|
|
...สังฆคุณ(ต่อ)อนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง |
|
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสะ 'เป็นเนื้อนาบุญของโลก ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า' เป็นเนื้อนาบุญ คือเป็นนาที่เหมาะแก่การหว่านพืชคือบุญลงไป เพราะว่าพืชนั้นจะเจริญงอกงาม ให้แล้วไม่เสียใจ เราทำบุญกับใครแล้วไม่เสียใจก็ใช้ได้ ทำบุญเสร็จแล้วกลับมาเสียใจ ไม่น่าให้เลย อย่างนี้ มันก็เสียหาย ไม่ใช่นาบุญของโลก
ที่เชียงใหม่ มีคราวหนึ่งเขาเรียกว่า ครูบาศรีวิชัย แต่เมืองเหนือเขาเรียกว่า “คูบา” ตัว “ร” เขาไม่มี คูบาศรีวิชัย ท่านองค์นี้ ควรจะยกให้สักนิด เรียกว่า เป็นพระโสดาบันยกให้ ไม่ใช่ชี้ว่าองค์นี้เป็นพระโสดาบัน แต่ว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น ท่านทำแต่ประโยชน์ไม่เอาอะไรเลย เช่น ถ้ามีวัดใดอยากจะมีโรงเรียนสักหลัง ไปนิมนต์ท่านมา เรียกว่านั่งดัก นั่งอยู่นานทีเดียว คนก็จะมาทำบุญกัน เอาเงินมาถวาย
แต่โดยมากถ้าเกี่ยวกับการก่อสร้าง ถ้าท่านไปอยู่พ่อค้าก็จะขนไม้ ขนทราย เหล็ก ไปกองไว้ มีคนมาก็ซื้อเลย ซื้อหิน ทราย เหล็ก แล้วก็ช่วยกันเลย เช่นใครเป็นช่างเหล็กก็ผูกเหล็ก ช่วยกันทำแบบพิมพ์ หล่อเสา แล้วช่วยกันเทปูน ใครมีปูนเอามาช่วยกับเขาเลย ทุกคนมาช่วยกัน เดือนเดียว โรงเรียน ๔-๕ ห้องเรียบร้อย ท่านนั่ง ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มีการฉลองอะไรไปตามเรื่อง เขาก็จะมีของมาถวายท่าน ท่านไม่เอาอะไรเลย ลุกขึ้นมือเปล่าไปเลย ไม่มีย่ามใส่ของเลย ไปแต่ตัว ไปก็ไปสร้างที่อื่นอีก จึงสามารถสร้างวิหารใหญ่ๆ โบสถ์ใหญ่ๆ และท่านเป็นผู้ทำถนนขึ้นดอยสุเทพ
ถ้าใครไปเชียงใหม่ ไปขึ้นดอยสุเทพ เห็นถนนคดเคี้ยวนั้น เขาใช้เวลาเพียง ๑ เดือน กับ ๑๕ วัน เท่านั้น ไม่ใช่ทำกันตั้ง ๕ ปีเหมือนเดี่ยวนี้ แล้วไม่มีรถแทร็คเตอร์เจาะดิน มีแต่จอบเท่านั้น เดือนหนึ่งกับ ๑๕ วัน รถวิ่งขึ้นดอยได้ ทำได้อย่างไร คนเป็นหมื่นเป็นแสนมาช่วยกัน
ตอนแรกขอคนละวา พอนานๆ เข้า ได้ช่วยกันเพียงคนละฟุตเท่านั้น คิดเฉลี่ยแล้วคนยืนตั้งแต่ต้นถนน จนถึงยอดดอยสุเทพ ช่วยกันขุดช่วยกันขน ทำสะพานก็ทำไป ทำด้วยคอนกรีตแข็งแรง พวกทำถนนก็ทำไป แต่ไม่ได้ลาดยางเท่านั้นเอง เพราะสมัยนั้น ยังไม่ก้าวหน้านัก
ทำไมคนจึงเลื่อมใส ? ผมได้ศึกษาดูแล้ว ท่านเป็นคนทำจริงและไม่เอาของถวาย เคร่งครัดในการปฏิบัติสวดมนต์ภาวนา เช่น เมื่อถึงเวลาสวดมนต์ภาวนา ถึงจะมีเจ้าเมืองเชียงใหม่มานั่งอยู่ด้วย ท่านก็ลุกขึ้นไปสวดมนต์ แม้อยู่องค์เดียวก็สวด
ถ้ามีองค์อื่นมาก็สวดด้วย สวดจนเสร็จเรื่องของท่านแล้ว ก็นั่งสงบจิตจนเสร็จเรื่องแล้วจึงจะมาหาคน ปกติท่านจะไม่พูดกับคนดอก ถ้ามาก็ไม่พูดมาก ให้พรเท่านั้นเอง ไม่มีเรื่องมาก และไม่เอาอะไรเลย ไม่มีสมบัติพัสถาน ใครให้อะไรก็ทำเสร็จที่นั่น เสร็จแล้วก็ไปต่อไป คนก็เฮกันมาใหญ่ เพราะว่าเป็นผู้ไม่เอา จึงบอกว่าคนเราถ้าไม่เอาแล้ว ได้มาก แต่ถ้าเอาแล้ว ได้น้อย มีคนให้เยอะถ้าเราไม่เอา แต่ถ้าเราเอาก็มักจะได้น้อย
สมมติว่าเป็นหมอรักษาคนไข้ ถ้าเอามากได้น้อย คนก็บอกกัน หมอนั้นอย่าไปรักษา เอาแพงเหลือเกิน เอาน้อยๆ คนก็มามาก คนมามากเราก็ได้มาก แต่ถ้าเอามากคนก็มาน้อย เพราะฉะนั้น เอาแต่น้อยๆ อย่าเอามากๆ ถ้าไม่เอาเลยคนยิ่งให้มาก เพราะให้แล้วเอาไปเป็นสาระประโยชน์แก่คนอื่น คนจึงชอบให้
ทีนี้ คนชั้นพระโสดาบันนี้ ท่านไม่เอาแล้ว ท่านมีแต่น้ำใจเสียสละเพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข แก่บุคคลอื่น เพราะฉะนั้น คนจึงชอบให้ครูบาศรีวิชัย ท่านทำอะไรใหญ่โตสำเร็จทั้งนั้น ไม่ว่าไปทำอะไรที่ไหน คนก็ไปช่วยด้วยเงินด้วยแรงกันทันที เดี๋ยวนั้นเลย คนชั้นนั้น ควรแก่การทำบุญ เป็นนาบุญของโลก เพราะเป็นนาบุญ ที่ว่า แตกดอกออกผลต่อใจ เหมือนเอาข้าวไปหว่านลงในนาดีนั้นแหละ หว่านลงไปถังหนึ่งมันแตกออกมาเป็น ๒๐-๓๐ ถึง ๗๐-๘๐ ถัง พระก็เช่นกัน พระดีเมื่อคนเอาของไปทำบุญ มันก็เกิดประโยชน์กว้างขวางต่อไป จึงเป็นผู้ควรแก่การกราบไหว้สักการะ
30 เมษายน พ.ศ. 2478 หรือเมื่อ 87 ปีก่อน
วันประวัติศาสตร์วันหนึ่งของเมืองเชียงใหม่ เพราะเป็นวันเปิดถนนให้รถขึ้นดอยสุเทพเป็นครั้งแรก โดยครูบาศรีวิชัย, ครูบาเถิ้ม หลวงศรีประกาศ, เถ้าแก่โหงว และบุคคลอื่น ๆ ซึ่งมีส่วนร่วมในการสร้างถนนขึ้นดอยสุเทพ มาชุมนุมอยู่กันอย่างพร้อมพรั่ง เพื่อรอเวลาที่เจ้าแก้วนวรัฐ เจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่องค์ที่ 9 แห่งราชวงศ์ทิพย์จักรจะเสด็จมาทำพิธีเปิดถนนขึ้นดอยสุเทพ และนั่งรถยนต์ขึ้นดอยสุเทพเป็นครั้งแรก
| Create Date : 13 เมษายน 2565 |
| Last Update : 1 กันยายน 2565 10:03:45 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 272 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
 |
|
|
|
