คุณครูอินทิรา (เขมรินทร์ อินทิรา ภาคสมบูรณ์) : ก.สุรางคนางค์

เรื่อง : คุณครูอินทิรา
ผู้ขียน : ก.สุรางคนางค์
สำนักพิมพ์ : คลังวิทยา
ปีที่พิมพ์ : 2513
สองเล่มจบ


ผมเคยรีวิวสั้นๆสำหรับนวนิยาย “เขมรินทร์ อินทิรา” เมื่อหลายปีมาแล้ว และตั้งใจว่า จะรีวิวภาคสมบูรณ์ของนวนิยายเรื่องนี้ คือคุณครูอินทิรา ซึ่งเป็นชุดนวนิยาย ของ ก.สุรางคนางค์ ที่ผมชอบมากที่สุดให้ได้ (นอกเหนือจากชุด ตาติ่ง : ความคิดคำนึง จุดหมายปลายทาง รอยจารึก รุ่งอรุณ)

สำหรับนวนิยายเรื่องนี้นับเป็นภาคต่อ หลังจากการเดินทางกลับมา จากพนมเปญ ของอินทิรา วัลภานุรักษ์ เนื่องจากปัญหาการเมืองกรณีพิพาทเขาพระวิหาร ซึ่งเป็นเรื่องราวระหว่างประเทศในเวลานั้น ทำให้อินทิรา และเจ้าชายเขมรินทร์ธาดา ต้องจำพรากจากกัน ทั้งที่ทั้งคู่เปี่ยมไปด้วยความรักสุดหัวใจ

อินทิรา เดินทางกลับมาเมืองไทย เพื่อมาดูแลมารดา คุณหญิงอำภาวัลลภราชรังสรรค์ ที่ป่วยเป็นมะเร็งในระยะสุดท้าย ในขณะเดียวกันก็ทำงานที่สถานทูตฝรั่งเศส และรับเป็นครูสอนหนังสือนักเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ไปพร้อมกัน ที่โรงเรียนนั้นเอง คุณครูอินทิรา ได้เป็นขวัญใจของเด็กนักเรียนวัยรุ่น ทั้งด้วยกิริยามารยาทและความดูแลเอาใจใส่ของเธอ

คุณครูอินทิรา ได้มีโอกาสรู้จักกับ ยุ้ยหรือ นภิสพันธ์ บริพัตรโยธิน เด็กสาววัยรุ่นซึ่งกำพร้าแม่ และอาศัยอยู่กับบิดา คือ ระพีพงศ์ หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบซึ่งทำงานเป็นนักธุรกิจนายธนาคารใหญ่ ยิ่งเมื่อนภาจรี ภรรยาของเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ยิ่งทำให้ ระพีพงศ์ โหมทำงานอย่างหนักเพื่อลบความเศร้าโศกจากการสูญเสียภรรยา จนไม่มีเวลาดูแลลูกสาวสุดที่รักที่กำลังเติบโตเข้าสู่วัยรุ่น เขาคิดแต่เพียงว่า การให้เงิน ซื้อข้าวของกับนภิสพันธ์อย่างเต็มที่ น่าจะเพียงพอสำหรับการเลี้ยงดูบุตรสาววัยรุ่นของเขาแล้ว

แต่มันก็ยังไม่เพียงพอ นภิสพันธ์ แม้จะแวดล้อมไปด้วยเพื่อนๆ และมี นางอนงค์ พี่เลี้ยงสาวใหญ่ที่แอบชอบระพีพงศ์อยู่ แต่ก็ไม่สามารถคลายความเปลี่ยวเหงาได้ เธอเป็นเด็กสาวที่ขาดความอบอุ่นในครอบครัว เห็นจะมีแค่ครูอินทิรา ที่เป็นเหมือนครูในดวงใจ คอยให้คำปลอบโยน แนะนำ และสร้างความศรัทธาแก่นภิสพันธ์ เป็นอย่างมาก

อนงค์พยายามยุแยง เด็กสาว เมื่อเห็นว่า สุเนตรา พี่สาวของ ระพีพงศ์ พยายามเสาะหาผู้หญิงคนใหม่ให้เขา โดยเฉพาะสามสาวใบเถา ภคินี วิยะดา และ ภาวิไล ลูกสาวคุณนายสำเภา และคุณพระพิศิษฐ์อรรถการ ซึ่งครอบครัวคุณพระ อาศัยอยู่ข้างบ้านของ อินทิรา พอดี

คุณนายสำเภา เกลียดชังมารดาของอินทิราอย่างมาก แม้ว่าทั้งสองครอบครัวจะมีศักดิ์เป็นญาติกัน เพราะ คุณพระพิศิษฐ์ สามีเธอ เป็นน้องชายของบิดาอินทิรา แต่เมื่อสิ้นบิดาเธอไป และคุณหญิงอำภาเป็นม่าย ทำให้คุณพระซึ่งมีศักดิ์เป็นน้องสามี เกิดความประทับใจ ชอบพอ อัธยาศัยอันอ่อนโยนเยือกเย็นต่างจากนิสัยอิจฉาริษยาและเต็มไปด้วยความโลภ ของคุณนายสำเภา เมียตัวเอง แม้ว่าคุณหญิงอำภาจะไม่เล่นด้วย แต่ก็ทำให้เกิดความร้าวฉานขึ้นระหว่างสองตระกูล และพลอยเผื่อแผ่ความเกลียดชังมาลงที่อินทิราด้วย คุณนายสำเภา ไม่ต้องการให้อินทิราได้ดีไปกว่าลูกสาวทั้งสมคนของตัวเอง เธอใส่ร้ายให้ข่าวหญิงสาวเสียๆหายๆ ว่า เดินทางไปกัมพูชา และไปมีสามีอยู่ที่นั่น โดยหวังว่า จะทำให้อินทิรา ไม่มีชายหนุ่มใดๆมาสนใจ

ภคินี พยายามจะหว่านเสน่ห์เพื่อจับ ระพีพงศ์ ตามคำยุยงของมารดาเธอ แต่หนุ่มใหญ่มากประสบการณ์อย่างเขามองออก และไม่ชอบผู้หญิงลักษณะแบบนี้ ในขณะที่วิยะดา เองก็แอบชอบระพีพงศ์ เช่นกัน และหาทางเข้ามาพูดคุย ทอดสะพานให้กับเขา การณ์กลับเป็นว่า สองพี่น้องต้องมาทะเลาะกันเอง เพราะอยากจะแต่งงานกับหนุ่มใหญ่มากฐานะ อย่างระพีพงศ์ และยิ่งทำให้เขาเห็นธาตุแท้ของคุณนายสำเภา ที่หวังจะใช้ลูกสาวเป็นสะพาน เพื่อยกระดับฐานะตนเองขึ้นมาด้วย

ชายหนุ่มเอง หลังจากสิ้นภรรยาสุดที่รักไป เขาก็ทำตัวสำมะเลเทเมา เที่ยวคลับบาร์ ตามประสาคนไร้หลัก และมีพาร์ตเนอร์สาว รุจา มาติดพัน แต่ภายหลัง เมื่อเกิดปัญหาต่างๆเหล่านี้มากขึ้น ทำให้เขาเริ่มคิดได้ และพยายามที่จะปรับปรุงตัวเอง โดยเฉพาะเมื่อเกิดเหตุการณ์ร้ายแรง กับนภิสพันธ์ ลูกสาวสุดที่รักเพียงคนเดียว

นภิสพันธ์ มีโอกาสรู้จักกับเลิศชาย หนุ่มนักจัดรายการทางวิทยุเจ้าคารม และเด็กสาวผู้ไม่มีทางระบายความทุกข์ให้ใครฟัง ก็ได้พูดคุยกับเขา จนเกิดความประทับใจ และนัดพบกันขึ้น โดยหารู้ไม่ว่า เลิศชาย เป็นหนุ่มเจ้าชู้นักเที่ยว และมีลูกเมียอยู่แล้ว เขาเพียงแต่ ใช้คำพูดหลอกล่อเด็กสาวให้หลงมาติดกับ นภิสพันธ์เอง ก็ไร้เดียงสา จนไม่ล่วงรู้ถึงเรื่องนี้ เด็กสาวมีแต่ความชื่นชมประทับใจเลิศชาย จนได้ออกไปเที่ยวด้วยกัน

เมื่อกลับมาบ้านและระพีพงศ์ รู้เข้า ด้วยความเป็นพ่อ และความเป็นห่วงใย เขาเกิดอารมณ์เดือดดาล พลั้งมือ ตบหน้าเด็กสาว จนทำให้ นภิสพันธ์ เสียใจอย่างหนัก เด็กสาวหนีเตลิดออกไปจากบ้าน และตัดสินใจย้อนกลับไปหา เลิศชาย ก่อนจะพบกับความจริงที่เจ็บปวดยิ่งกว่า ว่า เขามีลูกเมีย อยู่ที่บ้าน แล้ว นั่นทำให้ นภิสพันธ์หมดหนทาง อารมณ์ชั่ววูบทำให้เธอคิดจะให้รถไฟทับจนเสียชีวิต แต่โชคดีที่เจอคนเก็บของเก่าแถวนั้น ช่วยพูดเตือนสติ วูบนั้นเอง ที่นึกไปถึง คุณครูอินทิราขึ้นมา แต่กว่าจะเดินตากฝน ไปจนถึงบ้านคุณครู เด็กสาวผู้น่าสงสารก็เป็นลมล้มสลบอยู่ที่หน้าบ้านนั้นเอง

อินทิรา มาเห็นเข้าพอดี และตัดสินใจพาเข้ามาปฐมพยาบาล คืนนั้น นภิสพันธ์เป็นไข้สูง และขอร้องอย่าให้บอกบิดาเธอ อินทิรารับปาก และตามหมอมาช่วยดูแล แต่เช้าวันรุ่งขึ้น เธอต้องไปทำงาน จึงตัดสินใจฝากให้ วิยะดา ที่พอจะคุยกันได้ ช่วยดูแลนภิสพันธ์

วิยะดา อยากจะเอาหน้า จึงรีบโทรศัพท์บอก ระพีพงศ์ เขารีบเดินทางมาที่บ้านของอินทิราและเข้าใจผิดว่า อินทิราเป็นตัวตั้งตัวตี ปิดบังเรื่องลูกสาวเขาหนีออกจากบ้านไป หนุ่มใหญ่รีบพาตัวลูกสาวคนเดียวกลับไปบ้าน แม้ว่านภิสพันธ์จะอาละวาดสักเพียงใดก็ตาม เมื่ออินทิรากลับมาถึงจึงรู้ว่า เธอช้าเกินไปเสียแล้วกับเล่ห์เหลี่ยมของวิยะดา

นภิสพันธ์ยิ่งอาละวาดหนักขึ้น และระพีพงศ์ก็ไม่สามารถปราบลูกสาวได้ สุเนตรา ช่วยพูดให้เขานึกถึง ครูอินทิรา ที่เด็กสาวให้ความไว้ใจ และเมื่อนั้นเอง ทั้งคู่จึงมีโอกาสได้รู้จักกันมากขึ้น เมื่อเขาตัดสินใจไปบ้านของเธอและขออภัยที่เข้าใจผิดรวมทั้งขอร้อง อินทิราจึง ยอมเดินทางมาที่บ้านเขา และช่วยเหลือจนนภิสพันธ์ อาการดีขึ้น และยอมเปิดใจกับเธอ ทำให้มองเห็นปัญหาที่แท้จริงระหว่าง พ่อกับลูก

คุณครูสาว ตัดสินใจพูดคุยตรงๆกับเขา นั่นทำให้ หนุ่มใหญ่ ที่เคยเชื่อมั่นในตัวเอง เริ่มมองเห็นความคิดในอีกแบบหนึ่ง และทึ่งกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่ สามารถดูแล ลูกสาวของเขาได้อยู่หมัด ในขณะที่ทุกคน ต่างส่ายหน้าอย่างอ่อนระอา และที่สำคัญ อินทิราได้ทำให้เขากับ นภิสพันธ์ ได้มีความสัมพันธ์ที่ดี กันอีกครั้งหนึ่ง
เขาเริ่มประทับใจครูอินทิราขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว...

และระหว่างนั้นเอง ที่คุณหญิงอำภา เริ่มอาการทรุดหนัก ทำให้มีโอกาสได้เห็นอีกด้านหนึ่งของความกตัญญูที่อินทิรา มาดูแลมารดา ตัวเอง จนถึงวาระสุดท้ายของท่าน สิ่งนั้นเองที่ประทับใจ จับใจ ระพีพงศ์ บริพัตรโยธิน จนเกิดเป็นความรักที่มีต่อหญิงสาว แม้เขาจะรู้ว่า เธอยัง มี บุรุษอีกผู้หนึ่งอยู่ในหัวใจ

หม่อมเจ้าเขมรินทร์ธาดา แห่งพนมเปญ!

ครั้งก่อน ความรักของทั้งคู่ถูกขัดขวางจากบรรดาผู้ใหญ่ ที่พยายามจัดหาเจ้าหญิงสุธาทิพย์ เชื้อพระวงศ์ร่วมกันให้มาอภิเษก แต่เจ้าหญิงสุธาทิพย์เองก็มีคนรักอยู่แล้วเช่นกันเจ้าหญิงแห่งกัมพูชา ตัดสินพระทัยสละฐานันดรและเดินทางไปอาศัยที่ฝรั่งเศส ในขณะที่พระองค์เอง แต่แรกก็ตั้งพระทัยที่จะลาออกจากฐานันดรศักดิ์ เป็นเพียงชายสามัญชน เพื่อเดินทางเข้ามาทำงานในประเทศไทย และอยู่ร่วมกับหญิงสาวที่ทรงรักสุดพระทัย

แต่ก็ไม่ได้รับการอนุญาต ซ้ำยังถูกส่งตัวให้ไปทำงานในแดนทุรกันดาร จดหมายที่ทรงติดต่อกับอินทิรา ก็ถูกขัดขวางไม่ให้ส่งถึงกัน

ความรักที่ยิ่งใหญ่ ของคนทั้งสอง แม้จะถูกขวางกั้น ด้วยเชื้อชาติ ด้วยผืนแผ่นดิน หรืออุปสรรคจากเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง หากก็ไม่อาจขวางกั้นหัวใจสองดวง ที่ติดต่อสื่อสารถึงกันได้ แม้จะประชวรด้วยพิษมาลาเรีย จากการออกสำรวจโบราณสถานในป่าชายแดน แต่เมื่อฟื้นหายจากโรค ก็ตัดสินพระทัยเดินทางมายังเมืองไทย ในท่ามกลางเหตุการณ์ความขัดแย้งอย่างรุนแรงระหว่างประเทศในเวลาท่าน แม้ว่า เจ้าชายเขมรินทร์ จะทรงรู้ว่า ความรักนั้นจะไม่มีทางสมปรารถนาก็ตาม

“เขาอ้างความรักชาติ รักวงศ์ตระกูลและเชื้อสายขึ้นมาผูกมัดผม อีกทั้งชี้แจงอีกฝ่า ราชวงศ์ไม่ประสงค์ที่จะให้ผมแต่งงานกับสตรีไทย ในเมื่อดำริจะเรียกร้องเขาพระวิหารคืน และเกี่ยวกับการเมืองอีกมาก
การเมืองซึ่งเข้ามาประหัตประหารความหวังของเราหมดสิ้น จะหาทางออกอย่างสุธาทิพย์ก็ทำไม่ได้ เพราะลูกผู้ชายต้องไม่ละทิ้งหน้าที่การงานและความรับผิดชอบ เขายอมตกลงให้ผมทำได้เพียงอย่างเดียว คือให้มากรุงเทพฯ ได้ห้าวัน ตามที่ผมขอร้อง ผมมาหาคุณอย่างคนผิดสัญญา มาหาคุณอย่างคนชั่วช้า ทั้งที่ทุกคนญาติพี่น้องของผมที่กัมพูชา รู้ดีว่า ความจงรักภักดีและหัวใจของผมได้มอบไว้กับคุณหมดแล้ว...”

ฉากสำคัญอีกฉากหนึ่งที่น่าประทับใจ คือการเผชิญหน้ากันระหว่าง สุภาพบุรุษทั้งสองซึ่งต่างก็มีหัวใจรักผู้หญิงคนเดียวกัน เมื่อเขมรินทร์รับรู้ว่า ระพีพงศ์เองก็รักอินทิราเช่นเดียวกับเขา

“ผมทราบว่าคุณรักอินทิรา”
“และฝ่าบาทล่ะ ไม่ได้รักเธอหรอกหรือ ทำไมจะต้องให้กระหม่อมช่วย”

สองตาประสานสายตากันอย่างไว้ตัว มีความทระนงไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน อีกฝ่ายหนึ่งถือว่า ฉันก็เป็นคนไทย มีเลือดไทยสมบูรณ์ มีอิสรภาพ มีความยิ่งใหญ่ในวงการค้า ซึ่งยากที่จะยอมก้มหัวให้แก่ใครง่ายๆ ส่วนอีกฝ่ายหนึ่ง ก็มีเลือดสีน้ำเงินอยู่ไม่น้อย มีอำนาจราชศักดิ์อยู่ในกัมพูชา สิ่งที่ท่านต้องการไม่เคยพ้นมือ มีความเป็นใหญ่มิใช่ย่อย แต่ต้องถ่อมตัวลงเล็กนิดเดียว เมื่อ “ความรัก” เกิดขึ้นอย่างแท้จริง

“คุณอินทิรา มีความเห็นอย่างไรกระหม่อม”

“เธอเป็นสุภาพสตรี ที่ประเสริฐที่สุดเท่าที่ผมได้เคยพบว่า เธอเข้าใจและให้อภัย เราควรจะภาคภูมิใจครับ คุณระพี ผู้หญิงที่เราทั้งสอง ผมกับคุณรักนั้น เป็นยอดหญิงจริงๆ ผมสงสารเธอมาก ที่เธอต้องประสบต่อความยุ่งยากลำบากหลายอย่าง

ถ้าคุณรักเธอจริงๆ จงพยายาม ผมขอฝากดวงใจอันล้นค่า ซึ่งผมไม่มีวาสนาจะคู่ควรกับเธอ ไว้ในความดูแลของคุณด้วย อย่าเพิ่งคิดหมดหวัง ผู้หญิงถึงแม้จะเก่ง เชี่ยวชาญสักปานใด แต่เธอก็อาจจะแพ้ความเจตนาดีและความรักอันแท้จริง ผมขอความช่วยเหลือคุณในเรื่องนี้ และผมก็จะคลายกังวลเมื่อจากไป รับปากกับผมซิครับ คุณระพี ว่าคุณจะพยายาม”

ในดวงเนตรของเขมรินทร์ มีน้ำเอ่อซึม เหมือนถูกกระชากเอาดวงหทัยไปจากห้วงพระอุระ

“ถ้าเป็นพระประสงค์ของฝ่าพระบาท กระหม่อมก็จะพยายามต่อไป แต่จะสำเร็จหรือไม่นั้น กระหม่อมไม่แน่ใจ”

และในที่สุด เมื่อได้ นภิสพันธ์ ช่วยเชื่อมประสาน เมื่อเด็กสาวไปเรียนต่อเลขานุการยังประเทศอังกฤษ ขณะที่อินทิราเองก็เดินทางไปเรียนที่ลอนดอน หลังจากยกบ้านให้กับพี่ชายและพี่สะใภ้อาศัยอยู่ ที่นั่นเอง ระพีพงศ์ได้มีโอกาสเดินทางไปเพื่อปรับความเข้าใจ และขอเธอแต่งงาน

“ครับ ผมทราบดี ผมเข้าใจดี ว่าคุณอุ๊ยังรักท่านเขมรินทร์อยู่” ระพีพงศ์บอกกับเธอเช่นนั้นจริงๆ เมื่อเธอให้คำตอบแก่เขาในค่ำวันนั้น

“ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะได้รับคำตอบอันน่าชื่นใจ และให้เกียรติแก่ผมเช่นนี้ เมื่อคืน สวดมนต์ก่อนนอน ผมแผ่ส่วนกุศลไปให้น้อย นภาจรี ผมบอกเธอว่า ถ้าคุณเหมาะสมจะเป็นคู่ทุกข์คู่ยากของผมแทนเขาแล้ว ขอจงช่วยดลบันดาลให้ทุกสิ่งทุกอย่างราบรื่น

คุณไม่ต้องวิตกว่า ผมจะสะเทือนใจในความรักของคุณที่ยังมีค่าต่อท่านชาย เพราะผมก็ยังคิดถึงนภาจรีอยู่เสมอ แต่ทว่า... เราจะต้องไปกับผู้ที่ตายไปแล้วไม่ได้ เรายังมีชีวิตอยู่ เรายังไม่ตาย เราจึงควรจะหาวิธีตั้งต้นชีวิตใหม่เพื่ออยู่ต่อไปอย่างดี ถูกต้องตามประเพณีและศีลธรรม

ผมขอบคุณคุณอุ๊มาก ที่ให้เกียรติผมด้วยคำที่มีความหมายเมื่อกี้นี้ ผมสัญญาว่าจะเทิดทูน ความเมตตาที่คุณได้มอบให้ วงแขนของผมจะให้ความอบอุ่นแก่คุณอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลย”

ฉากสุดท้ายที่ซาบซึ้งสะเทือนใจยิ่ง คือจดหมายที่ระพีพงศ์ ส่งถึงเจ้าชายเขมรินทร์ ยังกรุงพนมเปญ ในฐานะแห่งมิ่งปิยมิตรของเขา ซึ่ง ณ เวลานี้ได้ทรงอภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงเชื้อพระวงศ์ ที่ทรงถูกกำหนดมาให้ตามความเหมาะสม และเมื่อได้ทรงอ่านข้อความถึงข่าวดีของ ระพีพงศ์และอินทิราจนหมดทุกถ้อยแล้ว...

“เราหมั้นกันกันแล้วที่ลอนดอน ก่อนหน้าที่กระหม่อมจะเดินทางมาโรม เธอบอกว่า ถ้ากระหม่อมไม่รังเกียจเธอ เพราะเธอรักและบูชาฝ่าบาทอยู่ เธอก็ตกลง”

ถ้วยชาหลุดจากหัตถ์ลงไปแตกกระจายบนพื้น เสมือนถูกควักเอาดวงหทัยไปจากองค์
องค์หญิงชายารับสั่งถามอย่างตกพระทัย “จดหมายจากใครคะ ข่าวร้ายกระมัง มีใครตาย?”

พักตร์ซีด อัสสุชลคลอ เสด็จลุกขึ้นจากที่ประทับรับสั่งว่า “จากอิตาลี ใช่... สหายรัก สุดที่รักของพี่คนหนึ่ง ได้ตายไป... ตายไปแล้ว” แผ่วเหมือนจะสิ้นพระทัย

น้ำในแม่น้ำโขงไหลผ่านพระตำหนักไป ไม่มีวันจะไหลกลับมาฉันใด ความรัก... ของรักผู้ที่รักสุดแสนจะรัก ก็ได้ล่องลอยลับไปแล้วฉันนั้น เหมือนกระแสน้ำที่ไหลลงไปสู่ทะเล ดวงตะวันที่ทำท่าจะตกไปจากขอบฟ้า ยังมีหวังจะได้เห็นอีกในวันรุ่งขึ้น แต่ความรักหรือกระแสน้ำไม่มีวันจะกลับคืนมาอีก ลาก่อน อินทิราสุดที่รัก ขอให้เธอมีความสุข...
สวัสดี คุณครูอินทิรา
จบบริบูรณ์

คุณครูอินทิรา เป็นนวนิยายอันเป็นภาคจบอันสมบูรณ์ของเขมรินทร์ อินทิรา นวนิยายรักสุดคลาสสิคของ ก.สุรางคนางค์ แม้ว่าเรื่องราวจะจบลงด้วยการพลัดพราก ไม่สมหวังในความรัก แต่ผมพบว่า กลับเป็นเรื่องที่อ่านด้วยความอิ่มเอมใจ ดื่มด่ำกับความรักในทุกรูปแบบของตัวละคร ที่มีความรักอบอวลไปตลอดทั้งเรื่อง

รักของแม่ที่มีต่อลูกสาวด้วยความห่วงใยตราบจนถึงห้วงสุดท้ายของชีวิต กับความรักที่เกิดจากการเลี้ยงดูอย่างผิดของอีกครอบครัวหนึ่ง ที่ส่งผลลัพธ์ต่อพฤติกรรม นิสัย ของผู้เป็นลูก และนำไปสู่ความล้มเหลวของชีวิต

ความรักระหว่างลูกศิษย์กับครู ที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาดี และต้องการเห็นศิษย์เจริญก้าวหน้าผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายต่างๆในชีวิต

ความรักของเพื่อน ที่มีต่อกันอย่างบริสุทธิ์ใจ และหวังดีต่อกันโดยปราศจากผลประโยชน์

ความรักระหว่าง เขมรินทร์กับอินทิรา รักเพื่อเสียสละ แม้หัวใจจะแทบแหลกสลาย

ความรักระหว่าง ระพีพงศ์ กับ อินทิรา รักที่อบอุ่นละมุนละไมในความรู้สึก

ความรักที่เปี่ยมด้วยมิตรภาพ ของระพีพงศ์ และเขมรินทร์ ที่ต่างเสียสละเพื่อสตรีที่ตนเองรัก!

สำหรับผมแล้ว คุณครูอินทิรา เป็นนวนิยายภาคต่อ ที่จบลงได้อย่างสมบูรณ์ที่สุดเรื่องหนึ่งครับ

ท้ายเรื่อง คือรูปในอดีตของ ก.สุรางคนางค์ และประวัติของท่าน ซึ่งผมขอนำมาลงประกอบการริวิวในครั้งนี้ด้วยครับ

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2561		3 comments
Last Update : 30 พฤศจิกายน 2561 13:02:06 น.
Counter : 361 Pageviews.
Tweet