวหน้าตาเฉยโดยไม่ปรึกษาเจ้าตัวซักนิดว่ายินดีรับตำแหน่งที่เขายัดเยียดหรือไม่พร้อมเน้นคำว่าอาจจะช้าๆ ชัดๆ และหันไปยิ้มให้กับหญิงสาวข้างกายประกายตามีความหมายจนคนที่ยืนหวั่นๆ ชักหวาดๆ “ค่ะ..” แม่บ้านกลางคนยิ้มกว้างออกมาเหมือนกำลังยินดีปรีดาเป็นนักหนาเมื่อรับรู้ฐานะของผู้หญิงเบื้องหน้า “เอ่อป้าสายช่วยเตรียมอาหารให้ผมซักสองสามอย่างขึ้นโต๊ะหน่อยซีเสร็จก็ไปพักผ่อนไม่ต้องขึ้นมาดูแลผมก็ได้” “ค่ะคุณท่าน” พอรับคำสั่งหญิงกลางคนก็รีบหมุนตัวเดินจ้ำอ้าวเข้าบ้านไปเพื่อเตรียมสำรับทันที “ที่นี่เป็นบ้านของผมในบ้านมีคนอยู่สามสี่คนหวังว่าคุณคงสบายใจขึ้น” จีรัณหันไปบอกหญิงสาวที่กำลังยืนหน้าเหวออยู่ข้างๆ น้ำเสียงสดใสจนคนฟังเริ่มใจชื้นขึ้นมาเมื่อเห็นมีคนอื่นอยู่ในบ้าน “ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษากันบ้างคุณมีความสุขมากนักหรือไงคุณจีรัณที่เห็นความกลัวของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกแบบนี้” วีณาบอกน้ำเสียงตำหนิ ถึงจะรู้สึกเบาใจเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ตามลำพังอย่างที่กลัวแต่ลึกๆ เธอก็อดหวั่นไม่ได้กับอันตรายที่อาจจะคืบคลานเข้ามา “ผมบอกคุณแล้วไงว่าจะคุยกับคุณในที่ๆ เป็นส่วนตัวเอาเถอะไหนๆ เราก็มาถึงแล้วเข้าบ้านกันเถอะครับ” ชายหนุ่มถือวิสาสะคว้าหมับไปที่ข้อมือเรียวเล็กแล้วจูงพาเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจซักนิดว่าคนที่กำลังตกกระไดพลอยโจนจะเต็มใจหรือไม่ “ฉันเดินเองได้ไม่ต้องมาจูง” วีณาบอกน้ำเสียงสะบัดๆ แล้วพยายามแกะมือหนาออกจากข้อมือแล้วขืนตัวไม่ยอมคล้อยตามร่างสูงใหญ่ง่ายดาย “คุณไม่อยากรู้เรื่องที่คุณสงสัยหรือไงคุณนา” พอเห็นท่าทางดื้อดึงของหญิงสาวจีรัณที่กลัวเหตุการณ์จะบานปลายรีบเอาความข้องใจที่กำลังสุมแน่นอยู่ในอกของหญิงสาวขึ้นมาต่อรอง และก็ได้ผลเมื่อร่างเพรียวระหงที่กำลังแข็งขืนหยุดกึกลงแทบจะทันที วีณาเงยหน้าจ้องคนที่กำลังจ้องเธอด้วยแววตาที่แปลกออกไป พอเห็นประกายตาสีฟ้าน้ำทะเลกำลังหม่นลงหญิงสาวก็ถึงกับนิ่งอึ้งตกลงจีรัณกำลังกำเรื่องราวอะไรไว้ในมือกันทำไมความทุกข์ระคนหวาดเกรงมันถึงได้มากมายจนเธอรับรู้ได้ “คุณจีรัณฉันขอถามหน่อยซีว่าฉันควรรู้ไหมกับความทุกข์ที่สุมอยู่ในใจคุณ” เมื่อความทุกข์ที่ฉายออกมาจากดวงตาสีสวยกำลังบีบรัดความรู้สึกของเธอให้แน่นหนักจนเกิดความเห็นใจหญิงสาวจึงตัดสินใจหยุดความขุ่นเคืองแล้วหยิบยื่นความห่วงใยออกไป “คุณมีสิทธิรู้ทุกเรื่องที่คุณอยากรู้เกี่ยวกับผมและคนในครอบครัว เราไปคุยกันที่ห้องรับรองแขกดีกว่าคุณไว้ใจผมไหม” จีรัณจ้องดวงหน้านวลเนียนแววตาหวานฉ่ำจนคนถูกมองเริ่มวูบๆ วาบๆ ไปกับแรงเร้าบางอย่างที่กำลังพุ่งทยานเข้ามาที่ร่างกายเธอ “ก็ได้ค่ะถ้าคุณคิดว่ามันเหมาะสม” หญิงสาวยอมเดินตามร่างสูงใหญ่เข้าบ้านไปอย่างว่าง่าย เมื่อคิดว่าบางทีข้อมูลที่จีรัณเก็บงำอาจจะช่วยเหลือรพิชาได้บ้าง จีรัณเดินตรงไปยังห้องรับรองที่อยู่ถัดจากห้องโถงไปทางด้านขวา ไม่ถึงสิบก้าวชายหนุ่มก็มาหยุดกึกอยู่ที่หน้าบานประตูไม้แกะสลักบานใหญ่ มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูแล้วเบี่ยงตัวเพื่อให้หญิงสาวผ่านเข้าไปด้านใน วีณารู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยเมื่อได้ยินเสียงประตูที่ปิดงับลง หญิงสาวเม้มปากแน่นแล้วบอกตัวเองให้ตั้งสติไว้ให้มั่นเพื่อรับมือกับทุกสถานการณ์.....   Create Date : 06 พฤษภาคม 2553 1 comments Last Update : 6 พฤษภาคม 2553 10:22:09 น. Counter : 435 Pageviews. Share Tweet