|
|
ในเรื่องรับคนเข้าหมู่คณะ พระองค์ก็บัญญัติว่า ผู้ใดจะบวชในกาลต่อไป ให้พระสงฆ์ทั้งหลายประชุมกัน ถ้าในถิ่นที่มีพระมากกว่า ๑๐ รูป ถ้ามีพระน้อย อย่างน้อยก็ ๕ รูป ประชุมกัน เมื่อประชุมกันแล้ว ก็ให้พระรูปหนึ่งเป็นอุปัชฌาย์ เป็นผู้นำเข้ามาให้สงฆ์พิจารณารับรองการบวชของบุคคลผู้นั้น เมื่อสงฆ์ผู้พิจารณาแล้ว ไม่มีข้อควรตำหนิ ไม่มีความพบพร่องด้วยประการใดๆ ก็รับไปบวชเป็นพระได้ การบวชแบบนี้ เรียกว่า “ญัตติจตุตถกรรม” คือเสนอญัตติ ๔ ครั้ง ที่บวชนั้นในโบสถ์
ตอนแรกที่ไปยืนหน้าโบสถ์น่ะคือไปซ้อม พระอาจารย์ซ้อมว่าจะต้องถามอย่างนี้นะ ถามในท่ามกลางสงฆ์นะ อย่าเก้อ อย่ากระดาก อย่าไปสั่นนะ ตอบให้ถูกต้องนะ กุฎฐัง...กิลาโส โสโส..นี่นะ ตอบให้ถูกนะ ตอบไม่ถูกเขาไม่รับรองนะ ไปแอบซ้อมกันข้างนอกก่อน
พอซ้อมเสร็จก็มาบอกให้สงฆ์ทราบ ว่าซ้อมแล้ว ผู้ที่จะบวชชื่อ อุติโร ท่านปัญญานันทะ เป็นผู้บวช ไปซ้อมแล้ว ถ้าว่าสงฆ์พร้อมแล้วก็จะเรียกตัวมา เมื่อเรียกตัวมาถึงก็สอบต่อหน้าสงฆ์ สอบตามแบบที่ซ้อมมา สงฆ์ฟังแล้วใช้ได้ก็รับรอง การรับรอง ก็คือ นิ่ง เช่นว่า ถ้าโยมมานิมนต์พระไปฉันเพล ถ้านิ่ง น่ะ หมายถึงรับ นั่งเฉยๆ ถ้าโยมบอกว่าพรุ่งนี้จะรับไปฉันเพลที่บ้าน ถ้านิ่งแสดงว่า รับ
ถ้าไม่รับต้องบอกว่า ไม่ได้นะโยม พรุ่งนี้เขามาเลี้ยงที่วัดต้องอยู่ฉันกับเขาด้วย ถ้าไม่บอก โยมเข้าใจว่ารับ ธรรมเนียมเป็นอย่างนั้น เพราะฉะนั้น ในการสวดก็เช่นกัน การนิ่งหมายถึงการยอมรับ แล้วก็ต้องเป็นเอกฉันท์ด้วย ไม่ใช่ใช้เสียงข้างมากนะ ไม่เหมือนกับประชาธิปไตยที่เขาใช้เสียงข้างมาก ในที่ประชุมสงฆ์ ต้องเป็นเอกฉันท์ ถ้าองค์ใดองค์หนึ่งเกิดคัดค้านว่าไม่ได้ เป็นหนี้เขาอยู่ร้อยหนึ่งเลยบวชไม่ได้ เพราะมีผู้คัดค้าน
ถ้าถามว่า “อนุญญาโตสิ๊ มาตาปิตูหิ - มารดาบิดาอนุญาตแล้วหรือ ?” เรื่องนี้ ถามเพราะอะไร เรื่องพระเจ้าสุทโธทนะ พระพุทธเจ้าเสด็จไปกรุงกบิลพัสดุ์ พระญาติออกบวชหลายคน อานนท์ นันทะ ซึ่งเป็นน้องชายก็ออกบวชด้วย ซึ่งเป็นความหวังของพระเจ้าสุทโธทนะ ว่านันทะนี่แหละที่จะได้เป็นพระราชาต่อไป เพราะเจ้าชายสิทธัตถะไปบวชเสีย นันทะจะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน ก็เอาไปบวชเสียอีก แล้วเอาไปบวชด้วยความฝืนใจเสียด้วยนะ
วันนั้น วันแต่งงาน วันนั้นก็นิมนต์พระพุทธเจ้ามาฉัน พอฉันเสร็จ พระพุทธเจ้าก็เรียกนันทะเข้ามาเอาบาตรไปหน่อย นันทะก็ถือบาตรอุ้มบาตรตามหลังไป นึกว่า ออกไปถึงประตูวังก็คงจะรับคืน แต่ถึงแล้วก็ยังไม่รับ ไปถึงกำแพงเมืองก็คงจะรับกระมัง ก็ยังไม่รับอีก เลยต้องอุ้มไปถึงวัด เดินไปก็มองข้างหลังเรื่อย เจ้าสาวกวักมือเรียกอยู่ที่หน้าต่าง ไปด้วยความเป็นทุกข์
พอถึงวัด พระพุทธเจ้าก็ถามว่า นันทะจะบวชไหม นันทะใจไม่อยากบวชดอก แต่ด้วยความเคารพในพระเจ้าพี่ ก็เลยบอกว่าบวชก็ได้ ไม่ได้เต็มใจดอก พระองค์ก็เลยเอาไปบวชเสียเลย พระเจ้าสุทโธทนะ ก็นึกในใจว่าไม่เป็นไร มีราหุลอยู่ หลานเราจะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินต่อไป
ต่อมาพระนางพิมพา เวลาพระพุทธเจ้ามาบิณฑบาตก็บอกราหุลว่า นั่นแหละพ่อของเจ้าเดินนำหน้าเพื่อน เจ้าไปของราชสมบัติ พระราหุลก็เดินเข้าไปหา อายุยังน้อยนะแค่ ๖-๗ ขวบเท่านั้น เดินตามหลังพระพุทธเจ้าไปถึงวัด เข้าไปจะขอราชสมบัติ พระองค์ก็นึกในพระทัยว่า ให้ราชสมบัติที่เป็นวัตถุเงินทอง ก็จะเป็นทุกข์แก่บุตร อย่ากระนั้นเลย เราจะให้อริยทรัพย์ดีกว่า เลยบอกพระสารีบุตรว่า เอาราหุลไปบวชหน่อย บวชสะอีกแล้ว บวชเป็นสามเณร นี่แหละ สามเณรองค์แรกคือราหุล นี่เอง
พระเจ้าสุทโธทนะก็ร้อนอกร้อนใจ ไม่ได้ความแล้ว พระพุทธเจ้าทำยุ่งแล้ว เอาลูกเขาไปบวชหมด ก็ไปเฝ้าพระพุทธเจ้าขอพร พระองค์ก็ถามว่า ขอพรอะไร ต่อไปนี้นะจะบวชลูกใครหลานใคร ให้พ่อแม่เขาอนุญาตเสียก่อน พระองค์ก็บอกว่าอนุญาต เลยบัญญัติว่า ผู้จะบวชต้องได้รับอนุญาตจากพ่อแม่ก่อน ผู้ใดมาบวชจึงต้องถูกถามว่า อนุญญาโตสิ๊ มาตาปิตูหิ มารดาบิดาอนุญาตแล้วหรือ ถ้าไม่อนุญาต บวชไม่ได้ ถามเป็นข้อๆ ไปตามเรื่อง ตามที่ถามมา ถ้าตอบถูกน่ะ ก็บอกว่าบวชได้
นี่การบวชครบ ๓ อย่างมีอย่างนี้นะ แบบญัตติจตุตถกรรมอุปสัมปทา นี่ที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน การบวชแบบอื่นเลยเลิกหมด เอหิภิกขุ ฯ ก็เลิก ติสรณคมนูปสัมปทา ก็เลิก อย่างแรกๆเลิกใช้ ให้สงฆ์เป็นใหญ่ ไม่ให้บุคคลเป็นใหญ่ในวงการศาสนา แต่ให้สงฆ์เป็นผู้พิจารณา อันนี้ ก็เป็นการก้าวหน้าอันหนึ่ง ในขบวนการของพระพุทธเจ้า
| Create Date : 16 ธันวาคม 2564 |
| Last Update : 16 ธันวาคม 2564 18:40:08 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 371 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
 |
|
|
|
