March 24th, 2018 - Memories coming back

5 ปีแล้วเนอะ ที่เราไม่ได้เจอกัน...
จนกระทั่งเราได้เจอกันอีกครั้ง
24.03.18



ตั้งแต่ปี 2013 ที่เราไม่ได้พูดคุย ติดต่อ หรือพูดคุยกันอีก
ทั้งในชีวิตจริง และโลก social media
ฉัน unfriend เธอไป เพราะคิดว่านั่นน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
หลังจากนั้น ฉันก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรจากเธออีกเลย
แต่ก็ยังสงสัยอยู่เสมอ ในบางครั้ง ในทุก ๆ ปี ที่เดือนเมษายนผ่านมา
ความทรงจำเก่า ๆ ของฉันและเธอจะกลับมาด้วยเสมอ
วันที่เราเจอกันครั้งแรก
เดทแรกของเรา
ดินเนอร์มื้อแรกของเรา
ทางเดินกลับบ้าน
ฝนที่โปรยลงมาตลอดทาง
หนังเรื่องแรกที่ดูด้วยกัน
จูบแรกของเรา
ทะเลครั้งแรกของเรา
ไอศกรีมถ้วยแรกของเรา
เอาเป็นว่าวันนี้ .. เราจะพูดถึงแต่สิ่งดีๆ และความทรงจำดี ๆ ของเรา
ที่เคยเกิดขึ้นแล้วกันเนอะ ^^



หลายเดือนก่อน จำไม่ได้เหมือนกันว่าเดือนอะไร
แต่จำได้ว่าตื่นนอนขึ้นมา แล้วเจอผู้ชายคนนึงกดติดตาม Instagram
เห็นแล้วก็แอบแปลกใจเหมือนกัน เพราะเราไม่ได้อยู่ในวงจรของ social network
ของกันและกันมาหลายปีมาก ๆ ฉันก็กดติดตามกลับ

แต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันหรอก จำได้ว่าฉันชอบเค้าไปดู ไปรัวกดไลค์ แนวๆ เรียกร้องความสนใจ แต่ก็ไม่ค่อยได้รับผลตอบรับที่ดีเท่าไหร่ ฮ่า ๆ
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันคิดมาตลอดเลยนะ ว่าถ้าหากทุกวันนี้ เรายังอยู่ในวงจรของกันและกัน หรือ ยังคงเป็นเพื่อนกันได้ก็คงดี
ฉันคงได้ชวนเธอออกมาเจอหน้า พูดคุย ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาเพื่อนกันบ้าง แต่ฉันก็แน่ใจนะ ว่ายังไงก็ตาม ชีวิตเธอก็ต้องไปได้สวยอยู่แล้ว :)

คืนนึง.. จำได้ว่านอนฟังเพลงเก่า ๆ แล้วนึกถึงเรื่องเก่า ๆขึ้นมา
ก็เลยกดเข้าไปใน IG ของเธอ แล้วไปที่ข้อความ ...
ส่งไปว่า " ฉันหวังว่าเธอจะสบายดีนะ "
แล้วเธอก็ตอบกลับมาว่าเธอสบายดี เธออยู่แถวนี้นะ ใกล้ๆ แต่จะต้องบินกลับพรุ่งนี้แล้ว คืนนี้อยากจะออกมาเจอเธอไหม?

จริงๆ ฉันอยากออกไปมาก แต่ตอนนั้นดึกแล้ว + ต้องทำงานแต่เช้า อีกอย่าง นึกออกมั้ยว่ากว่าผู้หญิงจะลุกอาบน้ำ แต่งตัว ทำผม นู่นแหละ กว่าจะได้เจอกันคงพระอาทิตย์ขึ้นพอดี
สุดท้าย ฉันก็ไม่ได้ไป
และเราก็ไม่ได้พบกัน

บางทีฉันก็เห็นเธอส่งข้อความมาทักทายว่า Hi, ... บ้างเป็นบางครั้ง แต่พอตอบกลับไป ก็ไม่เห็นเธอจะตอบกลับมาเลย ก็เลยงงๆ ว่า สงสัย เธอจะส่งผิดคน
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก :)

วันนึงฉันเลื่อน IG ดูเล่น ฟังเพลงไปด้วย เห็นเธอถ่ายรูปกับเพื่อนอยู่ในบาร์แถวนี้ใกล้ๆ ก็เลยเข้าไปกดไลค์สักหน่อย
เธอก็ทักทายมา ถามว่าสบายดีไหม เราพูดคุยกันเล็ก ๆ น้อย ๆ
เธอถามว่า ออกมาเจอกันไหม ?
แต่ก็นะ ก็เหตุผลเดิม ดึกแล้ว ต้องทำงานเช้า
สุดท้าย ฉันก็ไม่ได้ไป
และเราก็ไม่ได้พบกัน

เปนแบบนี้อยู่สองสามครั้ง จนกระทั่งวันที่ 24.03.18
เธอส่งข้อความมา ถามว่าเป็นยังไงบ้าง คืนนี้เตรียมตัวออกไปเที่ยวละสิ

ฉันก็บอกไปว่าไม่ได้ไปหรอก เธอก็บอกว่าฉันก็คงไม่ไปเหมือนกัน ฉันมันแก่แล้ว

สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเป็นไงเป็นกัน ถามเธอว่าอยากจะออกมาเจอกันไหม
เพราะอีกไม่นาน เธอก็ต้องกลับไปแล้ว และก็คงอาจจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก
เธอตอบตกลง
สุดท้าย เราก็ได้ออกมาพบกันสักที

5 ปีแล้วที่เราไม่ได้พบกัน
และเราก็กลับมาพบกันอีกครั้ง ที่เดิม ที่ ๆ เราๆ พบกันครั้งแรกวันที่ 15.04.13
รู้สึกเหมือนฉันเดินทางย้อนเวลากลับไปยังไงบอกไม่ถูกเนอะ ^^

และเธอก็ยังคงเป็นผู้ชายอายุ 28 ใส่เสื้อโปโลติดกระดุมถึงคอ กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบคนเดิม ถึงตอนนี้เธอจะอายุ 32 ย่าง 33 กับผมที่ยาวขึ้นกว่าแต่ก่อน แถมเคราที่มีเพิ่มขึ้นด้วย แต่มันก็ดูเหมาะกับเธอดีนะ



ฉันเดินเข้าไปหาเธอ.. รอยยิ้มเธอก็เหมือนเดิม
5 ปีมันนานมากเลยเนอะ
และวันนี้มันก็เป็นวันที่ฉันหวังมาตลอดว่าอยากให้มันเกิดขึ้น
แล้วมันก็เกิดขึ้นจริง ๆ
ถึงแม้สถานะเราจะเปลี่ยนไปจากเดิมแล้วก็ตาม

เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระ เรื่องงาน เรื่องชีวิต เรื่องทั่วไป
เธอดูเครียด ๆ เรื่องคอนโดที่ต้องขาย และปัญหาเรื่องเอกสารที่ไม่จบไม่สิ้นสักที
หน้าตาเธอที่บึ้งเป็นตูดเชียว
จริงๆ มันก็เป็นหน้าเดิมๆ ที่ฉันเคยเห็นเมื่อนานมาแล้วอยู่บ่อยๆ เวลาเธอเซ็งๆ กับเรื่องจุกจิกกวนใจ

ฉันถามเธอว่า ไม่ไว้ผมทรงสกินเฮดแล้วเหรอ
เธอก็ยิ้มเขินๆ แล้วบอกว่าไม่แล้ว
เธอบอกว่า เธอคิดว่าเธอจะลองกลับไปไว้ผมยาวแบบสมัยก่อน เมื่อตอนเธออายุ 22
ฉันว่าฉันเคยเห็นนะ ผมยาวๆ หยิก ๆ นิด ๆ สีน้ำตาล
วันนึงฉันอาจจะได้เห็นเธอกับผมทรงนั้นก็ได้ ถ้ามีโอกาสนะ

เราคุยกันเรื่องงาน ฉันค่อนข้างแปลกใจที่เธอรู้ว่าที่ทำงานใหม่ฉันคือที่ไหน
แถมรู้ด้วยว่า ฉันมีออฟฟิตส่วนตัวอีกต่างหาก
แต่ก็คงจะเป็นเพราะพวกรูปและวีดีโอใน IG ที่เธอเข้าไปเห็นนั่นแหละ

เธอเหมือนกำลังดูเบื่อ ๆ และสับสน เซง ๆ กับอะไรบางอย่าง
เหมือนจะเป็นเรื่องงานที่ตอนนี้หมดสัญญาแล้ว และยังไม่แน่ใจว่าจะไปต่อสัญญาหรือทำงานที่ไหนต่อ
เธออยากอยู่อังกฤษ เธอบอกว่าเธอชอบเมืองลิเวอร์พูลมาก แต่อยู่แล้วก็คงไม่เวิร์คเท่าไหร่ น่าจะหางานยาก
แถมตอนนี้พัทยาก็ไม่น่าอยู่เหมือนเมื่อก่อน เพราะเพื่อน ๆ เธอแต่ละคนก็ย้ายกลับไปอังกฤษหมดแล้ว บางคนก็ไปทำงานที่เกาหลี มันก็เลยทำให้เธอมองทุกอย่างที่นี่
ในแง่ลบไปสะหมด จากที่เมื่อก่อนเธอมีความสุขมาก ๆ ที่จะกลับมาหาเพื่อน ๆ ที่นี่

เธอถามเรื่องงาน ว่าฉันมีความสุขกับงานไหม
ยังอยู่กับพี่สาวอยู่หรือเปล่า

เธอถามว่าตอนนี้ฉันอายุเท่าไหร่แล้ว
ฉันบอกว่าทายสิ ...
แล้วเธอก็ทายถูก
28

ฉันถามเธอบ้าง เธอก็บอกว่าทายมาสิ
ฉันก็ทายถูกอยู่แล้ว 32 ปีนี้ก็ 33 แล้ว
ฉันยังจำได้ว่าวันเกิดเธอคือเดือนกรกฎาคม
เธอหัวเราะแล้วแปลกใจว่า ฉันยังจำได้ด้วยเหรอ

ฉันพูดว่า ฉันไม่แน่ใจว่าตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ฉันอายุเท่าไหร่
เธอบอกว่า 24

ใช่.. ตอนนั้นเธอก็อายุเท่าฉันตอนนี้เนอะ

ฉันบอกว่าเมื่อก่อนฉันเห็น จอห์น เพื่อนสนิทเธอปั่นจักรยานผ่านมาแถวนี้ทุกเช้า
ฉันบอกว่าฉันจำหน้าเพื่อนเธอได้
เธอก็ยิ้มแล้วบอกว่า ใช่.. จอห์นชอบปั่นจักรยาน และตอนนี้เค้าย้ายไปอยู่ที่เกาหลีแล้ว
ทำงานขุดเจาะน้ำมันให้บริษัทดัง เธอบอกว่าเพื่อนเธอคนนี้ได้งานดี ๆ ตลอดเลย งานดีเงินดีตลอด เธอแซวจอห์นอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่จะหางานแบบนั้นให้เธอบ้าง :)

คุยเรื่องงานแล้ว ก็คุยเรื่องชีวิตส่วนตัว
เธอถามว่า ฉันมีแฟนไหม แล้วแฟนเก่ามีไหม แฟนที่เป็นผู้หญิงล่ะ ฮ่าๆ
เธอชอบทอมเหรอ เธอเป็นเลสเบี้ยนหรือเปล่า
ฉันก็บอกว่าฉันไม่มีแฟนหรอก
เธอก็ถามว่าทำไม
ฉันก็ตอบไปว่า .. ไม่รู้สิ แค่ยุ่งๆ กับงาน แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะคบหรือมีใคร

แล้วเธอล่ะ มีแฟนมั้ย?
ฉันถามเธอบ้าง....



เธอบอกว่าไม่มี
ฉันถามเล่นๆ ว่าจริงเหรอ ไม่อยากเชื่อ
เธอบอกว่า ..เธอไม่มีหรอก เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีเหรอ ถ้าหากว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว แต่ฉันกลับออกมาข้างนอก มาพบกับผู้หญิงอีกคน
ฉันก็บอกว่า ฉันแค่พูดเล่นน่ะ

เธอเล่าว่าเมื่อปีที่แล้ว หรือปีก่อนนู้น เธอคบกับผู้หญิงคนนึง เธออยู่ที่กรุงเทพ
ถ้าฉันฟังไม่ผิด เธอน่าจะพูดว่าผู้หญิงคนนี้แก่กว่าเธอประมาณ 20 กว่าปี หรืออะไรสักอย่าง คบกันมาได้สักพัก เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เรียกร้องอะไรต่ออะไรจากเธอมากเกินไป และก็ขี้โมโหมาก ๆ เธอเล่าว่าครั้งนึง มือถือชาทไม่ติด ที่ชาทแบตใช้ไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นปาโทรศัพท์ทิ้งลงกับพื้นจนเสียหายไปหมด

ฉันฟังแล้วก็ .. ถ้าเป็นจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ก็อารมณ์รุนแรงมาก ๆ แอบกลัวเลย
หลังจากนั้นถ้าจำไม่ผิด เหมือนเธอสองคนก็มีปัญหา ทะเลาะแล้วต่างคน ก็ต่างเลิกคุยกันไป

เธอบอกว่า เพื่อนๆ ชอบบอกว่าเธอเป็นเกย์ จริงๆ บางทีฉันก็แอบสงสัยนะว่าเธอเป็นหรือเปล่า ฮ่าๆ
เพื่อนๆ เธอบอกว่า หลายปีที่รู้จักเธอมา เพื่อนๆ ไม่เคยเห็นเธอพาผู้หญิงมา หรือมีแฟนเลย ซึ่งเอาจริงๆ นะ ข้อนี้ขอค้าน เดาว่าเธอคงมีไปเดท คงคบใครบ้าง แต่ก็ไม่เคยพาไปเจอเพื่อน ๆ หรือใครมากกว่า
ถ้าวันนึงเธอเปิดตัวผู้หญิงสักคนอย่างเป็นทางการให้ทุกคนรู้จัก
เดาได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้น คงเป็นผู้หญิงที่สำคัญสำหรับเธอมากจริงๆ
และคงจะเป็นผู้หญิงที่ดีและน่ารัก ๆ มาก ๆ ที่ทำให้เธอยอมเปิดโลกส่วนตัวออกมาได้ขนาดนั้น

เรานั่งคุยกันไปเรื่องๆ เรื่องตลก เรื่องเครียด เรื่องขำ ๆ
เธอพูดว่า จำได้เลย เมษายนปีที่แล้ว สงกรานต์ ที่ห้าง central festival
เรานัดกันไปดูหนัง เธอบอกว่า ฉันจำได้เลยฉันรอเธออยู่ที่บาร์ ระหว่างรอก็นั่งดื่มน้ำ พอฉันมาถึง โทรหาเธอบอกว่าอยู่ไหนแล้ว เธอตอบว่านั่งดื่มน้ำอยู่ที่บาร์ ขอดื่มให้หมดก่อนนะ แต่ฉันก็โวยวายและบอกให้เธอเช็คบิลและออกมาเดี๋ยวนี้ แล้วเธอก็รีบออกมาตามที่ฉันบอก แต่พอเธอมาถึง กลับไม่เจอฉัน เธอโทรหาฉันว่าอยู่ไหน
ฉันรับสายแล้วบอกว่า อ๋อ..ฉันเดินไปหาเพื่อนมา 555 แล้วเธอก็โกรธมากที่ฉันเร่งให้เธอมา เพื่อมายืนรอ
นั่นเป็นเรื่องแสบที่ฉันทำไว้ มันร้ายมาก ๆ ฉันรู้เลย
มันเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยลืม ฉันก็ไม่ลืมเหมือนกันนะ

ฉันพูดว่า
ตอนนั้นฉันมันงี่เง่าเองแหละ แต่ตอนนี้ฉันก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแล้วนะ
อาจจะนิดนึง
แล้วเธอก็ยิ้ม ....

เราคุยกันถึงเรื่องจอห์นนี่ เพื่อนสนิทเธอที่ฉันเคยไปเดทเมื่อสองสามปีก่อน
ฉันก็บอกว่าใช่ .. แต่ก็เป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ น่ะ
เธอบอกว่า ตอนนี้เธอกับจอห์นไม่ได้ติดต่อกันแล้ว
และก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกแล้ว
จอห์นมีปัญหา และสร้างเรื่องโกหกหลายๆ อย่างกับเพื่อนๆ มากมาย
เธอบอกว่าตอนนี้ได้ยินว่าจอห์นกลับไปอยู่อังกฤษแล้ว

เรานั่งคุยกันหลายชั่วโมง จนบาร์ใกล้ปิด
แล้วเราก็เดินออกมาข้างนอก
เราเดินไปด้วยกันเรื่อย ๆ รักษาระยะห่างซึ่งกันและกัน
เธอหันมามองฉันแล้วบอกว่า เธอสูงขึ้นนะ
ฉันบอกว่าไม่หรอก เป็นเพราะรองเท้่าน่ะ

เราเดินไปเรื่อย ๆ เธอก็เล่าถึงเรื่องตลก ๆ ของเธอกับเพื่อน
เธอบอกว่าครั้งนึงเคยสั่งพิซซ่าจากที่นี่มากินกับเพื่อนๆ
พอตกเย็นเธอท้องเสียหนักมากๆ จนหมดแรงนอนในห้องน้ำ 55
จนคลานออกมาหาน้ำดื่มในตู้เย็น แต่น้ำในตู้เย็นก็ดันหมด
เธอต้องโทรหาจอห์น ให้มาหาที่ห้องแล้วซื้อน้ำมาให้เธอกินหน่อยเพราะเธอไม่ไหวแล้ว ฉันฟังไปก็หัวเราะไป นึกสภาพเธอออกเลยว่าจะเป็นยังไง

เรากลับขึ้นไปดูหนังที่ห้อง แล้วก็รอดูรายการโปรดของเธอ เป็นรายการมวย
ระหว่างรอ เราเปิดหาหนังดูไปพลางๆ แล้วก็ไปเจอหนังเรื่องนึง
เป็นหนังที่ฉันอยากดูมานานแล้ว แต่จำได้ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้ไปดู
หนังเรื่องนี้ชื่อ " A Street Cat named Bob "



ด้วยหนังเรื่องนี้นักแสดงหลายๆ คนก็เป็นคนอังกฤษ พูดสำเนียงอังกฤษ มันก็เลยเข้าทางเธอเลย เรานอนดูหนังเรื่องนี้ด้วยกัน

เป็นสองชั่วโมงที่ดีมาก ๆ เลย

พอหนังเรื่องนี้จบเราก็นอนเล่น คุยกัน จนรายการโปรดเธอมา
ฉันเกลียดเสียงเชียร์มวยของเธอมาก อุช อัชช อุชช อัชช กับท่าเลียนแบบชกมวย
เธอนี่มันไม่เคยโตเลยจริงๆ นะ :)



เรานอนดูทีวีไปสักพักจนฉันก็เผลอหลับไป เธอก็หลับไป จนกระทั่งตื่นมาอีกที 10.30

ฉันก็คงต้องกลับแล้ว
ฉันขอให้เธอเดินลงไปส่งฉันข้างล่างเป็นเพื่อนหน่อย
เธอก็งอแงบอกว่าไม่ไป ฉันไม่ลงไป บลาๆๆ
(เธอกลายร่างเป็นฉันสมัยก่อนได้ยังไง ฮ่าๆ )
แต่สุดท้ายเธอก็ลงไป แต่ก็บ่นตลอดทาง
เรื่องของเรื่องคือฉันคิดว่าฉันเข้าใจนะ
เธอมันพวกเนี๊ยบ แต่งตัวเยอะ เจ้าระเบียบ จะให้ใครมาเห็นสภาพตอนเพิ่งตืนนี่ยอมไม่ได้
แต่ฉันก็แกล้งเธอจนได้

แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ยอมเดินลงมาส่งถึงข้างล่างเลย
เธอถามว่าวันนี้ฉันจะทำอะไรต่อ
ฉันบอกว่า ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ...

แล้วเราก็โบกมือลากัน
เดี๋ยวเอาไว้คุยกันนะ ....




เราบอกลากัน เหมือนวันสุดท้ายที่เราเจอกัน 5 ปีที่แล้วเลยเนอะ :)

แต่ครั้งนี้ มันไม่ได้แย่เหมือนครั้งที่แล้ว
ฉันดีใจนะ ที่เราได้มีโอกาสมาเจอกันอีก
ฉันฝันถึงวันนี้มานานมากๆ ว่าวันนึงจะได้มีโอกาสขอโทษ
กับเรื่องไม่ดีที่เคยทำในอดีต
และก็หวังมาตลอดว่าวันนึงเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีก
ได้รู้ข่าวคราวของกันและกันบ้างเป็นครั้งคราว

เธอมันนักเดินทาง ด้วยอาชีพ ด้วยหน้าที่การงาน
วันนี้เธออยู่ประเทศนั้น อีกวันเธออยู่เมืองนี้ เดินทางไปทั่วโลก

ไม่แน่ว่าในอีก 5 ปีข้างน้า ตอนฉันอายุ 34 และเธออายุ 38
เราอาจจะได้กลับมาพบกันอีก
นั่งคุยถึงเรื่องเก่าๆ แบบที่เราทำกันวันนี้
เธออาจจะได้เล่าเรื่องงานแต่งงาน
เรื่องลูกที่น่ารัก
เรื่องครอบครัวที่มีความสุขของเธอ

ไม่ว่าอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นในอีก 5 หรือ 10 ปีข้างหน้า
ไม่ว่าเราจะได้พบกันอีกหรือเปล่า
จะได้พบกันอีกไหมฉันก็ไม่รู้

สิ่งเดียวที่ฉันขอและหวังมาตลอด
คือขอให้เธอพบแต่สิ่งดีๆ
ซึ่งเธอก็คงพบกับสิ่งดีๆ มาตลอดอยู่แล้ว
เรื่องนั้นฉันคงไม่ต้องเป็นห่วง

ขอให้เธอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่
ในแบบที่คนอายุ 30 + แล้วควรจะเป็น ฮ่าๆ
แต่ก็ขอให้เป็นแดนนี่คนเดิมคนนี้
คนที่มีรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาตลอดตั้งแต่ปี 2013
คนที่เสียงเล็กๆ สำเนียงอังกฤษชัดถ้อยชัดคำ
คนที่ยังงอแง และดื้อรั้น
แต่ลึก ๆ แล้วก็แคร์ความรู้สึกคนอื่น
คนที่เหมือนจะไม่ .. แต่สุดท้ายก็ยอมได้เสมอ

ขอให้เธอเป็นแดนนี่คนนี้
เป็นคุณอาที่น่ารักของน้องเกรซี่
และคนที่จะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป

คิดถึงนะแดน :)

Create Date : 16 เมษายน 2561		1 comments
Last Update : 17 เมษายน 2561 10:15:36 น.
Counter : 1693 Pageviews.
Share Tweet